Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

liefdesbrief waarin ik, ongetwijfeld onder de invloed van Keats of Yeats, haar ogen als zodanig had
gekarakteriseerd. Ik stond in die tijd van twijfel en angst sterk onder de invloed van beroemde
schrijvers uit de wereldliteratuur en had de gewoonte aangenomen hun literaire producten te
imiteren, pasticheren of botweg te vertalen om ze als meesterwerken van mijn hand aan mijn
vrienden te slijten. Zo had ik op de binnenhoes van het Concert voor Orkest van Bartòk, die ik aan
Marius cadeau had gedaan omdat ik een mysterieuze genegenheid voor hem had opgevat, Romain
Rolland geplagieerd:
‘Tegen middernacht kwam Jérémie, de jonge visser, naar het huis en floot op de afgesproken
manier. Christophe lag met al zijn kleren aan onder de dekens. Hij gleed uit bed, met zijn schoenen
in zijn handen en kroop met ingehouden adem, behendig als een wilde, naar het keukenraam, dat
uitzag op de weg. Hij klom op de tafel; Jérémie ving hem aan de andere kant op zijn schouder op.
Als twee blijde kinderen renden ze naar het bootje van Jérémie en voeren weg bij het licht van de
maan. Het water dat van de riemen drupte maakte kleine arpeggio’s, chromatische noten. Over de
rivier trilde een melkachtig waas. De sterren huiverden. Over het water heen beantwoordden de
hanen elkaars groet en soms hoorden ze in de diepten van de hemel de trillers van de zwaluwen
die, zich in de helderheid van de maan vergissend, van de aarde waren opgevlogen. Ze zwegen.
Jérémie neuriede zachtjes. Dan verborg de maan zich achter de bossen en voeren ze langs zwarte
heuvels. Het duister van de hemel vermengde zich met het donkere water. De rivier was
spiegelglad. Alle geluiden stierven weg. Alleen de zijden ritseling van het riet. Het bootje gleed in
de nacht. Gleed het? Dreef het? Of bleef het onbeweeglijk liggen...?’
Het was een hele hoes vol. In het oorspronkelijke verhaal was Jérémie een oude visser en werd
Christophe stiekem door zijn avontuurlijke oom Gottfried opgehaald, die bevriend was met
Jérémie, maar dat had ik veranderd, in de hoop dat het beeld van die twee vrienden, alleen op het
water, au clair de la lune, romantische gevoelens bij Marius zou opwekken. Marius was echter
meer geroerd door de natuurbeschrijvingen en begon meteen te vertellen over een boottochtje
met zijn vriendin, die in een groot huis aan de Vecht woonde. Ik luisterde jaloers toe. Meisjes die
niet in Wassenaar woonden waren erg in de mode, aangezien Wassenaarse meisjes óf hockeyden
bij de Kieviten, en dus niet kusbaar waren, óf zich in zo’n hoge bekakte toren hadden verschanst
dat zelfs het overwegen van een bestorming voor een gewone sterveling ondenkbaar was. Iemand
die er in was geslaagd een exotisch exemplaar aan de haak te slaan was dus zeer te benijden.
Elvira ving ik in Rotterdam, tijdens een van de vele interlyceades, waarmee men scholieren dacht
op te vrolijken. Nadat men ons eerst had gedwongen urenlang in een naar zuur puberzweet
riekende gymzaal een door dikke, roodharige Rotterdammers uitgevochten volleybalcompetitie te
volgen, kregen we als traktatie het slotfeest te verwerken, dat zich in dezelfde atmosfeer afspeelde.
Al gauw besloot ik, samen met een vriendje die een auto had, weg te glippen. Het kostte ons geen
moeite twee meisjes ervan te overtuigen dat het feest balen was en dat ze veel beter met ons
konden meegaan. Pas in de auto drong het tot me door dat het meisje dat aan mij was toegevallen
een adembenemende blonde schoonheid was, die graag Frans sprak omdat ze, zo verzekerde ze
me, van artistiek Poolse afkomst was. Al Franse woordjes fluisterend lieten we ons naar een
groezelig café met rode lichtjes rijden, dat volgens Elvira, die in Rotterdam woonde, als los te
boek stond. Na cola-tics besteld te hebben begonnen we elkaar onmiddellijk lange, kleverige
tongzoenen te geven en hielden daar, in weerwil van de bezwaren van de bartender, pas mee op
toen het sluitingstijd was. Ze gaf me haar adres en we spraken af dat ik haar zou opbellen.
Onze volgende ontmoeting vond plaats bij haar ouders thuis, waar ik kennis maakte met de rond
haar geformeerde familiekring. Haar vader was een statige, zich weinig met de rest van het gezin