JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

112
dan zeven jaar haar belofte van trouw heeft. Indien een mooie vrouw als Haersint
uit liefde en liederlijke gewoonte Reynaert ter wille was, wat dan nog? Zij was er
spoedig overheen*. Waarom zouden we er woorden aan vuil maken? Nu blaast
heer Cuaert de haas een niemendal op tot een aanklacht. Als hij het credo niet goed
oplas, zou dan Reynaert, die zijn meester was, zijn leerling niet mogen slaan?
Waarlijk, dat zou onjuist zijn. Cortoys klaagt over een worst die hij verloor toen het
vroor. Die klacht had beter achterwege kunnen blijven. U hoorde toch dat hij gestolen
was? Male quesite male perdite: terecht raakt men onrechtmatig kwijt wat men
onrechtmatig verkregen heeft. Wie zal het Reynaert kwalijk nemen dat hij gestolen
goed in beslag nam? Niet iemand die weet wat recht is.
(263) Reynaert is een rechtschapen man. Sinds de koning op straffe van vergelding
zijn vrede heeft geboden, zo weet ik zeker, gedroeg hij zich niet anders dan
wanneer hij een heremiet of een kluizenaar was. Op zijn blote lichaam draagt hij
een haren boetekleed. Gedurende dit laatste jaar at hij geen vlees, noch van wilde
noch van tamme dieren. Dat zei iemand die er gisteren vandaan kwam. Hij heeft zijn
kasteel Malcroys verlaten en een kluizenaarshut gebouwd waarin hij woont. Vast en
zeker heeft hij geen andere buit en inkomsten dan de aalmoezen die men hem
geeft. Bleek en mager is hij van de boetedoening. Honger, dorst, zware kastijdingen
ondergaat hij voor zijn zonden.’
(282) Juist op dat moment, toen Grimbeert aldus het woord voerde, zagen zij
Canticleer afdalen. Hij bracht op een lijkbaar een dode hen die Coppe heette;
Reynaert had haar bij de keel hoofd en hals afgebeten. Dit nu moest de koning
weten. Canticleer liep voor de lijkbaar, hevig klapwiekend met zijn vleugels. Aan
weerszijden van de baar liep een beroemde haan. De ene haan heette Cantaert,
naar wie indertijd de edele haan van vrouwe Alente vernoemd was. De andere was,
als ik het wel heb, de edele haan Crayant, de mooiste haan die men kon vinden tussen
Bretagne en Polen. Elk van deze hanen droeg een brandende kaars, lang en
recht. Dit waren twee broers van Coppe, die ‘ach’ en ‘wee’ riepen. Over de dood van
hun zuster Coppe klaagden en jammerden zij zeer. Pinte en Sproete droegen de
lijkbaar. Zij waren diep bedroefd om het verlies van hun zuster. Van zeer ver kon
men het geweeklaag van hen tweeën horen. Zo zijn ze gearriveerd in de rechtszitting.
(315) Canticleer sprong in de kring en zei: ‘Heer koning, ter wille van God en uit
goedgunstigheid, bekommer u nu om mijn leed, door Reynaert berokkend aan mij
en mijn kinderen die hier staan en zeer bedroefd zijn. Begin april, toen de winter
voorbij was en men de bloemen ziet staan op alle groene velden, toen was ik fier
en trots op mijn grote nageslacht. Ik had acht jonge zonen en zeven jonge dochters,
die levenslustig waren en die de wijze Roede mij had geschonken in één broedsel.
Ze waren alle vet en sterk en liepen rond in een mooie hof, die omsloten was door
een muur. Hierbinnen stond een schuur met vele honden. Omdat ze menig beest
wreed verscheurden, waren mijn kinderen onbevreesd. Reynaert kon het niet uitstaan
dat zij binnen zo veilig waren dat hij er geen kon grijpen. Hoe dikwijls liep hij
rond de muur, Reynaert, die kwaadaardige buur, en probeerde ons te verschalken!
Als de honden hem dan zagen, achtervolgden ze hem uit alle macht. Op een keer
werd hij bij de greppel bij toeval achterhaald, zodat ik hem gedeeltelijk zag betalen
voor zijn diefstal en roverij: zijn pelsharen vlogen in het rond. Niettemin ontkwam hij
door een list. Moge God hem verdoemen! Toen hadden we lange tijd geen last van
hem.
(345) Daarna kwam hij als een kluizenaar, Reynaert die moordzuchtige boos-
Tiecelijn, 20, 2007