Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

More documents

Recommendations

Info

landhuis, waarvan de openstaande deuren niet helemaal in het perspectief pasten en dat omringd werd door dreigend krullende zwarte lijnen. Ik liet Elvira’s omineuze muziek wegebben en toen ook haar blonde lokken in de grijze mist van het verleden oplosten, werd uit diezelfde waas het veel zachtmoedigere gezicht van Anna zichtbaar. Ik ontmoette haar tijdens een feestje van het Amsterdams studentencorps waar ik eind jaren zestig lid van was geworden, zonder me iets aan te trekken van de argumenten die door de overal ter wereld ontketende studentenmassa’s naar voren werden gebracht. Op het moment van onze ontmoeting bevonden we ons, zo kwam het ons voor, allebei in een diepe crisis. Anna studeerde Frans, maar wilde switchen naar rechten, en ik wilde precies het tegenovergestelde. Weliswaar had ik onlangs, tot mijn eigen verbazing, en zonder zelfs maar een wetboek tot mijn beschikking te hebben, mijn eerste jaar gehaald, maar in een helder ogenblik was ik tot het inzicht gekomen dat er uit mij nooit een aan de maatschappelijke normen beantwoordende jurist zou groeien. Ik was immers geen rechten gaan studeren uit een onlesbare dorst naar hogere wetenschap, maar had mij daarentegen laten leiden door de mij door de docenten van de middelbare school met harde hand ontnomen zucht naar kennis. Die negatieve gezindheid had de doorslag gegeven bij het bepalen van een studiekeuze die, zoals mij door reeds studerende vriendjes met stelligheid was verzekerd, meer dan genoeg ruimte overliet voor zulke buitenacademische activiteiten als het tot kotsen toe bier zuipen in sociëteit Nos Iungit Amicitia. ‘Je bent toch niet serieus van plan rechten te gaan studeren hè?’ vroeg ik aan Anna. ‘Ja hoor. Ik wil later graag iets nuttigs gaan doen. Wat heb je nou aan Frans? Daar kun je hooguit schooljuf mee worden. Met rechten kun je alle kanten op.’ ‘Dat is een misvatting,’ zei ik. ‘Iedereen studeert tegenwoordig rechten. En als ze meester zijn drukken ze elkaar plat voor de deuren van de advocatenkantoren. De meesten worden afgewezen en zijn gedwongen hun dagen op een bank te slijten of in een of ander gruwelijk bedrijf. Of wil je soms kantonrechter worden, of notaris, of belastingconsulent? Dat is toch allemaal vreselijk? Blijf nou maar Frans studeren en neem er een andere taal bij, Italiaans of Spaans bijvoorbeeld, of allebei. Misschien kun je dan doorstuderen op de Sorbonne en onderzoek gaan doen. Of je kunt mooie boeken gaan vertalen, een tijdschrift redigeren, weet ik veel. Zorg dat je eruit springt, ga nooit mee met de massa. Daar gaat het om. Je hebt een kunstzinnig talent, laat dat niet verstikken door wetsartikels. 1402, 2014, ik weet er alles van!’ Dat laatste was niet waar, maar ik had Anna toch niet kunnen overtuigen. ‘Weet je, mijn moeder is kunstenares en daar hebben mijn broer en ik nogal onder geleden. Ze was nooit thuis toen we klein waren. Voordracht hier, voordracht daar, feestjes in Amsterdam... Het was allemaal zo vaag. Nooit echt aan de top. En nooit een ander onderwerp aan tafel. Ik wil iets concreets doen. Iets waarvan ik de resultaten kan zien. Daarom houd ik op met Frans. Als ik nog talent heb voor iets anders, komt het er later heus wel uit.’ ‘Als je maar goed weet dat je je leven verknalt,’ zei ik wrokkig. Een beetje nijdig namen we afscheid, met de belofte elkaar nog eens te zien, maar zonder elkaar te kussen. Kussen deden we voor het eerst in het Maagdenhuis. We hadden bij die door opstandige studenten bezette veste afgesproken om ook iets van de revolutionaire atmosfeer op te snuiven. Voor de ingang van het gebouw had zich een grote, rumoerige menigte verzameld, maar waar wij stonden was het stil. Tegen een open raam stond een verloren ladder opgesteld. ‘Zullen we een kijkje gaan nemen?’ opperde Anna, ‘we kunnen zo naar binnen.’
‘God ja, waarom niet,’ zei ik. We klommen de ladder op en kwamen terecht in een grote, stille zaal. Lang duurde die stilte echter niet. Door verschillende deuren kwamen ineens een heleboel door elkaar schreeuwende studenten binnenrennen. ‘Ladder in! Raam dicht! Charge!’ riep een gezaghebbende stem boven het lawaai uit. ‘Charge! Charge!’ werd nu overal geroepen. Anna en ik werden opgenomen in het gewoel en meegesleurd naar de centrale hal, waar een enorm tumult was ontstaan. ‘STILTE! STILTE!’ maande plotseling een zakelijke stem door de luidsprekers. ‘VIA DE POLITIERADIO VERNAMEN WE DAT ER BUITEN EEN CHARGE WORDT UITGEVOERD. HET GAAT NIET OM EEN BESTORMING. RAMEN EN DEUREN NAAR BUITEN BLIJVEN ECHTER TOT MORGENOCHTEND ACHT UUR DICHT. DANK U.’ ‘Ja dank u,’ zei ik, ‘we zitten vast godverdomme.’ ‘Nu zijn wij ook revolutionairen,’ zei Anna lacherig. ‘Kom mee,’ zei ik. ‘Ik heb geen zin om hier in het gedrang te blijven. We gaan naar boven.’ We klommen een paar trappen op, met name die met het bordje ALLEEN VOOR KADERLEDEN, en vonden ten slotte een lege directiekamer met een comfortabele, zwartleren bank. Daar namen we plaats en begonnen meteen te zoenen, waar we pas mee ophielden toen er werd omgeroepen dat er in de hal soep met broodjes werd uitgedeeld. ‘Ik ga wel wat halen,’ zei Anna, zich uit mijn omhelzing losmakend. Toen ze lange tijd daarna terugkwam met twee bekertjes lauwe soep en twee broodjes pindakaas had ik inmiddels, gebruik makend van het in de bureaula gereed liggend gemeentelijk schrijfgerei, een revolutionair gedicht gecomponeerd. Na het bezettingsmaal besloot ik op zoek te gaan naar de centrale microfoon om met mijn gedicht de studenten een hart onder de riem te steken. Bij het betreden van het heilige der heilige bleek de microfoon net even onbezet te zijn. Ik duwde een van de kaderleden opzij en begon: Voorwaarts, voorwaarts, rode scharen! Ontneem de Staat zijn boze macht! Felle zon zullen wij baren Uit de spelonken van de nacht! De gelegenheid om ook de negen andere kwatrijnen voor te dragen werd me niet gegund. Ik werd op mijn beurt opzij geduwd en vervolgens ruw de deur uit gewerkt. Daarop keerde ik terug naar de directiekamer, waar Anna me complimenteerde en we vlug weer begonnen te zoenen. Kussend en dommelend sloegen we ons door de lange nacht heen. Vroeg in de morgen werd er door dezelfde zakelijke stem een nieuwe, dringende boodschap omgeroepen: ‘IEDEREEN IN DE HAL VERZAMELEN!’ We stommelden naar beneden en wachtten tussen de bleke gezichten op wat er zou komen. Na enig gekraak weerklonk nu een veel dramatischere stem door de luidsprekers. ‘KAMERADEN! VIA DE POLITIERADIO HOORDEN WIJ DAT DE BESTORMING VANMIDDAG OM TWAALF UUR ZAL PLAATSVINDEN. KAMERADEN! WIE WEG WIL MAG STRAKS DOOR HET RAAM NAAR BUITEN. KAMERADEN! WIJ GAAN DOOR MET DE STRIJD!’ ‘Ik offer mijn bloed!’ krijste een roodharig meisje boven het losgebroken gebrul uit. Anna en ik voelden er echter niets voor de revolte als donors ter wille te zijn. Samen met iemand die onwel was geworden en een jongen met een witte lap, die voor de laatste keer met de politie ging
Page 1 and 2: Michael Eenhoorn Bulgaar in Wassena
Page 3 and 4: I Naar het Rijnlands De tegen het s
Page 5 and 6: ‘Hugo, heb je een moment, ik moet
Page 7 and 8: verkeerde ogenblikken stellen van p
Page 9 and 10: die me had verhinderd het betoog va
Page 11 and 12: onveranderd waren gebleven. Mevrouw
Page 13 and 14: aristocratische kunst van het leide
Page 15 and 16: 2 Don Juan De in mijn bed sijpelend
Page 17 and 18: emoeiende kandidaat-notaris. Elvira
Page 19 and 20: deerlijk misrekend in mijn Franse p
Page 21: Ik zou haar een prachtige brief sch
Page 25 and 26: ‘Twee,’ antwoordde ze zachtjes,
Page 27 and 28: Toen onze verhouding een half jaar
Page 29 and 30: Even later reed ik op de fiets acht
Page 31 and 32: me te wurmen. Tussen het geroezemoe
Page 33 and 34: ‘Was ik ook, maar dat wordt nu ee
Page 35 and 36: eledigd en gekrenkt. Valentijn fasc
Page 37 and 38: ‘Hou nou es op, zeikerd!’ riep
Page 39 and 40: Ik nam een flinke lik en een paar s
Page 41 and 42: Een tijd lang lieten we ons onbekom
Page 43 and 44: Waren dat echte fooien of waren het
Page 45 and 46: Aan het eind van de avond stond ik
Page 47 and 48: krabbend te verstaan dat een gezond
Page 49 and 50: vertalen het op de maatschappelijke
Page 51 and 52: Ik keek toe hoe ze lachend in de ac
Page 53 and 54: ‘I must warn you not to drink too
Page 55 and 56: ‘Still, he was a great man,’ sp
Page 57 and 58: Toen ik voor de tiende keer Washing
Page 59 and 60: ‘Care to come along?’ ‘No, no
Page 61 and 62: arretje waar je voor niet veel geld
Page 63 and 64: stil, maar juist de afwezigheid van
Page 65 and 66: ‘And the Jews?’ vroeg ik. ‘Th
Page 67 and 68: ‘s Nachts in bed dacht ik nog een
Page 69 and 70: Ik dacht aan de Israëlisch-Arabisc
Page 71 and 72: Mei 1987 Mijn brief wordt als onbes
Page 73 and 74:
‘Gaat ie lekker?’ vroeg een nij
Page 75 and 76:
iets van jezelf achter te laten. Ma
Page 77 and 78:
Ik rende naar boven, langs de koeko
Page 79:
nog net te verlengen tot het verlos
show all

Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?