Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

I
Naar het Rijnlands
De tegen het straatrumoer ingebrachte ohropaxknoedeltjes stelden me in staat de eigen
waterhuishouding van nabij te volgen, met name de tussen neus en keelholte gestaag
voortborrelende slijmstroom. Ondertussen voelde ik onder de dekens Mamie’s tong tussen mijn
tenen kriebelen. Ik had me net bij deze situatie neergelegd toen ik heel in de verte iets meende te
horen. Ik sperde mijn kleverige ogen open en zag een in een zwartleren jas gehulde gedaante naast
mijn bed opdoemen. Aan zijn gezicht te oordelen scheen hij iets tegen me te zeggen. Ik peuterde
de kauwgom uit mijn oren en keek hem aan.
‘Het GEB,’ herhaalde de man.
Was dit een droom? Ik sloot mijn ogen en knipperde ze weer open. Nee. Zoals altijd bleek de
werkelijkheid veel vreeswekkender dan enig droomgedrocht. Hoe was hij binnengekomen? Had ik
met mijn dronken kop de voordeur laten openstaan? Hadden ze speciale sleutels? Mijn
pornoboekjes! Puilden ze onder het bed uit? Kon hij ze zien?
‘Goedemorgen,’ mompelde ik.
Mamie kwam grommend onder de dekens vandaan. Ik hield haar vast bij haar halsband. ‘Goed
volk, Mamie...’
‘Ik heb hier een nota voor u,’ zei de man, een wit kaartje met een rode rand uit de zak van zijn
krakende jas trekkend, ‘elfhonderdvijfentachtig gulden, inclusief boetes. Ik hoop dat u dat bedrag
kunt voldoen, anders ben ik genoodzaakt u af te sluiten.’
God wat gênant! Ik kon in dat afzakkende slipje onmogelijk mijn bed uitkomen. Mamie gromde
weer.
‘Kunt u misschien even buiten wachten, dan sta ik op,’ zei ik zo deftig mogelijk.
‘Maakt u wel een beetje voort, want ik heb niet de hele dag de tijd,’ hoorde ik. Hij verdween.
Ik sloot mijn ogen. God, laat het een droom zijn. Ik drukte Mamie tegen me aan. ‘O Mamie...’
Veel keus had ik niet. Ik stond op. In de tochtige kamer was het koud, zelfs nu de kachel nog
brandde. Ik voelde het zuur opkomen, maar het was nu niet het geschikte ogenblik om uitgebreid
te gaan braken. Mijn kamerjas. Even hier blijven Mamie...
Huiverend liep ik het voorkamertje in. Hij stond in de deuropening. Er woei een ijzige wind naar
binnen.
‘Ik heb zo’n bedrag natuurlijk niet in huis,’ zei ik, ‘ik zal vanmiddag komen betalen, ik heb een
beetje griep, begrijpt u.’
‘Het spijt me meneer, maar ik heb de opdracht om u af te sluiten als u niet kunt betalen,’
antwoordde hij, ‘waar zit hier de meter?’
‘De meter zit hier niet, die zit in de garage hiernaast.’
‘Dan heeft u de sleutel zeker wel?’
‘Nee, daar kan ik u niet aan helpen,’ loog ik, ‘de garage is niet van mij, begrijpt u.’
De man strekte de onheilspellend klinkende rug van zijn jas. ‘In dat geval zal ik de straat moeten
laten openbreken, meneer. Dat kost wel drieduizend gulden extra,’ zei hij zakelijk.
‘Kunt u echt niet een paar uur wachten?’ vroeg ik, in de wetenschap hoe nutteloos zo’n
smeekbede zou zijn, ‘ik heb geld op de bank staan, maar door die griep...’
‘Nee meneer, ik moet het nu hebben.’
Mijn slipje zakte af onder mijn kamerjas, ik kon het nog net tegenhouden. Mamie glipte naar
buiten. Mamie! Het was hopeloos allemaal.