Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

landhuis, waarvan de openstaande deuren niet helemaal in het perspectief pasten en dat omringd
werd door dreigend krullende zwarte lijnen.
Ik liet Elvira’s omineuze muziek wegebben en toen ook haar blonde lokken in de grijze mist van
het verleden oplosten, werd uit diezelfde waas het veel zachtmoedigere gezicht van Anna
zichtbaar. Ik ontmoette haar tijdens een feestje van het Amsterdams studentencorps waar ik eind
jaren zestig lid van was geworden, zonder me iets aan te trekken van de argumenten die door de
overal ter wereld ontketende studentenmassa’s naar voren werden gebracht. Op het moment van
onze ontmoeting bevonden we ons, zo kwam het ons voor, allebei in een diepe crisis. Anna
studeerde Frans, maar wilde switchen naar rechten, en ik wilde precies het tegenovergestelde.
Weliswaar had ik onlangs, tot mijn eigen verbazing, en zonder zelfs maar een wetboek tot mijn
beschikking te hebben, mijn eerste jaar gehaald, maar in een helder ogenblik was ik tot het inzicht
gekomen dat er uit mij nooit een aan de maatschappelijke normen beantwoordende jurist
zou groeien. Ik was immers geen rechten gaan studeren uit een onlesbare dorst naar hogere
wetenschap, maar had mij daarentegen laten leiden door de mij door de docenten van de
middelbare school met harde hand ontnomen zucht naar kennis. Die negatieve gezindheid had de
doorslag gegeven bij het bepalen van een studiekeuze die, zoals mij door reeds studerende
vriendjes met stelligheid was verzekerd, meer dan genoeg ruimte overliet voor zulke buitenacademische
activiteiten als het tot kotsen toe bier zuipen in sociëteit Nos Iungit Amicitia.
‘Je bent toch niet serieus van plan rechten te gaan studeren hè?’ vroeg ik aan Anna.
‘Ja hoor. Ik wil later graag iets nuttigs gaan doen. Wat heb je nou aan Frans? Daar kun je hooguit
schooljuf mee worden. Met rechten kun je alle kanten op.’
‘Dat is een misvatting,’ zei ik. ‘Iedereen studeert tegenwoordig rechten. En als ze meester zijn
drukken ze elkaar plat voor de deuren van de advocatenkantoren. De meesten worden afgewezen
en zijn gedwongen hun dagen op een bank te slijten of in een of ander gruwelijk bedrijf. Of wil je
soms kantonrechter worden, of notaris, of belastingconsulent? Dat is toch allemaal vreselijk? Blijf
nou maar Frans studeren en neem er een andere taal bij, Italiaans of Spaans bijvoorbeeld, of
allebei. Misschien kun je dan doorstuderen op de Sorbonne en onderzoek gaan doen. Of je kunt
mooie boeken gaan vertalen, een tijdschrift redigeren, weet ik veel. Zorg dat je eruit springt, ga
nooit mee met de massa. Daar gaat het om. Je hebt een kunstzinnig talent, laat dat niet verstikken
door wetsartikels. 1402, 2014, ik weet er alles van!’
Dat laatste was niet waar, maar ik had Anna toch niet kunnen overtuigen.
‘Weet je, mijn moeder is kunstenares en daar hebben mijn broer en ik nogal onder geleden. Ze was
nooit thuis toen we klein waren. Voordracht hier, voordracht daar, feestjes in Amsterdam... Het
was allemaal zo vaag. Nooit echt aan de top. En nooit een ander onderwerp aan tafel. Ik wil iets
concreets doen. Iets waarvan ik de resultaten kan zien. Daarom houd ik op met Frans. Als ik nog
talent heb voor iets anders, komt het er later heus wel uit.’
‘Als je maar goed weet dat je je leven verknalt,’ zei ik wrokkig.
Een beetje nijdig namen we afscheid, met de belofte elkaar nog eens te zien, maar zonder elkaar te
kussen.
Kussen deden we voor het eerst in het Maagdenhuis. We hadden bij die door opstandige studenten
bezette veste afgesproken om ook iets van de revolutionaire atmosfeer op te snuiven. Voor de
ingang van het gebouw had zich een grote, rumoerige menigte verzameld, maar waar wij stonden
was het stil. Tegen een open raam stond een verloren ladder opgesteld.
‘Zullen we een kijkje gaan nemen?’ opperde Anna, ‘we kunnen zo naar binnen.’