Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

2
Don Juan
De in mijn bed sijpelende lichtstrook grijsde. Aan het voeteneinde begon Mamie tekenen van leven
te vertonen. Ze had zich keurig koest gehouden al die bange uren lang, maar nu werd het toch tijd
om een plas te doen. De middag was voorbij en de mannen die mij te verstaan hadden gegeven dat
mijn wrakke meubelstukken op last van de belastingontvanger bij opbod verkocht zouden worden
zouden wel niet meer komen opdagen. Jarenlang had ik mij hardnekkig weten te verzetten tegen
de groeiende stroom aanslagen en dwangbevelen waarmee de instanties mijn nietige
bouquetvertalersloontje meenden te moeten belasten. Ten slotte had F.M. Spaarkogel over mijn
als stilistische meesterstukjes verpakte smeekbeden een vernietigend vonnis uitgesproken: ‘Naar
aanleiding van uw brief waarin u vraagt om kwijtscheldingvan uw belasting- en premieschuld heb
ik een onderzoek laten instellen.
Hierbij is mij gebleken dat sterk getwijfeld moet worden of het uitoefenen van het beroep
voldoende levensvatbaar is. Een tegemoetkoming zou in feite neerkomen op het verlenen van een
“verkapte” subsidie.
Subsidies aan “ondernemers” dienen echter te worden verleend via de daarvoor bestaande kanalen.
In verband hiermede heb ik dan ook geen aanleiding gevonden uw verzoek in te willigen.’
Een paar dagen later kwam deurwaarder Terpstra de boel opnemen:
‘Doet die tv het nog?’
‘Sommige voorkeurknoppen zijn een beetje lam, maar je krijgt wel beeld als je goed doordrukt.’
‘Een tv. Oud model. En die pick-up?’
‘Daar zit geen element meer in. Ik heb ook geen platen meer. Die zijn bij een brandje
kromgesmolten.’
‘Twee boxen. Een bureau en een typemachine, oud model.’
‘Veel spullen heb ik niet,’ verontschuldigde ik me tegenover de vriendelijke, groengeschoeide
jongen.
‘Ach meneer, als je maar gelukkig bent,’ zei hij, ‘een piano plus pianokrukje, oud model.’
‘Ik geef wel eens les,’ probeerde ik nog, ‘aan arme kinderen, want die moeten ook de kans krijgen
om piano te leren spelen, vind ik.’
‘Tsja meneer, ik moet toch iets opschrijven, dat kastje?’
‘Van mijn grootvader.’
‘Mahoniekastje met gebroken glazen deur.’
Nadat hij mijn boeltje had opgeschreven verliet Terpstra het pand, nageblaft door Mamie en mij
achterlatend met een paar goede tips: ‘Gaat u nou naar de Wibautstraat toe. Dat is geen pretje,
maar als u dan ook nog een uitkering hebt aangevraagd zullen ze die kwijtschelding heus wel weer
in behandeling nemen.’
Mijn overtuigingskracht had de doelbewustheid van de jonge belastingambtenaar echter niet aan
het wankelen kunnen brengen, maar kennelijk had hij mijn armoedig zooitje de twijfelachtige eer
van een openbare verkoop niet waardig willen keuren.
Ik ging nog eens op mijn andere zij liggen. De hele middag had ik niet kunnen klaarkomen, omdat
ik, afgezien van aan de belastingen ook voortdurend aan Elvira en Anna had moeten denken. Nu
de spanning van de ene dwanggedachte afnam, nam de andere in heftigheid toe en voelde ik me
genoodzaakt als eerste Elvira voor mijn geestesoog te laten passeren. ‘Gentle,’ zei ze, ‘gentle,
gentle,’ waarmee ze smalend refereerde naar een door mijn puberteit verontschuldigbare