Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

De kledders die men mij in het bedompte lokaaltje voorschotelde liet ik na een paar happen staan.
Ik had überhaupt geen zin in eten, daar was mijn dorst te groot voor. Goddank hadden ze hier
Heineken.
Na een aantal snelle pilsjes schoot mij een gedicht te binnen dat ik ooit eens in Den Haag gemaakt
had, misschien wel in Hotel du Passage. Op iets te luide toon begon ik het plotseling te
declameren:
Een vreselijk beest is in mijn ziel getrokken,
Wreed vreet het huid en vlees tot bersten aan,
't Gelaat is in een starre lach vertrokken,
Zie! Reeds heeft het zijn werk gedaan!
Waanzinnig zing ik, en met mij duizend kelen,
Mijn laatste lied, laat het het mooiste zijn!
Ik dans, en met mij dansen velen,
Steeds hoger laait het vuur, steeds feller brult de pijn.
Wild grijpt het om zich heen!
Niets dat het kan verzachten!
Van alle sterren is er geen
Wier hulp ik kan verwachten!
Maar daar verschijnt de vale maan
En dooft mijn geesteskracht.
Stuivend! zijn allen uiteengegaan
En sterf ik in de nacht!
Hugo applaudisseerde, maar Gijsbrecht hield zijn hoofd gebogen over de bamiknoedels. ‘Fraai,
fraai,’ hoorde ik hem verlegen mompelen, alsof mijn oude legende iets in hem dreigde los te maken
dat hij liever wilde vasthouden.
‘Laten we nog wat gaan drinken,’ opperde Hugo na de koffie.
‘Weet je iets lolligs?’ vroeg Gijsbrecht.
‘Het Maliehuisje,’ stelde ik voor en zag meteen dat glimmende bord op de gevel voor me:
Members of Diplomatic Service Welcome. Eenmaal geïntroduceerd door een adellijke
schoolvriend kwam ik er regelmatig. Meestal ging ik er naar toe voordat de voornamelijk uit
Wassenaar afkomstige cliëntèle zich aandiende. De zaak werd beheerd door drie witgekuifde
Oostenrijkers, die dienst deden als portier, barkeeper en pianist. Ik had hun vriendschap gewonnen
door een keer op fraaie wijze An den Frühling van Grieg op de piano te spelen. Als de jeunesse
dorée zich nog niet had aangemeld was het er aangenaam toeven, in een van de clubfauteuils,
bladerend in Bateau Ivre en zo af en toe een gruweldaad van Marcel aan de eeuwigheid
toevertrouwend. Om een uur of twaalf was het echter gedaan met de pret. De bar vulde zich dan
met hoogdravend geroezemoes en hoewel ik dapper in mijn gedichten bleef turen om althans de
schijn te wekken op zijn minst een niet helemaal weg te cijferen zonderling te zijn, stak mijn grijze
pak van Wulfsen & Wulfsen toch erg schril af tegen de nonchalant gedragen kleermakersjasjes, de
zijden overhemden en de zilverkleurige dassen. De heren waren allemaal tegen de dertig, te rijk om
te studeren of om er enige culturele belangstelling op na te houden, doch doorkneed in de