Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

De borrel was geen succes. Augustin bracht het gesprek op de wereldvermaarde homoseksuele
scene in Amsterdam en gaf me zodoende de gelegenheid in het Engels mijn licht over dat
onderwerp te laten schijnen.
‘There doesn’t exist a homosexual scene in Amsterdam. That’s all baloney. Those boys just
pretend to be it, because it’s very popular in certain circles, especially on the Leidseplein. But
secretly they all keep a girlfriend. I find that disgusting. Baloney! If you are a real homosexual you
don’t advertise it. It’s bad enough already. Everybody talks about homosexuals these days, But
I’m sure that in reality not one percent of the population is likewise disposed. Fortunately, because
it’s a frightening phenomenon and I don’t wish it for anybody. As a homosexual you can never
lead a complete life, you can never have children and so you can never take care for someone else,
apart from your friend. Living for each other only is horribly egoistical, I think, and that’s what
they are: affected egoists. Bah! Bullshit and baloney!’
Anna en Augustin hadden mijn tirade zwijgend aangehoord. Even later verontschuldigde Augustin
zich. Hij moest nog even langs bij een belangrijke zakenrelatie, maar hij zou me morgen zeker
weer komen opzoeken, verzekerde hij me. Toen hij weg was diende Anna me van repliek.
‘Wat onaardig van je om zo tegen homo’s tekeer te gaan,’ zei ze, ‘wat weet je eigenlijk van die
jongen af? Misschien is hij het zelf wel!’
Ik kreeg een kleur. Verdomd, dat was het! Daarom had hij me opgezocht en logeerde hij in dat
louche hotel! Ineens herinnerde ik me ook dat hij me bij ons afscheid in New York midden op het
terras op de mond had gezoend. Bulgaarse manieren, had ik toen gedacht. Ik schaamde me, want
al bleef ik bij mijn mening, ik had Augustin niet willen kwetsen.
‘Je hebt gelijk,’ zei ik, ‘het was nogal grof van me. Enfin, die zal ik wel niet meer terugzien. Wat
een rare snijboon hè?’
‘Ik vond het wel een mooie jongen,’ zei Anna.
Ik omhelsde haar.
‘Vind je mij ook een mooie jongen?’
‘Ja hoor. Maar wat moet zo’n knappe jongen eigenlijk met zo’n lullig meisje als ik?’ vroeg ze.
‘Doe niet zo mal,’ zei ik. ‘Kom, we gaan lekker naar de Chinees.’
Augustin liet de volgende dag inderdaad niets meer van zich horen, maar zijn bezoek had wel een
schaduw geworpen op mijn verhouding met Anna. Ik merkte dat ik tijdens het neuken steeds
afhankelijker werd van die over de zee uitkijkende jongen. Ten aanzien van mezelf verbond ik daar
geen conclusies aan, maar wel bekroop me het onbehaaglijke gevoel dat Anna in erotisch opzicht
niet de ideale vrouw voor me was. Daar kwam bij dat ze door de pil steeds dikker werd. Zeker als
ze een broek droeg toonden haar heupen veel breder dan die van de vriendinnetjes van mijn
corpsvrienden. Een vrouw moest voor mij iets hoerigs hebben, stelde ik vast. Ze moest zowel
elegant als wellustig zijn. Anna was ontwikkeld en geestig en ze was ook heet in bed, maar ze was
niet verdorven genoeg. Toen ten slotte ook het kleinste menstruatiepukkeltje me begon te
irriteren besloot ik het uit te maken. Omdat ik nog steeds veel om haar gaf kwam ik op het idee de
breuk zo grof mogelijk te laten plaatsvinden, zodat ze me zou gaan haten en daardoor geen
verdriet zou hebben. Ik meende immers in een van de verhalen van Tjechov gelezen te hebben dat
een dergelijke, op het oog onsympathieke handelwijze, juist heel edelmoedig was. Toen we op een
avond al ruziënd over een film die we net gezien hadden bij mij thuis aankwamen en Anna een
geïrriteerde opmerking maakte over het blikje schelvislever en de fles wijn die ik bij wijze van
feestelijk soupeetje op tafel had neergezet, greep ik die gelegenheid met beide handen aan.
‘Wat ben jij een walgelijke trut geworden,’ zei ik, ‘sodemieter op!’