Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

aristocratische kunst van het leiden van een rijk leven. Ze kwamen hier hun keuze maken uit het
vrouwelijk schoon dat in dure, zwarte, kuise jurken het geroezemoes overheerste. ‘t Maliehuisje
was de enige overgebleven sjieke huwelijksmarkt in Nederland. Slechts één keer zag ik iemand die
kennelijk op een ambassade thuishoorde en verdwaald rondliep: een Moor. Nee, ‘t Maliehuisje
toch maar niet.
‘Ik weet een nieuwe tent,’ zei Hugo. Daar gingen we naar toe.
Ik had Den Haag altijd een stad gevonden waar de jonge mensen te oud waren en de oude te jong.
Dat werd weer eens bevestigd toen we de louter uit chroom, staal en neon opgetrokken kroeg
binnenkwamen. Natuurlijk was het er rumoerig, maar het was geen echt rumoer, het was rumoer
dat evenveel lawaai veroorzaakte als de diepe stiltes in het oude Café Central of Sociëteit de
Witte, een aanhoudende zoemtoon in je hoofd, meer niet.
Die duizeligmakende stilte werd door Hugo op zijn eigen onnavolgbare manier verbroken.
‘Zeg Gijsbrecht, weet je wel dat onze vriend hier homoseksueel is geworden?’
Gijsbrecht verslikte zich in zijn cognac en kreeg een hoge kleur.
Ik ging meteen tot de tegenaanval over.
‘Leid jij eigenlijk wel een gelukkig leven, Gijsbrecht?’ vroeg ik.
Hij keek me onzeker aan. ‘Ach, het gaat wel,’ antwoordde hij.
Het was aandoenlijk. Plotseling wist ik weer waarom ik vroeger zo goed met hem kon opschieten.
Ondanks zijn zelfverzekerde oubolligheid wist hij eigenlijk met het leven geen raad. Zijn
maatschappelijke status en zijn ouders bepaalden zijn carrière en hij had niet genoeg karakter zich
daartegen te verzetten. Ook die twee zonen moesten hem zijn opgedrongen, wist ik plotseling
zeker. Het gesprek wilde niet erg vlotten en na nog een cognacje besloten we op te breken. Hugo
wilde me nog meenemen naar een kroeg waar zowel mannelijke als vrouwelijke hoeren kwamen,
maar ik moest nog terugrijden naar Amsterdam en bedankte voor de eer.
Met een tollend hoofd stapte ik in het Fiatje van Camelia en nam een flinke teug van het restant
Fino Tico, om alle in de loop van de dag door elkaar gedronken drankjes te neutraliseren.
Op de snelweg naar Amsterdam brak het zweet me uit. De tegemoetkomende koplampen kwamen
recht op me af. Ik kneep in het stuur en zwenkte van de linker weghelft naar de rechter en weer
terug. Allemaal spookrijders! Kon ik niet beter een vluchtstrook uitzoeken en daar blijven wachten
tot het gevaar voorbij was? Ik trapte het gaspedaal helemaal in en nu schoten de lichten me
goddank aan de andere kant van de vangrail voorbij. Als het even donker was om me heen nam ik
snel een slokje sherry, zodat de bodem van mijn bondgenoot zich al gauw aandiende. Mocht er
controle komen dan was mijn promillage niet meer te tellen.
Toch kwam ik veilig thuis. Binnen was het vreemd stil. Ik kroop in bed en lag nog een tijd te
woelen. In plaats van schapen probeerde ik de glazen en glaasjes te tellen die ik in de loop van de
dag tot me had genomen, een gewoonte die ik me had aangeleerd om enigszins voorbereid te zijn
op de kater en het zuur bij het opstaan. Waren het er meer dan zeventien, dan zou ik zeker een of
twee keer moeten braken. Tussen de tien en zeventien kon het goed gaan. Onder de tien kwam
nooit voor. Al gauw raakte ik de tel kwijt en begon aan Gijsbrecht te denken. Hij had met zijn
eerlijke bekentenis dat hij niet zo zeker in het leven stond als hij iedereen wilde laten geloven mijn
hart een beetje gestolen. Als ik hem nou wat spraaklessen gaf, zijn bril afzette en zijn haar door de
war woelde? Vroeger was hij in het geheel niet in meisjes geïnteresseerd. Hij zou er best
aantrekkelijk kunnen uitzien als hij zijn leven zou veranderen. Ik kon hem uitnodigen en hem na
een paar flessen wijn plotseling in zijn kruis grijpen. Dat vond ie wel lekker. We stoeiden heel wat
af!