HET WEEKBLAD

18de Jaargang 

No. 48- 10 Dec. 1938 

CIMEMAs. 

TU r ATCD 

-«WU.«« 

HET WEEKBLAD 

*^r 

-**^ 

■ 

mm ' 

*: % 

■4 

"I 

IFLORENCE RICE ENI 

ROBERT YOUNG IN 

DE M.G.M.-FILM

—^—^—— 

GU*la Uhlan. 

MlPPELPUHT 

VAN ßELANGPUKE 

GEßEUf?TEKll55Esl 

stegen en sloppen van het oude Parijs met zijn wilde volksoploopen mede- 

gewerkt hebben aan het ontstaan van een geschiedenis, die voor Frankrijk 

en zelfs voor Europa van de allergrootste beteekenis is geworden. 

Het is de Tobis-film „Debureau", die een gedeelte van deze geschiedenis 

tot onderwerp heeft en hierdoor de kwalificatie „bijzonder interessant" ten 

volle verdient. Deze rolprent, waarin Gustav Gründgens de hoofdrol speelt, 

behandelt een episode uit belangrijke, revolutionnaire dagen, de Juli-revo- 

lutie van 1830. „ , 

Het was midden in den zomer, dat het Fransche volk onder aanvoering 

der Parijzenaars het ondraaglijke juk van een gehaat vorst (Karel X) af- 

wierp en zich uitsprak voor de meer sociale figuur van Louis Philippe. 

Het was niet geheel onverwacht, dat deze uitbarsting kwam. Reeds lang 

broeide het! Dagelijks verschenen er opruiende pamfletten en spotliederen 

en ten slotte werd er zelfs van het tooneel af felle critiek op den gehaten 

koning uitgeoefend. Vooral deze laatste manier van protesteeren viel bij 

het volk zeer in den smaak. Vanzelfsprekend waren de acteurs zeer voor- 

zichtig in hun uitlatingen, doch de toespelingen waren voor het publiek, 

maar al te duidelijk en avond aan avond daverden de theaters van het hoon- 

gelach der toeschouwers. Vooral Debureau, die door het geheele volk 

verafgood werd, kreeg eiken avond stormachtige ovaties voor zijn spot- 

liederen. De overheid, die bevreesd was zich belachelijk te zullen maken, 

dorst niet krachtig op te treden en zag lijdelijk toe, hoe het volk als het 

ware tot verzet werd aangespoord. 

Plotseling barstte de ontevredenheid los, het volk verzamelde zich op 

straat en verzette zich hartstochtelijk, schijnbaar zonder eenige discipline, 

maar in werkelijkheid één. .. « •■ ■ 

Dit toont ons ook de film „Debureau". in het toenmalige Parijs vol van 

politieke onrust, temidden van stil pittoresk stadsschoen. Het is, alsof men 

droomt: in de verte het gebeier van een klok en in de heldere lucht het 

getjilp van vogels. Doch dan dringt plotseling een beangstigend gedruisch 

in de straat; het lawaai van trommelslag en zingende, joelende menschen, 

die een nieuw tijdperk inluiden. 

MOET IK 

BLIJVEN.:. 

door BASIL RATHBONE. 

Ik ben ernstig ontevreden over mezelf. Ik 

ben geboren in Australië, opgevoed in 

Londen, en nu zit ik sinds jaren in 

Hollywood en leid een gemeen en sinister 

leven. In „Tale of two cities" reed ik een 

paar kinderen dood. Ik heb den kleinen 

Freddie Bartholomew afgeranseld. In „Anna 

Karenina" gooide ik Greta Garbo het huis 

uit. In een andere film heb ik het vertrou- 

wen gewonnen van een lieve oude dame, 

om haar daarna van al haar kostbaarheden 

te berooven en haar tot dank nog te ver- 

moorden. In weer een andere film was ik 

butler in een paleisachtige woning, en ik 

dwong de rest van het personeel om me tien 

procent van hun magere inkomsten af te 

staan, en toen een oude knecht mij smeekte 

hem het geld te laten houden, omdat hij het 

noodig had voor zijn vrouw, die in het zie- 

kenhuis lag, zei ik met ijskoude stem en 

met een gemeen lachje: „Daarmee heb ik 

niets te maken. Geef op!" Ik ben een 

schooier, een schurk, een schoelje geweest, 

die zijn onwelkome attenties opdrong aan 

Garbo, Colbert, Sigrid Curie, Loretta 

Young, Olivia de Havilland. Ik ben Staats- 

vijand nummer één geweest, een knaap 

waarmee geen fatsoenlijk mensch iets te 

maken zou willen hebben, en ik heb er 

genoeg van. Ik zou nu ook wel eens fatsoen- 

lijk willen zijn. 

„De schurk pertoonlijk". Een 

mooi« foto van Basil Rathbono. 

De gevolgen van mijn misda- 

dig leven bezorgen mij dage- 

lijks kippenvel. Ga ik met de 

lift naar de tiende verdieping 

van een warenhuis, dan ver- 

dringen angstige vrouwen zich 

in een hoekje en verbergen 

hun huilende spruiten achter 

zich, om hen aan mijn snoode 

blikken te onttrekken. Als ik 

op den boulevard wandel, blijft 

Repetitio von «en seine uit 

„Als ik koning was". Zittend: 

Basil Rathbone. naast Frances 

Dee de regisseur Frank Lloyd.

Basil in gedachten. 

een politie-auto mij op eenigen afstand volgen. 

Oude mannetjes worden bleek als ze me zien, 

en verstoppen hun baard, uit vrees dat ik er 

misschien aan trekken zal, als ik ze ten minste 

niet een dolk tusschen hun bejaarde schouder- 

bladen steek. Als ik op de renbaan aan het 

loket kom om te wedden, zie ik nog juist hoe 

de bookmaker zijn geld in een la veegt, en mij 

argwanend in de gaten houdt tot ik uit zijn 

kantoor vertrokken ben. 

Toch moet ik bekennen, dat mijn wandaden 

mij geen windeieren hebben gelegd. De film, 

die bewijst dat men zich den schurk beter 

herinnert dan de lieve onschuld, bewijst niets 

nieuws. Brutus, die Caesar vermoordde, werd 

wereldbekend. In Amerika kent ieder kind John 

Wilkes Booth, niet omdat hij een groot acteur 

was, maar omdat hij Abraham Lincoln ver- 

moordde, en van al de figuren in ,,De Negerhut 

van Oom Tom" denkt men het eerst aan Simon 

Legree. 

Wie het ver wil brengen in Hollywood kan 

kiezen tusschen twee uitersten: een groote held 

te worden of een groote schurk. De laatste 

manier is met succes bewandeld door Charles 

Laughton, Peter Lorre, wijlen Lon Chaney, 

Akim Tamiroff, Bela Lugosi, Boris Karloff, 

Edward Robinson, Charles Bickford, Claude 

Rains, Lloyd Nolan, J. Carroll Naish, Porter 

Hall, Ivan Lebedeff, Bruce Cabot en vele andere 

collega's. Voor de dames geldt dat ook, zij het 

in mindere mate. Maar wat heeft bijvoorbeeld 

Bette Davis ooit anders gespeeld dan intens 

gemeene creaturen i" 

Als U Cecil B. de Mille zoudt kennen, zoudt 

U hem voor een rustig, beschaafd man houden 

met goede manieren, vriendelijk tegen iedereen, 

een man die niemand ter wereld een haar op 

het hoofd zou willen krenken. Toch heeft De 

Mille, die er stellig van overtuigd is, dat het 

publiek griezeligheden ,,dolletjes" vindt, in het 

algemeen gesproken, meer bloed doen vloeien 

dan alle andere producers in Hollywood teza- 

men. Ja, hij is een bloeddorstig heerschap, die 

De Mille. In zijn „Boekanier" vochten zijn 

piraten te vuur en te zwaard, en brachten elkaar 

om per kanon, dolkmes en bloote vuist, en 

smeten buitendien nog die arme Franciska Gaal 

in de koude zee. 

Wat zou wel de griezeligste, angstaanjagend- 

ste scène zijn, die we ooit op het doek gezien 

hebben? Persoonlijk stem ik op die episode in 

,,Dé Bengaalsche lansiers", waarin Douglas 

Dumbrille, in zijn rol van Mohammed Khan, 

bamboerietjes onder de nagels van Gary Cooper 

en Franchot Tone steekt, en die rietjes dan in 

brand steekt. De close up liet de zweetdruppel- 

tjes op Gary's voorhoofd zien, maar als ze een 

foto van mij in m'n. loge hadden genomen, 

zoudt u gezien hebben hoe diezelfde zweet- 

druppeltjes op mijn voorhoofd stonden. 

Weet U nog hoe Charles Laughton in „Mui- 

terij op de Bounty" een deserteur liet afranse- 

len tot de arme man den geest gaf? John 

Carradine, de brute gevangenbewaarder in ,,De 

orkaan" was ook een mooi heer. En in „Marco 

Polo" heb ik er aardigheid in om mijn gieren 

los te laten, die de oogen van mijn geboeide 

gevangenen uitpikken. Of, als ik in een erg 

prettige stemming ben, gooi ik de kerels heel 

gewoon voor de leeuwen voor een lunch a la 

carte. 

Akim Tamiroff heeft ook al heel wat op 

zijn geweten. Hoeveel dames op leeftijd heeft 

hij al geen nachtmerries bezorgd met zijn ge- 

raffineerde schurkerijen? 

Ergens midden tusschen held en schurk staat 

Wallace Beery. Zijn boeven zijn altijd aardige 

boeven, woestelingen die soms een hart van 

goud vertoonen, en hij is er niet slecht bij 

gevaren. Zoon half-om-half boevenrol had 

Tamiroff in „De Boekanier" als de gezellige 

Dominique You, de kanonnier van Napoleon. 

In „De Zeewolf " is zijn gemeenheid echter 

weer onbegrensd, zij het ook minder geraffi- 

neerd. Voor mijn gevoel is hij de held van de 

film, al spelen Dorothy Lamour, Geoiê Raft, 

Henry Fonda en John Barrymore ook nog zoo 

goed. Hij bewijst weer eens, dat de schurken- 

rollen de dankbaarste zijn. 

ledere boef, of het nu in de film is of op 

het tooncel, wordt altijd om zijn „goede spel" 

geprezen. Ik heb nog nooit gehoord van een 

boevenrol, die niet met succes gespeeld werd. 

Daarom zijn vele slechte acteurs toch nog groote 

sterren geworden, toen hun studio hun gemeene 

rollen te spelen gaf. Een drama, zelfs een 

comedie zonder „schurk" is niet mogelijk. 

Want wat ziet men van goedheid, wanneer 

iedereen goed is? Zelfs Disney heeft dat in- 

gezien, toen hij de snoezige Sneeuwwitje en 

haar snoezige dwergjes de schurkachtigste 

stiefmoeder, die ter wereld denkbaar is, op den 

hals schoof. 

In de alleroudste films, die ik ooit gezien 

heb, kwamen al schurken voor, en zelfs nog 

veel gemeenere dan tegenwoordig. Zelfs Char- 

lie Chaplin had den geweldig grooten Mack 

Swain noodig om hem te tergen en te mishan- 

delen, totdat Charlie met een of andere listige 

truc van zijn wandelstokje den machtigen Swain 

onschadelijk maakte. 

Zelfs in de film moet echter de schurk ten 

slotte aan zijn verdiende loon geholpen worden. 

Hij mag zeven acten lang zijn slachtoffers fol- 

teren, worgen en vergiftigen, maar in de acht- 

ste is het zijn beurt. Zoo wil het Mr. Hays, 

de film-tsaar, en zoo wil het de filmkeuring 

van ieder land. 

Toegegeven, dat het de moeite loont een boef 

te zijn, begin ik er toch schoon genoeg van te 

krijgen. Maar het is mij niet gegund een eer- 

baar man te zijn. Paramount engageert mij voor 

een film, maar denkt U dat ze mij nu eens een 

plezierige rol geven? Neen, ik moet Lodewijk 

de elfde spelen in „Als ik koning was". En 

Frank Lloyd en zijn scenaristen hebben op 

vrijmoedige wijze de geschiedenis wel weer zoo 

gedraaid, dat ik een duivel in menschengedaan- 

te te spelen krijg, al was het alleen maar om 

de nobele heldhaftigheid van Ronald Colman 

als Frangois Villon nog eens extra te onder- 

strepen. In „Als ik koning was" is het die 

arme kleine Ellen Drew, een meisje waar ik 

groote sympathie voor heb, die door mijn 

schuld op een allerakeligste wijze aan haar eind 

komt. En ik moet het nog leuk vinden ook. 

Mijn beste vriend Lloyd Nolan vaart al in 

hetzelfde schuitje. Elke lugubere wandaad, die 

een sadistisch brein maar kan uitdenken, is in 

den loop van zijn filmcarrière door hem be- 

dreven. Maar zijn protest heeft ten minste ge- 

holpen. Paramount heeft hem nu Voor de 

variatie eens een „nette" rol gegeven in „St. 

Louis blues". Het begrip „net" is overigens ook 

al betrekkelijk, want diezelfde rol werd door 

George Raft geweigerd, omdat hij bang was 

zijn publiek te verliezen als men hem in zoo'n 

„gemeene" rol zou zien. 

Neen, het is nu mijn eerzucht eens een eerbaar 

mensch te zijn, al was het alleen om te zien 

of ik dat ook spelen kan. Vermoedelijk zou ik 

aan dat eene experiment genoeg hebben. Het 

zou mij, geloof ik, gauw duidelijk gemaakt 

worden dat ik, als er nu eenmaal toch boeven 

moeten zijn, onder de schurken veiliger zit dan 

onder de helden. 

Warner Bros-film 

Regie: Busby Berkeley, 

Linda (Priscilla Lane) is de 

charmante en eerzuchtige secre- 

taresse van Harvey Bates 

(Hugh Herbert), afdeelings-chef van 

een groot advertentie-bureau. Haar 

grootste verlangen is om als vrouw 

een voorname plaats in de zakenwe- 

reld te bekleeden en tevens spoort zij 

er haar verloofde Jimmy (Wayne 

Morris) toe aan, zich een betere po- 

sitie te verwerven. 

Zij ziet kans door haar doeltreffen- 

de reclame voor een nieuw artikel een 

zeer goeden klant voor haar firma te 

verwerven en haar chef is hiervan 

zoo onder den indruk, dat hij haar 

aan Beatrice Harris (Mona Barrie) 

voorstelt, de bekwaamste medewerk- 

ster van de onderneming. 

Deze inviteert Linda en haar ver- 

loofde bij haar het week-end te komen 

doorbrengen. 

Jimmy, die zich een beetje achter- 

uitgezet voelt door Lindas plotselin- 

ge carrière, verlangt van haar, dat 

zij het zakenleven vaarwel zal zeggen 

om met hem te trouwen. Bij Beatrice 

leert Linda Harry Galleon (Hum- 

phrey Bogart) kennen, een groot 

man in de radio-wereld. Galleon 

Linda en haar 

verloofde Jimmy. 

Jimmy, Linda en 

Harvey Bates hebben 

zorgen. 

wordt verliefd op Linda, terwijl deze 't plan koes- 

tert met zijn hulp nog meer vooruit te komen. 

Jimmy dwingt Linda thans onmiddellijk met hem te 

trouwen, doch stemt er in toe, dat zij in betrek- 

king blijft. 

Drie maanden gaan voorbij en dan weet Galleon 

er haar toe over te halen, met hem een voetbal- 

wedstrijd te bezoeken. Na een hevige ruzie hier- 

over met Jimmy, stemt zij er in toe haar betrek- 

king op te zeggen, maar ze geeft haar pogingen, 

om Jimmy flinker te maken, niet op. 

Wanneer hij een goede gelegenheid om vooruit 

te komen, welke zij voor hem schiep, niet benut, 

verlaat zij hem en gaat weer naar 

haar kantoor terug. Zij iaat door 

middel van de radio bekendma- 

ken, dat zij met Galleon naar 

Parijs zal vertrekken, dit alles om 

te zien of Jimmy nog steeds van 

haar houdt. Bij het vernemen van 

deze tijding komt Jimray inder- 

daad in actie, zoodat ten slotte 

alles weer op zijn pootjes terecht 

komt.

In de hoofdrollen: 

LLOYD HUGHES, VIRGINIA PINE. MONTE BLUE. 

JAMES C. MORTON. FUZZY KNIGHT EN JACK LA RUE. 

FA.N.-FILM. 

Teer en meer komt Bill Jeffry, de dlstributie-chef van dc „Evening Call", 

tot de overtuiging, dat de zaken-methoden van Jaycee. zijn werkgever, 

niet deugen. De artikelen van het blad worden er met den dag slechter op. 

terwijl alles er op gezet wordt de verkiezing van drie nieuwe wethouders 

te doen ^gen. waarbij de „Evening Call" zich niet ontziet z^n kolommen 

met allerhande verdachtmakingen te vullen. ' 

Jaycee's voornaamste tegenstander bij deze minderwaardige politieke strljd- 

methoden is Talbot, dc eigenaar van dc „Evening Star". Hoewel dit blad 

eerst sedert kort bestaat, heeft het zich reeds een uitgebreiden lezerskring 

verworven door zijn eerlijke berichtgeving, zijn degelijke artikelen en zijn 

bestrijding van al wat tendentieus en corrupt is. 

Jaycee voelt, dat hij in dezen papieren strijd aan het kortste eind zal 

trekken en besluit zijn toevlucht te nemen tot een meer directe wijze van 

intimidatie. Hij huurt een aantal beruchte typen, die tot taak hebben de 

kranten-verkoopers van de „Evening Star" te terrorisceren en hun het ver- 

koopen van hun kranten onmogelijk te maken. 

Aan een dergelijke manier van optreden wenscht Bill Jeffry echter niet 

Û^üV-T ^CV^CAGo 

mee te doen en na een stormachtig onderhoud met Jaycee en 

zijn handlanger Mack neemt hij zijn ontslag, welk voorbeeld 

gevolgd wordt door Jimmy Chase, den eersten verslaggever. 

Ook Brenda Johnson, Bill Jeffry's verloofde, wenscht niet langer 

bij Jaycee in dienst te zijn, doch Jeffry verzoekt haar voorioopig 

nog in haar betrekking te blijven. 

Inmiddels is de terreur op straat reeds in vollen gang. Op 

elk punt van de stad, waar verkoopers van de „Star" hun bladen 

aan den man trachten te brengen, verschijnen onverwachts een 

stel bullebakken, die krantenstalletjes omver schoppen, de kran- 

ten over de straat slingeren en de verkoopers mishandelen. En 

even plotseling als zij gekomen zijn, zijn de aanranders weer 

verdwenen. 

Toevallig is Jeffry met zijn vriend Jimmy Chase van een 

dezer ongelijke vechtpartijen getuige en hij bedenkt zich geen 

oogenblik om zich in den strijd te mengen. Geholpen door Jimmy 

dient hij den kerels een flinke afstraffing toe, hetwelk gezien 

wordt door Jaycee's assistent Mack, die hem waarschuwt zich 

voortaan met zijn eigen zaken te bemoeien. 

Jeffry bedenkt zich dan niet langer en, alweer tezamen met 

Jimmy, gaat hij Talbot zijn diensten aanbieden. Hoewel deze 

uitgever hem slechts een gering salaris kan betalen, neemt 

Jeffry zich voor al zijn krachten aan zijn nieuwen werkkring te geven en 

hij begint zijn taak met een lumineus idee. Hij belt een vriend op, eigenaar 

van een bekende boksschool, en verzoekt hem eenlge van zijn mannetjes 

tot zijn beschikking te willen stellen. 

Den volgenden dag is het aantal krantcnverkoopers van de „Evening 

Star" merkwaardig gegroeid. Louter flink uit de kluiten gewassen man- 

netjesputters bieden thans de „Star" te koop aan en komische tooneclen 

spelen zich op de diverse hoeken van de straten af, als de onthutste huur- 

lingen van Jaycee op een flink pak slaag getracteerd worden. 

Deze zet van Jeffry heeft zeer uiteenloopende gevolgen. Den volgenden 

dag werdt hij op zijn kantoor opgezocht door een zekeren Louis Luts, die 

zich ontpopt als den broer van een van Jaycee's handlangers en die Jeffry 

thans aanbiedt om hem op een even geruischlooze als afdoende wijze naar 

de andere wereld te helpen. Wijzend op de toevallig achtergelaten rubber- 

slang van een stofzuiger, vertelt Jeffry den niet al te snuggeren vertegen- 

woordiger van de onderwereld, dat zijn bedreigingen woord voor woord 

door een dictafoon zijn opgenomen en op een plaat vastgelegd. Hevig ge- 

schrokken smeekt Luts, die den electrischen stoel 

reeds voor zijn geest ziet opdoemen. Jeffry hem 

de plaat te verkoopen, doch als deze met een 

koelbloedig gezicht de comedic voortzet, zet zich 

in Luts' brein het idee vast, dat hij thans aan- 

sprakelijk gesteld zal worden voor alles, wat Jeffry mocht over- 

te SLt' S t IechtS één Uitwe 9' ° ame ^ °« SelHó 

volcThil^ , te P rom °T ren - Waar deze gaat of staat, 

volgt hij hem ak zijn schaduw, terwijl hij zijn vrijen üld aevSVV 

6 ^ 8 ^ atoo F W diens afUzigheid zoo onje- 

ziZriz p £z 

20ek naar de p,aat welke hcm zooZi 

Het tweede gevolg van Bill Jeffry's gelukte poets is echter 

dat Jaycee buiten zichzelf is van woede en thans eerst re4 

tot alles in staat blijkt. Gebruik makende van Jeffr/s vrieS 

l^^r 11 , 0 " krant "i on 9^. "n zekeren Mic/ey Barnes, 

lokt Mack den jongeman, die zich als een zoo gevaarlek tegen- 

stander ontpopt heeft, in een laaghartige valstrik. ' 9 

rf^fni^f u J ,7 WO, ; dt door Macks schurkachtige helpers 

de vïcit? 0 ! 6 » ^ de . d00r een afleerde bcxäschap^n 

feerd Äf J y WOrdt 0p eea d ^ d ^^ wijze gefotjgra- 

f f0t0 verschl J nt den volgenden dag in de „Evening Call". 

^SlllT e f n „ comm «' taa '. ^t ^ch denken laat en dat de^ 

onfortumÜJken Jeffry in een zeer slecht daglicht stelt 

Moewei er geen bevel tot inhechtenisneming tegen hem is 

lutgevaardlgd, acht hij het verstandiger voorlopig 9 een Sdte 

van het tooneel te verdwijnen en zijn verdere plagen in ^n 

SÄfW* ^t^ Jaycees Clangers hebben gein 

rekening gehouden met het nummer van hun auto. hetwelk ook 

op de foto voorkomt en aan de hand hiervan stelt Jimmy, door 

dez« ^ en ' **" onder20ek in naar & herkomst van 

AU resultaat hiervan blijkt, dat de auto toebehoort aan de 

E^^T^t Werken ' doch ' Wat no « van V «I meer 

belang is, Jimmy brengt een opzichter van deze maatschappij 

mede, die een sens*«é*jeel relaas doet van de wijze, waarop 

de werklieden van de Pionier gedwongen worden op de drie 

^^ VmiR9 ,u2t ü ^ eprOP ?ir Tde "«didaten te stemmen. 

t*h Sroote moeilijkheid voor Jeffry is nu echter het verband 

te bewijzen tusschen de Pionier Constructie Werken en de actie 

van de „tvening Call . 

„Z^'K 0 * 1 t^t hlj tC V en even ênieus als stoutmoedig 

plan. ttj begeeft zach naar Jaycee's kantoor en beweert tegen- 

ZIA j ? u r ?l 9Cren J P ^ IOO J l een vcrWar ln9 van de bank in 

handen te hebben, dat hij de eigenaar van de Pionier Werken 

is en onder een anderen naam een rekening bij haar heeft loopen 

Hevig verontwaardigd antwoordt Jaycee, dat de bank deze ver- 

Klaring niet had mogen geven, doch op 

Jaycee's uitvaren antwoordt Jeffry dood- 

kalm, dat dit ook niet het geval geweest 

was, doch dat zijn eigen verklaring ook 

voldoende was. 

Jaycee begrijpt, dat hij het spel ver- 

loren heeft en dat zijn bekentenis bin- 

nen den kortst mogelljken tijd door de 

„Evening Star" aan het publiek zal 

worden voorgezet en met dit vooruit- 

zicht besluit hij tot een wanhoopsdaad. 

Hij stuurt Mack en zijn mannetjes er 

op uit, om de persen van de „Star" des- 

noods met geweld onklaar te maken, 

doch Jimmy roept het heele personeel te 

hulp om aan den overval het hoofd te 

bieden en er ontstaat een algemeene 

vechtpartij. 

Intusschen hebben Jaycee's handlan- 

gers Jacht gemaakt op Bill Jeffry en 

slechts door zijn auto van een hoogte te 

doen storten en het te doen voorkomen, 

alsof hij hiervan het slachtoffer is ge- 

worden, weet hij te ontkomen. 

Tezamen met zijn vreeradsoortlgen 

bewaker komt hij op het tooneel van 

den strijd aan en weldra bevindt hij zich 

in het heetst van het gevecht, tot de 

politie er een einde aan maakt. 

Ook aan Jaycee's practljken komt 

thans een eind en hij kan in de gevan- 

genis over zijn zonden nadenken. Met 

Bill Jeffry's vrijheid is het echter even- 

eens afgeloopen. daar Brenda er in toe- 

stemt thans zoo spoedig mogelijk met 

bttjeÄTpen 1 ^ ^ ^ ^^ Ij^* .«" «| 

■ van ••n aanslag opj 

dra kl«In*n Mickey | 

boichuldlgd. 

| AngiUg« oograbllkkra |

De smokkelaar laat de vloeistof in zee loopen, waardoor het gifgas zich ontwikkelt. 

Midde \dscn 

Deze nieuwe Fransche film be- 

handelt den strijd tegen de 

internationale wapensmokkelarij 

in de Middellandsche Zee. 

Voor deze rolprent was de mede- 

werking noodig van de Fransche, 

Duitsche en Engelsche marine. Deze 

medewerking had men van de Fran- 

sche oorlogsvloot reeds verkregen, 

doch moeilijker was het om de be- 

schikking te krijgen over 'n Engelsch 

pantserschip en 'n Duitschen torpedo- 

jager. De autoriteiten van beide landen 

verklaarden zich ten slotte evenwel 

bereid om de gewenschte schepen 

in „bruikleen" al té staan. De twee 

schepen werden naar Toulon gediri- 

geerd, waar de voornaamste haven- 

scènes zouden worden gedraaid. De 

commandanten van deze beide oor- 

logsbodems kregen de opdracht zich 

met hun bemanning geheel ter be- 

schikking te stellen van den regisseur 

Leo Joannon. Zoo kon men dagen- 

lang de bemanningen van Fransche, 

Engelsche en Duitstfhe oorlogssche- 

pen langs de havenkaden van Tou- 

lon zien wandelen en broederlijk 

met elkaar verkeeren. De comman- 

danten hielden zich echter beschei- 

den op den achtergrond, daar hun 

plaatsen in de film werden inge- 

nomen door den Franschen acteur 

Pierre Fresnay, den Engelschman 

Kim Peacock en den Duitscher Rolf 

Wanka, respectievelijk als comman- 

dant van het Fransche, Engelsche en 

Duitsche oorlogsschip. 

ck. 

e zee 

ciry-FiuM 

De inhoud van de film is als 

volgt: 

De bemanning van drie oorlogs- 

schepen zijn in Tanger aan het pas- 

sagieren. Eenigen tijd blijft de ver- 

houding tusschen de matrozen uit- 

stekend, doch een moord in een 

havencafé zaait twist en tweedracht 

onder hen. Ook de commandanten, 

oorspronkelijk vrienden, staan nu als 

vijanden tegenover elkaar. 

Spoedig blijkt echter, dat de 

moord gepleegd is door een beruch- 

ten wapensmokkelaar, wiens schip 

reeds clandestien de haven heeft 

verlaten. De lading van dit smokkel- 

schip bestaat uit een gevaarlijk gif- 

gas. De Franschen maken jacht op 

dit smokkelschip, en de beide bui- 

tenlandsche officieren gaan als waar- 

nemers mee. De smokkelaar, zich 

achterhaald ziende, laat het gevaar- 

lijke gas ontsnappen. Een groote 

wolk gifgas ontwikkelt zich, en 

vormt een bp^ r "iging voor de 

scheepvaart. F ■ passagiersschip 

met motorstoring -»komt in ernstig 

gevaar, en het Fransche oorlogsschip 

kan slechts redding brengen, indien 

het zich dwars door de gevaarlijke 

zone waagt. Alle luiken worden ge- 

sloten, alle kieren gedicht en de 

dolle race met den dood begint. In 

het uur van gevaar sluiten de drie 

officieren zich weer als goede zee- 

lieden aaneen, en alle geschillen 

worden vergeten. Dank zij hun sa- 

menwerking kunnen de opvarenden 

van het mailschip dan ook op het 

laatste oogenblik worden gered. 

Aan boord van het smokkelschip. De gevaarlijke vloeistof wordt op het dek 

gespoten en vloeit in zee. 

De passagiers verlaten in de reddingsloepen het schip. 

De Fransche bemanning bewijst hun gestorven Duitschen kameraad de laatste eer. 

' 1 

\Vv, 'Vv Xf 

- 

, 4L

^^êHaS5£S^3P^ 

NIEUWS 

UIT DE 

STUDIO'S 

Randolph Scott, die in de Paramount-film „The 

lexans zooveel succes oogstte, heeft een lang- 

duno contract met de Columbla-filmmaatschappij 

gesloten. 

Ro.e Stradne», de Weensche filmactrice, die 

eemge jaren aan de Metro Goldwyn Mayer ver- 

bonden is geweest, heeft thans deze maatschappij 

veraten om in een Columbia-film, waarvan de 

titel nog niet vaststaat, de hoofdrol te vervullen 

June Duprez, Helen Haye en Mary Morri, 

verto ken belangrijke rollen in „The spy in black", 

een film, die te Londen door Irving Asher In 

scène wordt gezet. 

Erika Helmke werd voor de Deka-film „Salon- 

wagen" geëngageerd. 

!00r ^ T P f „7 h * 0 r. U f. 9 * n "J" "itflekozen 

voor de Bavana-film „Das Abenteuer geht weiter" 

waarin onze landgenoot Johan Heesters de hoofd- 

rol speelt. 

Maria Onspewkaya, de in Amerika bekende 

tooneelspeelster en tooneelpaedagoge, fs uit New 

York naar Hollywood vertrokken om daar een 

belangnjke rol te vervullen In de RKO-Radiofilm 

„Love affair met Irene Dunne en Charles Boyer 

Franziska Klnz Jtal de hoofdrol uitbeelden In 

een Tiroolsche film. 

Claude Rain« zal een belangrijke rol krijgen in 

de Warner Bros-film „Yes, my darling daughter". 

Ue andere medespelenden zijn: Priscilla Lan* 

Jeffrey Lynn en Fay Bainter. 

ONZE WEKELIJKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag vijfhonderd en veertien 

Wat is een moraine? 

Wij stellen een hoofdprijs van t 2.50 en 

vijf troostprijzen beschikbaar om te verdoelen 

onder hen die vóór 26 December (abonné's uit 

overzeesche gewesten vóór 26 Januari) goede 

oplossingen zenden aan ons redactie-adres: 

Galgewater 22, Leiden. Op de enveloppe of 

briefkaart gelieve men duidelijk te vermelden: 

Vraag 514. 

DE OPLOSSING 

Vraag vijfhonderd en tien 

Leeghwater was een Ned. waterbouwkun- 

dige, geboren in 1575, molenmaker en inge- 

nieur, ontwierp het eerst een plan tot het 

droogmaken van het Haarlemmermeer. Hij 

werkte o.a. aan de drooglegging van de Beem- 

ster. Naar hem is één der drie groote stoom- 

gemalen van de Haarlemmermeer genoemd. 

De hoofdprijs werd ditmaal toegekend aan 

den heer C. v. d. Steen te Den Haag, terwijl de 

troostprijzen ten deel vielen aan Mej. M. D v 

Waardenburg te Gorcum, den ieer W. v. 

Dongen te Loon op Zand, den heer P. J 

Sturm te Den Haag. Mej. R. Cordfunke té 

Schiedam, den heer I. Timmermans te Katwijk 

aan Zee. u 

Mathias Wieman werd voor de Karl Ritter-fllm 

„Hochzeitsreise" geëngageerd. 

De regie van Isa Mirandas eerste Amerikaan- 

sene film, een nieuwe versie van de oude Pola 

Negn-hlm „Hotel Imperial", is opgedragen aan 

Robert Florey. 

w eter vJ 0 " s f eel ' ln

£en kuisvrouw umaat 

—■ ■ m 

om 

OVER ALLE DINGEN VAN HET HUISHOUDELIJKrLEVEN. 

Daar is het eten, voor gezonden en voor zieken, daar zijn de feestelijke' 

aanleidingen om eens iets bijzonders te doen, waarvoor de huisvrouw wel 

graag raad en recepten zou willen hebben. Daar zijn de gevallen dat 

moderniseeren of bezuiniging in de voeding noodzakelijk blijkt. Daar is 

verder het aanschaffen en het onderhouden van alles wat behoort bij 

het bereiden, het opdienen en bewaren van het eten 

Er is bovendien nog zooveel meer, waarvan zij iets zou willen weten 

Um haar in al deze dingen van advies te kunnen dienen is opgericht het 

UNILEVER VOORLICHTINGS INSTITUUT (U.V.I.) 

Dit Instituut wi! allen die daaraan behoefte hebben, gratis van dienst 

zi|n met een antwoord op de vragen die zullen worden gesteld. 

Dat men verzekerd kan zijn van een wel zéér deskundige voorlichtina 

moge bli|ken uit het feit, dat 

Mevrouw Lotgering-Hillebrand 

de zoo bekende figuur op huishoudelijk gebied en schrijfster van tal van 

kookboeken, zich bereid heeft verklaard de leiding van het Instituut op 

zich te nemen Zi| wordt bovendien bijgestaan door tal van deskundige 

medewerkers. Hun aller devies is: 

„HELPEN! GRATIS, GAUW EN GOED" 

Richt dus Uw 

U.V.I 

vragen aan: MEVROUW LOTGERING-HILLEBRAND. 

UNILEVER VOORLICHTINGS INSTITUUT, Museumpark i, ROTTERDAM 

- 2 - 

^ 

Met groot genoegen heb ik 

de leiding aanvaard 

een Instituut, dat m.i. kan 

worden tot een onschatbare 

hulp voor de huisvrouw en 

allen, die zich moeten be- 

zighouden met de materieele 

verzorging van hun mede- 

menschen.

Het 1$ één uur des nachts. De hoofdzuster, die de wacht heeft, 

ontvangt een telefonische aanvrage uit een straat in het zuid- 

westen van Londen. Ze noteert alie bijzonderheden en... 

waarschuwt den chauffeur. Op de kaart toont zij hem, 

waar hij precies moet zijn. 

Twee minuten later is de röntgenfotograaf onder weg naar de 

woning, waar zijn diensten vereischt-worden. 

• 

Ter plaatse aangekomen, brengt hij met den chauffeur het 

apparaat naar de kamer, waar de patiënt zich bevindt. Veel 

aandacht is besteed aan de samenstelling van het apparaat, 

zoodat dit gemakkelijk vervoerbaar is. 

HULPPIEM5T 

EEN NACHTELIJKE OPROEP WORDT BEANTWOORD 

Te Londen bestaat een medische dienst, waarop de Engelsche hoofd- 

stad terecht trotsch is. 

Het betreft hier een soort eersten hulpdienst voor het maken van 

röntgenfoto's in diè gevallen, waarbij het onmogelijk is den patiënt 

voor dit doel naar een of ander ziekenhuis te transporteeren. 

De dienst werkt op het oogenblik met niet minder dan zeven auto's, 

allen van een röntgenapparaat voorzien, zoodat er aan verschillende 

aanvragen tegelijk kan worden voldaan. 

Een Londensch journalist werd in de gelegenheid gesteld er met 

een röntgenfotograaf en den chauffeur van een „röntgenauto" tijdens een 

nachtelijke aanvrage op uit te trekken, en wij mogen wel overtuigd zijn, 

dat onze lezers zijn serie foto's, die wij thans hier kunnen reproduceeren, 

zeker met belangstelling zullen bekijken. 

• 

De electrische stroom, die noodig is voor het maken van de opname, 

wordt door den auto geleverd. Door middel van een draad wordt 

hij naar de kamer van den patiënt geleid. 

Het apparaat is op- 

gesteld en alles is 

gereed om de op- 

name te maken. De 

fotograaf brengt zijn 

toestel boven het 

deel van het lichaam 

dat gefotografeerd 

moet worden. In het 

hierbij afgebeelde 

geval werd ver- 

ondersteld, dat de 

patiënte iets aan de 

ruggegraat had. (Ten 

einde haar identi- 

teit te verbergen, is 

haar gezicht meteen 

doek bedekt). Onze 

foto laat duidelijk 

zien, dat het toestel 

vrij ingewikkeld is; 

desondanks kan het 

toch binnen twee of 

drie minuten wor- 

den opgesteld. 

In de donkere kamer 

van den auto, waar 

de chauffeur de op- 

genomen plaat ont- 

wikkelt. De foto laat 

zien hoe dit in zijn 

werk gaat. In wer- 

kelijkheid wordt de 

plaat ontwikkeld 

met behulp van een 

zeer^wak rood licht. 

Nog geen kwartier nadat de aanvrage werd ontvangen, is de dokter 

die de patiënte behandelt in staat aan de hand van de röntgenfoto 

te constateeren of zijn diagnose inderdaad goed was, en kan de juiste 

behandeling worden voorgeschreven. Een interessant voorbeeld van 

snelle en waardevolle hulp!

VLIEGEN 

EEN DORP VAN LEVENDE DOODEN 

EN 

EEN DORP WAAR MEN VLIEGEN EET 

10** 

De vliegenrivier in Noord-Rhodesia. — Dit is een klein stroompje op welks 

oevers steeds millioenen vliegen huizen. Wanneer iemand er bijvoorbeeld 

komt om water te scheppen, dan stort zich een heirleger van vliegen op 

hem. De fotograaf, die deze opname heeft gemaakt, wilde overtuigd zijn, 

dat dit inderdaad zoo was en daarom ging hij tezamen met een Negerin 

naar het riviertje. Het gelukte hem hierdoor de vliegenzwermen zelfs te 

fotografeeren. Ze vlogen direct bij duizenden op de Negerin af. — De vliegen 

die hier huizen hebben bijzonder breede vleugels en zijn ongeveer dubbel 

zoo groot als onze huisvlieg. 

' - 

.**. 

'JTiöi 

..*- . ^«r., 

/ - •hfeSSÊ 

JcS^B*. 

^1 

■' 

■^ 

-%iiS 

^< 1 

* rx 

De inheemsche bewoners van Afrika 

zijn natuurlijk aan de vliegenplaag 

gewend en ze maken er zich niet 

druk over. Dikwijls merken zij niet 

eens, wanneer de dieren zich op hen 

zetten. 

\A/anneer men iemand, die 

» ▼ Afrika goed kent, vraagt, 

welke van de ontelbare wilde 

dieren die het Zwarte Wereld- 

deel herbergt, nu eigenlijk de 

ergste en gevaarlijkste zijn, dan 

zal men tot zijn groote verbazing 

steeds het verrassende antwoord 

ontvangen: De VliegenI En dat is 

dan geen grapje, maar de bittere 

waarheid! Dat de vliegenplaag in 

Afrika zeer ernstig is, wordt bij- 

voorbeeld bewezen door het feit, 

dat men overal biljetten ziet han- 

gen, die de overheid heeft doen 

aanslaan en die de bevolking op 

het vliegengevaar wijzen. „De 

grootste vijand van dit land is — 

de vlieg! Hebt gij vandaag uw 

dosis kinine genomen? Zoo niet, 

doe het dan direct. Pas op voor 

de Tsetse-vliegen!" - Deze en 

dergelijke waarschuwingen kan 

men overal lezen! 

Heel Afrika lijdt onder de ver- 

schrikkelijke vliegenplaag. In het 

noordelijk deel zijn deze dieren 

alleen maar lastig, maar niet bij- 

zonder gevaarlijk, daar hier de 

gewone huisvlieg voorkomt. Maar 

natuurlijk vergroot zij wèl de 

kans pp besmettelijke ziekten, en- 

zoovoort. Direct levensgevaarlijk 

is de steek der tsetse-vlieg, die 

helaas in groote gebieden sterk 

verbreid is. Deze vlieg veroor- 

Volgens het systeem van de Afri- 

kaansche bijenkasten worden nu 

ook dergelijke vangapparaten 

voor vliegenzwermen gebruikt. 

Ze hangen in de steppen aan 

de boomen, zooals men op 

onze foto kan zien. 

zaakt de slaapziekte en eischt jaarlijks duizenden slachtoffers. 

Op de Ivoorkust ligt het ongelukkige dorp Koudougou, waar 

92% van de inwoners door slaapziekte zijn aangetast. De vee- 

teelt is in de streken waar de tsetse-vlieg voorkomt zoo goed 

als onmogelijk en hierdoor ontstaan dan ook de grootste moei- 

lijkheden met betrekking tot de levensmiddelenvoorziening van 

de bevolking. Men kan er bijna geen vleesch en geen melk 

bekomen! 

Men kent in Afrika talrijke soorten vliegen. In Zuid-oost- 

Afrika bijvoorbeeld komt een vlieg voor, die na een sterken 

regenval met groote zwermen uit den grond komt kruipen. 

Men noemt haar de regen- of mierenvlieg en voor de bevol- 

king vormt zij een... ware lekkernij! In Kilonga worden deze 

vliegen bij duizenden tegelijk gevangen en uit de hand, zóó 

als zij zijn, gegeten ... 

De vliegen in Afrika hebben ook hun natuurlijke vijanden en uitste- 

kende vliegenvangers zijn bijvoorbeeld een soort kleine hagedissen. 

Deze dieren zijn de beste vrienden van de menschen, want iedere 

hagedis verdelgt dagelijks eenige duizenden vliegen. Daarom laat men 

hen ook vrij in huis rondkruipen, en zelfs de Europeanen die in Afrika 

wonen, achten zich gelukkig wanneer er een paar van die diertjes in 

hun huis- en slaapkamer vertoeven ! 

In de Afrikaansche hotels moeten de bedienden bijna onafgebroken 

met „vl,egenspu,ten" rondgaan, opdat de gasten zich althans eenigszins 

op hun gemak kunnen gevoelen. 

E 

I] 

Gebieden, waar de gewone huisvlieg ddbr de 

groot« zwermen waarin zij voorkomt, tot «en 

war« plaag geworden is. 

Gebieden waarin de tsetse-vlieg inheemsch i«. 

Gebieden waar de tsetse-vlieg en de slaap- 

ziekte In bijzonder, sterke mate verbreid zijn. 

Gebieden, die geen vliegenplaag kennen.

Visschen voor de kust van Queensland 

Het is bekend, dat de wateren voor de kust 

TUSSCHEN WALVISSCHEN EN „MOORDENAARS" 

van Queensland, Australië, buitengewoon 

rijk zijn aan visch. Naar men heeft vastge- 

steld, komen er wel ruim duizend verschillende 

soorten in voor, en minstens een kwart daarvan 

is eetbaar. Dat de vischvangst er druk beoefend 

wordt, is derhalve begrijpelijk, en eenlge duizen- 

den mannen vinden er dan ook een loonend be- 

staan in. Ze hebben daartpe echter mèèr dan 

alleen hun moeiten en hun arbeid te gevenl Wan- 

neer zij met hun kleine bootjes op de golven 

zwalken, loert de dood in de meest verschillende 

gedaanten op hen, om vaak geheel onverwachts 

en dreigend op te duiken. Vooral gedurende de 

wintermaanden, die in deze streken van Juni tot 

September vallen, zijn de gevaren het grootst. 

Dan worden de wateren voor Queensland name- 

lijk bezocht door honderden scholen walvisschen, 

en ofschoon deze reuzen der zee gewoonlijk zélf 

niets kwaads in den zin hebben en de visschers 

ongemoeid laten, kunnen zij toch onder bepaalde 

omstandigheden ernstige gevaren voor hen op- 

leveren. Er zijn maar al te veel gevallen bekend, 

die hiervan het bewijs leverenl 

In Augustus van het jaar 1927 waren een vier- 

tal visschers er met een klein motorbootje op uit- 

getrokken. Het was een prachtige winterochtend, 

en omstreeks zeven uur wierpen zij het anker uit 

in de kalme wateren tusschen een groot rif en het 

vasteland. 

Nauwelijks echter hadden zij hun vischlijnen over 

boord gezet, of zij merkten op een meter of der- 

lig afstand een heftige beroering in het water, 

en kwamen lot de ontdekking, dat er twee enorme 

walvisschen, ieder wel meer dan twintig meter 

lang, uit de diepte naar boven kwamen. Gedu- 

rende eenige seconden bleven zij, hun machtige 

lichamen voor de helft boven water, drijven, ter- 

wijl zij met hun staart onder de oppervlakte heftig 

te keer gingen. Toen, opeens, riep Chromiston, 

de eigenaar van de boot: „Kijk daar eens. . . I" 

De andere drie keken in de aangeduide richting 

en zagen een aantal groote, driehoekige zwarte 

vinnen, die er als gepolijst ebbenhout uitzagen, en 

met enorme snelheid op de walvisschen toe- 

schoten. 

„Moordenaarsl" riep Chromiston weer. 

- De lezer dient hier te weten, dat de „moor- 

denaars", die Chromiston bedoelde, doorgaan 

voor de gevaarlijkste en brutaalste roofdieren van 

de zee. Het zijn een soort „dwerg-walvisschen", 

die zelden langer dan een meter of zes, zeven 

worden. Ze leven echter geheel ten koste van de 

andere, grootere soorten. 

De beide walvisschen kregen pas erg in hun 

belagers toen dezen vlak bij hen waren. Toen 

doken zij plotseling onder, maar de „moorde- 

naars", die met een enorme snelheid naderden, 

wierpen zich als ware roofdieren op hen. Vier, 

acht, zestien en nog meer telden de visschers 

erl Ze vielen hun prooi van alle kanten aan, zelfs 

van onderen. 

De beide walvisschen bewerkten de oppervlakte 

der zee op woeste wijze met hun staart, terwijl zij 

zich af en toe hoog uit het water oprichtten. De 

mannen in de boot sloegen den strijd geboeid 

gade, maar toen de walvisschen opeens de vlucht 

voor hun belagers namen, waarbij de een naar 

het rif, de ander evenwel recht op het kleine 

bootje toe zwom, terwijl ze allebei gevolgd wer- 

den door heele zwermen „moordenaars", ont- 

OP LEVEN EN DOOD 

EEN REEKS SPANNENDE AVON- 

TUREN, NAAR WAARHEID 'VERTEUD 

stond er een geweldige consternatie onder hen. 

„Haal het anker op!" gilde Chromiston. „Haal 

het opl Gauw!" 

De vischlijnen werden zonder meer gekapt, maar 

voordat men het anker binnen boord had gehaald, 

en den motor op gang gebracht, was hun bootje 

omgeven door een woeste horde „moordenaars", 

terwijl tusschen dezen en het ranke scheepje het 

machtige lichaam van den walvisch heftig te keer 

ging bij de pogingen van het dier, aan zijn vijan- 

den te ontkomen! 

Er klonk een doffe bonk toen een der „moor- 

denaars", die uit het water omhoog wilde schie- 

ten, tegen den onderkant van het scheepje te- 

rechtkwam. De planken kraakten en de zee drong 

door de naden naar binnen. Twee der mannen 

grepen ieder een riem en probeerden daarmede 

de „moordenaars" te verjagen, terwijl een ander 

met een handspaak op den bodem van de boot 

bonkte, maar de op hun prooi beluste dieren lie- 

ten zich niet afschrikken. Chromiston raasde en 

tierde, terwijl hij zich over den motor boog, om- 

dat deze niet wilde aanslaan, . . 

Qp een gegeven oogenblik hief de walvisch, bij 

een hopelooze poging om aan zijn aanvallers te 

ontkomen, zijn geweldigen kop hoog uit het wa- 

ter op, maar de „moordenaars" vielen van alle 

kanten op hem aan en rukten groote stukken 

vleesch uit zijn lichaam. Met een geweldig lawaai 

viel het dier neer, een massa met bloed doorloo- 

pen schuim in de boot werpend. 

Het scheepje werd heen en weer geslingerd 

alsof het zich midden in een zwaren orkaan be- 

vond, en de golven sloegen herhaaldelijk over 

boord, leder oogenblik verwachtten de mannen, 

dat de bodem of het boord zou worden ingedrukt, 

hetzij door de walvisch, hetzij door de „moorde- 

naars", waarvan sommigen zelfs grooter bleken 

dan hun scheepje. 

Plotseling verplaatste het tooneel van den strijd 

zich iets meer naar den achterkant der boot. Snel 

haalden de mannen nu het anker in en probeer- 

den met behulp van de riemen — de motor wei- 

gerde nog steeds — zich uit de gevaarlijke zone 

te verwijderen. Maar toen, met de snelheid van 

het licht, deed de gekwelde walvisch een sprong 

in de lucht. . . 

Bij deze laatste poging om zijn belagers van 

zich af te schudden, gaf 't monster 'n vervaarlijken 

slag met zijn staart en rukte daarbij aan het roer 

van de boot. Daarop zonk hij, terwijl het bloed 

dat uit zijn wonden vloeide, de zee meters ver 

in het rond rood kleurde, naar de diepte, gevolgd 

door de „moordenaars", die zich nu zeker van 

hun prooi wisten. . . 

Het was een viertal dankbare visschers, die 

eenige minuten later op de kust aanvoeren, twee 

roeiend zoo hard zij konden, de beide anderen 

probeerend het water uit het bootje te scheppen, 

dat zoo lek als een zeef bleek. . . 

Nog verschrikkelijker was het avontuur dat een 

drietal visschers overkwam op het groote Barrier 

Rif, eenige mijlen ten Noorden van Cairns. Ze 

waren ook in een klein open motorbootje uitge- 

varen, en hadden den geheelen dag visschend 

— « — 

doorgebracht. Laat in den namiddag maakten zij 

zich gereed om huiswaarts te keeren, maar nau- 

welijks waren zij onderweg naar Cairns, waar zij 

woonden, of er stak een hevige storm op. De gol- 

ven, die over boord sloegen, maakten dat de 

motor weldra niet meer wilde werken. Er werd 

een geïmproviseerd zeil geheschen, maar dit werd 

aan stukken gescheurd, zoodra het was opgezet. 

Het ranke bootje rolde gevaarlijk op de zware 

golven, en de kostbare lading visch moest over 

boord worden gezet, ten einde het scheepje lich- 

ter te maken. 

Langzaam maar zeker werd het naar het rif ge- 

dreven. Dit kwam al nader en nader, en spoedig 

nadat de duisternis was gevallen werd het bootje 

op de scherpe punten van het koraal geworpeh, 

waar het bleef vastzitten. De visschers slaagden 

er In op het rif te klimmen, en een hoog gedeelte 

te bereiken, waar zij huiverend en op elkaar ge- 

drongen, bleven staan. 

Het was nu volslagen donker geworden, de zee 

ging woest te keer, en de storm nam nog steeds 

in hevigheid toe. Het duurde niet lang of hun 

scheepje werd aan splinters geslagen, en toen de 

golven steeds hooger over het rif liepen, klemden 

de mannen zich steviger vast aan het stuk koraal, 

elkander omarmend ten einde beter tegen het ge- 

•weld der golven bestand te zijn. 

De uren kropen traag voorbij; de storm nam 

langzamerhand af, en de zee werd kalmer. Toen 

de dag aanbrak, was het eb geworden, het water 

leek zoo glad als een spiegel, en de visschers be- 

gonnen hun vermoeide, verkleumde ledematen te 

masseeren, ten einde den bloedsomloop te be- 

vorderen. Ze voelden zich verzwakt door honger, 

dorst, vermoeienis en gebrek aan slaap. Hun klee- 

ren hingen aan flarden langs hun lichaam, hun 

hoeden waren verdwenen, en toen de zon hoo- 

ger klom, werd de hitte ondraaglijk. 

Toen zagen zij opeens tot hun afschuw drie ge- 

weldige haaien, die op korten afstand van het rif 

op en neer zwommen en onafgebroken naar hen 

keken, alsof zij hen gadesloegen. Nu en dan wierp 

een der monsters zich op zijn rug en liet daarbij 

zijn geweldigen bek zien met de zaag-achtige 

tanden. 

Tegen den middag werd het vloed. Het water 

steeg snel, en de mogelijkheid, dat de haaien, die 

nog steeds voor het rif heen en weer zwommen, 

bij hen zouden kunnen komen, werd hoe langer 

hoe grooter. Geleidelijk steeg het water. . . Het 

leek wel alsof de drie monsters begrepen, dat de 

mannen hun niet meer ontkomen konden. Steeds 

dichter naderden zij het rif, dat bijna al weer 

even ver onder water was verdwenen als in den 

voorbijen nacht. . . Reeds hadden de drie man- 

nen alle hoop gered te zullen worden opgegeven, 

toen er plotseling in de verte een kreet klonk. 

Een uitroep van vreugde kwam over hun ver- 

droogde lippen, toen zij zagen dat er een groote 

motorboot naar hen toekwam. 

Het 'vaartuig kwam van Cairns en had reeds, 

sinds het dag geworden was, naar hen gezocht. 

Slechts door toeval had men hen op het rif ont- 

dekt, en dit wel op het allerlaatste oogenblik, want 

als hun redders nog een half uur waren wegge- 

bleven, zouden zij zeker door de haaien zijn aan- 

gevallen, en, gezien hun uitgeputten toestand en 

het feit, dat zij over geen enkel verdedigings- 

middel beschikten, zouden zij stellig door de 

monsters zijn gedood en verslonden.. 

V^*: 

v^-Ä. 

m 

wmm

UIT DE WERELD VAN DE SPORT 

1—3. Te VGravenhage vond 

de voetbalwedstrijd V.U.C. — 

D.F.C, plaats. Een drietal 

kieken van dezen kamp, waar- 

in V.U.C, met 4 — 1 overwin- 

naar werd. — 1. Het doel 

van D.F.C, wordt belaagd. 2. 

De keeper van D.F.C, is uitge- 

loopen. 3. Een schermutseling 

voor het doel van D.F.C., 

waarbij de keeper probeert 

de situatie ie redden. 

4-6. N.E.C.-Heracles 2-1. 

In dezen wedstrijd, die te Nijmegen ge- 

speeld werd, wist N.E.C, een 2 — 1 over- 

winning te bevechten. — 4- Een moment 

voor het doel van N.E.C. 5. Een botsing" 1 

voor het doel van. Heracles. 6. De N.E.C.- 

keeper weet een hard schot over den lat 

te werken, 

7. In de hoofdstad had de koHbalwedstrijd 

Swift-D.D.V. plaats, die door Swift met 

9 — 6 gewonnen werd. — Een hachelijk 

oogenblik bij den korf van D.D.V. 

rm 

Martha O'Driscoll, Peggy Moran, Marjorie Deane, Marjorie 

Lord on Jean Lucius in de Columbia-film „Girls' School". 

Regisseur van dit filmwerk is John Brahm. 

3 

!rn re i h n e )^ eiSe ^ Er J nSt Waldow ' OXcA Bach, Elfie Mayerhofer 

en Anni Grandke in de Erich Wasohneck-film „Goudhonger".

CARSON NAPIERS 

WONDERLIJKE AVONTUREN OP VENUJ 

DOOR EDGAR RICE BURROUGm 

SCHRIJVER DER TARZAN-VERWALE N 

ItilG GEAUTORISEERDE VERTALinG IN HET ^ EDE R LAM D SC M 

Carson Napier is met een vuurpijlvliegtuig naar de planeet Venus gevlogen. 

Hij beleeft er de wonderlijkste en gevaarlijkste avonturen en wordt er verliefd op 

de koningsdochter Duare, die door vijanden is geschaakt en ver van haar vader- 

land is gebracht. 

Hij weet haar te bevrijden en wil haar nu in zijn vliegtuig naar haar vaderland 

terugbrengen. Doch Duare wil niet, want geen man mag tegen een konings- 

dochter over zijn liefde spreken. Overtreding van dit gebod kost hem zijn leven. 

Waar dan heen te gaan? — In ieder geval moeten ze eerst eten en Carson vliegt 

juist boven een kudde dieren. Hij landt, doch als zij het luchtschip verlaten, 

wordt Duare door een groep gewapende vrouwen weggevoerd en Carson bewuste- 

loos geslagen. Als hij bijkomt gaat hij Duare zoeken. Hij komt een man, Lula, tegen, 

die hem vertelt, dat de vrouwen amazones zijn. die met zeer strenge hand 

regeeren. Als Carson donker haar had. zou hij zich wel ongemerkt in hun dorp 

kunnen verbergen, maar nu hij licht haar heeft, gaat dat niet, 

Carson maakt zijn haar nu met roet en vet zwart en dan vliegen ze naar 

Houtomai, Ze vernemen hier, dat de vrouwen een gevangene meegebracht hebben, 

Carson begrijpt dat dit Duare is. Lula brengt hem naar de grot van Bund, een 

van de Amazones, die Duare gevangen houdt, maar het gelukt hem niet, Duare 

te zien. Dan gaat hij naar Lula's 'grot, en hoort juist, dat Lula aan twee mannen 

verklapt, dat hij gevlogen heeft, Carson belooft dat zij ook in de ,,anotar'" 

mogen, als ze hem helpen. Den volgenden morgen ziet hij Duare bij een groepje 

vrouwen, maar ze herkent Carson niet. Deze probeert haar nu in te halen. 

Dit gelukt hem en hij legt Duare uit. hoe hij wil ontvluchten. Door een list 

weten ze met het vliegtuig weg te komen. Duare verklaart niet meer van 

Carson weg te willen en daarom vliegen ze over haar vaderstad heen, om een 

plaats te zoeken, waar ze veilig zullen kunnen leven. Ze zetten koers naar 

den oceaan. 

Na een nacht vliegen komen ze aan Duarc's geboortestad. Ze vliegen echter op 

haar verzoek verder. Daarna bereiken ze een belegerde stad. maar durven er niet 

te dalen. Van een eenzamen wandelaar vernemen ze, dat ze in Anlap zijn. Hij is 

echter bang. dat Carson een spion van de Zanis zou zijn, hoewel Carson verklaart, 

dat hij zelfs niet weet, wat een Zani is. 

Neen, je kunt ook eigenlijk geeiv spion zijn," zei de man toen. 

„Met dat gele haar van jou zou ik werkelijk niet weten wat 

9? je zou kunnen zijn — je bent echter in geen geval van on» 

ras. 

„Hoe staat het nu echter niet een antwoord op hetgeen ik gevraagd 

heb?" zei ik glimlachend. 

Hy glimlachte eveneens. „Je hebt gelijk! Je wilde weten hoe de houding 

der menschen van Korvan tegenover vreemdelingen is, en hoe 

de naam is van die stad aan zee. Wel, voordat "de Zanis zich van de 

regeering hadden meester gemaakt, zou je in iedere stad van Korvan 

behoorlijk en voorkomend zijn behandeld. Maar nu is het anders. 

Sanara, de stad naar welker naam je vroeg, zou je welkom hceten; 

ze bevindt zich nog niet in de macht van de Zanis. Ze probeeren 

de stad nu in te nemen, en wanneer zij valt, zal hel laatste bolwerk 

der vrijheid in Korvan verdwenen zijn," 

„Komt u uit Sanara?" vroeg ik. 

„Op het oogenblik woon ik daar; ik heb altyd in Amlot, de hoofdstad 

gewoond, tot de Zanis daar de macht kregen. Toen kon ik er 

niet blyven, omdat ik hen had bestreden." 

„Ik heb zoojuist over een groot kamp gevlogen, dat hier vandaan 

in zuidelijke richting ligt," zei ik. „Was dat een kamp van de 

Zanis?" 

„Ja. Ik zou er alles voor over hebben om het te kunnen zien. 

Hoeveel man hebben zij?" 

„Dat weet ik niet, maar het is een groot kamp, en uit zuidwestelijke 

richting trekken er nog meer soldaten en voorraden naar toe." 

„Uit Amlot dus," zei hij. „O, ik wou dat ik het kon zien." 

„Dat kan je," zei ik. 

„Hoe dan?" 

Ik wees naar mijn vliegtuig. Hij deed eerst een beetje verbouwereerd, 

maar herstelde zich spoedig. 

„Goed," zei hy. „Je zult geen spijt hebben van je vriendelijkheid. 

Mag ik je naam vragen? De myne is Tainan." 

„En de mijne Carson." 

Hij keek me onderzoekend aan. „Uit welk land kom je? Ik heb 

nog nooit eerder een Amtoriaan gezien met geel haar." 

„Dat is een lange geschiedenis," zei ik. „Laat het voldoende zyn 

als ik je zeg, dat ik geen Amtoriaan ben; ik kom van een andere 

wereld." 

We liepen samen naar het vliegtuig. Hij had intusschen zijn pistool 

in den holster gedaan. Toen wy mijn anotar genaderd waren, zag 

hij Duare voor den eersten keer. Ik zag hoe hy even lichtelyk verbaasd 

was, hetgeen hij echter op bewonderenswaardige wijze wist 

te verbergen. Klaarblykelijk was het een man van beschaving. Ik 

stelde hem voor, en deed hem bij ons in den cockpit plaats nemen. 

Ik kon hem niet zien toen wy opstegen, maar later vertelde hy me, 

dat hy gedacht had, dat zyn einde was gekomen. Ik vloog direct met 

hem terug naar het kamp van de Zanis, en vandaar langs den grooten 

weg naar Amlot. 

- 12 

„Dat is ongeloofelyk," riep hij telkens uit. „Ik kan alles zien. 

Ik kan zelfs de bataillons en de kanonnen en de wagens tellen." 

„Zeg me maar, wanneer je genoeg hebt gezien," zei ik. 

„Ik geloof dat ik alles heb gezien wat noodig is. Arm Sanara! 

Hóe kan het weerstand bieden aan een dergelijke overmacht? En 

misschien ben ik niet eens in staat terug te keeren en rapport 

uit te brengen. De stad moet nu geheel door troepen omsingeld 

zyn. Ik ben er nauwelyks een ax geleden uit vertrokken." — Een ax 

staat gelijk met twintig dagen Amtoriaanschen tyd, of ongeveer 

twee en twintig dagen en elf uur aardschen tyd. 

„De stad is geheel omsingeld," verklaarde ik hem. „Ik geloof 

niet, dat je door de linies heen kunt breken; zelfs des nachts niet." 

„Zou jy...." begon hij, om dan plotseling te zwygen. 

„Zou ik wat?" Vroeg ik, ofschoon ik natuurlyk wel vermoedde 

wat hy me vragen w r rlde. 

„Neen," zei hy, „het zou te veel verlangd zyn van een vreemdeling. 

Je zou je leven en dat van je gezellin riskeeren." 

„Is er ergens binnen de muren van Sanara een behoorlyke ruimte 

om te dalen?" vroeg ik. 

Hij begon te lachen. „U hebt mijn bedoeling begrepen...." zei hij. 

„Hoeveel ruimte zou u noodig hebben?" 

Ik vertelde het hem. 

„Ja," zei hij, „er is een groot veld nabij het centrum van de stad, 

waar races gehouden worden. Je zou daar gemakkelijk kunnen 

dalen." 

„Nog een paar vragen zou ik willen stellen," zei ik. 

„Dat begrijp ik; ga gerust je gang. Vraag zooveel je wilt." 

„Heb je genoeg invloed by de militaire autoriteiten om onze 

veiligheid te kunnen verzekeren? Ik denk natuurlyk aan mijn met- 

gezellin. Ik kan niet riskeeren, dat haar iets overkomt." 

„Ik geef u het woord van een edelman, dat u beiden onder myn 

bescherming volkomen veilig zult zijn," verzekerde hij. 

„En dat wy eventueel ook toestemming zouden krygen om de stad 

weer te verlaten, wanneer we dat zouden Willen? En dat ons vlieg- 

tuig niet beschadigd of vastgehouden zal worden?" 

„Ik geef je andermaal mijn woord met betrekking tot alles wat 

je hebt gevraagd," zei hij, „maar ik geloof nog dat het te veel van 

je verlangd is — te veel om goed te kunnen vinden dat een vreem- 

deling zooiets doet!" 

Ik wendde my tot Duare. „Wat is jouw antwoord, Duare?" 

vroeg ik. 

„Ik geloof, dat ik graag in Sanara zou wonen," zei ze. 

Toen keerde ik den neus van mijn vliegtuig in de richting van de 

zeehaven Sanara. 

HOOFDSTUK V. 

SANARA. 

Taman was kwistig met zyn betuigingen van dankbaarheid, maar 

niet tè kwistig. Ik was overtuigd, dat het een aardige kerel was, en 

ik wist, dat ook Duare hem mocht. Ze gaat zelden een gesprek met 

vreemden aan. De oude opvattingen als dochter van een jong zyn 

niet zoo gemakkelijk te overwinnen, maar met Taman sprak zij 

onderweg naar Sanara heel veel, en ze stelde hem verscheidene 

vragen. 

„U zult ons volk graag mogen," vertelde hij haar. „Natuurlyk zyn 

de omstandigheden onder den druk van het beleg niet normaal, en 

de menschen zyn het evenmin, maar zij zullen u welkom heeten en 

u goed behandelen. Ik zal u allebei meenemen naar mijn eigen huis, 

waar mijn vrouw het u zelfs onder de huidige omstandigheden 

gemakkelyk zal kunnen maken!" 

Toen wy over de linies der Zanis vlogen, begonnen zy wederom 

op ons te schieten, maar ik vloog op zoo'n groote hoogte, dat dit 

zelfs op een onbeschermd schip geen uitwerking kon hebben. Taman 

en ik hadden de kwestie van het dalen besproken. Ik was een beetje 

bang dat de verdedigers angstig zouden worden als zy zouden zien 

'Jat het zonderlinge toestel een poging deed om in de stad te landen, 

vooral daar wy uit de richting van een vijandelijk gebied kwamen. 

Ik opperde daarom een plan, waarvan hij meende, dat het succes 

moest hebben; hij schreef dus een mededeeling op een stuk papier 

dat hy by zich had en bond dit toen aan een der groote noten, die 

wy, voordat wij opstegen nadat wy uit het Smalle Dal gevlucht 

waren, hadden geplukt. Hy schreef zelfs meer dan één mededeeling, 

ze allemaal aan verschillende noten bindend. In iedere mededeeling 

stond te lezen, dat hij in de anotar zat, die boven de stad vloog. 

terwyl hij den commandant verzocht de 

racebaan te laten opruimen, opdat wy 

aaar veilig konden landen. Indien de me- 

dedeeling was ontvangen en de toestem- 

ming om te dalen verkregen, moesten zij 

verscheidene mannen met vlaggen naai- 

de bovenwiiidsche zyde van het veld 

sturen met bevel de vlaggen te zwaaien, 

tot zy ons zagen aankomen om te landen. 

Dit was voor twee doeleinden goed: in de 

eerste plaats zouden wy weten dat men 

niet op ons zou vuren, en in de tweede 

plaats zou ik de richting van den wind 

kennen. 

Ik liet de mededeelingen met tusschen- 

poozen boven de stad vallen, en bleef toen 

op veiligen afstand rondvliegen om te 

zien, wat ons plan uitwerkte. Ik kon het 

veld heel duidelyk zien, zelfs kon ik waar- 

nemen dat er zich eenige menschen op 

bevonden — veel te veel om er veilig te 

kunnen landen! Er zat dus in ieder geval 

niets anders op dan te wachten opjiet 

signaal. Terwyl wy nog rondvlogen, wees 

Taman ray verschillende belangryke 

plaatsen in de stad aan — parken, open- 

bare gebouwen, kazernes, het paleis van 

den gouverneur, enzoovoort. Hy zei, dat 

de neef van den jong thans in het paleis 

woonde en er nu als jong regeerde, om- 

dat zyn oom door de Zanis te Amlot ge- 

vangen werd gehouden. Er liepen zelfs 

geruchten, dat de jong gedood zou zijn. 

Hierover maakten de verdedigers van 

Sanara zich byna even bezorgd als over 

het beleg, want zy vertrouwden den neef 

van den jong niet, en ze wilden hem niet 

als opvolger hebben. 

Het leek wel alsof wy reeds langer dan 

een uur boven de stad hadden gevlogen 

voordat we een aanwyzing kregen dat 

onze mededeelingen waren ontvangen; 

toen zag ik hoe soldaten de menschen van 

de racebaan verdreven. Dat was een goed 

voorteeken. Hierna begaven zich een 

twaalftal soldaten met vlaggen naar het 

eene einde van het veld en begonnen er 

mee te zwaaien. Ik daalde nu spiraalsge- 

wyze, er wel voor zorgend dat ik niet te dicht bij de stadsmuren 

kwam opdat ik buiten het bereik van het vuur der Zanis zou blyven 

Terwijl ik naar beneden keek, zag ik hoe van alle kanten de men- 

schen naar het veld renden. De tyding dat wy zouden gaan landen 

moest zich als een loopend vuurtje hebben verspreid. Met drommen 

kwamen zy aan, de straten versperrend. Ik hoopte dat er voldoende 

soldaten gezonden zouden zyn om hen van het veld af te houden en 

hen te beletten dat zy ons vliegtuig en onszelf aan stukken zouden 

scheuren. Ik maakte my daar zoo bezorgd over, dat ik weer de hoogte 

inging en Taman zei, nog een briefje te schryven om te vragen of 

zy een voldoende aantal soldaten wilden sturen om de menschen 

van het vliegtuig af te kunnen houden. Hij deed dit, en toen liet ik 

het weer vallen, het zóó uitrekenend, dat het terecht moest komen 

by een aantal mannen, van wie Taman my had gezegd dat het offi- 

cieren waren. Vijf minuten later zagen wy hoe er een heel bataljon 

soldaten naar het veld marcheerde en zich aan de vier kanten er van 

opstelde; toen besloot ik te landen. 

Ach, wat waren die menschen opgewonden! Ze stonden ademloos 

en doodstil toe te kijken tot myn vliegmachine byna tot staan ge- 

komen was: toen barstten zy in een luid hoera-geroep uit! Het deed 

my groot genoegen te merken, dat wy ergens in deze wereld welkom 

waren, want onze toestand scheen daarvoor tamelyk hopeloos ge- 

weest, daar wy uit ervaring wisten, dat vreemdelingen zelden welkom 

zyn in een Amtoriaansche stad! 

Nadat Taraan uit het vliegtuig was gestapt, hielp ik Duare er uit; 

toen zy op den vleugel trad en de menigte haar goed kon zien, hield 

het hoera-geroep op en een oogenblik heerschte er een ademlooze 

stilte; toen begonnen zy weer opnieuw te roepen. Het was een ware 

ovatie, die zy Duare brachten. Ik geloof dat zij niet hadden durven 

denken, dat er ook een vrouw in het vliegtuig zat voordat zy geheel 

zichtbaar was geworden. Nu zy haar zagen, en ze ontdekten hoe 

mooi zy was, waren zy er een oogenblik geheel van onder den indruk. 

U kunt er van overtuigd zijn, dat ik van dat moment af het volk van 

Sanara graag mocht! 

Verscheidene officieren waren naar het vliegtuig toegekomen en 

natuurlyk hadden er begroetingen en kennismakingen plaats. Ik 

merkte den eerbied dien zij aan Taman bewezen, en ik besefte myn 

geluk dat ik een zóó gewichtig man aan my had verplicht. Welk 

een belangrijk personage hy was, zou ik echter eerst later ervaren. 

Terwijl ik over het veld vloog, had ik een aantal groote dieren 

ontdekt, van hetzelfde soort als die de kanonnen en legerwagcns van 

de Zanis getrokken hadden. Ze stonden aan één kant van het veld, 

achter de menigte. Verscheidene van hen werden nu op het terrein 

en naar het vliegtuig gebracht, zoo dicht als hun beryders kans 

zagen hen er by te krygen, want ze waren klaarblijkelijk bang voor 

dat vreemde ding. Ik zag nu voor den eersten keer een qantor van 

.DE STAD IS GEHEEL OMSINGELD", VERKLAARDE IK HEM. ,IK GELOOF 

NIET, DAT .IE DOOR DE LINIES HEEN KUNT HREKEN, ZELFS DES NACHTS 

NIKT.' 

dichtbij. Hef dier was grooter dan een Afrikaansche olifant, en had 

pooten, die veel op die van dit dier leken, maar hier hield de 

overeenkomst dan ook op. De kop zag er uit als die van een stier 

met een grooten hoorn van een voet lengte, die uit het voorhoofd 

groeide. De bek was groot en breed, en de krachtige kaken waren 

voorzien van bijzonder lange tanden. Vanaf de schouderS zag de 

kort behaarde huid geel met witte vlekken; de schouders zélf en 

de nek werden door zware zwarte manen bedekt. De staart leek 

veel op dien van een stier; drie enorme hoornachtige teenen omgaven 

den geheelen onderkant van de voeten, hoeven vormend. 

De beryder van de dieren zat op de manen boven de schouders, en 

achter hem, op den langen, breeden rug van den gantor bevond zich 

een open howdah. een soort tentje, waarin wel een dozijn menschen 

konden plaatsnemen. Dat was althans het geval met den howdah van 

het eerste dier dat ik zag. Later merkte ik, dat er verscheidene vor- 

men van howdahs waren, en het dier dat naar het vliegtuig gebracht 

werd om Duare, Taman en my van het veld weg te brengen, droeg 

zelfs een byzonder rijk versierden howdah, die voof vier personen 

plaats bood. Aan den linkerkant van lederen gantor hing er eer. 

ladder neer, en toen de berijders hun dieren zoo dicht het hun 

mogelyk was bij het vliegtuig hadden gebracht, lieten zij zich op 

den grond zakken en zetten de ladder tegen de zyde van het dier 

overeind. Langs deze ladders klommen de passagiers in den howdah 

Ik sloeg.de verrichtingen met belangstelling gade, my afvragend hoc 

de beryder weer op zijn plaats kon komen als hij de ladder langs de 

zyde van den gantor zou hebben bevestigd of wat hij met de ladder 

zou doen als hy hem noodig had om op den gantor te klimmen. 

Myn nieuwsgierigheid werd weldra bevredigd, ledere beryder be- 

vestigde zyn ladder langs de zyde van den gantor; toen plaatste hij 

zich vóór het dier en gaf het een bevel. Direct liet de gantor zyn 

kop zakken zoodat zyn neus bijna den grond raakte, waardoor zyn 

hoorn in een horizontale positie kwam, ongeveer een meter boven 

den grond. De beryder klom op den hoorn en gaf een nieuw bevel; 

de gantor hief zijn kop op, de beryder stapte op zijn schedel en 

vandaar naar zyn zitplaats op de schouders. 

In de howdahs van de andere gantors namen officieren en soldaten 

plaats die als ons escorte fungeerden by het vertrek van het veld. 

Een aantal reed vóór ons uit, anderen volgden ons, en zoo reden we 

langs een breeden weg. Terwyl wy voorbykwamen, groetten de men- 

schen door hun handen boven hun hoofd te brengen, en de palmen 

der handen tegen elkaar te drukken, 

(Wordt vervolgd) 

- 13 -

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 

30 NOVEMBER 

OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL 

OPLOSSING 

L-RAADSEL 

fc L S 

u ft. L e M 

i T A L L E s 

0 n T \i L e 1 E M 

V e 0 i L A A F D 

V £ 1? S L 6. & € Pt 

V e B L e P T 

D A L e PI 

A L T 

. OPLOSSING 

CIRKELRAADSEL 

OPLOSSING 

VIJFVOUDIG TOOVERKWADRAAT 

Q 0 0 1^ L € e P 

0 B e P € D E L 

0 e D € € € D E 

k Q € T P L E 1^ 

s T 0 M 

T 1 1^ 

0 10 E 1? 

M £ R 6 

D i € ß B € •E T 

1 N D 0 e rt D E 

C D € n € D E L 

B 0 N D T E L 6 

OPLOSSING 

DRIEHOEKRAADSEL 

OPLOSSING 

ONZE FILMPUZZLE- 

KAMRAADSEL 

1 w 1 L L V 8 c a C L I 

0 n V 0 

C 

H 

T 

C 

N 

G 

u 

u 

0 

T 

IC 

0 

If 

T 

rt 

n 

T 

T 

0 

D 

L 

U 

Horizuntaal; 

1. getal 

3. toestel tot sluiting 

van deuren 

6. onder andere fafkor- 

Imii) 

Op alle hoeken en snijpui. en 

moeten letters geplaatst worden 

waardoor er woorden van de vol- 

gende beteckenis ontstaan: 

1—9 lange blouse 

1—II keukengerci 

2 4 schatten 

2—12 werktuig waarmede een rate- 

lend geluid gemaakt wordt 

14 - 

7. rund 

9, pronk 

II. krachtige wind 

13. achting 

15. plant 

16. onhek. nd fafkortin*! 

DRIEHOEKRAADSEL 

17. i-hoenmakersge- 

reedschap 

20. nieuwe testament 

(afkorting) 

21. hert 

22. telwoord 

i—12 plant 

P—11 kameel 

3-7 part 

3—8 van af aan 

5—6 gehoorzaam 

7—8 gezicht 

5—10 rand aan kleedingstukkcn 

6—10 het langzaam en vervelend 

spreken 

24. familielid 

26. slang 

28. getij. 

30. jongensnaam 

32. Turksche cerc- 

tilel voor mili- 

tairen 

33. onbepaald 

telwoord 

35. zich overeind 

houden 

37. muzicknoot 

38. eerwaarde heer 

[Latijnsche af- 

korting) 

39. vogel 

40. gemeente 

Verticaal; 

1. zich in een boot 

voortbewegen 

2. meisjesnaam 

4. een beslissing 

die alleen van 

het toeval af- 

hangt 

5. hoog bouwwerk 

6. niet gesloten 

8. vlek 

10. voertuig 

12. voorzetsel 

14. lidwoord 

17. lidwoord 

(Fransch) 

18. vogel 

19. voertuig 

21. deel van een 

schip 

21a. meisjesnaam 

23. bijwoord 

24. vrucht 

25. eer 


28. beleefdheid 

2^. muziekgezelschap 

31. voorzetsel 

32. afkorting op recep- 

ten 


36. voorzrtsel. 

VERANDER- 

RAADSEL 

Het woord muts moet 

door vier . veranderin- 

gen, door iederen keer 

één letter door een an- 

dere te vervangen ver- 

anderd worden in hoed. 

In deze roulette moeten woorden worden ingevuld 

(ïn de richting van de wijzers van de klok, in ieder 

nummervakje één letter) van de volgende beteckenis: 

van 0—34 geel worden der planten door gebrek aan 

licht 

,, 6—16 iestament eigenhandig door den erflater 

geschreven 

SCHAKELWOORDRAADSEL 

Door in de cirkels klinkers en in de vierkanten medeklin- 

kers te plaatsen, verkrijgt men in deze figuur zes rijen woorden 

elk van vijf letters. Verwijder nu de middelste letter van 

ieder dezer woorden, waardoor andere woorden van vier 

letters elk, zullen overblijven. De omschrijving dezer woor- 

den vindt men hieronder gegeven. De verwijderde letters, 

d.w.z. de letters uit de horizontale rij no, 7 vormen tezamen 

een' woord dat beteckent: rank. 

1. wild dier 4. leder 

2. twee bij elkaar behoorendc 5. rustig 

dingen 6. die in Denemarken woont 

3. verzoek 

ROULETTERAADSEL 

,, 33—26 gemeente Gitssendam, prov. Zuid-Holland, 

De drie eerste letters van elk woord vormen te- 

zamen een woord dat bcleckent: onderzoek naar de 

oorzaak eencr ziekte. 

Te gebruiken letters: a, c, d, e, e, e, e, e, e, 

c . c . *!• Ê..ht h. i, i, i, k, k, I, I. n, n.' o, o, o, 

o, p, r, r. r, s, s. s, t, u. 

1 

1 

5 

ONZE FILMPUZZLE 

LADDERRAADSEL 

Vu! in; 

Horizontaai; 

1. plant 

2. langzaam (muziekterm) 

3. groote sneeuwmassa. 

Te gebruiken letters: a, a, a, a, b, c, c. 

d. e, e, g, h, i, i, 1, n, o, r, r 

s, t, u, w, y. 

Op de spijlen leest men den naam van 

een filmster. 

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en 

tien filmfoto's beschikbaar om te verdeden 

under de goede oplossers. Antwoorden in 

te zenden vóór 21 December aan Dr. Puz- 

zelaar, Galgcwatcr 22, Leiden. Op enve- 

loppe of briefkaart a.u.b. duidelijk vermel- 

den: Filmpuzzle 21 December. 

Deze puzzle kan tegelijk met de andere 

ingezonden worden, doch liefst op een apart 

velletje papier. 

- 15 - 

DE PRIJSWINNAARS 

De hoofdprijzen werden deze week verworven 

door: 

mejuffrouw T. Adelaar, Hengelo; 

mejuffrouw G. Kubat, Voorburg; 

den heer C. van Damme, Arnhem; • 

den heer H. v. Leeuwen, Leiden; 

den heer J. Hoppenbrouwer, Katwijk a/d Rijn. 

De troostprijzen konden worden toegekend aan: 

mevrouw Relding, Hoek van Holland; 

mejuffrouw N. Verwen, Utrecht; 

mejuffrouw R. de Blok,Tivoli; 

mejuffrouw J. Poolmans, Heer; 

mejuffrouw P. Pennings, Goes; 

mejuffrouw N. P. Schapen, Molkwerum; 

mejuffrouw L. v. d. Meer, Leiden; 

mejuffrouw M. E. Berenz, Amsterdam; 

mejuffrouw R. Jaeger, Molenberg; 

mejuffouw A. Tulte, Rotterdam; i. 

den heer J. Bonnema, Hoek van Holland; 

den heer J. Versteijnen, 's-Hertogenbosch; 

den heer J. H. Peters, Den Helder; 

den heer D. J. Bonenberg, Deventer; 

den heer J. Drubers, Winterswijk; 

den heer R. Roering, Deventer; 

den heer P. Martin, Maastricht; 

den heer B. v. d. Dijk, Groningen; 

den heer I. Mechelse, Leiden; 

den heer J. Kooistra, Eindhoven. 

De hoofdprijs van de „Filmpuzzle" werd ge- 

wonnen door: 

den heer P. Both, Rotterdam. 

De troostprijzen vielen ten deel aan: 

mevrouw E. Huël, Umuiden; 

mejuffrouw N. Kuivenhoven, Overschie; 

den heer G. J. Dapper, Glanerbrug; 

den heer C. Timmer, 's-Gravenhage; 

den heer K. v. d. Berg, Heerlen; 

den heer A. Jansen, Hlllegersberg; 

den heer G. Bantjes, Nijmegen; 

den heer A. v. Piggelen, Amsterdam; 

den heer G. Hammer, Maassluis; 

den heer E. de Vries, Voorburg. 

ONZE PRIJZEN. 

Voor goede oplossingen op iedere 

puzzle, rebus, probleem, enzoovoort, 

stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be- 

nevens vier troostprijzen beschik- 

baar. In totaal dus deze week 

5 prijzen van ƒ 2.50 elk en 

20 troostprijzen. 

DE OPLOSSINGEN 

op de in dit nummer voorkomende 

puzzles, enzoovoort, gelieve men 

vóór 21 Dec. in te zenden aan Dr. 

Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden. 

Op enveloppe of briefkaart vermelde 

men duidelijk: 

Oplossingen Zoek en Vind 21 Dec.

w, 

Duiven, gefotografeerd tijdens de 

vlucht met behulp van een uiterst 

snel filmapparaat. Een deel van de 

verkregen film. 

Een vogel is zoojuist door den helper 

losgelaten. Allereerst probeert hij de 

hoogte in te komen. Daartoe worden 

de vleugels iets gebogen, behalve aan 

de uiteinden. Deze vleugelstand ver- 

gemakkelijkt het doorlaten van den 

wind en vermindert den weerstand 

van de lucht. 

K*»*«***«* 

DE TECHNIEK VAN HET VLIEGEN DER 

VOGELS ONTHULD 

E. Edgerton en Mr. Kemeth J. Germeshausen van het 

Electrisch Laboratorium aan het Technologisch Instituut te 

Massachusetts, Vereenigde Staten, er in geslaagd de techniek 

te bestudeeren van het vliegen der vogels. 

De hierbij afgebeelde foto's zijn door hen genomen met een 

snelheid van een vijftigduizendste seconde! Deze buitengewone 

snelheid was het, die hun de gelegenheid bood een juisten 

indruk te verkrijgen van de bewegingen, die de vogels tijdens 

het vliegen met hun vleugels maken, iets waarvan men tot 

nu toe natuurlijk nog geen absoluut juiste voorstelling kon 

hebben, aangezien deze bewegingen zoo snel plaats vinden, 

dat ze met het oog niet te volgen zijn. 

Op de foto hierboven ziet men den vogel, nadat deze juist 

door een helper is losgelaten. Door een snelle beweging van 

de vleugels probeert hij allereerst de hoogte in te komen. 

Daarna, terwijl de slagpennen zich uitspreiden, worden de 

vleugels iets gebogen, behalve aan de uiteinden. Dit geschiedt 

om den wind door te laten en den weerstand van de lucht 

te verminderen. Zooals dan de tweede opname laat zien, die 

eenige fracties van een seconde later is opgenomen, worden 

de vleugels geheel omgebogen, terwijl er tusschen de pennen 

een geringe opening ontstaat. Dat dit laatste inderdaad het 

geval is, kan men afleiden uit de donkere strepen op de borst 

en aan den hals van het dier. Ze vormen de schaduwen 'der 

pennen; er tusschen ziet men duidelijk de helderder strepen, 

veroorzaakt door het licht dat er tusschendoor viel. Deze foto 

werd genomen bij het begin van een vlucht. 

Ten slotte, wanneer hij in volle vlucht is, slaan de vleugels 

neer en vormen daarbij een soort waaier, waarin de kop ge- 

heel schuil paat. 

Duiven, gefotografeerd tijdens de 

vlucht met behulp van een uiterst 

snel filmapparaat. Een ander deel van 

de verkregen film. 

De vleugels worden vervolgens geheel 

omgebogen, terwijl er tusschen de 

pennen een geringe opening ontstaat. 

Deze opname werd genomen toen de 

vogel de vereischte hoogte had be- 

reikt en hij zijn eigenlijke vlucht 

aanving. 

Eenmaal in volle vlucht, slaan de 

vleugels neer, een soort waaier vor- 

mend waaronder de kop geheel ver- 

dwijnt. 

^«Sf. 

»', 

^^ V ' 

''V- ; ". 

tmÊ

MOFTASCH EN MUTS OM 

ZELF TE MAKEN 

Materiaal: ca. 150 gr. fijne donkere boucléwol, 

ca. 50 gr. fijne boucléwol in afstekende kleur, 

2 breinaalden no. 2]/^, 1 hulppen. 1 ritssluiting 20 

cm. lang, vulling en voering voor moftasch. 

Maten: Moftasch: breedte 26 cm.; halve hoogte 

24 cm. Muts: hoogte 16 cm. (zonder rand). 

30 steken en 40 toeren zijn beiden ca. 10 cm. lang. 

Moftasch. 

Deze bestaat uit een stuk, dat later om de 

vulling heen geslagen wordt. 

Wij zetten 78 steken op en breien als volgt: 

Ie toer (bovenkant van het werk): 6 averecht, 

12 recht, 15 averecl«,h2 rechtfT?'averecht, 12 

recht, 6 averecht. 

2e toer (achterzijde van het werk): de in den 

vorigen toer recht gebreide steken worden nu 

averecht gebreid, de in den vorigen toer averecht 

gebreide steken worden nu recht gebreid. 

3e toer: 6 averecht, uit de volgende 12 steken 

1 kabel.breien (3 steken op een hulppen nemen, 

welke op de achterzijde van het werk moet komen 

te liggen, de volgende 3 steken recht, daarna de 

steken van de hulppen recht, de volgende 3 steken 

op een hulppen nemen, welke op den voorkant 

van het werk moet komen te liggen, de volgende 

3 steken recht, daarna de steken van de hulppen 

recht) 15 averecht, uit de volgende 12 steken 

1 kabel breien, 15 averecht, uit de volgende 12 ste- 

ken 1 kabel breien, 6 averecht. 

4e toer: en alle volgende teruggaande toeren: 

als de 2e toer. 

5e toer: en" alle volgende heengaande toeren: 

als de Ie toer. 

10e toer: als de 2e toer. 

3e tot 10e toer steeds herhalen. 

Op deze wijze 155 toeren breien. Van den 156en 

toer af vervalt het middelste kabelpatroon en wij 

breien ook hierboven op den bovenkant van het 

werk steeds averecht en op de achterzijde steeds 

recht. Bij den 192en toer afkanten. 

Dan wordt de vulling er ingenaaid. Aan iedere 

zijde van den opzet- en afkantrand wordt deze 

vulling ter breedte van 3 cm. aan het taschje ge- 

hecht. In het midden wordt de ritssluiting genaaid, 

waaraan van binnen een voeringtaschje gezet 

wordt; de zijranden worden iets ingehaald. Aan de 

ritssluiting wordt een koord van afstekende kleur 

met een groote kwast bevestigd. 

-It 

MiOOEtl 

BOVEn 

11 

11 

AMT 

5? 

26 

Mi 

*- - 4 

MioDen oriDEQ 

JLJJÜ 

Muts. 

^,£.^ 

36 steken opzetten. 

Ie toer (bovenkant van het werk): 3 averecht, 

12 recht, 6 averecht, 12 recht, 3 averecht. 

Nu breien wij in het patroon van het mofje, 

waarbij telkens over de 12 rechte steken de kabels 

gewerkt worden en overigens op den bovenkant 

steeds averecht, op de achterzijde steeds recht ge- 

werkt wordt. Op deze wijze 48 toeren breien. 

De volgende 32 toeren zonder kabels breien. Dan 

wederom 48 toeren in het kabelpatroon, dan 

afkanten. 

Voor de zijstukken zetten wij 36 steken op en 

breien op den bovenkant van het werk steeds 

averecht, op de achterzijde steeds recht. Vanaf den 

4en tot den 60en toer om de 4 toeren aan weers- 

kanten telkens 1 steek minderen, bij den 62en en 

63en toer aan weerskanten telkens 1 steek minderen. 

64e toer: .de overgebleven 2 steken tot 1 steek 

samenbreien. 

De rechthoek wordt In het midden gevouwen 

en de zijstukken worden ingezet. 

Voor den rand van het mutsje worden van afste- 

kende kleur 3 reepen gebreid, elk 5 cm. breed in 

de lengte van de hoofdmaat. Wij breien op den 

bovenkant steeds averecht, op de achterzijde steeds 

recht. Deze reepjes worden volgens afbeelding' Inge- 

rold en aangezet. i 

HlSTOPlSCH 

NIET ZOO TROTSCH... 

De bekende Noordpoolvorscher, 

Nordenskjöld, weigerde een hem 

door Koning Oscar II van Zweden 

verleende onderscheiding aan te 

nemen. Zelf schonk hij den koning 

echter eenige maanden daarna de 

huid van een ijsbeer, die hij van zijn 

expeditie had meegebracht. 

„Ik dank u vriendelijk," zei de 

koning, „en natuurlijk neem ik uw 

geschenk gaarne aan. Ik ben name- 

lijk niet zoo trotsch als u. .. I" 

EEN VERKLARING, 

DIE OPZIEN BAARDE 

Edison, de bekende uitvinder, hield 

door de radio een rede voor 'n 

bijeenkomst van hardhoorenden, die 

In New York plaats vond. Zijn rede 

werd voor de aanwezigen, die even- 

als Edison zeli doof of halfdoof 

waren, door bijzondere versterkers 

uitgezonden. 

Groot opzien baarde daarbij Edi- 

sons verklaring, dat over een eeuw 

de gansche menschheid doof zou 

zijn, daar onze ooren de vele ge- 

lulden niet lang meer zouden kun- 

nen verdragen. „Ikzelf," zoo be- 

weerde hij, „ben met het grootste 

genoegen doof. Men kan eigenlijk 

niet doof genoeg zijn. Men krijgt 

dan wel is waar niets aangenaams, 

maar ook niets onaangenaams te 

hooren, en dat er op de wereld 

meer onaangename dan aangename 

dingen te hooren zijn, weet ten 

slotte iedereen..." -•» 

BIJNA ALLEMAAL... 

De Fransche dichter Boileau was 

eens te gast bij Koning Lode- 

wijk XIV. Tijdens een gesprek over 

wljsgeerige onderwerpen, merk'te de 

dichter op: „Alle menschen moeten 

sterven. .." 

De koning keek hem doordringend 

aan, en direct „verbeterde" Boileau: 

„Bijna alle menschen — b ij n a alle- 

maal!" 

. Hij wist blijkbaar, wat hij aan den 

koning hadl 

VOOR DEN EERSTEN KEER... 

KJapoleon I hield met zijn gan- 

'^ sehe familie een generale repe- 

titie van de hof-étlquette, opdat bij 

zijn kroning tot Keizer alles vlot 

verloopen zou. Inderdaad deed 

Iedereen alles wat hij doen moest 

tamelijk goed, alleen de gemalin 

van Joseph Bonaparte maakte fout 

op fout. 

„Jij zult ons allemaal nog be- 

lachelijk maken," riep Napoleon 

woedend uit. „Is het dan zoo moei- 

lijk, om je als een prinses te ge- 

dragen?" 

„Ach," antwoordde de ongeluk- 

kige vrouw, „bedenk toch, dat het 

de eerste keer is, dat ik tooneel- 

spéell" 

OOK EEN THEORIE 

Montaigne haalde in zijn werken 

vele uitspraken aan van klassieke 

schrijvers, zonder te zeggen van wie 

zij waren. Een van zijn vrienden 

veroordeelde deze manier van doen, 

doch Montaigne verdedigde zich 

door te zeggen: „Ik doe dit slechts 

om mijn critici een poets te bakken. 

Want terwijl zij m ij denken te be- 

critlseeren geven zij In werkelijkheid 

Seneca, Plutarchus en anderen groo- 

ten mannen der oudheid een kaak- 

slag.'. ." 

'"^■RRBBn 

E^« chocolade-vlek 

op het tafellaken 

was vroeger een 

ramp ! 

. HU mwuNT 

DIEOHMimUIJKMM 

zu jtAVION 

Zoekt U een wasmiddeljdat Uw tafellakens prachtig |. 

helder maakt, al zijn ze nog zo vuil geworden? Probeer 

dan eens Radion, Neerlandszelfwerkend wasmiddel. 

Zodra U het goed in het werkzame Radion-sop 

doet, begint het direct zijn taak om al het > 

te verwijderen, zelfs de vlekken, die U er m 

gewone wasmiddelen niet uit krijgt. Dat komt 

doordat Radion een actief, zuurstofhoudend 

sop geeft, dat alle weefsels veel schoner 

en daardoor veel witter maakt. Bovendien 

is Radion door de sterk verlaagde prijs 

thans binnen het bereik van iedere huis- 

vrouw. En nog een bon voor geschenken I 

Dr. H. NANNING's 

KINADRUPPELS 

Het aangewezen middel bij: 

BLOEDARMOEDE . BLEEKZUCHT 

MALARIA . GEBREK AAN EETLUST, enz. 

Men lette op den naam ./Dr. H. ^Canning" buiten op 

de coode doos en op de flacon. — Prijs f 1.30. 

«aP 

19 - 

OUOf PRIJS &.. 

""15 

fUUK 

VROUW 

WEKELIJKS 

10CT 

0141/H. 

UW WEEKBLAD. 

MEVROUW, 

geeft U meer 

dan het U kost 

oezmrirmt succes best/eckiv 

Het kwaad in zijn oorzaak bestrijden door een hygiënische behande- 

ling. Dit is de manier om te worden verlost van de folterende jeuk en 

de dikwijls ondragelijke last bij Eczeem en andere huidaandoeningen. 

Het D.D.D.-Recept van Dr. D. Dennis wordt met succes aangewend 

tegen het voortwoekerende kwaad. D.D.D. is een heldere vloeistof, 

die diep in de poriën dringt en onder de huid de ziektekiemen 

doodt. Reeds de eerste druppels geven onmiddellijk verlichting en 

overwinnen den aandrang tot krabben. Flacons a 75 ct., f 1.50 en 

f 2.50 bij Apothekers en Drogisten. 

GENEESMIDDEL TEGEN 

lumJi »§,

HET 

Ik keerde my verbaasd om toen ik my, 

midden in het drukke Londensche 

stadsgewoel, plotseling by myn arm 

voelde vastgehouden door iemand, die ach- 

ter my liep. 

„John! — Kerel, ben jy het wèrkelyk?" 

Myn vriend begon te lachen. 

„Natuurlyk Wèrkelyk, en in levenden 

lyve! Hoe gaat het er mee?" 

We rekenden uit, hoe lang het geleden 

was dat wy elkaar gezien hadden, en dat 

bleek ongeveer zeven jaar te zyn. Ik was 

al dien tyd in Londen geweest — behoudens 

een reis naar Amerika, waarvan ik juist 

eenige weken geleden was teruggekeerd — 

maar myn vriend had zoowat over de ge- 

heele wereld gezworven alvorens hy zich in 

het Oosten had gevestigd en ongeveer een 

jaar geleden, zooals hy my vertelde, in Lon- 

den was teruggekeerd. 

We bevonden ons juist vlak voor een klein 

restaurant, waar we vroeger vaak samen 

plachten te gaan eten. 

„Laten we hier gaan dineeren," stelde 

ik daarom voor. 

Maar mijn vriend schudde lachend het 

hoofd. „Neen, kerel, dat is voorby Dat 

wil zeggen: ik kan niet meer zoo ä l'impro- 

viste leven als vroeger. Ik ben namelyk ge- 

trouwd. ..." 

„Getrouwd?" herhaalde ik verwonderd. 

— Het leek me niets voor John — evenmin 

als voor my trouwens — om te trouwen. 

Blijkbaar had ik mij in hem „vergist", en 

nu ik hem goed opnam, kon ik duidelyk 

zien, dat er eigenlyk een andere, een niéuwe 

John voor my stond. Behalve dat hy 

wat ouder was geworden, zag hy er ook 

veel bezadigder, ik zou haast zeggen: rusti- 

ger en gelukkiger uit 

„Zoo, ben je getrouwd? Hoe is dat zoo 

gekomen?" vroeg ik, wel wat eigenaardig, 

dat moet ik erkennen. 

Hy begon te lachen. 

„Ga met me mee naar huis," zei hy. „Dan 

dineer je by my, en kan ik je vertellen hoe 

ik myn vrouw gevonden heb — er is inder- 

daad een heele geschiedenis aan verbonden 

— en kun je ook met haar kennisma- 

ken!" 

Natuurlyk accepteerde ik zyn voorstel 

direct en een taxi bracht ons spoedig naar 

de flat, waar hy zijn gezellige woning had. 

Zyn vrouw bleek nog niet thuis — myn 

vriend verklaarde juist erg vroeg te zijn 

en terwyl wy een aperitief gebruikten op 

zyn kamer, vertelde hy my de volgende ge- 

schiedenis. ... 

Misschien kun je je indenken, hoe iemand 

zich voelt, wanneer hy na zes of zeven jaar 

in den vreemde te hebben rondgezwalkt, 

weer in zyn vaderland terugkomt — waar 

hy geen familie of verwanten heeft! Je bent 

om zoo te zeggen het verband kwyt. Niet 

alleen met de menschen, maar ook met de 

toestanden. Het is net of alles veranderd 

is, en als je dan ook geen kennissen of 

vrienden hebt — jy was toevallig in het 

buitenland, toen ik repatrieerde — dan kun 

je om zoo te zeggen je Tust ni«jt vinden. 

Ik weet er geen betere omschrijving voor. 

Duizend en één dingen herinneren je aan 

het verleden en tóch is dat verleden heel 

anders dan je je, terwyl je weg was, altyd 

hebt voorgesteld. Enfin — ik kon myn rust 

niet vinden in Londen. Ik was de stad 

ontgroeid — of de stad mij. In ieder geval 

was ik als het ware een vreemde geworden 

in een omgeving, die my toch vroeger zoo 

vertrouwd was geweest. En daarom besloot 

ik weg te gaan — verstrooiing te zoeken. 

Ik hoef jou niet te zeggen, dat ik altyd 

een zwerversnatuur heb gehad. Op een 

goeden dag trok ik daarom een paar stevige 

laarzen aan, kocht een fikschen wandelstok, 

hing myn rugzak om en stapte in den trein. 

Myn doel was Schotland; ik voelde my te 

rusteloos om op één plaats te blyven en 

was daarom besloten rond te trekken in de 

bergen. Ik zou wel zien, waar ik des avonds 

terechtkwam. Er zat iets avontuurlyks in 

die onderneming, en dat lokte mij aan. 

Het beviel my wèrkelyk goed en na een 

paar dagen was ik myn gevoel van onrust 

te boven. Ik trok van de eene plaats naar 

de andere en overnachtte waar myn goed 

gesternte my had heengevoerd. 

Maar op een middag — ik was juist in 

een zeer eenzaam gedeelte — begon de lucht 

te betrekken, »«duisternis viel buitenge- 

woon snel en er stak een fiksche wind op. 

Binnen een half uur zat ik midden In een 

hevigen sneeuwstorm,zoo erg als ik nog nooit 

had meegemaakt! De wind floot en gierde 

om myn ooren en de harde sneeuwvlokken 

sloegen vlijmscherp in myn gezicht. Er viel 

nergens een huis of een herberg te bespeu- 

ren, en ik wist niet precies waar ik was, 

maar wél duurde het niet lang of ik be- 

greep, dat ik van den juisten weg was af- 

gedwaald. 

Het was wèrkelyk geen prettige toestand, 

waarin ik my bevond, en ik begon reeds 

spyt van myn onderneming te krygen. Had 

ik ten slotte niet beter gedaan, in Londen 

te blyven? Londen zonder vrienden en met 

een tikje heimwee is toch altyd nog beter 

dan de eenzaamheid van de Schotsche ber- 

gen midden in een sneeuwstorm Maar 

het had niet veel zin daarover te piekeren. 

Ik moest zien, dat ik ergens onder dak 

kwam. Het werd steeds donkerder en als 

ik niet gauw een huis of een boerderij ont- 

dekte, kon ik de hoop daarop wel laten 

varen, want de menschen in de bergen gaan 

allen vroeg naar bed en hoe zou ik in die 

duisternis een onverlicht huis moeten op- 

merken? 

Het is verbazingwekkend hoe snel de 

sneeuw zich in de bergen ophoopt. Het 

duurde niet lang, of ik zonk er tot over myn 

enkels in weg! Een gevoel van verlatenheid 

maakte zich van my meester. Wat zou ik in 

's hemelsnaam moeten aanvangen als ik ner- 

.gens een plaats ontdekte waar ik den nacht 

zou kunnen doorbrengen? 

En juist toen ik alle hoop begon op 

te geven, ontdekte ik in de verte een licht- 

schijnsel. Ik strompelde er heen, zooals een 

schipbreukeling naar de kust moet strom- 

pelen. Na wat my een eeuwigheid leek, had 

ik eindelijk de deur gevonden en liet den 

klopper er zwaar op neervallen. Het huis 

stond geheel eenzaam en verlaten, voor zoo- 

ver ik kon nagaan, want nergens in de 

buurt ontdekte ik eenig licht of een spoor 

van andere huizen. 

— 20 - 

sehe bergen 

Er moet iets wanhopigs en smcekends 

tegelykertyd geweest zyn in de manier 

waarop ik den klopper op de zware eiken- 

houten deur liet neerkomen. Zwaar dreun- 

de het geluid door het huis. Ik hoorde geen 

voetstappen, maar plotseling werd de deur 

opengerukt en byna had ik my omgekeerd 

en was weggerend, den sneeuwstorm in! 

Ik veronderstel dat het een man was, die 

my opendeed, maar hy was misschien nog 

geen meter groot, en zijn gezicht had zóó'n 

uitdrukking van valsche geslepenheid, dat 

ik er wèrkelyk van schrok. Maar voordat 

ik my had omgedraaid, kwam er een meisje 

uit een der kamers de hal in. Ik kan den 

dwerg niet beschrijven — ieder literair 

talent is my nu eenmaal vreemd — maar 

van het meisje kan ik heelemaal niets 

zeggen. 

Ze was slank en gracieus, en ze had een 

houding als een prinses. Heur haren waren 

diepzwart, en haar oogen hadden een vio- 

letten glans. Haar huid was zoo blank als 

de bloem van een magnolia. Haar mond 

ernstig, en mooi gevormd. En ze was jong, 

zeer jong. Misschien achttien.... 

Ik kon haar alleen maar aanstaren. Ze 

stuurde den dwerg met een bevelend gebaar 

weg en trok de deur verder open. 

„O, komt u finnen komt u gaijs^-bin- 

nen!" zei ze met de welluidendste stem, die 

ik ooit gehoord had. 

Ik slaagde er in, haar het verslag van 

myn wedervaren te doen. De dwerg bleek 

verdwenen. 

„Maar natuurlyk moet u hier blijven over- 

nachten," zei het meisje. „Myn vader zal 

het erg prettig vinden Binnen een paar 

minuten kan uw kamer reeds klaar zijn." 

„Fran?ois," riep zy, „zeg dat er direct een 

kamer voor mynheer in orde gemaakt moet 

worden." Ze wendde zich weer tot my en 

sprak met een hoffelijkheid, die de charme 

van haar jeugd scheen te onderlijnen. „Het 

zal ons — myn vader en my — een groot 

genoegen zyn, u gastvrijheid te mogen ver- 

leenen zoo lang als u by ons blyven wilt." 

Er brandde een knappend vuur in de 

slaapkamer en er was heet water en een 

gemakkelijke stoel, en dikke gordijnen hiel- 

den den avond buiten en dempten het geluid 

van den storm, die nog altijd woedde. Ik 

had den vader van het meisje nog niet 

gezien. De dwerg, Fran?ois, sloop door de 

kamer, myn kleeren drogend en myn rug- 

zak uitpakkend. Hy trad zoo ongeveer als 

kamerdienaar op, ofschoon ik alleen maar 

een oud sportpak had om aan te trekken. 

Door de een of andere reden scheen de 

uitdrukking van zijn gezicht mü nu niet 

meer zóó afschuwelijk als toen ik hem den 

eersten keer had gezien. Het blééf een on- 

heilspellend, kwaadaardig gezicht, maar de 

indruk er van toen hy my opendeed moet 

nog versterkt zyn geworden door het flik- 

kerende licht in de hal, waarin hij zich 

bevond. 

Ik ging naar beneden, mij bewust van een 

gevoel van zonderlinge spanning en opwin- 

ding. Ik was ten zeerste benieuwd naar 

deze familie — waarin het toeval my terecht 

had doen komen — naar het meisje, haar 

vader en de dwerg. Francois liet mü in een 

kleinen salon, en toen ik binnentrad stond 

er een oude grijze man op, om my te be- 

groeten. Mijn eerste indruk, dien ik van 

hem kreeg, was er een van hoffelijkheid, 

beschaafden eenvoud. Het meisje — dat mij 

er thans nog mooier scheen uit te zien dan 

eerst — stond by den haard. Toen ik haar 

vader bedankte voor zyn gastvrijheid, gin- 

gen haar violette oogen van hem naar my. 

Ze was zeer stil. 

We begonnen te praten. Het viel niet 

moeilyk een gesprek met den ouden man 

te voeren. Ik vertelde hem van myn ver- 

blijf in het Oosten, myn terugkeer in het 

vaderland en het zonderlinge, heimwee-ach- 

tige, verloren gevoel dat mij in Londen be- 

vangen had, omdat ik er mij zoo eenzaam 

voelde. Ik maakte mijn verontschuldigingen 

voor den last dien ik hem veroorzaakte. Ik 

vertelde hem van myn liefde voor de Schot- 

sche bergen en van de plaatsen die ik er 

had bezocht. 

Hy bleek een volmaakt gastheer, belang- 

stellend en steeds bereid zyn aandeel aan 

de conversatie by te dragen. Reeds in de 

eerste oogenblikken besefte ik, dat het een 

zeer beschaafd man was. En toch — terwyl 

wy in den kleinen, behaaglijk warmen en 

gezellig verlichten salon zaten te praten, kon 

ik den indruk niet van my afzetten dat de 

dingen in werkelijkheid niet zóó waren als 

zy uiterlijk leken. Ik kreeg zelfs — waar- 

door zou ik onmogelijk hebben kunnen 

zeggen — het zonderlinge gevoel, dat ik 

voor een of ander onbekend dreigend ge- 

vaar .ap, mijn hoede diende te zyn. Myn 

verstand hield my voor, dat dit absurd was, 

maar myn intuïtie maakte dat ik alles 

om my heen met een zeker wantrouwen 

beschouwde. 

Terwyl het gesprek voortgang vond — 

we spraken nu over allerlei onderwerpen 

van den dag — begon ik het meisje zoowel 

als haar vader, min of meer heimelijk, maar 

toch aandachtig gade te slaan. Ik kwam tot 

de overtuiging dat er iets vreemds was in 

de gelaatsuitdrukking van den ouden man, 

wat het precies was, ontging mij. Hy had 

een aardig gezicht, maar tóch.... Of ver- 

beeldde ik het my? Misschien was ik nog 

niet geheel mijzelf, voelde ik my nog wat 

onrustig door myn dwalen in den sneeuw- 

storm en het vooruitzicht misschien geen 

onderdak te zullen vinden. Maar.... sloeg 

het meisje ons beiden, haar vader en my, 

niet op een eigenaardige manier gade? Ze 

gaf my den indruk, alsof zij ergens op 

waohtte, maar het niet wilde laten merken. 

Ondanks haar jeugd en zelfverzekerdheid, 

leek zij my toch bang. 

Ik weet niet meer, hoe wij opeens te 

spreken kwamen over de Fransche geschie- 

denis. Ik had gezien, dat de plank naast 

den haard vol stond met werken over 

Frankrijk. Er waren veel boeken over kunst 

by. Sommige meubelen waren onmiskenbaar 

zuiver Empire, en er hingen talrijke oude 

Fransche gravures aan den wand. 

Hij scheen zeer veel van de Fransche 

kunstgeschiedenis te weten, en hy vertelde 

er van met zyn aangename, beschaafde 

stem. En ondertusschen sloeg het meisje ons 

gade. Ja — dat is het juiste woord; ze kèèk 

niet naar ons, maar sloeg ons gade, alsof 

zy iets verwachtte. Op een gegeven oogen- 

blik trok ik, een ingeving volgend, een ring 

van mijn vinger en overhandigde hem aan 

den ouden man. 

„W T at denkt u van dezen ring?" vroeg ik 

DE MAN, DIE EEN CENTRALE VERWAR- 

MING HAD LATEN AANLEGGEN, DIK HET 

NIET DEED: „DAT LAMME DING ZAL 

WARM WORDEN!" 

hem. „Men heeft my gezegd dat het oud 

Fransch handwerk is — vijftiende eeuw." 

Hy nam den ring aan en bekeek hem 

aandachtig. Ik zag duidelyk dat er een 

vreemde uitdrukking op zyn gezicht kwam. 

De kleur week langzaam uit zijn wangen. 

Hij scheen met een of andere hevige aan- 

doening te kampen. De hand, waarmee hij 

den ring vasthield, begon plotseling hevig 

te trillen. En toch, toen hij my den ring 

teruggaf, was hy kalm genoeg. Hy knikte, 

en maakte een lichte buiging. 

„Zoo, Jean Valois," zei hij, „eindelijk heb- 

ben wy elkander dus weer ontmoet!" 

Er was iets onbeschryfelyk sinisters en 

dreigends in zyn zachte stem. En de blik in 

zyn oogen, terwyl hij mij aankeek, deed het 

bloed als het ware in myn aderen stollen. 

Er heerschte een gespannen stilte toen hy 

de woorden had gezegd. Mijn hart klopte 

onregelmatig. Ik keek naar het meisje. Haar 

mooie oogen waren onnatuurlijk groot, ter- 

wyl zij snel van my naar haar vader keek. 

Ze leek nu beklagenswaardig jong en 

angstig. 

„Ik begrijp niet wat u meent," zei ik, wel 

wat dwaas. Hij lachte — en het geluid dat 

hy maakte hoor ik nu nóg soms in mijn 

droomen. — Toch was de dreigende blik 

nu uit zyn oogen verdwenen. 

„Op dien ring," zei hy, „staat het familie- 

wapen der Valois. Je lykt iets op Jean Va- 

lois. Ik maakte een grapje. Dat is alles." 

De afschuwelijke spanning was even snel 

verdwenen als zy was ontstaan. Hy was nu 

weer niets anders dan een oude man, die 

een grapje had gemaakt. Ik begon mij zelfs 

reeds wijs te maken, dat ik mij alles maar 

verbeeld moest hebben. De storm was hevig 

geweest, ik had mij bezorgd gemaakt geen 

onderdak te zullen vinden — en zenuwen 

zyn eigenaardige dingen! Je bent licht ge- 

neigd je van alles voor te stellen wanneer 

je als het ware gevochten hebt met een 

storm, die als een reus op je gebeukt heeft, 

en een dikke bevroren sneeuwlaag op je 

kleeren, je het gaan bijna onmogelijk heeft 

gemaakt. 

We spraken daarna gezellig over Frank- 

rijk, tot de gong luidde. Toen stond het 

meisje op. 

„Als u mij even wilt verontschuldigen," 

zei ze. „Ik ben zoo weer terug." 

„En my wilt u waarschijnlijk óók wel 

eenige minuten excuseeren," zei de oude 

man. 

Ik maakte mijn verontschuldiging voor 

myn oude, afgedragen costuum en zy lieten 

my alleen in het kleine, gezellige vertrek. 

Hoe het kwam, zou ik onmogelijk hebben 

kunen zeggen, maar mijn angstgevoel werd 

voortdurend sterker. Ik probeerde mij er 

tegen te verzetten, doch het lukte niet. En 

eindelijk gaf ik het maar op. Het is erg ge- 

noeg bang te zyn voor iets bepaalds, maar 

bang te zijn voor iets waarvan je je geen 

voorstelling kunt maken, is het ergste wat 

je je kunt indenken! 

Ik ging de hal in en daar zag ik iets, wat 

myn angst nog deed toenemen. Aan het 

eind er van stonden de oude man en de 

dwerg. De oude man scheen hem eenige in- 

structies te geven. De dwerg opperde daar- 

bij blijkbaar een of ander voorstel — of hij 

maakte een tegenwerping, dat wist ik na- 

t**

Zoo'n gloeiende kachel is best 

bij rheumatische pijnen 

Maar ü kunt haar niet meenemen! Dus die 

warmte helpt slechts tydelyk. En dit te meer, 

omdat de rheumatieklyder, door de by rheu- 

matische aandoeningen optredende storing 

in de huidfunctie, buitengewoon gevoelig 

is voor vocht, tocht en kou. Vandaar, dat 

de pyncn buiten de deur overal en altyd 

op U staan te wachten. Ge moet de oorzaak 

van Uw pynen dan ook onverwyld aanpak- 

ken en die is gelegen in een overmaat van 

urinezuur in het lichaam. Wat ge noodig 

hebt is een bloedzuiverende kuur met het 

wereldvermaarde middel Kruschen Salts, 

dat lever, nieren en ingewanden aanspoort 

tot regelmatige, krachtige werking, waar- 

door afvalstoffen radicaal worden verwij- 

derd. Verwacht niet, dat Kruschen Uw 

pijnen op slag wegtoovert. Maar geleidelyk 

verminderen zy, tot zy geheel verdreven 

zyn. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijg- 

baar Aby alle apothekers en drogisten a 

ƒ 0.40, ƒ 0.75 en ƒ 1.60 (extra groot pak). 

tuurlyk niet — maar in ieder geval werd de 

oude man kwaad. 

„Idioot!" zei hy. 

Ik geloof niet, dat hy den dwerg bepaald 

sloeg; ik geloof meer dat hy hem ruw opzy- 

schoof en dat de dwerg struikelde over een 

rand van het kleed. Maar in ieder geval viel 

hy op den grond en hy zag er bespottelijk 

uit tydens zyn hopelooze pogingen, om 

zich staande te houden. De oude man 

begon luid en kakelend te lachen. Op het 

gezicht van den dwerg verscheen een som- 

bere, dreigende uitdrukking,terwyl hy over- 

eind krabbelde. De oude man bleef nog even 

lachend staan, toen ging hy naar boven, 

zonder my gezien te hebben. De dwerg bleef 

even staan. Ik had de uitdrukking van zyn 

gezicht al eens eerder gezien, maar in een 

milder vorm — op het gezicht van een 

trotsch kind, dat in het publiek bestraft en 

vernederd was. Een blik van woede en haat, 

maar by den dwerg duizend keer erger en 

intenser. Ik had nog nooit zóó'n uitdrukking 

van haat gezien, als op het gezicht van dien 

dwerg! Hy bracht zyn arm boven zijn hoofd, 

alsof hy een dreigend gebaar maakte. Hy 

leek wel een groteske spuwer op een Gothi- 

sche kathedraal. Toen, eenigszins kreupel 

loopend, verdween hy langs een trapje naar 

beneden. 

II. 

Ik keerde naar den kleinen salon terug 

en byna onmiddellijk na my kwam het 

meisje. Ze trad snel binnen alsof zy een of 

Verwacht met Kerstmis 

onze JUBILEUM-FILM 

MARIE ANTOINETTE 

met NORMA SHEARER 

en TYRONE POWER 

Een Meiro-Goldwyn-Mayer Film 

ander besluit had genomen en deed de deur 

achter zich dicht. 

Ze was geheel in het wit en zag er buiten- 

gewoon knap uit. Ze sprak snel en met kor- 

te zinnen, haar oogen gróót op my gericht. 

„Ik ik geloof dat u beter weg kunt 

gaan," zei ze. „Het is nu nog tyd Er 

is een herberg beneden in het dal. Daar 

kunt u onderdak vinden. Ik zal u iemand 

meegeven. Om u den weg te wyzen. De 

storm is nog hevig, maar...." ze aarzelde, 

„u bent hier niet veilig." 

„Waarom niet?" vroeg ik. 

„Ik kan het u niet zeggen, maar.... ga 

weg! Dat is het beste!" 

Ze gaf my een waarschuwing en een 

kans om te ontkomen, en hoewel ik voor 

mijzelf beslist overtuigd was dat mij gevaar 

dreigde — toen nog meer dan eerst — wilde 

ik toch van geen van beide gebruik maken. 

Ik glimlachte. 

„U hebt misschien gelyk, maar ik ben 

niet heelemaal zeker of ik wél voor het ge- 

vaar vluchten wil," zei ik. „Wat voor soort 

gevaar bedreigt my?" 

Ze keek my byna smeekend aan. Ze leek 

nog zoo'n kind, zoo'n mooi, angstig, onge- 

lukkig kind, dat ik werkelyk medelijden 

met haar kreeg. 

„Ik kan het u niet zeggen.... Ik kan het 

niet " kreunde zy byna. „Maar er is ge- 

vaar groot gevaar O, waarom gaaf 

u niet weg nu het nog niet te laat is? Aan- 

stonds is het misschien reeds te laat.... 

kimt u niet meer weg...." 

Ik deed een stap naar haar toe. Ik had 

haar wel in myn armen willen nemen om 

haar te troosten, maar ik beheerschte my 

natuurlijk. 

„Dreigt dat gevaar u óók?" vroeg ik. 

Haar oogen werden nog grooter. 

„Ik weet het niet," antwoordde ze. 

„Maar.... u in : ieder geval, o, ga nu 

heen.... Ik smèèk het u." 

„Ik ga niet eerder voordat u my hebt 

verteld aan welk gevaar ik bloot sta," zei ik, 

en terwyl ik probeerde een zoo luchtig mo- 

gelljken toon aan te slaan, voegde ik er aan 

toe: „Er is niets geen aardigheid aan weg 

te loopen voor een of ander gevaar, als je 

niet weet waaruit dat gevaar bestaat." 

De „sierke mami iü 

Dam Frsinikrljk ? 

Eduard Daladier, de tegenwoordige 

„Président du Consell" van de 

Fransche Republiek, staat ongetwij- 

feld voor een zeer moeilijke taak. 

Als minister-president, leider van hel 

Gouvernement, heeft hij zijn land ver- 

tegenwoordigd bij de besprekingen te 

München. Met den minister van buiten- 

landsche zaken Bonnet heeft hij de over- 

eenkomst met Duitschland voorbereid. 

Zeker belangrijke besluiten. 

Doch ook de binnenlandsche toe- 

standen plaatsten hem voor belangrijke 

beslissingen. 

Frankrijk heeft in de laatste paar jaren een 

zeer groote verandering op sociaal gebied door- 

gemaakt. Zij die van den toestand op de hoogte 

zijn, weten, dat deze verhoudingen in de Fran- 

sche Republiek niet in alle opzichten gelijk te 

stellen waren met die, welke in omringende lan- 

den bestonden. Men is, zooals dit vaak gebeurt, 

plotseling verder gegaan. Zoo is bijvoorbeeld de 

invoering van de veertig-urige werkweek een 

geweldige „sprong" geweest. 

Daladier achtte het noodzakelijk maatregelen 

te nemen, vooral in het belang der landsverdedi- 

-22 - 

„Ik zal u alles vertellen wat ik weet," 

zei ze snel. „Myn vader " Toen werd de 

knop van de deur omgedraaid en zweeg ae 

abrupt. „Te Iaat," fluisterde zy, met een die- 

pen zucht. 

De oude man trad binnen, in zyn handen 

wryvend. Hy wierp een snellen, wantrou- 

wenden blik van my naar het meisje. Toen 

glimlachte hy en trad op den haard toe. 

„Luister eens hoe het stormt," zei hy, en 

er was een ziekelyk-verheugde klank in 

zyn oude stem. „Het wordt steeds erger en 

erger. Maar wij hebben niets te vreezen. Wy 

hebben onzen gezelligen, knappenden haard. 

Wy zullen met zyn drieën een gezelligen 

avond doorbrengen — een zéér gezelligen 

avond.... Werkelyk." 

Er was iets in zyn toon, dat my niet be- 

viel. Ik kreeg er dezelfde onaangename 

gewaarwording door die zyn blik en stem 

my reeds een paar maal bezorgd hadden. 

Toch sprak hy op genoeglijken toon verder 

terwyl hy by den haard stond en in zyn 

handen wreef. Het schijnsel van de vlam- 

men speelde op zyn oude gezicht, dat wel 

uit ivoor gesneden leek. Zooals hy daar 

stond, leek het een aardige, beminnelijke 

oude man. Plotseling kwamen de woorden 

vän het meisje my, ondanks myn" eigen 

angst, wat overdreven voor. Misschien was 

zij het wel, die ondanks haar jeugd en 

charme en schoonheid, wat zonderling 

was.... Maar toen keek de oude man op; 

hy keek my recht in de oogen en tóén wist 

ik met absolute zekerheid, dat Ijy een of 

ander sinister plan had! 

Er werd gebeld en de dwerg opende de 

deur. Een aangename geur van gebraden 

vleesch kwam de kamer binnen. 

„Ah, het diner," zei de oude man, weer 

in zyn handen wryvend. 

We verlieten den kleinen salon en gingen 

door de hal naar de eetkamer. De dwerg 

opende de deur voor ons en de blik dien 

hy op den ouden man wierp was de blik 

van een geslagen, getergd dier.... 

Het diner verliep aangenaam, ofschoon 

ik merkte dat het meisje zoo goed als 

niets at en dat zy haar oogen byna 

onafgebroken op den ouden man gericht 

hield. Hij sprak vlot over politiek en kunst. 

ging, om ook op dit gebied grootere soepelheid 

te eischen. 

De reactie was de stakingen in de groote fa- 

brieken in het Noorden van het land, de be- 

dreiging met de afgemeene werkstaking, die 

echter lang niet algemeen was. 

Daladier heeft hierop gereageerd met krachtige 

middelen. Het Gouvernement regeert en kan 

niet dulden, dat naast de Regeering andere in- 

stanties, van welken aard ook, ingrijpen in het 

leven der natie, was zijn standpunt. 

Zal hij sterk genoeg zijn om zijn positie ook 

in de toekomst te handhaven? 

en het zou beslist een gezellige avond ge- 

weest kunnen zyn. Maar dat was het niet. 

En dat kwam niét alleen door het meisje, 

dat ons voortdurend zwygend gadesloeg. 

Het kwam ook niet alleen door de tegen- 

woordigheid van den dwerg. Het was iets 

ondefinieerbaars — een sfeer die er over 

het huis hing — iets wat niet onder woor- 

den te brengen is. 

De maaltyd was afgeloopen en het meisje 

liet ons alleen met onzen wyn. Ik kon den 

blik niet begrijpen dien zij my gaf toen zy 

het vertrek verliet. Er was een mengeling 

van wanhoop en van vrees in. En wederom 

vervulden haar jeugd en haar angst my met 

medelijden.... 

Ze sloot de deur achter zich en de oude 

man keek mij over de tafel heen aan. Ik 

probeerde het gevoel van onberedeneerden 

angst te overmannen toen ik zyn blikken 

ontmoette — zyn zonderlinge oogen, die zoo 

eigenaardig leeg en tóch zoo dreigend sche- 

nen. En toen, als by ingeving, werd alles 

my duidelyk. Ik bevond my in tegenwoor- 

digheid van een krankzinnige! Maar toch 

— ter wille van het meisje — betreurde ik 

het niet, dat ik gebleven was! 

Hy boog zich over de tafel naar mij toe 

en het was alsof een ijskoude hand zich om 

myh hart legde, toen hy begon te spreken. 

„We gaan samen drinken, Jean Valois," 

zei hy, zyn bovenlip optrekkend zoodat zijn 

gele tanden te zikn kwamen als van een 

hond die kwaad is. „Maar nu nog niet.... 

nü nog niet." 

Toen, plotseling, veranderde zyn geheele 

houding. Zyn rustige kalmte verliet hem en 

met een hooge, schrille stem schreeuwde 

hy tegen my: „Je dacht, dat je mij vernede- 

ren kon, nietwaar? Je dacht, dat het met 

my afgeloopen was, en dat jy had gewon- 

nen, nietwaar? Maar ik ben teruggekomen, 

ik ben na al die jaren teruggekomen en 

dit keer zal het einde anders zijn. Hond.. .. 

Schurk! Verrader!" 

Hy leunde nog verder over de tafel en 

gaf my met zijn vlakke hand een klap in 

myn gezicht. 

„We gaan samen drinken," grauwde hij. 

„Ik ga op jouw gezondheid drinken, en jy 

op de mijne, Jean Valois!" Hy sprak dezen 

naam uit met een ongeloofelyke verachting. 

„En dan zul je beseffen, dat ik eindelijk myn 

rekening met je vereffend heb...." 

Hy viel achterover in zijn stoel en lachte 

een krankzinnigen, hoogen, kakelenden 

lach, dien ik reeds eerder dien avond had 

gehoord. 

Ik zei geen woord, en bewoog my niet. Ik 

kon geen enkel plan bedenken om my uit 

de hachelijke situatie te redden. Ik sloeg 

hem alleen maar aandachtig gade, myn spie- 

ren gespannen om een aanval te kunnen 

afweren. Ik had eens ergens gelezen, dat 

een krankzinnige soms de kracht van wel 

tien mannen heeft. 

„Je zult je waarschijnlijk wel op je einde 

willen voorbereiden?" vroeg- hij cynisch. 

„Je krygt er tien minuten voor van mij." 

Hij ging naar de deur en maakte er een 

diepe, spottende buiging. „Monsieur, ik laat 

je nu alleen met je geweten. Over tien minu- 

ten kom ik terug. Ik zou je aanraden" •— en 

zijn glimlach was veelbeteekenend genoeg 

— „geen poging te doen om te ontsnappen!" 

Hy ging de kamer uit, de deur achter zich 

sluitend. Ik zat aan de tafel zooals hy mij 

verlaten had, te verbaasd om mij te kunnen 

verroeren. Eindelijk stond ik op en ging 

naar de deur. 

Maar nog voordat ik er was ging deze 

open en kwam het meisje binnensluipen. 

Ze zag doodsbleek. Haar oogen leken onna- 

tuurlijk zwart tegen de bleekheid van haar 

gezicht. Ik probeerde te glimlachen. 

„Luister eens," zei ik. „Wat beteekenl 

dat allemaal? Het lykt wel een afschuwelyko 

droom. Maar ik weet dat ik wakker ben! 

Ik zal probeeren te...." 

Ik trad op de deur toe, maar ze versperde 

mij den weg. 

„Niet doen," zei ze. „Frangois staat bui- 

ten op wacht. Hij heeft my naar binnen ge- 

laten, maar hij laat u er zeker niet uit." 

Ik ging naar het raam, en trok de gordij- 

nen opzij. Buiten woedde een heische storm. 

Ik probeerde het raam open te schuiven. 

„Ze zijn vastgespijkerd," zei het meisje 

hygend, achter mij. „En hij slaat u gade door 

het raam in de hal. Hij heeft zijn revolver 

bij zich. Probeer het magr niet. Ik weet dat 

het geen zin heeft." 

Ik liet het gordyn vallen en wendde mij 

tot haar. 

„Laten we gaan zitten en vertelt u me 

alles. Ik begryp er niets van. Ik moet iets 

meer weten. Wees niet bang! Hy komt zeker 

niet vóór over tien minuten terug. Vertel 

me alles wat u weet." 

We gingen zitten. Ik had mij naast haar 

gezet en hoewel myn toestand hachelijk 

scheen, moest ik toch" den diepen glans 

op haar zwarte haren bewonderen, de 

groote wimpers boven haar violette oogen, 

en de prachtige matte teint van haar huid. 

Ze begon op snelle, hijgende manier te 

spreken. 

„Ik zal u alles vertellen, wat ik weet. 

Ik was tot het begin van dit jaar op een kost- 

school in Frankrijk. Ik kwam ook in de 

vacantiés niet naar huis. Dat doen meer 

meisjes niet, weet u. Mija vader had dit 

bepaald. Ik wist zêr weinig van hem, of- 

schoon hij mij geregeld schreef. In Februari 

van dit jaar kwam ik thuis. In het eerst 

merkte ik niet, dat er iets niet in orde was. 

Ik verbaasde my er alleen over dat hij deze 

eenzame plek had gekozen om te wonen, 

maar ik houd van de natuur en wandel 

graag. In het eerst was ik dan ook vrij ge- 

lukkig. Francois vond ik natuurlijk een 

zonderling, en aanvankelijk was ik wat bang 

van hem, maar. ..." 

„Ja," zei ik, „vertel mij eens meer van 

Francois." 

„Ik weet zelf haast niets van hem," zei ze, 

wat hulpeloos. „Ik geloof, dat vader hem 

in Frankrijk heeft leeren kennen. Hij is. . . . 

achterlijk, weet u. Niet gemeen of kwaad, 

maar achterlijk; hy maakt geen onderscheid 

tusschen goed en kwaad. Hy hield in het 

eerst veel van vader, maar sinds vader 

wat.... eh.... zonderling is geworden 

heeft hy hem wel eens geslagen en nu ge- 

loof ik, dat Francois hem haat...." 

„Vertel me eens, in welk opzicht uw.vader 

zonderling is." 

Ik probeerde zoo vriendelijk mogelijk 

tegen haar te zyn, als om haar gerust te 

stellen. Ik dacht, dat wanneer je wist waar- 

door de afwijking van een krankzinnige was 

ontstaan, je dan beter tegen hem zoudt 

kunnen optreden. 

„Vertel het me zoo kort als" u kunt," zei 

ik, want de minuten schenen voorbij te vlie- 

gen, en ik had ten slotte nog niets gedaan 

om het gevaar dat my bedreigde af te 

wenden. 

„Zijn moeder," sprak ze als peinzend — 

„mijn grootmoeder dus, was een Fran?aise 

. en hy was de meening toegedaan, dat zij 

van een adellijke familie afstamde — van 

de Valois, die vooral in de veertiende eeuw 

zeer bekend waren in Frankrijk. Ik herin- 

ner mij, dat zelfs toen ik nog een kind was, 

mijn vader reeds groote belangstelling koes- 

— 23 - 

- zooals deze dame - 

Gemakkelijk, aangenaam. 

Zonder gevaarlijk dieet 

Vermoeiende oefeningen of 

Schadelijke medicijnen. 

„Ik ben lm. 56 lang. Voor ik Wex begon 

te nemen was mijn gewicht 132 pond - 

nu weeg ik 102 pond. Mijn omvang van 

buste, taille en heupen is verminderd. 

'Ik hield geen dieot en maakte ook geen oefeningen. 

Ik heb bemerkt dat mijn glas Wex lederen 

morgen mijn bloed zuivert van al het overtollig 

zuur. Mijn gezondheid is vooruitgegaan en mijn 

teint is frisch en gezond." Mej. A. W. 

Ook U kunt een slank, aantrekkelijk figuur krijgen 

op dezelfde, prettige, gemakkelijke en veilige 

manier. Wex is een heerlijke, mousseerende drank, 

bestaande uit druivensapderivaten. Het neemt 

overtollig vet weg en geeft U tegelijkertijd nieuwe 

gezondheid en energie. Neem twee theelepels in 

een half glas water.'s morgens direct bij het opstaan. 

Wex is verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten 

in handige, apart verpakte hoeveelheden, een 

idoos van 6 stuks voor 40 cent, of 

leen groote flesch voor F 1.20. 

terde voor de oude Fransche geschiedenis." 

„Ja, ja," zei ik, wat ongeduldig. 

„Ik moet u alles vertellen," zei ze, bijna 

smeekend, „anders zoudt u het niet be- 

grijpen." 

„Doe het zoo snel mogelijk. ..." 

„Het moet zeer geleidelijk gegaan zyn, 

maar hy begon zich te identificeeren met 

een zekeren Arthur Valois, die een zeer 

voorname rol gespeeld heeft in de familie. 

Hij dacht, dat hij teruggekomen was als 

Arthur Valois. Nu moet u weten, dat deze 

Arthur Valois volgens oude kronieken ont- 

erfd was door de machinaties van Jean 

Valois. Enfin, om kort te zijn: sinds hij zich 

verbeeldde Arthur Valois te zijn, heeft hij 

altijd in de overtuiging geleefd, dat hij zich 

op Jean Valois moest wreken. Op Jean 

Valois, die óók teruggekomen was.... Het 

is natuurlijk allemaal tamelijk verward en 

dwaas, maar.... hij is ook niet heelemaal 

goed bij zijn verstand, en u begrijpt nu mis- 

schien wel het belangrijkste: door den ring, 

dien u hem heeft laten zien, is hij opeens 

op de gedachte gekomen, dat u Jean Valois 

bent en dat hij zich nu kan wreken.... O, 

wat moet ik doen?" kreunde ze. Ik ben zoo 

bang.... Hy is nog nooit zóó eigenaardig 

geweest als nu.... Hy had alles altijd voor 

mij verborgen gehouden —- althans zoo veel 

mogelijk .... maar nu daarnet.... voor het 

diner.... heeft hij het my verteld.... Ik 

ben nu zelf ook bang voor hem.... Laat me 

niet alleen...." 

Haar angst greep mij aan. Ik vergat er 

bijna mijn eigen toestand door. Ik troostte 

GEEN VETPUISTJES MEER 

docb een frissche gave huid door geregeld 

gebruik van Radox in Uw waschwater! 

Bij apothekers en erkende drogisten A f 0.90 

per pak en f 0.15 per klein pakje 

RADOX

WIE HEEFT DEN KNOOP? 

Om dit spelletje te doen, verdeelen de 

aanwezigen zich in twee partyen, die 

ieder aan een kant van de tafel gaan 

zitten. Degenen, die aan de beurt zyn, steken 

hun handen onder tafel en geven elkaar een 

knoop — of een ander klein voorwerp — van 

hand tot hand door. Op het bevel „handen 

op tafel" van den „aanvoerder" der tegen- 

party, worden alle handen direct boven op 

tafel gelegd, en de aanvoerder moet nu 

raden, in welke hand zich de knoop of het 

voorwerp bevindt. De aanvoerder mag ver- 

langen dat een duim uit de gebalde vuist 

naar buiten wordt gestoken, of dat iemand 

twee — maar niet meer! — vingers van de 

hand vooruit steekt. Zyn bedoeling is name- 

lijk een speler te doen verraden of hy den 

knoop heeft of niét heeft door de onhandig- 

heid, of de voorzichtigheid, waarmee deze 

aan het bevel van den aanvoerder gevolg 

geeft. Induw de aanvoerder goed heeft ge- 

raden — hy mag dit slechts één keer doen 

— dan wordt de knoop aan de tegenparty 

gegeven, waarna de andere helft der spelers 

een aanvoerder kiezen. 

Het gaat er natuurlyk voor de eene party 

om, den knoop zoo lang mogelyk verborgen 

te houden,en voor de andere party zoo snel 

mogelijk te raden waar hy zich bevindt. On- 

noodig te zeggen, dat er dus ook veel af- 

hangt van de scherpzinnigheid van den aan- 

voerder. Iedere party mag den aanvoerder 

kiezen dien zy wenscht, maar zoo lang een 

spel niet is afgeloopen, mag er geen nieuwe 

worden gekozen. 

Indien een der andere spelers den kapi- 

tein een wenk geeft of zegt in welke hand 

hij denkt dat de knoop verborgen zal zijn, 

heeft de tegenparty het recht te verlangen, 

dat dit spel voor ongeldig wordt verklaard, 

zoodat zy den knoop opnieuw onder tafel 

in een andere hand mag doen overgaan! 

Aan de bewegingen die onder tafel worden 

gemaakt, zal de aanvoerder het juiste mo- 

ment moeten kiezen om het bevel „handen 

op tafel!" te geven. Het is echter natuurlyk 

aan de party,die den knoop heeft om te pro- 

beeren, hem op een dwaalspoor te brengen! 

Het dapperste dier. 

Ik weet wel byna zeker, dat wanneer ik 

jullie zou vragen wat het dapperste dier is, 

ge beslist zoudt antwoorden: de leouw of 

de tyger! Maar in beide gevallen zoudt ge 

het mis hebben, want het dapperste dier is 

zonder twijfel het everzwyn. Dit vecht als 

hij wordt aangevallen net zoo lang als hij 

nog maar een beetje kracht in zich voelt, 

en hoe zwaar hy ook gewond is, hy uit 

nooit eenig geluid maar sterft terwijl hij 

zich te weer stelt! 

Iets over inkt. 

Penhouders zijn nog niet erg oud, maar 

inkt heeft men reeds honderden jaren gele- 

den gebruikt. Het woord inkt is afkomstig 

van het Latynsche woord „encaustum", dat 

gebruikt werd om de roode vloeistof aan te 

duiden waarmede de latere Romeinsche 

keizers schreven. Het toont wel, hoe de 

tijden veranderen, nietwaar? Vroeger kon- 

den alleen de keizers inkt hebben, en nu 

J, 

DOMME JANTJE! 

anneman van onze buren 

Was een echte stoute guit. 

Hij haalde de dolste grappen 

Maar ook stoute streken uit! 

Dan verstopte hij de sleutels, 

Détn weer plaagde hij de poes, 

Dan weer liep.hij in de plassen. 

„Hopeloos is het!" zei Moes. 

Maar laatst op een Maandagmorgen 

Liep het héél slecht voor hem af. 

Uit was het met stoute streken — 

Hoor hoe Jantje kreeg zijn straf! 

„Luister Jantje," zei zijn moeder, 

„Kijk eens hoe het buiten giet! 

Denk ei om, loop in geen plassen 

Want je weet, dat mdg je niet! 

Ga dus regelrecht naar school toe 

En stap flink en stevig door. 

Want met natte kleeren loopen 

Heusch, daar word je ziek van hoor!" 

Jan ging opgeruimd naar school toe 

Met zij'n regenjasje aan 

Maar wat was dat in de verte. 

Op het einde van de laan? 

24 - 

iri c~i CH •ri •% w 

jn> Ju k» k3P JU JL % 

rj^j^jERS 

kan iedere jongen en meisje wel een flesch- 

je koopen. 

Inkt wordt nu ook op geheel andere wyzc 

gemaakt, dan die roode vloeistof, en ge 

zoudt verbaasd staan als ge zag, hoe het ge- 

beurt en wat er allemaal voor noodig is. 

Het is een heele kunst om goeden inkt te 

maken, en inkt, die niet op de goede wijze 

of met slechte grondstoffen is vervaardigd, 

zal nooit duidelyk en behoorlyk schryven. 

Een eigenaardige vlsch. 

Dit kan men met recht zeggen van den 

visch, welks oogen ieder in tweeën zyn 

verdeeld. Met de eene helft kan het dier 

onder water zien, met de andere helft boven 

water. Dit is echter erg practisch voor hem, 

want vaak zwemt hy aan de oppervlakte 

van het water met zyn oogen half er onder 

en half er boven. . . . 

„Nee maar jongens, dat is éénigl 

Wat een straal komt uit die goot! 

Fijn, daar ga ik lekker onder — 

Had ik nu nog maar een boot!" 

't Duurde heusch geen vijf minuten 

Of ons Jantje was doornat, 

O wat voelde hij zich akelig 

Van dat regenwaterbad.... 

Rillend van het koude water 

Zat hij doodziek in de klas. 

„Meester, ik wM gauw naar mams toe! 

Ik loop nooit meer in een plas!" 

's Avonds in zijn warme bedje 

Met zijn hand in moeders schoot 

Zei hij zelf: „Dit is mijn straf hoor. 

Door die stoute nare goot!" 

haar ais een kind. En juist toen.... 

ging de deur open en kwam de oude 

man binnen, een revolver in zyn hand. 

Francois volgde hem, een blad met 

twee bekers er op dragend. De oude 

man richtte de revolver op mij. Zijn 

oogen schitterden gevaarlijk; het leek 

wel alsof hy een aanval van koorts 

had. Zijn hand trilde echter absoluut 

niet.. . . 

„üa zitten, Jean Valois," zei hy ge- 

biedend. „Daar, aan tafel." 

Ik gehoorzaamde. 

„Geef hem zyn beker, Francois." 

De dwerg deed wat hem gezegd 

werd, en zette den anderen beker 

voor den ouden man neer. 

„We zullen op eikaars gezondheid 

drinken," zei de vader van het meisje 

tegen my. Ik sloeg hem aandachtig 

gade. Hy hield de revolver nog steeds 

op mij gericht. „Uw wyn, monsieur, is 

vergiftigd, zooals u natuurlyk al wel 

begrepen zult hebben! Ik geef u dertig 

seconden om den beker te ledigen. Op 

het eind van die dertig seconden zul- 

len wy — eindelijk! — onze rekening 

vereffend hebben. Het leed en het on- 

recht dat je nïy hëTR aangedaan, zal 

dan gewroken zijn. Arthur Valois 

wreekt zich altijd, weet ge! Er bevindt 

zich een secondenwyzer op de klok. 

Maar misschien kun je hem niet zien. 

Ik zal daarom tellen. Ik zal de revol- 

ver nu op José, myn dochter, richten. 

Indien je je beweegt, schiet ik haar 

neer. Ze heeft met Jean Valois ge- 

heuld, en haar dood zal mij niet be- 

rouwen. Ik zal luid tellen. En als je 

den beker, wanneer de dertig secon- 

den om zyn, niét hebt leeggedronken, 

zal ik haar neerschieten." 

Ik wist dat hy meende wat hij zei. 

Ik wist niet wat het onzinnige idee in 

zyn hoofd had gebracht, maar ik wist 

zeker dat wanneer ik my ook maar 

even bewoog, dat dit de dood van hel 

meisje zou beteekenen. Ik zat onbe- 

weeglijk. José eveneens. Ze had haar 

gezicht met haar handen bedekt en zat daar 

als een uit marmer gehouwen beeld. 

„Eén.... twee.... drie.... vier...." tel- 

de haar vader. 

Mijn hersens werkten koortsachtig snel. 

Wat zou er met het meisje gebeuren als ik 

den beker dien Frangois voor mij had neer- 

gezet, leegdronk? Ik kon ér mij geen voor- 

stelling van maken, maar ik was overtuigd 

dat de vreugde van den ouden man over 

zijn triomf, zich eindelijk gewroken te heb- 

ben, ieder ander gevoel in hem zou dooden. 

Er was dus een kans dat zy dan aan haar 

lot zou kunnen ontkomen. . er het leven zou 

afbrengen.... 

„Vyf.... zes.... zeven.... acht...." 

Wat er zou gebeuren als ik niét dronk, 

daar was geen twyfel aan! Als ik ooit iemand 

heb gezien, die vastbesloten was te doen 

wat hij zich had voorgenomen, dan was het 

deze fanatieke oude man. Plotseling nam ik 

een besluit. Ik sprak — zoo beheerscht als 

ik kon — terwijl de oude man nog telde: 

„Kind," zei ik tegen het meisje, „ik zal 

dezen beker vrijwillig en zonder eenig ge- 

voel van spijt leegdrinken. En jij moet pro- 

beeren er het leven af te brengen! Ik ben 

een man zonder vrienden of bloedverwan- 

ten. Myn eenige verdriet is, dat ik jou al- 

leen in gevaar moet achterlaten, maar ik 

veronderstel dat wanneer je vader zich ge- 

wroken heeft, hy dan tevreden zal zyn en 

jou geen leed zal doen." 

„Jean Valois," zei de oude man, „er zyn 

Vinolia maakt het U gemakkelijk om Uw vrien- 

den en kennissen met Kerstmis een welkom 

geschenk te geven! Wat denkt U van een 

prachtige handschoenendoos met als inhoud 

twee tabletten Vinolia Tres Chic, de voorname, 

luxe toiletzeep en een keurige flacon originele 

Vinolia Eau de Cologne Russe? Dit is slechts 

een van de geschenken uit de schitterende 

Vinolia Kerst-serie I Laat U zich de andere 

ook eens tonen; ze zijn verkrijgbaar in elke 

goede parfumerie-zaak of drogisterij. Door de 

schitterende kwaliteit van haar inhoud en de 

door vooraanstaande kunstenaars gecreëerde 

luxe verpakkingen vormen de Vinolia cassetten 

de ideale Kerstgeschenken! 

T&q, h£t dUtiouxA imt lAMtoüa 

nog drie seconden. . . . zullen we op eikaars 

gezondheid drinken?" 

„Natuurlijk, als u dat wilt," zei ik, met 

een vertoon van bravour myn beker op- 

heffend. Terwyl hij de revolver nog steeds 

op het meisje gericht hield, nam hy zyn 

beker met zyn linkerhand op. 

„Op je verdoemenis!" zei hij, en dronk. 

Ik lachte. 

„Op uw gezondheid," zei ik, en dronk 

eveneens. 

Toen zette ik den beker neer en wachtte 

gespannen op wat er zou gebeuren. De oude 

man sloeg mij aandachtig gade. Ik geloof 

dat het meisje was flauwgevallen. We zaten 

zwijgend tegenover elkaar. 

„Ik ben bly," zei de oude man na een 

poosje, „dat het my gegeven is te mogen 

zien, hoe je sterft." 

Toen merkte ik plotseling hoe er een 

eigenaardige verandering over zyn gezicht 

kwam, en een oogenblik later lag hy kreu- 

nend op den grond. Hy kronkelde zich als 

in heftige pijnen. Ik stond verschrikt op, 

maar Francois, die by de deur had gestaan, 

snelde naar voren. Hij wees opgewonden 

naar de op den grond liggende gedaante. 

„Nu zul jy me niet meer uitlachen!" zei 

hij grijnzend.... 

III. 

Een klok deed zeven slagen hooren en ik 

schrok byna op, zóó geboeid had ik naar het 

verhaal van mijn vriend zitten luisteren. 

„Had Franfois de bekers verwisseld?" 

vroeg ik. 

Mijn vriend knikte. 

„Stierf de oude man?" 

„Neen! Hy werd beter. We slaagden er in 

rioktershulp te krijgen. Op hef oogenblik 

voelt hy zich tamelijk gelukkig. Hy wordt 

verpleegd in een uitstekend gesticht voor 

geesteszwakken, en bedenkt nu allerlei 

nieuwe wraakmethoden voor Jean Valois 

zoodra hij deze weer zal ontmoeten..." 

„Het lykt haast ongeloofelijk, dat zooiets 

werkelijk gebeuren kan," zei ik, rondkijkend 

in de gezellige kamer. 

„Ja, inderdaad," zei myn vriend. „Maar 

het is toch werkelijk gebeurd. De waarheid 

is soms vreemder dan de fantasie, weet je!" 

„Wat is er van den dwerg geworden?" 

„Die is gelukkig gestorven. De opwinding, 

omdat hy zich op zijn meester had gewroken, 

was te veel voor hem. Hy had een tumor in 

zijn hersens. . •.." 

„En het meisje?" 

Op dat moment ging de deur open en trad 

er een allerliefste verschijning binnen. Ze 

had prachtig zwart haar en lange wimpers 

overschaduwden violette oogen.... 

„Ben ik erg laat, liefste?" vroeg zij. 

Myn vriend keek haar aan en ik zag zóó'n 

blik van liefde en geluk in zyn oogen, dat ik 

de myne onwillekeurig neersloeg. 

„Dat is een oude vriend van my, José," 

zei hy, „hy blyft eten." 

.... En toen tegen mi): „Dat is myn vrouw, 

waar ik je juist over heb verteld...."

tyé^&fa£fi£ ^suUZ&utW 

WATER IN PLAATS VAN BENZINE 

H. Garret, uit Texas, gebruikt water 

in plaats van benzine voor zijn auto. 

Maar voor deze brandstof heeft hij 

een electrolytlsche carburator noodig. Deze ont- 

leedt het water door middel van electrolyse in 

zijn samenstellende gassen, zuurstof en waterstof, 

waarna de ontplofbare waterstof in de cylinders 

wordt gedreven. 

Het mechanisme, dat voor deze nieuwe vin- 

ding noodig is, blijkt evenwel nogal kostbaar, 

zoodat de uitvinding van Mr. Garret voorloopig 

nog tot de klasse der experimenten moet worden 

gerekend. 

WIST U DAT? 

M 

atrozen dragen, zooals bekend, broe- 

ken met onderaan een „uitlooper" 

of „schop", waardoor zij op den 

voet zeer wijd zijn. Dit is opdat zij hun broek 

gemakkelijk kunnen opstroopen wanneer zij het 

dek moeten zwabberen, iets wat in hun beroep 

nogal eens voorkomt! 

Ook voor niet-matrozen is het een tijd lang 

mode geweest broeken met een „Schop" te 

dragen! 

GRATIE NA VOLTREKKING VAN EEN 

DOODVONNIS 

% r^ at ' eman d gratie verkrijgt nadat zijn 

| J doodvonnis is voltrokken, zal wel niet 

vaak voorkomen. Voor zoover wij 

weten, heeft iets dergelijks dan ook slechts één 

keer plaats' gevonden. Het betrof een zekeren 

John Smith, die na dien tijd bekend stond als 

Halfgehangen Smith. 

Smith was de zoon van een boer te'Malton, 

nabij York. Nadat hij als leerling bij een bakker 

te Londen in betrekking was geweest en nog 

eenigen tijd als reiziger had gewerkt, ging hij 

naar zee. Na een paar reizen gedaan te hebben, 

nam hij dienst bij het leger en toen begonnen 

de narigheden. Hij kwam in aanraking met slech- 

te individuen en werd den vijfden December 1705 

wegens verschillende inbraken terdoodveroordeeld. 

Het vonnis moest op den avond vóór Kerstmis 

ten uitvoer worden gebracht en Smith beklom te 

Tyburn het schavot om gehangen te worden. 

Maar nadat hij eenigen tijd lang met den strop 

om zijn nek gehangen had, kwam er plotseling 

een — verlaat - bevel tot gratie. Hij werd „af- 

gesneden" en naar een naburig huis gebracht, 

waar men er in slaagde de levensgeesten op te 

wekken. 

Toen hij weer geheel „bij" was, vroeg men 

hem zijn gevoelens te willen beschrijven gedu- 

rende den tijd, dat hij gehangen had. Hij ver- 

telde, dat hij zich, voordat hij „afgesneden werd", 

bewust was geweest van een hevige pijn, ver- 

oorzaakt door het gewicht van zijn lichaam. Hij 

had het gevoel alsof zijn levensgeesten in een 

heftige beroering waren, en alsof zij met geweld 

naar boven gedrukt werden. Toen, nadat zij zich 

een weg tot zijn hoofd gebaand hadden, scheen 

hij een vurigen gloed te zien, die met 'n hevigen 

straal uit zijn oogen leek te schieten. Van dit 

oogenblik af had hij ieder gevoel van pijn ver- 

loren In een alles doordringende duisternis van 

een weldoende vergetelheid. 

Nadat hij afgesneden en weer tot bewustzijn ge- 

komen was, zoo vertelde Smith verder, was het net 

alsof zijn bloed en levensgeesten zich opnieuw 

met geweld een weg baanden door hun vroegere 

kanalen, hetgeen hem, door een prikkelend ge- 

voel, een zóó hevige pijn veroorzaakte dat hij in 

zijn smart en uitputting dacht, dat degenen, die 

hem afgesneden hadden, verdienden zélf gehan- 

gen te worden! 

Men zou veronderstellen, dat een dergelijke 

ervaring Smith nu wel op het rechte pad gehou- 

den zou hebben, maar hij verviel weldra weer 

in zijn oude fouten. Hij stond opnieuw terecht, 

maar door een technische moeilijkheid tusschen 

de jury en den rechter, werd hij vrijgesproken. 

Een derden keer toen hij tercht moest staan, 

stierf de. Officier van Justitie den dag vóór- 

dat de terechtzitting zou plaats vinden, en hier- 

door herkreeg Smith andermaal zijn vrijheid, zoo- 

dat hij ten slotte toch nog in zijn bed stierf. . . 

FILMS VOOR DE JANTJES 

Aan boord van Engelsche oorlogsschepen 

zullen voortaan filmvoorstellingen ge- 

geven worden voor officieren en ma- 

trozen. Drie en dertig schepen zijn reeds met 

een projectietoestel uitgerust, en er is opdracht 

gegeven nog apparaten voor honderdvijftig sche- 

pen te bouwen. De apparaten moeten veel kleiner 

zijn dan die in de bioscopen op den vasten wal 

gebruikt worden. 

Om te beginnen zal er iedere week een pro- 

gramma van anderhalf uur vertoond worden. De 

kosten zullen, ieder voor de helft, gedragen wor- 

den door de Admiraliteit en de officieren en 

verdere manschappen. De operateurs zullen wor- 

den gerequireerd uit de marconisten en torpe- 

disten. 

EEN BERGTOP GEZOCHT 

Onlangs heeft een inwoner van Genève 

voor ruim een gulden vijftig den top 

van den Matterhorn gekocht van een 

nakomeling van den eersten president der Zwit- 

sersche Alpenvereeniging, die in 1868 den berg 

bestegen had. 

De talrijke Alpinisten, die in de laatste jaren 

den Matterhorn hebben beklommen, dachten na- 

tuurlijk wérkelijk op den top van den berg te heb- 

ben gestaan. Maar dat was heelemaal niet zoo. 

Zooals thans bekend is geworden, bevond de 

echte top, een ongeveer dertig centimeter lang 

en vijf en twintig centimeter breed stuk steen, 

zich reeds sinds 1868 in Genève, waar men er 

natuurlijk veel gemakkelijker bovenop was kunnen 

gaan staan dan op den Matterhorn! 

Intusschen mag men betwijfelen of ook dit wel 

de eigenlijke top van den Matterhorn is, want. . . 

drie jaar voordat de eerste president der Zwitser- 

sche Alpenvereeniging den Matterhorn besteeg, 

was er reeds iemand anders geweest, die natuur- 

lijk ook niet naar beneden was gekomen zon- 

der. .. den top mee te brengen! Waar deze, 

waarschijnlijk eerste, top zich nu bevindt, weet 

niemand, zoodat wij met recht hierboven mochten 

schrijven, dat er een bergtop gezocht werd..-. 

'.^yiïrasc:'«! MJ!. • •, . 

DE MATTERHORN, welks top men zoekt. 

— 26 - 

HET IS EEN ZONDERLINGE WERELD 

- j-Ê AANHOUDER WINT...? - Een 

| J Fransch taxichauffeur begaf zich te 

Le Havre aan boord van een schip tij- 

dens een woordenwisseling met zijn passagier, die 

hem te weinig betaald zou hebben. De boot voer 

echter ondertusschen af, en de chauffeur heeft 

zijn passagier tot aan Engeland vergezeld! 

VISSCHERS-PECH EN VISSCHERS-GELUK! - 

Terwijl Mr. George Lawn op de pier te South- 

wold, Engeland, stond te visschen, rukte een 

groote visch den hengel uit zijn hand en zwom er 

mee weg. Even later ving Mrs. Adams, die een 

eindje verder stond, een grooten visch. . . die nog 

aan den hengel van Mr. Lawn zat! 

GEEN FILMENTHOUSIAST. - Mr. William 

Henry Marks, die 87 jaar en de oudste inwoner 

van Milton (Engeland) is, is nog nooit in Londen, 

aan het strand of in een bioscoop geweest. 

AFWASSCHEN ONNOODIG. - De Ameri- 

kaan Maresi Mazzetti te New York, doet den 

huisvrouwen de aangename voorspelling dat zij 

binnenkort niet meer zullen hoeven af te was- 

schen. Hij maakt namelijk borden, kopjes en scho- 

teltjes van gekleurd suikergoed. Wanneer de 

maaltijd is afgeloopen, eten de aanzittenden het 

eetgerei op en. . . de tafel is opgeruimd! 

HOBBIES DIE ZAKEN WERDEN 

Een zakenman in Amerika legde voor 

zijn genoegen in zijn tuin een minia- 

tuur spoorweg aan, en zijn kinderen 

stelden zooveel belang in het treintje, dat hij hun 

toestond ^vriendjes er in te laten rijden tegen een 

nickel per rit. Spoedig moesten er een paar wa- 

gentjes bij worden aangeschaft, en er was nooit 

gebrek aan passagiers. De liefhebberij is nu een 

kleine onderneming geworden, en in de laatste 

vier jaren hebben de jongens niet minder dan 

vijfduizend dollar van hun passagiers ontvangen. 

Heel wat succesvolle ondernemingen zijn als 

liefhebberij begonnen. Arthur Denham, die de 

grootste goudvisschenkweekerij van heel Engeland 

bezit, begon als kleine jongen met één goud- 

vischje in een glazen kommetje. Thans bezit hij 

er meer dan tweehonderd vijftigduizend! 

Wijlen Lord Rothschild bestudeerde uit lief- 

hebberij het leven der dieren. Ten slotte maakte 

hij er een beroep van en het Metropolitan Mu- 

seum betaalde alleen reeds honderdduizend pond 

sterling voor zijn collectie opgezette vogels! 

DE EENZAME BLANKE 

Indien u een blik werpt op de kaart van 

den Stillen Oceaan, ongeveer in de 

buurt van den meridiaan van 180 gra- 

den, „waar de tijd ophoudt te bestaan", en onge- 

veer acht graden ten Zuiden van den evenaar, 

zult u daar de Ellice Eilanden ontdekken. Er be- 

vinden zich negen eilanden in deze groep van 

koraal-atollen: Nanumea, Nanumaga, Niutao, Nul, 

Vaitupu, Nukufeta, Funafuti, Nukulaelae en Nuru- 

kita — allemaal min of meer voor ons niet uit 

te spreken namen. . . 

Maar dit kleine koninkrijk van 4300 Zuidzee- 

eilanders, dat zoo afgelegen ligt, dat het slechts 

een paar keer per jaar contact met de overige 

wereld heeft, wordt geregeerd door een blanke, 

Mr. Donald G. Kennedy, den Engelschen Admini- 

strateur. Hij is er de eenige blanke, en hij be- 

weert dat hij slechts zoo zelden Engelsch spreekt 

dat hij zijn moedertaal zèèr moeilijk gaat vinden... 

Mr. Xennedy heeft de zorg voor de geheele be- 

volking der negen eilanden. De mailboot komt er 

drie keer per jaar, en dan heeft hij gelegenheid 

met den kapitein Engelsch te praten. Een keer 

per jaar komt er een marinesloep van Nieuw Zee- 

land, en dat is Mr. Kennedy's groote dag! 

Toch vindt hij zijn bestaan niet eenzaam! Hij 

woont reeds vijftien jaar op de Ellice-Eilanden, en 

heeft er een zeer geleerd boek over geschreven: 

„De cultuur der Vaitupu", dat groote belang- 

stelling heeft gewekt. 

H.K.H 

Z.K.H 

PRINSES JULfANA EN 

PRINS BERNHARD 

tijdens de gala-voorstelling, ter gelegenheid van het 300-jarig bestaan van 

schouwburg. - Naast de Prinses burgemeester de Vlugt; naast den Prins 

Vlugt-Flentrop. 

Hiernaast, links: Nu 

het stalen geraamte van 

den torenspits boven 

op den toren van het 

Leidsche stadhuis is 

aangebracht, heeft deze 

zijn hoogste punt be- 

reikt. — De toren, die 

nog in de steigers staat, 

terwijl de spits er op 

is geplaatst. 

Hiernaast, rechts: Te 

Rotterdam is van de 

werf P. Smit Jr. een 

nieuw schip voor den 

Rotterdamschen Lloyd, 

de Japara, tewaierge- 

laten. 

Zaterdag l.l. vond de bekende Rallye Paper 

van Worth-Rheden onder stroomenden regen 

plaats. - Twee amazones van de Velper Rij- 

vereeniging bij het lezen van de kaart. 

den Stads- 

mevrouw de 

Z. Exc. Plrow (x), minister van Handel en In- 

dustrie van de Zuidafrikaansche Unie, bij zijn 

aankomst te 's-Gravenhage. Naast hem, de 

Zuidafrikaansche gezant te Den Haag, dr. H. 

D. van Broekhuizen.

ecu 

TEHUIS 

voor 

JePARIJS 

HET NEDERLANDSCH COLLEGE IN 

DE CITÉ UNIVERSITAIRE GEOPEND 

In tegenwoordigheid van den President 

der Fransche Republiek, den Nederland- 

schen gezant te Parijs en talrijke an- 

dere hooge autoriteiten, heelt op het eind 

der vorige week de plechtige opening en 

inwijding plaats gevonden van het Neder- 

landsch College in de Cité Universitaire 

te Parijs. 

Ruim honderd jongens- en meisjes-stu- 

denten, die aan de Sorbonne studeeren, 

kunnen thans fcls^tiun bivouak opslaan en 

er een tehuis vinden. En wie er eenmaal 

is binnengegaan, zal aan het einde van zijn of haar studietijd noode af- 

scheid nemen. Want alles is er op berekend, den tijdelijken bewoner het 

leven aangenaam te maken. Een groote hal, die bijna glimlacht van ge- 

zelligheid. Vroolijke kleuren, waarbij de roodgelakte stoelen en tafels leutig 

afsteken tegen de lichtgele gordijnen en steenen tegels. Een recreatiezaal, 

waarin lezingen kunnen worden gehouden, en die langs de wanden zachte 

Een blik in de gezelligereereatiezaal, met de wapens 

van wijlen Koningin Emma, Koningin Wilhelmina en 

Prinses Juliana. 

Het Nederlandsch College, een schepping van architect 

W. M. Dudok. 

banken heeft, rondom lage tafeltjes. Een gedempt licht valt uit de zoldering 

naar beneden en schept een atmosfeer van welbehagen, waaruit het moeilijk 

zal zijn op te staan, wanneer men zich eenmaal met een goed boek ergens 

in een hoekje heeft neergezet. 

Een ideaal tehuis voor jonge menschen, waarin de kamers een verruk- 

kelijk uitzicht geven op het enorme park, dat bij de Cité Universitaire hoort. 

Kamers, die uitgevoerd zijn in blank eiken, en waar ieder zich 

een „home" kan maken. 

RMION»C«IWIU«M 

Nederland overheerscht door dit mooie en practische ge- 

bouw den opgang naar de Universiteitsstad. Reeds van verre 

valt het op, wit van kleur en strak van lijn als het is. 

Tien jaar is er sinds de oprichting van het stichtingscomité 

verloopen, eer het gebouw geopend kon worden, en achttien 

anden hadden er voor hun studenten reeds een eigen tehuis, 

maar nu het Nederlandsch College eenmaal werd ingewijd, 

ken ons land ook trotsch zijn op zijn scheppingl 

VICTOR MC LAGLEN. 

DOUGLAS FAIRBANKS Jr. DOUGLAS fAIFBANKSj, 

en karikatuur 

Op deze pagina brengen wij de foto's van een 

zestal bekende filmsterren en daarnaast een 

afbeelding van dezelfde sterren, geteekend door 

den Franschen karikaturist Sabatini. 

- 29 - 

tLALUTTTE 

tOI BEF I 'Mr 

CLAUDETTE COLBERT.

Mej. L. de S. te G. - Bruine handen van het appelen- of aardappelen 

schillen kan men goed schoon krijgen door ze in te smeren met een meng- 

sel van azijn en zout. 

Mevr. S. v. U.-B. te A. - Het door u opgezonden stuk taken is geens- 

zins versleten, daar is het weefsel nóg te nieuw voor. Het zal dan ook zeer 

waarschijnlijk wel door een fout van uw waschvrouw zoo geworden zijn. 

Heeft deze soms een hond, die op de een of andere manier bij het laken 

gekomen is, en er in gebeten heeft? Ook Is het heel goed mogelijk, dat er 

een bijtend vocht op gevallen is, dat bestemd was voor iets anders, en waar 

dit laken niet tegen kon. Wat er precies gebeurd is, kan ik u echter niet 

zeggen, dat begrijpt u natuurlijk well 

F. F. v. T. te A. - De oorzaak van het zwakke licht van uw lamp kan 

verschillende redenen hebben. Indien de verbindingen geroest zijn, kan het 

licht verminderen, ook kan de koolborstel versleten zijn of vet geworden. 

Wanneer de dynamo al eens uit elkaar geweest is, en deze niet goed is 

afgeschermd, kan dit stroomverlies beteekenen. Het beste is, om uw lamp 

aan een vakman in reparatie te geven, daar deze alle hulpmiddelen heeft, 

om de lamp te controleeren. De beste verhouding voor het licht is: Voor- 

licht, lampje 6 v.o. 35 amp. Achterlicht 4-6 v.o. 0.004 amp. 

Mej. V. te U. - Wij danken u voor uw waardeerende woorden over 

ons blad. Het doet ons altijd genoegen, als we iets dergelijks hooren. — 

Een beter middel, dan het door u genoemde kennen wij ook niet. U kunt 

het natuurlijk ook door verven beter krijgen, maar dan moet u dit steeds 

blijven volhouden, zoodat dit een heel onderhoud geeft. Overigens vind ik 

het geen leelijke kleur; het is in ieder geval geen schande om grijs haar 

te hebben, dus zooveel zorgen behoeft u er zich niet over te maken! 

C. B. te L. — Glimmende jaskragen kunt u schoonmaken met wat azijn 

of ammonia op een doekje, en dan flink wrijven. Ook wrijven met droge 

magnesia op een lapje flanel helpt! 

S. T. te B. O. Z. — Vette fornuizen kunt u prachtig schoon krijgen met 

wat brandspiritus en potlood, tot een papje gewreven en op een flanellen 

lap gesmeerd. 

Sybille te L. - Het adres van Gino Bordin kunt u bij de A.V.R.O. te Hil- 

versum aanvragen. Het adres van Anny van Duyn is ons niet nader be- 

kend, maar ik denk, dat het zonder nadere aanduiding best door de post 

gevonden wordt. Pamela Wynne kunt u denkelijk bereiken, door naar den 

uitgever van haar boeken te schrijven, die zal hel adres ongetwijfeld wel 

weten. U moet natuurlijk bij de Engelsche Firma zijn, en niet bij den Hol- 

landschen importeur. 

S. T. te C. — Voor een steel van een bezem kunt u het best een stevig 

soort hout nemen. Zeer geschikt hiervoor is wilgenhout, ook kunt u er 

heel goed beukenhout voor nemen. Voor stelen van bijlen en hamers, dus 

werktuigen, die veel moeten kunnen verdragen, Is de stam van een jongen 

eik zeer geschikt; nog beter is echter het hout van den witten beuk en den 

hagedoorn. - Dal gas- en waterleidingbuizen inderdaad den bliksem af- 

leiden is vaak gebleken. 

H. B. Ie H. - Het beste middel om ramen luchtdicht af te sluiten is de 

sponningen bestrijken met arabische gom, en er strooken watten op drukken. 

Gummislangen moet u op een zeer koele plaats bewaren, en met zeer 

groote slagen opgerold. 

Mevr. F. P. te A. - Als het fluweel nat is, dan wrijft u het met een 

wollen lap af, die gedrenkt is in een sterke spiritus-oplossing, daarna houdt 

u het fluweel boven het warme water, vervolgens borstell u het met een 

fijnen harden borstel, laat het drogen, en borstelt het opnieuw. U zult hier 

zeker baal bij vinden. Doel u echter voorzichtig met de soiritus. Het is 

veiliger om in plaats van spiritus azijn te nemen. Dit gaat ook wel goed. 

Het slr%eperig opdrogen van uw 

ramen kunt u verhelpen, door na 

het afzeemen een drogen lap te 

VERZEKERT 

t/W LEVEN 

HAV 

BANK Ä 

SCHIEDAM 

nemen, en hier de ramen stevig 

mee af te vegen. 

A. S. te H. - Om het afblad- 

deren van verf te voorkomen, 

voegt men aan de verf een wei- 

nig glycerine toe, wat bovendien 

nog glanzend maakt. 

Mevr. A. v. S. te D. - Als er 

flink gerookt is in de kamer, kan 

men de onaangename lucht ver- 

wijderen door een schotel met 

water In het vertrek Ie zetten. Den 

volgenden morgen is de rooklucht 

verdwenen. — Oo uw ander« 

vraag zal ik u nader berichten. Ik 

moet er eerst inlichtingen over in- 

winnen, en dit neemt wel even 

tijd In beslag. 

De Secretaresse van de VOOR U-C/ub, 

Galgewater 22, Leiden. 

- 30 

■^MM-IMm-DE TEC Tl 

u 5 " Ik ÉW OFriFo vvs 

JO DBQP ^ •^_ Q ABM 

kF JÖTuSVtJUjPr HFWFO WBPS 

EFO CBOLPWFbWftM ~ oCl «> 

@ EpPo Hmwmz^v 

IFCU FO 

■ 

EFOL BiO

,,We hebben ze van den baas gekregen voor onze St. Nicolaasl" „Schel nou uit, Jantje. Mijnheer De Bruin weet nu wel, dat je een aardig 

ventje bent." 

....ze zijn dien kant opgegaan, agent. 

EEN MAN SPEELT TOONEEL 

.Als je... als je je verroert, schiet ik. .Het zwarte schaap .in de familie. —„Er moet 

beslist iets met onzen Jantje zijn, man; hij 

doet niets dan lachen." 

.Mijn vrouw is niet gerust zoo lang 

de goudvisch niet veilig en wel in huis 

BBQ^^^^BnBHBinniBHBMHBDQIBHfiaWpPpHp 

„Gooi je sinaasappelschil niet naar 

beneden, voordat het licht uit is..." 

KUNSÏ/IJDE 

Ufa-film. Regie: Robert A. Stemmle. 

Richard Hellwerth Willy Fritsch 

Wilhelm Eickhoff Carl Kuhlmann 

Llssy. zijn dochter Käthe von Nagy 

Manneken Stella David 

Kalbach •' Erich Ponto 

Dr. Breuer Bernhard Minetti 

Schwafeis Willi Schur 

Mr- Bellen Eduard Wandrey 

Brögelmann paui ßildt 

Richard Hellwerth, zoon van een fabrikant, keert na den wereldoorlog in zijn woonplaats 

Elberfeld terug. Zijn vader, kort vóór de sluiting van den wapenstilstand gestorven, 

heeft de fabriek in desolaten toestand achtergelaten. 

Oorlogswinstmakers voeren in het economische leven den boventoon. Een dier onreëele 

zakenlieden, de O.W.-er Eickhoff, heeft de bovenverdieping van Hellwerths woning gehuurd, 

waar zijn verwende dochter Lissy tot diep in den nacht met vrienden 

en vriendinnen zeer luidruchtig feestviert. Hellwerth ergert zich over 

hun gedrag en komt met Llssy in scherp conflict. Hij zegt Eickhoff Car, ^"M""""' al* 

de huur op, waarna Lissy hem de deur wijst. Eickhoff weet echter, **• g«w«t«Bloot« 

op aandringen van Lissy, van. Hellwerths precairen flnancieelen WUhelm Elckhoü. 

toestand te profiteeren en hem te bewegen het heele huis'aan hem 

te verkoopen. In weerwil van hun twist heeft Richard op Lissy en 

zij op hem indruk gemaakt. Deze wederzljdsche sympathie wordt 

grooter, wanneer hij haar na een razzia op een speelhuis uit de 

handen van de politic redt. De betere gevoelens van Lissy krijgen 

de overhand en zij keert de kliek, waartoe zij behoorde, den rug toe. 

Hellwerth ziet zich voor de noodzakelijkheid geplaatst zijn bedrijf 

grondig te herzien. Hij aarzelt zelfs niet, om zijn „Turfcsch-Rood- 

Ververij", die haast twee eeuwen bestaat, in een kunstzijdefabriek 

te veranderen, daartoe in staat gesteld door een technische uitvin- 

ding van den verarmden Dr. Breuer, wiens procédé een omwenteling 

in de zljdefabricage teweegbrengt. Hellwerth en Lissy stappen in 

hét huwelijksbootje, en Eickhoff, die het op het bedrijf van zijn 

schoonzoon voorzien heeft, tracht diens compagnon te worden, het- 

geen Richard van de hand wijst Het komt tot een breuk en Eickhoff 

verdwijnt voorloopig van het tooneel. De kunstzijdefabriek, die 

inmiddels in een naamlooze vennootschap getransformeerd is, werpt 

groote winsten af. Zóó verloopen eenlge jaren in ongestoorden 

vrede... 

Eickhoff heeft inmiddels evenwel niet stil gezeten. Hij heeft op 

niets en niemand ontziende wijze geopereerd en het resultaat is 

'n concern, dat op wankele basis rust. Hij verschijnt weer in 

Elberfeld en deelt den verbluften Hellwerth mede, dat hij meer 

dan de helft van de aandeelen van de kunstzijdefabriek heeft opge- 

kocht, waardoor hij in feite heer en meester over het bedrijf is 

geworden. Hij gelast de onmiddellijke stopzetting van de fabriek. 

Richard, Lissy, personeel en arbeiders weigeren het werk neer te 

leggen. Eickhoff roept de hulp van de rechterlijke macht in, maar 

vóór de executie plaats heeft, kelderen de aandeelen van het 

Eickhoff-concern. Deze kan niet aan zijn financieele verplichtingen Willy Fritsch HU- 

voldoen en als 'n zeepbel spat zijn onderneming uiteen. Hellwerth degard Barko en 

is op 't laatste oogenblik aan de grijparmen van den gewetenloozen Stella David 

speculant ontkomen, en kan, geschraagd door zijn wakkere levens- 

gezellin, de toekomst met vertrouwen tegemoet zien. Richard Hellwerth 

hoort van do ma- 

nlpulatlM ▼on zijn 

schoonvader (Erich 

. Ponto en Willy 

iFriiach). 

Llssy helpt BIchard 

In si|n labrlek. 

Richard la 

Ussy In 'I huwelijk 

getreden.

T 

(Vervolg) 

oen Disney in Hollywood arriveerde, had hij ook de laatste 

sprookjesfilm. die hij gemaakt had. bij zich; de aandeelhouders 

van de failliete maatschappij hadden hem deze gunst toegestaan 

Une maanden lang doolde hij door het filmcentrum ten einde iemand 

voor zijn teekenfilmproject te interesseeren, doch van allen kreeg hij 

hetzelfde antwoord: zij konden het idee niet plaatsen, maar hun kan- 

toor te New York zou het misschien willen bekijken. Hij zond dus de 

film daarheen met het vooruitzicht, dat hij er misschien nooit meer 

iets van zou hooren. 

Het zag er dus nogal slecht voor hem uit. Zijn eenige troost was. 

dat zyn broer Roy ook in Californië vertoefde. Deze moedigde Walt 

met alleen aan met zijn sympathie, maar hij stak zelfs $ 250 in diens 

project. Het was echter zeer moeilijk om financieelen steun te krijgen- 

niemand in Hollywood had ooit van de gebroeders Disney gehoord' 

ten oom, Robert, bij wien zij voor korten tijd inwoonden, leende hun 

* 500, hetgeen een ware verademing was. 

Toen, plotseling, als een donderslag uit helderen hemel, kwam er 

een order van een bioscoop-exploitant uit New York voor een serie films 

volgens het voorbeeld, dat Walt naar deze stad had gezonden. Met 

koortsachtige haast huurden zij de achterkamer van een makelaarskan- 

toor, kochten een oude camera en maakten tafels, enzoovoorts van oude 

kisten Walt leerde Roy met de camera omgaan en zat zelf dag en nacht 

te teekenen. Met behulp van twee meisjes, die zij voor $ 15 per week 

engageerden, maakten zij de eerste film: „Alice in Wonderland". Tijdens 

deze drukte ontstond er een groote. innige vriendschap tusschen een 

van die meisjes-assistenten. Lillian Bounds, en Walt; zij werd later 

mevrouw Walt Disney. 

De twee broers huurden een goedkoope kamer en aten gewoonlijk in 

een cafetaria, waar de een vleesch bestelde en de ander aardappelen- dan 

deelden zij beide gerechten. En als Roy laat in den avond huiswaarts 

keerde, zat Walt nog steeds over zijn teekenbord gebogen 

Ten slotte bleek, dat Walt niet al het teekenwerk meer alleen kon 

doe " 77 reeds hadden Roy en hij zes films geproduceerd — dus vroegen 

zij Walts ouden vriend Ubbe Iwerks uit Kansas City over te komen 

Ubbe was een uitstekend teekenaar geworden, maar al gauw hadden zij 

nog meer hulp noodig. dus liet Walt jonge teekenaars — oude kennis- 

sen die hem destijds hadden geholpen met zijn experimenten — komen 

intusschen was hij met de (,Alice"-serie opgehouden. Disney's nieuwe 

creatie voor den theaterbezitter in New York was ,,Oswald, het konijn" 

Uswald had zeer veel succes, maar Walt was niet tevreden; hij had 

plannen om de films te verbeteren, doch die plannen kostten geld Hij 

besloot naar New York te gaan om eens met zijn financier te gaan 

Walt Disney belegde il)n 

vermogen, dat hij net de 

populariteit van Mickey 

Mouse over de geheele 

wereld verworven had, in 

lijn Hollywoodschen stu- 

dio, dien hij uitbreidde, 

ten einde nieuwe ideeën te 

verwescnl^ken. Intusschen 

liet het- verlangen van 

oudsher, on cca groote 

sprookjesfilm te produ- 

ccerca, hen niet los. 

Vtbn, WALT DISNEY n 

Het snecea is Walt Dis- 

ney nooit naar het hoofd 

gestegen. Toen hij iareo 

later beroemd was, kon 

men hem nog ia den- 

selfden ouden aato xlea 

rondriiden, als waarin hij 

xat toen Ui aog een on- 

bekend beginneling was. 

Walt Disney en rijn 

broer Roy werden part- 

ners voor de productie 

van tctkenfilmsi lij be- 

trokken hiertoe cca schuur . 

•aa den buitenkant vaa 

Hollywood. Hun volhsr- 

1 ding bracht al ras vrnch- 

1 tea voort. Onderwijl liet 

ook Amor zich niet on- 

betuigd en cca van lijn 

twee helpsters werd later 

Mrs. Walt Disney. 

Financieel aan den grond 

ca onbekend sette Walt 

Disney koen naar Hol' 

lywood in een d'r-op of- 

d'r onder stemming ca 

lelfa htt lawaai van den' 

«rein die hen naar het 

Mecca der filmwereld 

voerde, kon de konische 

beeltenis van lijn aardlgen 

vriend de amis, niet uit 

lijn drooncn wegvagen. 

praten en Lillian Bounds, met wie hij inmiddels getrouwd was, ging 

met hem mee. 

Ongelukkigerwijze was Walts opdrachtgever het niet met zijn ideeën 

omtrent uitbreiding en verbetering eens. De films werden verkocht, de 

menschen vonden ze aardig — dus waarom er meer geld aan te be- 

steden? En had hij dezen jongen „verkwistenden" Disney eigenlijk wel 

noodig? Om kort te gaan, het kwam tot een breuk en Disney stond op 

straat. Walt telegrafeerde Roy. die den studio te Hollywood beheerde, 

dat alles in orde was en dat hij naar huis kwam. 

Maar niet ten onrechte had hij bange voorgevoelens, want de New 

Yorksche maatschappij nam de meeste teekenaars over. die uit Kansas 

City waren gekomen om voor Walt te werken en zette de productie van 

de ,,Oswald"-films voort zonder Disney. In den trein, op weg naar 

Californië. bekeken Walt en zijn vrouw de zaak van den practischen 

kant. Hij had een studio, een paar medewerkers, waaronder de trouwe 

Iwerks, en geen opdrachten. Zij zélf hadden hun huis en wat over- 

gespaard geld. De eenige oplossing was een nieuwe figuur te creëeren 

en zelf de films te financieren en te exploiteeren. Maar wat voor een 

figuur.' Katten, honden, konijnen . allen waren reeds gebruikt. 

..Ik heb 't!" riep Walt eensklaps uit. opgewonden overeind sprin- 

gend. ..Een muis! Mickey Mouse! Dat ik daar niet eerder aan gedacht 

heb!" 

V. 

Gedurende de treinreis ontwierp Walt Disney enthousiast zijn eerste 

Mickey Mouse-scenario. Mevrouw Disney moedigde hem aan met nieu- 

we ideeën. Mickey moest natuurlijk een meisje hebben.... zij noemden 

haar Minnie Mouse. Hun opgewondenheid groeide met lederen kilo- 

meter, dien zij dichter bij huis kwamen. Zij konden nauwelijks wachten 

en popelden om het Roy en den anderen in den studio te vertellen. Zij 

zouden deze nieuwe serie geheim houden en haar thuis in de garage maken. 

net als in hun eerste dagen. 

Terug in Hollywood belegden zij allereerst een studio-conferentie. 

Roy en de anderen waren in de wolken over dit nieuwe plan. Zij maak- 

ten snel verschillende ,.Oswald"-'fiIms af, die nog voor de New Yorksche 

maatschappij in bewerking waren, en begonnen met nieuwen moed aan 

hun eigen onderneming. Het was een groot risico met zoo weinig geld 

— maar iedereen had veel vertrouwen in Walts nieuwe figuur. En in 

de garage te Hollywood begon de ster van Mickey Mouse te rijzen. Toen 

de film gereed was om geprojecteerd te worden, heerschte er groote 

opwinding. De eerste vertooning was na het groote enthousiasme eigen- 

lijk een teleurstelling. Walt vertrouwde zijn eigen oordeel niet meer 

en zond de film naar New York. 

Maar niemand in New York was erg onder den indruk van Mickey 

Mouse. Zoo'n klein wezentje veroorzaakte geen furore in een industrie, 

die juist ondersteboven was geworpen door een nieuw element, waar- 

mede de film verrijkt was, het geluid. Al Jolsons „Jazz singer" was net 

uit en had een revolutie in het filmbedrijf teweeggebracht. De eerste 

Mickey Mouse-film was „stom" — en er was geen enkele producer, 

hoe'n fantast ook, die kon vermoeden, dat dit muisje een staartje 

zou hebben. 

Ondanks dat het Walt Disney niet gelukt was zijn eerste Mickey 

Mouse te verkoopm begon hij direct aan een tweede; maar onder het 

maken realiseerde hij zich, dat gesynchroniseerde teekenfilms niet alleen 

mogelijk, maar onvermijdelijk waren. De tweede film deed het nog slech- 

ter dan de eerste, maar Disney voelde, dat hij op den goeden weg was 

en besloot Mickey Mouse een stem te geven in een derde productie. Toen 

deze gereed was, ging Disney zelf met de film onder zijn arm naar New 

York. Zijn doel was deels om de film te verkoopen, deels om haar 

van geluid te voorzien, nadat dit in Hollywood onmogelijk gebleken 

was. Deze derde Mickey Mouse-film was „Steamboat Willie", de eerste 

die het publiek zou zien. 

Maar toen Walt in de straten van de metropolis liep, haast zonder 

geld, wanhoopte hij voor het eerst in zijn leven. Hij sprak met de eene 

soundcompany na de andere, maar óf hun prijzen waren te hoog, óf zij 

hadden geen interesse voor dit kleine object.. Toen hij ten slotte een 

maatschappij vond, die de film van geluid wilde voorzien op de door 

Disney geaccepteerde voorwaarden, deden er zich weer andere moeilijk- 

heden voor. Met zijn medewerkers in Hollywood had Disney reeds 

van te voren zijn eigen methode van synchroniseeren uitgewerkt. Hij 

wist dat deze goed was, maar de New Yorksche artisten weigerden ze in 

toepassing te brengen. Geduldig zag Walt toe, hoe hun eigen methode 

een zielige mislukking werd. 

Toen pas volgden zij zijn advies en pasten Disney's werkwijze toe, 

die heden nog in den Disney-studio gehandhaafd wordt en die hij een 

jaar te voren gepatenteerd had. Dit systeem wordt nu vrij algemeen in 

de teckenfilm-industrie gebruikt. 

Bij de vertooning van „Steamboat Willie" waren de filmhandelaren 

enthousiast, maar zaken werden er niet gedaan. Niemand kon begrijpen, 

waarom deze jonge Disney zijn idee niet verkoopen wilde. Zij deden 

hem een zeer hoog bod, maar hij hield vol, dat hij zijn films wilde 

verkoopen, niet zijn maatschappij. 

„Ik wilde mijn vrijheid niet prijs geven," zegt hij, nu blij, dat hij 

toen volhield. „Ik was bang door de studio-politiek belemmerd te 

worden. Ik wist dat als een ander de leiding kreeg, ik in mijn bewegin- 

gen belemmerd zou wordenen mij zou moeten houden aan zijn principe 

van geringe kosten, wat zooveel zou beteekenen als geringe waarde." 

Na een verblijf van nog eenige weken in New York. besloot Disney 

Mickey Mouse geheel voor eigen risico te distribueeren en na de noodige 

Walt, die in zijn jeugd 

nooit de heteekcais vsn 

het woord „rust" gekend 

heeft, gsat nu lijn men- 

schen voor in het 10e- 

kca van ontspanning in 

de sport ea Disney zelf 

ia cca enthousiast polo- 

speler, zwemmer en ook 

schsstsenrijder. 

Niet veel laren later 

werden Walts droomen 

werkelijkheid, toen hif de 

Walt Disney Studio's be- 

gon te bouwen, waar al 

de artistieke beatanddec- 

len ondergebracht xijn in 

een harmonische sfeer va? 1 

efiiciente ca vriendschap- 

pelijke samenwerking tos- . 

sehen leiders ca perso- 

neel. 

regelingen getroffen te hebben, keerde hij terug naar Hollywood. Het was 

een heele onderneming om zelf film^ te produceeren en te distribueer«], 

maar met de hulp van zijn broer Roy was hij er zeker van te zullen 

slagen en van twee kwade was dit de beste keuze die hij kon doen. 

Zooals ieder weet. is Mickey hartelijk door het publiek verwelkomd 

en zijn populariteit groeide snel. De studio en Disney's zaken namen in 

omvang en beteekenis toe. Nu kon Walt uitbreiden, zoêals hij dit 

wenschte. Hij kon met het geld dat er binnenkwam, experimenteeren 

om zijn product te verbeteren. Hij had zelfs geen tijd om Hollywood- 

sche allures aan te nemen, reed nog steeds in zijn ouden Ford en woonde 

in een pretentielooze bungalow. 

Hij engageerde geroutineerde teekenaars, maar kwam er al gauw achter, 

dat het verstandiger was om zelf jonge krachten op te leidi-n. Deze jonge 

teekenaars waren geheel en al ingesteld op Disney's manier van denken 

en hadden zelf ook nieuwe ide«ën. Een eerste vereischte voor zijn leer- 

lingen is, dat zij uitstekende, veelzijdige teekenaars moeten zijn. 

Naarmate zijn staf grooter w.erd, kwamen er veranderingen; waar tien 

jaar geleden zesentwintig films werden geproduceerd met tweeëntwintig 

menschen, werkten nu meer dan honderd employe's. Onderzoek-afdee- 

ling, muziek-bibliotheek, een archief voor gags, alles ademde een groote 

activiteit. Veel was anders geworden . zelfs de trouwe Ubbe Iwerks 

was weg. Hij ging voor zichzelf werken in 1930 en maakte „Flip the 

frog" en andere korte films. 

VI. 

Toen Mickey nog erg jong was en Walt de sensatie van het eerste 

succes onderging, kwam het idee van een Silly Symphony bij hem op. 

De combinatie van geluid en beeld was in dit verband reeds iets van 

onschatbare waarde, maar kleur was toen nog iets nieuws, ofschoon 

Walt Disney er al lang over gepiekerd had voor hij ze onlangs voor 

het eerst toepaste. Tot voor eenige jaren was een kleurenfilm niet te 

betalen. Zelfs nu kost een kleurenfilm nog ongeveer drie maal zoo veel 

als een gewone rolprent. Maar de reactie van het publiek op zijn werk. 

gaf Walt moed om een zeer groote som geld te spendeeren aan zijn 

eerste geteekende kleurenfilm. 

Zoo zult U merken dat. terwijl Mickey Mouse min of meer een pro- 

duct van bittere noodzaak was, er voor Disney werkelijk een droom in 

vervulling ging, toen hij de Silly Symphonies begon te vervaardigen. 

Walt Disney's eerste Silly Symphony was „The skeleton dance", een 

min of meer parodistische, lugubere fantasie met een achtergrond van 

muziek, die op den „Danse Macabre" was gebaseerd, zonder dat de 

muziek hiervan eigenlijk gebruikt werd. Het was Disney's plan om 

iedere Silly Symphony op een muzikaal thema te baseeren. zonder een 

centrale figuur en zoodoende een product, verschillend van eenige andere 

teekenfilm, te verkrijgen. Zoodra „The skeleton dance" in Februari 

1929 gereed was, nam Walt haar mee naar New York voor de muzikale 

afwerking. 

Iedereen, en Disney in de eerste plaats, was in het begin zeer teleur- 

gesteld over het eindresultaat. Theaters in New York weigerden het

filmpje, omdat men het te griezelig vond. Ten slotte werd het gedraaid 

in bet Carthay Circle Theatre te Los Angeles, waar de film enthousiast 

werd ontvangen; maar pas maanden later werd zij werkelijk uitgebracht. 

Met behulp van prachtige perscritieken lukte het eindeljjk „The skeleton 

dance" in Roxy, New York, vertoond te krijgen. De leiders van dit 

centrum van verfijnd amusement zagen dadelijk haar waarde en boekten 

het filmpje voor al hun theaters. 

Dat was de start van de Silly Symphonies, en griezelig of niet, „The 

skeleton dance" heeft meer opgebracht dan iedere andere korte Disney- 

teekenfilm. In vele theaters werd zij twee keer geprolongeerd en soms ziet 

men deze film nog wel eens, want zij blijft actueel. 

Thans werken er bijna achthonderd menschen in de Disney-studio's 

— technici, teekenaars, geluids- en camera-mannen, administratie- 

?fdeelingen en wat dies meer zij. Toen er verbeteringen in de productie 

en nieuwe technische uitvindingen kwamen, was Disney de eerste die 

een groote som geld aan zijn outillage besteedde. Momenteel heeft hij twee 

millioen dollar in den studio en de installatie daarvan belegd en h|j 

heeft als resultaat zijn eerste geteekende hoofdfilm „Sneeuwwitje en 

de zeven dwergen" kunnen produceeren. Deze productie heeft meer dan 

anderhalf millioen dollar gekost. Jaren geleden, toen hjj nog in zijn 

garage werkte, wist Walt Disney reeds, dat eventueele winst weer in 

zijn zaak gestoken zou moeten worden, wilde hij die tot bloei kunnen 

brengen. 

„Het is een heele strijd geweest," zegt hij, „maar wij hebben ten slotte 

gewonnen. wij zijn zelf de eigenaren van de zaak en leiden haar. 

Wij weten wat wij willen en behoeven niet iemand, die er alleen finan- 

cieel bij geïnteresseerd is, om advies of toestemming te vragen. 

Wij gaan zoo ver als wij kunnen om onze producties zoo volmaakt 

mogelijk te maken, maar wij zijn beperkt — vooral financieel. Wij moe- 

ten binnen de grenzen van zekere kosten blijven, zoodat wij iets' van 

winst boeken. Maar ik vind het niet goed deze zaak louter commercieel 

te bezien. Om op een boog peil te blijven, moet men zich voortdurend 

vernieuwen — vooral in de filmindustrie." 

ledere Silly Symphony en Mickey Mouse-film wordt vervaardigd met 

dezelfde zorg als andere studio's besteden aan hun producties. De 

scenario's zijn origineel, ofschoon ook wel eens parodieën op populaire 

films. De studio heeft een groote bibliotheek van kinderboeken ten be- 

hoeve van de scenario-schrijvers. Er is ook een uitgebreide muziek- 

bibliotheek met muziek voor elk onderwerp. Beetje voor beetje wordt 

het materiaal voor iedere teekenfilm vergaard en gecombineerd; dan 

pas begint het werk van de teekenaars. 

Per film zyn circa vijftienduizend teekeningetjes noodig en het 

werk van den grooten staf teekenaars is zoo ingedeeld, dat ieder datgene 

krijgt wat hem het beste ligt. De tijd voor het maken van een film 

bedraagt ongeveer drie maanden; het werk is echter zoo ingericht, dat er 

iedere twee weken een film de studio's verlaat. Jaarljjks worden er bij 

elkaar zes en twintig Mickey Mouse-films en Silly Symphonies gemaakt. 

Walt Dluiey'. flthütkig 

l*miiielevtn wordt weer- 

•picflcld ta de gezonde 

philoiOjikie die v«l vu 

*9B tcckcalUau mtMOß 

atakt xoowtl roet vol' 

winwia alt voor kia- 

Zat „Sactvvrwitic «■ de 

Zcvta Dwtrgto" het 

hoosttmnt xija ia Walt 

Dincy't earrUrt? Wij 

gdoovca »aa aict, daar 

kg ia tlfm wak maar Ma 

Ideaal ktetb volmakiag... 

VII. 

Niemand ter wereld is meer verwonderd over het succes van Mickey 

Mouse en de Silly Symphonies dan Walt Disney zelf. Ofschoon hü zijn 

werk lang niet volmaakt vindt, is hjj gelukkig als een kind in het besef, 

dat het over de heele wereld wordt beschouwd als het beste op dit gebied. 

Hij gelooft dat een van de redenen, waarom zijn films algeheele waar- 

deering ondervinden, is, dat er zooveel in verwerkt is, dat zoowel kin- 

deren als volwassenen kunnen apprecieeren. „Kinderen," zegt hij, „lachen 

om heel andere dingen dan volwassenen. Als het onderwerp wat diep- 

gaand voor kinderen is, moet de koddige handeling hun belangstelling 

trekken." 

Het klinkt vreemd, dat deze zevenendertigjarige man, die er in geslaagd 

is volwassenen kinderlijke vreugde te bezorgen en kinderen te laten ge- 

nieten, nog niet eens zoo lang geleden zelf pas onbezorgd heeft leeren 

lachen. Een korte inzinking door overwerktheid deed hem de waarde 

van rust en ontspanning beseffen. Hij ging aan sport doen en vooral 

polo te paard is een van zijn liefste ontspanningen geworden. Er zyn 

in de Disney-organisatie nu twee poloteams en zij spelen dikwyls. 

Het uitgaansleven van Hollywood trekt hem niet. Het eischt te veel 

energie en bovendien houdt Disney van een goede nachtrust, zooda 

zyn geest frisch voor het werk is. Hij vindt vyf dagen werken in de 

week voor menschen, die scheppend werk verrichten, genoeg. 

„De menschen, die uitsluitend trachten hun heele leven groote sommen 

te vergaren," zegt hy, „ontdekken ten slotte, dat wanneer ze dit finan 

eicel succes bereikt hebben, hun physieke toestand zoodanig is, dat ze 

er niets meer aan hebben. Het is mijn ambitie om mijn studio op een 

zoodanige wijze in te richten, dat alle menschen die er aan verbonden 

zyn van het leven kunnen genieten, terwijl zij hun brood verdienen en 

tevens kunnen spaten." 

VIII. 

In 1933, hetzelfde voorspoedige jaar waarin Donald Duck, de eend 

een van Walt Disney's geteekende troetelkinderen, zijn snater begon te 

roeren, namen de plannen voor Disney's eerste geteekende hoofdfilm reeds 

vorm aan. Slechts weinigen onder U zullen nu nog onbekend zijn met 

Walt Disney's „Sneeuwwitje en de zeven dwergen". Daar dit het meest 

bekende sprookje van de geheele wereld is, besloot Disney de figuren uit 

dit verhaal tot leven te brengen. 

Dit besluit was van enorm belang, want de productie van Disney's 

eerste geteekende hoofdfilm, geheel opgenomen in technicolor, betee- 

kende een uitgave van $ 1.500.000, een groot bedrag in vergelijking met 

den prijs van zijn korte films, welke in doorsnee $ 65.000 bedraagt. Er 

werden niet minder dan 250.000 afzonderlijke teekeningen gebruikt om 

„Sneeuwwitje" leven in te blazen en dit aantal was een keuze uit een 

millioen schetsen en ontwerpen, hetgeen getuigt van den onverdroten ijver, 

het scheppend talent en het geduld, die Disney's staf aan den dag legde 

bij het overwinnen van de tallooze problemen, die zich voordeden. 

En buiten dit alles laat Walt Disney de wereld genieten van de 

vrucht van jarenlang kostbaar en intensief experimenteeren, zijn eigen 

vinding: The Multiplane Camera, die diepte verleent aan zyn gekleurde 

hoofdfilm. 

Het huiselijk leven van Walt Disney is zeer harmonisch en gelukkig 

Het is de bron, waaruit hij hoofdzakelijk zijn kracht put. Zooals wi 

reeds zeiden, was Lillian Bounds, voordat zij Mrs. Walt Disney werd 

een der twee helpsters, welke bij hem in dienst waren bij den aanvang 

van zyn onderneming te Hollywood, welk feit ongetwijfeld veel bij 

draagt tot het verklaren van haar verdraagzaamheid als zaken Disney 

van huis hielden en hij tot de vroege morgenuren aan een of ander spoed 

probleem bleef werken in zijn studio aan de Hyperion Avenue, no. 2719 

De Disney's hebben twee aardige dochtertjes: Diana en Sharon en a': 

huisvriend houden zij er een Chow-Chow, een prachtigen keeshond, op 

na, die met de kinderen is opgegroeid. Moeder en dochters gaan rege 

matig naar den bioscoop; vader Disney bezoekt hem om ideeën op te 

doen en de structuur der film te bestudeeren, wat hij van groot belang 

acht voor zijn productie. 

Disney's grootste trotsch is, dat zijn teekenaars de best betaalde in d 

industrie zijn (sommigen verdienen zelfs meer dan hij!) en dat heel 

veel vooraanstaande Amerikaansche kunstenaars graag voor hem zouden 

willen werken. 

Met den koortsachtigen drang, velen scheppenden persoonlijkheden 

eigen, is Walt Disney begonnen met den bouw van een nieuwen e 

grooten studio. Zijn „groote familie", zooals hij zijn medewerkers 

noemt, zal dan tevens tot duizend employe's uitgebreid worden, waa 

door het hem mogelijk wordt naast achttien korte films ieder jaar een 

geteekende hoofdfilm uit te' brengen. 

Welke geteekende hoofdfilm zal op „Sneeuwwitje" volgen? „Pinoc 

chio"? „Bambi"? „Alice in Wonderland"? Niemand weet het precies, 

daar ze alle drie in productie zyn. 

Omtrent de toekomst van de teekenfilm heeft Walt Disney een 

belangwekkende verklaring afgelegd. Hij gelooft dat de teekenfilm „de" 

film van de toekomst zal zijn, daar haar uitdrukkingsmogelijkheden 

onbegrensd zijn en zy ook ideëel vrystaat van vooroordeelen. 

De tijd zal leeren of er waarheid schuilt in de woorden van Walt 

Disney, voor wien het leven als een sprookje is. . . . 

GESPREKKEN MET MIJN 

VRIEND PIETERSEN 

»W* 

eet je wat mij den laatsten tijd op- 

gevallen is? Dat er zooveel echt- 

paren voor de film optreden. Vroe- 

ger zag je dat bijna nooit!" 

„Ja, Pietersen, er zijn nu eenmaal vele men- 

schen en bedrijven in de wereld, die last van 

vooroordeelen hebben, en Hollywood met zijn 

filmindustrie is een terrein, waar het vooroor- 

deel welig tiert." 

„Wat heeft dat met die „echtparen" te 

maken?" 

„Nu, een van de dingen, die men als acteur 

vroeger absoluut niet doen kon, was in één 

film optreden met zijn wettige echtgenoote, 

en voor een actrice was het nog niet zoo lang 

geleden even zeer taboe om een tegenspeler te 

hebben, die als de echtvriend van mevrouw 

bekend stond." 

„Daarom hielden vroeger zeker zooveel 

sterren hun huwelijk geheim?" 

„Natuurlijk, Pietersen. Men beweerde, dat 

het publiek het niet leuk vond om Douglas 

Fairbanks samen met Mary Pickford te zien 

optreden en ze deden het dan ook niet." 

„Dat vind ik nonsens!" 

„Ik ook, waarde vriend. Men is daarginds 

dan ook langzamerhand gaan inzien, dat dit 

vooroordeel lederen grond miste en het feit be- 

staat dan ook, dat we hoe langer hoe vaker in 

alle eer en deugd getrouwde lieden kunnen 

aanschouwen, die elkaar op het projectiedoek 

zoogenaamd voor de eerste maal ontmoeten, op 

het eerste gezicht verliefd raken en den eersten 

kus wisselen." 

„Ik heb er nooit hinder van ondervonden, 

dat ik wist, dat twee gelieven, die in de een 

of andere scène op het witte doek zoo verlegen 

tegen elkaar hebben zitten blozen, 's avonds 

ruzie hebben over de dagelijksche vraag waar 

men zal gaan eten, of er dien avond bridge 

gespeeld zal worden, en wie van de huisvrien- 

den en vriendinnen daartoe uitgenoodigd zullen 

worden," 

„Zoo zijn er meer, Pietersen. Als men ten 

minste het aantal brieven van bewonderaars als 

een betrouwbaren barometer van de populariteit 

der stars beschouwen mag. Dan blijkt het zelfs, 

dat de interesse voor actrices, of acteurs grooter 

is als zij met elkaar optreden. Toch was er 

bijvoorbeeld twintig jaar geleden maar één 

echtpaar, dat dit samen-optreden aandurfde, de 

heer en mevrouw Sidney-Drew." 

„Nooit van gehoord!" 

„Best mogelijk, maar ik kan het me nog goed 

herinneren. Zij maakten trouwens kluchten over 

huiselijke oneenigheden en werden niet veron- 

dersteld nog langer verliefd op elkander te zijn. 

Wallace Beery daarentegen wilde niet graag 

weten, dat hij met Gloria Swanson getrouwd 

was en trad nimmer in haar films op." 

„Weet jij paren, die op het oogenblik op 

het witte doek samenspelen?" 

„Heden ten dage kunnen wij Frances Farmer 

aanschouwen als de helft van een love-team, dat 

door haar echtgenoot Leif Erikson gecomple- 

teerd wordt. Dan zijn er Frances Dee en Joel 

Mr. Crea. John Barrymore zal met zijn echt- 

genoote, Elaine Barrie, gaan samenspelen, Wil- 

liam Powell is al in verschillende films opge- 

treden met zijn vrouw Carole Lombard en Dick 

Powell heb je met zijn vrouw Joan Blondell 

al vaak op het witte doek kunnenbewonderen." 

Judy Garland, da bakanda lllmstar, gaaft aan souparlja. ZIJ vertiert zalf da tafel 

FILM-ENTHOUSIASTEN 

E. L. te Rotterdam. Dergelijke vragen 

beantwoorden wij alleen in deze rubriek. 

Onnoodig dus postzegel voor antwoord 

in te sluiten. Het adres van Willi Forst 

is Kurfuerstendamm 200, Berlijn. 

H. R. te Hilversum. La Jana is geen 

Spaansche, maar een Duitsche. Zij is den 

24sten Februari geboren. De gevraagde 

foto is u toegezonden. 

J. S. te 's-Gravenhage. In deze film 

speelde Freddie Bartholomew de hoofd- 

rol. Het adres van Spencer Tracy en 

Freddie Bartholomew is Metro-Goldwyn- 

Mayer-Studio's, Culver-City, Californië. 

Wij hebben de gevraagde foto's afge- 

stuurd. 

J. M. te Groningen. Het adres van Do- 

nald Meek is 1438 Gower Street, Holly- 

wood. 

L. E. te Waalwijk. Wij zullen zooveel 

mogelijk met uw wenschen rekening hou- 

den. Tegen betaling zijn bij ons geen 

foto's verkrijgbaar. Wendt u eens tot de 

Paramount, Keizersgracht 399 te Amster- 

dam en tot de Metro-Goldwyn-Mayer, 

Damrak 49, Amsterdam. 

M. d. J. te Cornjum. Dergelijke vragen 

beantwoorden we steeds in deze rubriek. 

Onnoodig dus postzegel voor antwoord 

in te sluiten. Piet Muyselaar kunt u schrij- 

ven p.a. Avro-Studio, Hilversum. Hij is 

getrouwd. 

G. F. B. te 's-Gravenhage. Het adres 

van Nelson Eddie is Metro-Goldwyn- 

Mayer-Studio's, Culver-City, Californië. U 

moet hem in het Engelsch schrijven. Het 

kan eenige maanden duren voordat u ant- 

woord ontvangt. 

W. A. L. te Menado. Tegen betaling 

zijn bij ons geen foto's verkrijgbaar.

JEANETTE 

MACDONALD 

. INDE METRO? 

COLDWYN-ÂYER- 

FILM» SWEETHEARTS" 

f 

ET WEEKBLAD 

CINEMA& 

THEATER 

VEMCHIJNT WIKEUJKS - PRIJS KK KWARTAAL P. l.tS - RED. EN 

ADM. CALGEWATER U, LEIDEN. TEL. It». POSTREKENING 4ISM

HET WEEKBLAD

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?