Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

emoeiende kandidaat-notaris. Elvira fluisterde me toe dat hij niet genoeg geld had om een echte
notaris te worden en dat dat hem erg dwars zat. Haar moeder was een energieke, kunstzinnig
ogende lerares Frans, haar oudste broer een Proust-lezende gymnasiast en haar jongste
broertje een beeldschone replica van Elvira zelf. Ze had ook nog een oudere zus, maar die
studeerde in Amsterdam, althans, dat had ze haar vader voorgespiegeld, voegde Elvira er lachend
aan toe. Het grote, oude huis was volgehangen met reusachtige naakten die door het hele gezin,
met uitzondering van de kandidaat-notaris, driftig bij elkaar geschilderd waren. Elvira had niet
overdreven met haar artistiek Poolse afkomst, en ik begon het in deze zeer vrije omgeving aardig
benauwd te krijgen in mijn blauwe blazer plus rood vest en bijpassende zijden das. Gelukkig stond
er een piano, waarop ik mijn kunsten mocht vertonen. Ik speelde twee langzame walsen van
Chopin, twee eveneens langzame impromptu's van Schubert en als uitsmijter het onvolprezen An
den Frühling van Grieg. Tijdens het spelen voelde ik een soort stille geamuseerdheid om me heen,
en dat gevoel bleef toen er na het bewonderende applaus een borreltje werd geschonken.
‘Speel je ook wel eens muziek van deze eeuw?’ vroeg Elvira’s moeder.
‘Hendrik Andriessen,’ antwoordde ik, ‘Passepied.’
‘Is dat atonaal?’
‘Nee, nee,’ zei ik haastig, ‘da’s niks voor mij.’
‘Dus je houdt niet van Schönberg?’ vroeg Leonard, de oudste broer.
‘Niet erg nee, wel Verklärte Nacht.’
‘En ook niet van Stravinsky?’
‘O ja, juist wel, maar dat is niet atonaal!’
‘Onzin,’ zei Leonard, ‘vanaf 1958 is hij seriële muziek gaan schrijven.’
‘Dat wist ik niet,’ zei ik, ‘maar de Sacre is in ieder geval niet atonaal!’
‘Kom kom,’ zei Leonard, ‘een beetje bij de tijd blijven hoor, houd je van poëzie?’
‘Nou en of!’
‘Uit de vorige eeuw zeker?’
‘Ik houd ook erg van Nijhoff.’
‘En Achterberg?’
‘Niet zo, nee.’
‘Jezus jongen, Nijhoff is toch een ouwe vrijster vergeleken bij Achterberg!’
Ik hield het haast niet meer uit onder mijn rode vest en iets van mijn ongemak moest tot Elvira zijn
doorgedrongen, want tot mijn grote opluchting stelde ze ineens voor met zijn tweeën uit te gaan
eten. Even later liepen we hand in hand naar haar favoriete restaurantje, een knusse gelegenheid
met een open houtskoolkeuken. Ik probeerde me niets aan te trekken van de wolk van hitte die
ons omsloot, beet me manmoedig door de naar koolstof smakende lamslapjes heen, keek Elvira zo
verliefd mogelijk aan en deed mijn best tijdens het fluisterend uitwisselen van Franse woordjes in
gevatheid niet voor haar onder te doen. Om na de maaltijd wat af te koelen liepen we een eind
door de glimmende Rotterdamse straten. Zo af en toe bleven we stilstaan om te kussen. In een
groot, verlaten café aan de Lijnbaan dronken we nog een paar glaasjes. Onder de stationsklok
prevelden we adieu, en ik moest nog rennen om de laatste trein te halen naar Den Haag.
Dit bezoek werd gevolgd door een vurige briefwisseling, die nog verlevendigd werd door Elvira’s
woeste, krullerige pentekeningen en mijn met zorg uitgekozen citaten van Keats en Yeats. Het kon
niet anders of ik zou nog een tweede keer naar Rotterdam gaan en al gauw reisde ik erom de twee,
drie weken naar toe. Het was niet alleen Elvira die ik daar zocht. Het ging me ook om de vrijheid
die ik in dat huis meende te proeven. ‘Vrij! Hij voelde zich vrij... ! Vrij van de anderen en van