Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

‘Met jou is niets aan de hand hoor. Die jongen was gewoon impotent. Je hoeft je geen zorgen
meer te maken.’
‘Nee,’ zei ze, en haar gelukkige gezicht gaf me een nobel gevoel.
‘Jezus!’ riep ze plotseling, ‘de satésaus! Vlug!’
We sprongen van het divanbed af en renden naar de keuken. De borrelende massa was ingedikt tot
een gifzwarte korst en ook het kippetje zag er geblakerd uit. We schoten in de lach.
‘Anna,’ zei ik, terwijl ik haar in mijn armen sloot, ‘ik trakteer op de Chinees!’
De maaltijd verliep catastrofaal. Op mijn tussen de bamiknoedels door terloops gestelde vraag
antwoordde Anna dat ze er nog niet toe was gekomen de pil te slikken.
‘Je bent er nog niet toe gekomen? Hoe bedoel je?’
‘Nou ja, het is nog nooit nodig geweest.’
‘Goeie God! Weet je wel dat je nu zwanger kunt worden?’
‘Nee hoor lieverd, zo’n vaart zal het wel niet lopen. Ik moet binnenkort ongesteld worden.’
‘Allemachtig! Geloof je dan echt in die Ogino-Knaus?’
‘Ogino wat?’
‘Ach laat maar! Je kunt altijd zwanger worden. Dat weet je nooit van tevoren. Jezus Christus, ik
zie ons al met een kind.’
‘Zo’n vaart zal het niet lopen, heus.’
‘Nou, je wordt in ieder geval bedankt!’ riep ik radeloos, ‘wanneer is die ongesteldheid?’
‘Volgende week.’
‘Hoop je. Je hoopt volgende week ongesteld te worden. Zo niet, dan zitten we met een kind. Een
dikke zoon. Of misschien wel twee dikke zonen, of drie, of vier!’ riep ik hysterisch.
De volgende dagen waren een nachtmerrie. Ik was altijd al behept geweest met een
voorstellingsvermogen dat in staat was te pas en te onpas de vreselijkste, nooit in de realiteit
plaatsvindende catastrofes over me af te roepen, maar deze ramp kon wel degelijk werkelijkheid
worden. Voortdurend zag ik Anna voor me, naar voren tredend met een dikke buik, dapper en
voldaan, zoals alle zwangere vrouwen, met op de achtergrond een schare joelende studenten. De
mij tot prettig leven in staat stellende studie zou ik natuurlijk moeten opgeven. Ik zou een
baantje moeten zoeken, een bescheiden baantje, want ik had op school niet geleerd dat de
maatschappij van enig nut kon zijn.
Gelukkig bleek ook nu mijn fantasie niet met het dagelijkse leven te corresponderen, want na een
week kwam Anna me de door haar voorspelde verlossende tijding brengen dat de rode vloed,
zoals ze het uitdrukte, had toegeslagen. Ik omhelsde haar vurig en maakte een rondedansje door
de kamer. Ons probleem was daarmee echter nog niet uit de wereld geholpen. Aan de pil wilde ze
liever nog niet en bovendien moest daar, volgens haar, een langdurig medisch onderzoek aan
voorafgaan. Ik experimenteerde op mijn eentje met bij de NVSH aangeschafte condooms, maar
door mijn ongeduld en stunteligheid knapten die al voor ik ze goed en wel had omgedaan, en toen
Anna het eens wilde proberen zakten mijn lustgevoelens naar een voor mij ongebruikelijk
dieptepunt. We besloten dat ik dan maar voor het zingen de kerk uit moest, wat het neuken een
stuk minder plezierig maakte aangezien ik een in het geheel niet met mijn karakter strokende
nuchtere zelfbeheersing aan de dag moest leggen. Desalniettemin deden we het zo veel we konden,
veelal op ongelegen ogenblikken, vlak voor het eten, of op ongeschikte plekken: voor iedereen
zichtbaar op het strand, en tijdens het liften op een door vele snelwegen omgeven heuveltje waar
ik, daar het hartje zomer was, de vreselijkste hooikoortsaanval van mijn leven moest doorstaan.