Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Even later reed ik op de fiets achter haar aan, terwijl zij naar huis liep.
‘Het is uit, hè?’ zei ze bij de voordeur.
‘Ja,’ zei ik, ‘het ga je goed Anna.’ Ik reed snel terug, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Het
viel niet mee zo slecht te zijn, maar ik troostte me met de gedachte dat ik een nobele daad had
verricht.
De volgende dag belde ik een vriendin van Anna en verzocht haar een oogje in het zeil te houden,
voor het geval Anna door verdriet overmand zou worden.
‘O maak je niet ongerust hoor,’ zei ze, ‘vrouwen kunnen beter tegen verdriet dan mannen en Anna
is een flinke.’
Een paar weken later stond ze ineens voor mijn deur met een nieuwe mooie jongen. Ze kwam het
elektrische oventje ophalen dat nog steeds bij me stond. Tijd om een glaasje te drinken had ze niet,
want ze zat midden in de verhuizing.
‘Ik ga met Frans samenwonen,’ zei ze stralend.
Toen ze weg waren voelde ik mijn ogen prikken. Tjechov had me bedrogen, vond ik, want over
mijn liefdesverdriet had hij met geen woord gerept.
Na mijn affaire met Anna keek ik eens om me heen in de wereld. Overal twistten studenten over
revolutie en de nieuwe tijd, terwijl ik nog steeds mijn dagen sleet in het sterk aan Wassenaar
herinnerende Amsterdamse studentencorps. Ik besloot links te worden en onderstreepte dat besluit
door mijn haar alle kanten te laten uitgroeien, me een zwart corduroy spijkerpak aan te meten en
uit solidariteit met de strokartonarbeiders een voorkeurstem uit te brengen op Fré Meys. Gelukkig
deden de linkse studenten in de P-cafés in drankzucht niet voor de corpsjongens onder, zodat ik in
dat opzicht mijn levenspatroon niet hoefde te wijzigen. Om mijn kroegrekeningen niet te hoog te
laten oplopen nam ik een baantje bij een boekenimporteur. Ik werd te werk gesteld als sjouwer op
de pocketafdeling. Gelukkig waren alle jongens daar ook zeer links en werd ik bovendien in de
gelegenheid gesteld mijn voornamelijk uit romantische dichtbundels samengestelde
boekenvoorraad te verrijken met de werken van Theodore Roszak, Noam Chomsky en Herbert
Marcuse. Evelyn Waugh nam ik ook mee naar huis en ik genoot daar meer van dan van al die
andere boeken, die ik slechts zo af en toe opensloeg, maar die ik wel op tafel liet slingeren om van
mijn loyaliteit aan de goede zaak te getuigen.
De enige met wie ik niet over politiek praatte was mijn enig overgebleven corpsvriend Karel, die in
het dispuutshuis woonde. Na het onfortuinlijke bezoek van Augustin was ik gefascineerd geraakt
door het onderwerp homoseksualiteit. Karel deelde mijn enthousiasme en tijdens lange, rijkelijk
met jenever besproeide, nachtelijke sessies probeerden we dat voor ons adembenemende thema in
al zijn facetten te belichten. Op een keer vertelde Karel dat hij de kamer van een aantrekkelijke,
blonde dispuutgenoot was binnengeklommen.
‘Binnengeklommen?’
‘Ja. Via de regenpijp. Het raam stond open.’
‘Grote God. En toen?’
‘Toen heb ik gewacht tot Arthur thuiskwam en heb hem verteld dat ik volgens mij verliefd op hem
was.’
‘Dat meen je niet!’
‘Dat zei hij ook. Hij zei dat ik me dat maar verbeeldde. We zijn toen maar een borrel gaan drinken
op de sociëteit. Heel gezellig.’
‘Maar je was toch niet echt verliefd op hem? Je bent toch niet homoseksueel? En Cato dan?’