Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Toen onze verhouding een half jaar oud was, kwam ik tot de ontdekking dat ik vlugger en
prettiger klaarkwam als ik tijdens het neuken aan die naakte jongen uit mijn schooltijd dacht, die
staande op een rots over de zee uitkeek. Ik trok me echter weinig aan van dat verschijnsel en onze
relatie werd steeds inniger, vooral toen Anna ten slotte toch de pil begon te gebruiken.
Op zekere dag kreeg ik totaal onverwacht bezoek van Augustin Paychinov, die ik enkele jaren
geleden als Victor Fisher in New York had ontmoet, toen ik daar bij mijn vader logeerde. De
ontmoeting vond plaats op een terras op Lincoln Centre, waar ik een dry martini van hem
geserveerd kreeg. Evenals ik bleek hij een Bulgaarse vader te hebben en aangezien hij bovendien
buitengewoon charmant was ontstond er een band tussen ons die gedurende de rest van mijn
verblijf niet werd verbroken. Hij vertelde me al gauw dat Victor Fisher niet zijn echte naam
was en dat hij ook geen echte kelner was, maar dat hij tijdelijk op de vlucht was voor schuldeisers,
vandaar. Ik vond hem bijzonder intrigerend, te meer daar hij me meenam naar allerlei exclusieve
clubs, waar hij, ondanks zijn moeilijkheden, zonder het minste probleem werd binnengelaten. Ook
liet hij me foto’s zien van sjieke party’s met Truman Capote en prinses Radziwil. Volgens mijn
vader was het een fraud, maar ik liet mij daar niet door van de wijs brengen en luisterde met
graagte naar zijn verhalen over de beautiful people van New York. Eenmaal terug in Nederland
bleef ik contact met hem houden, maar dat verpieterde uiteindelijk tot kaartjes met Kerstmis.
Na veel hi’s en how are you’s liet ik hem binnen. Hij was met de auto zei hij en of ik hem naar zijn
hotel wilde loodsen dat ergens in mijn straatje moest liggen.
In de bar van het hotelletje werden we door een overdreven vriendelijke man verwelkomd met hi
dears! Het was een bedenkelijk hotel, zag ik meteen, maar welke richting die bedenkelijkheid
uitging drong niet meteen tot me door.
‘What a strange place,’ zei ik tegen Augustin toen we op zijn kamer waren.
‘Oh, I often stay in places like this,’ antwoordde hij nonchalant.
Ik vroeg me af waarom, maar besloot dat die gewoonte zijn geheimzinnigheid alleen nog maar
groter maakte. Ik keek jaloers naar de prachtige overhemden die hij uit zijn koffer te voorschijn
toverde en moest aan The Great Gatsby denken, een boek dat ik net had gelezen en waarin een
vrouw in huilen uitbarstte bij het aanschouwen van Gatsby’s hemelse shirts. Augustin liet me
foto’s zien van een ceremonie van de Orde van de Tempeliers in de Sacré Coeur. Hij was onlangs
tot die orde toegelaten, vertelde hij, een hele eer voor een buitenlander. Ik keek met grote ogen
naar de in fonkelende gewaden uitgedoste personen, die allemaal tot een wereld hoorden die voor
mij altijd onbereikbaar zou blijven. Augustins leven was duizendmaal interessanter dan het mijne,
stelde ik eens te meer vast. Desondanks wilde hij later op de middag graag een borrel bij me
komen drinken.
Ik liep terug naar de bar, waar die man me weer overdreven hartelijk begroette. Op weg naar
buiten keek ik om me heen. Overal spiegels, grote boeketten bloemen en merkwaardige, blote
engeltjes die me giechelig aankeken. Opgewonden liep ik terug naar huis. Wat een aanstellerij
allemaal. Wat een flauwe kul. Ik zag die vieze dikke mof weer voor me, die me een lift had
gegeven en zijn hand op mijn dij had gelegd, waarop ik zo’n woeste beweging had gemaakt dat hij
bijna de macht over het stuur was kwijtgeraakt. Vol liefde dacht ik aan Anna. Zij moest er straks
bij zijn als die maffe Augustin een borrel kwam drinken, want maf was hij. Misschien had mijn
vader wel gelijk gehad en was hij inderdaad een fraud. Ik had hem zelf niet op die deftige foto’s
kunnen ontdekken. In Amerika had ik ook regelmatig aan zijn sterke verhalen getwijfeld, maar had
me altijd weer door zijn charme laten inpakken. Misschien had hij alles bij elkaar gelogen en was
hij helemaal geen lid van de Orde van de Tempeliers.