Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

Ik zou haar een prachtige brief schrijven, dacht ik, toen ik in de trein zat, en dan zou ik meteen
informeren naar die Zweedse pillen. Als ze echt veilig waren moesten we het maar een keer doen,
maar dan niet in het bos. In een hotelletje of zo, misschien wel in Parijs. De gedachte aan de zonde
bedrijven in Parijs monterde me op. Pas toen ik die avond naar bed ging en er bij het uitkleden een
stukje paddenstoel uit mijn onderbroek viel drong het tot me door dat ik haar nooit meer zou
schrijven, dat het uit was tussen Elvira en mij.
Een paar jaar later stond ze ineens bij me voor de deur in Amsterdam.
‘Lieve help, Elvira! Wat een verrassing! Kom binnen! Hoe ben je aan mijn adres gekomen?’
‘Je staat gewoon in de almanak,’ zei ze, terwijl ze zich kordaat een weg baande door mijn
rommeltje, ‘en ik kom eens kijken hoe het met je gaat.’
Ze was iets dikker geworden, zag ik, maar dat verhoogde haar aantrekkelijkheid alleen nog maar.
Ze was gekleed in de door de laatste mode voorgeschreven roze en paarse Indiase zijde en haar
weelderige blonde haar golfde in zwoele lussen over haar schouders. Ze maakte onmiskenbaar de
indruk de inmiddels genationaliseerde pil dienstbaar te maken aan een rijk erotisch leven.
‘Jezus wat een lelijke posters zijn dat!’
Het waren mijn Poolse posters, tamelijk abstracte voorstellingen die ik in een vlaag van
modernisme voor veel geld had aangeschaft.
‘Ze komen uit Polen,’ zei ik.
‘God wat zijn ze daar toch achterlijk.’
‘En je komt er zelf vandaan!’
‘Mijn overgrootvader. Maar die is ‘m gesmeerd toen ie achttien was. Eerst naar Wenen en toen
naar Parijs.’
‘O. En waar ben je nu mee bezig, Elvira?’ vroeg ik zo vrolijk mogelijk. ‘Teken je nog steeds?’
‘O nee, allang niet meer. Ik doe nu theaterworkshops.’
‘Wat voor soort theater?’
‘Experimenteel,’ zei ze met iets meer enthousiasme in haar stem. ‘We experimenteren met
mensgrote, gekleurde ballen. Bewegingsmozaïeken. Een beetje in de stijl van het woordloze
theater van Beckett. Veel mensen zien het niet, maar Leonard zag het meteen.’
‘Hoe gaat het nu met Leonard?’ vroeg ik haastig.
‘Hij is homoseksueel geworden. Als ie thuis is, is er altijd ruzie, want mijn vader kan het niet laten
er zure opmerkingen over te maken. Mijn vader is trouwens toch notaris geworden. Hij heeft
ergens geld vandaan gescharreld.’
‘En Christoffel?’
‘Die zit onder de pukkels. Maar hoe gaat het met jou? Wat doe jij eigenlijk?’
‘Ik ben met rechten begonnen, maar ik doe er veel naast hoor. Je hebt hier zoveel mooie meiden
rondlopen... Ik ben eigenlijk een beetje een Don Juan.’
Er viel een korte, gespannen stilte. Maar toen weerklonk Elvira’s klaterende lach. Een lach vol
muziek. Muziek die een in al zijn aspecten volmaakte vrolijkheid uitdrukte: spot, leedvermaak,
dedain en sadisme werden verweven tot een dolgedraaide Turkse Mars. Elvira kon niet meer
ophouden en ze herhaalde telkens weer. ‘Jij? Een Don Juan? Een Don Juan? Een Don Juan?’
Ik sloeg haar vol wrok gade. Toen ze een beetje bedaard was stond ze op.
‘Nou ik ga maar weer eens,’ zei ze, haar lachen met pijn en moeite inhoudend.
Op straat keek ze me nog een keer aan. ‘Veel succes hoor, Don Juan!’
Schokschouderend liep ze weg. Ik keek haar verbitterd na en liep naar binnen. In mijn
slaapkamertje trok ik de tekening die ze me eens had gegeven van de muur: een grijsgroen