Bulgaar in Wassenaar - Michael Eenhoorn.pdf - Overspoor

onveranderd waren gebleven. Mevrouw zat nog steeds op dezelfde canapé onder dezelfde zee van
Jozef Israëls en mijnheer schonk met tijdloze bonhomie de borrelglaasjes vol. Halfdood had hij
zich gewerkt om de door een totaal gebrek aan zelfkennis gevoede gemoedsrust van zijn vrouw in
stand te houden. ‘Ik begrijp niet waar de mensen zich tegenwoordig zo druk over maken,’ zei ze,
tot ergernis van haar dochters, ‘iedereen heeft het redelijk goed en er is geen oorlog. Dat was
vroeger wel anders, hè Johan?’ Haar man had al lang geleden de gewoonte opgevat nooit op de
opmerkingen van zijn vrouw in te gaan, en terwijl de jeneverfles een rondedans maakte over de
salontafel ging het gesprek al gauw over skiën, een onderwerp waarover Gijsbrecht niet
uitgesproken raakte.
‘Lollige skilift zus en zo, dit en dat, aardig hotelletje, verdomd plezierige lui.’
Opnieuw ervoer ik het normale van dit alles als een schok en vergeleek ik het onwrikbare
zelfvertrouwen waarmee deze mensen zich aan hun levensloop vasthielden met mijn eigen
maatschappelijke deconfiture, zo mijn zenuwen de gelegenheid gevend een tweede angstaanval te
ondernemen.
‘Wat zie je wit!’ riep Hugo opeens.
‘Dat komt omdat ik niets van skiën afweet,’ verdedigde ik me onhandig, mijn blik strak op Dorry’s
buik richtend.
Er viel een korte stilte, maar al gauw nam Gijsbrecht de draad weer op. De sluier van het verleden
sloot zich als een roetkap om me heen en het ergste was dat Hugo dat meende te begrijpen. Hij
bleef me bezorgd aankijken en terwijl ik mijn blik niet van Dorry’s buik durfde af te wenden vroeg
ik me angstig af of hij van plan was in het bijzijn van zijn ouders naar mijn van iedere gedragscode
afwijkende levenswijze in Amsterdam te informeren. Gelukkig gaf Sofie op dat ogenblik te kennen
dat ze de oppas niet al te lang kon laten wachten en dat het dus tijd was om maar eens terug te
rijden naar Aerdenhout. Dorry wilde ook terug naar huis. Ik liet haar met mijn ogen weten dat ik
me nog steeds schuldig voelde over mijn gedrag in Parijs, en dat ik me op een dag zou
revancheren voor het verleden, maar ik merkte dat heden en toekomst haar meer bezighielden. Er
werd besloten dat Hugo, Gijsbrecht en ik in Den Haag zouden gaan chinezen. Na hartelijk afscheid
te hebben genomen reed ik achter Gijsbrechts auto aan naar de residentie. Ik had van tevoren
geweten dat Hugo bij hem zou instappen en niet bij mij. Dat deed hij vroeger ook altijd. Opnieuw
voelde ik me overbodig en alleen.
Het Spui was gelukkig nog even troosteloos als in de tijd dat ik na de tweede avondvoorstelling in
ASTA door de motregen naar de gifgroene bar/cafetaria van Hotel du Passage liep, om daar in
verkwikkende eenzaamheid een gin-tonic te drinken en de verzamelde gedichten van Rimbaud te
lezen of door te bladeren, want dat boek had ik altijd bij me, evenals een paar vellen papier om
eventueel ingevingen op te schrijven voor mijn aan alle conclusies van Sigmund Freuds
theorieën beantwoordende roman Marcel, een nooit voltooid epos over een tijdens de
geslachtsgemeenschap door visioenen van vraatzuchtige ratten geplaagde jongeman, die, na alle in
het boek voorkomende vrouwen op gruwelijke wijze om het leven te hebben gebracht, het geluk
vindt in het samen met zijn boezemvriend beluisteren van de muziek van Debussy en Ravel.
‘Ik weet een leuk tentje,’ zei Hugo, samen met Gijsbrecht voor mij uit in de richting van de
Bijenkorf lopend. ‘Prima keuken, heel klein en gezellig en het kost niks.’
Ik was er zo langzamerhand aan gewend geraakt dat de weinige welgestelde vrienden die ik had
me altijd meenamen naar een door hen zelf ontdekt goedkoop maar o zo knus restaurantje, in
plaats van uit te pakken in een sjieke gelegenheid.