Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

zichzelf!’ had Romain Rolland ergens geschreven. Wat leek Wassenaar ver weg in dat huis, waar
onder leiding van Elvira’s inspirerende moeder uitsluitend over hogere waarden en kunst werd
gesproken, of het moest zijn dat de kandidaat-notaris bij het gezelschap aansloot, maar dat
gebeurde zelden. Ik deed manmoedig mijn best de stille geamuseerdheid die ik om mij heen voelde
als ik in mijn rode vest ten tonele verscheen, te verdrijven, en daagde Leonard, die mij steevast
begroette met ‘ha daar heb je de pianostemmer’, uit tot een debat over de vraag wie nu de beste
dichter was, Nijhoff of Achterberg. Ik zette mijn betoog kracht bij door met veel verve Het Derde
Land te declameren, en Het Lied der Dwaze Bijen, dat volgens mij geïnspireerd was door ritmes
van Stravinsky. Maar volgens Leonard hoorde muziek niet thuis in de poëzie. Achterberg kon je
dan ook niet voordragen. Je kon hem alleen maar uitschreeuwen. Daarom was hij de grootste.
Christoffel, het aanbiddelijke jongste broertje, probeerde ik ook voor me te winnen. We
voetbalden samen in de gang tussen de misprijzend op ons neerziende naakten door.
Op een middag waren Elvira en ik alleen in huis. We zaten op haar kamer, omdat ze me haar
portfolio’s met tekeningen wilde laten zien. Terwijl ik mijn hersens pijnigde om iets verstandigs
over die krullen op de tekening te zeggen, kleedde ze zich achter mijn rug uit en ging naakt op bed
liggen. ‘Viens,’ fluisterde ze ineens. Ik schrok geweldig. Ze wil een kind van me hebben! dacht ik
in paniek. Ik ging met mijn kleren aan naast haar liggen. ‘Tu ne te déshabilles pas quand je suis
toute nue comme ça?’ Ik kleedde me uit waarbij ik een erectie niet kon onderdrukken. Onhandig
ging ik naast haar liggen. Wat nu? vroeg ik me radeloos af. Een kind zou wel het ergste zijn dat
me in mijn leven kon overkomen. Desondanks besloot ik niets van mijn twijfel te laten merken en
begon vol overgave met haar te vrijen, ervoor wakend met mijn kinderverwekker de
gevarenzone niet te dicht te naderen. Op het moment dat ik alle voorzichtigheid uit het oog
dreigde te verliezen, hoorde ik tot mijn onbeschrijflijke opluchting de voordeur dichtslaan. ‘Er
komt iemand aan!’ siste ik. We sprongen uit bed en schoten zenuwachtig lachend in de kleren.
Toen we haar kamer uitliepen wierp Elvira me een kushandje toe. Goddank had ze niets van mijn
vertwijfeling gemerkt.
De dag brak aan dat op het Rijnlands Lyceum het vijfdeklassefeest zou worden gehouden. Omdat
de jongens en meisjes op school elkaar verafschuwden werd in overleg met de schoolleiding
besloten dat iedereen zijn eigen partner zou meenemen. Ik nodigde Elvira uit en sprak met haar af
dat ze zich zou voordoen als Française. Bij mijn van elk taalgevoel gespeende medescholieren kon
ze nooit door de mand vallen en wij zouden stiekem veel lol hebben. Na het feest zou ze bij mij
kunnen logeren aangezien het zo uitkwam dat mijn moeder en stiefvader die dag naar familie in
Kampen afreisden.
Het feest begon met een ijlings door een paar leerlingen in elkaar geflanst cabaretje, dit om de
rector ter wille te zijn, die vond dat aan elke feestelijke gelegenheid een prestatie vooraf diende te
gaan. Na het voorafje gingen vrijwel alle lichten uit en stortten de jongens en meisjes zich op hun
naar eigen smaak uitgekozen partners. De knellende Wassenaarse banden werden doorgesneden en
in weerwil van de verlokkende jazzmuziek bleef elk paartje stijf tegen elkaar gedrukt staan. Elvira
en ik deden in het tongzoenen niet voor de anderen onder en uit een ooghoek zag ik juffrouw
Vogel en de andere hoogwaardigheidsbekleders het tafereel met ontzetting gadeslaan. Ten slotte
werd het hen toch te gortig en werden enkele lichten ontstoken. Geleidelijk aan begonnen zich nu
groepjes te vormen. Veruit het grootste groepje verzamelde zich rond Franse Elvira. Het waren
voornamelijk HBS-ers, die zich aan de taalbarrière weinig gelegen lieten liggen. Elvira schudde
haar blonde haren en liet zich door al die belangstelling niet van de wijs brengen, sterker nog: van
een afstand moest ik jaloers toezien hoe ze zelfs zichtbaar genoot van zoveel aandacht. Ik had me