JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

171
even legendarische graal. Projectontwikkelaars en weinig bonafide zakenlui zorgen
voor de nodige commerciële heisa in het anders zo vredelievende Zeeuws-Vlaamse
plaatsje Graauw. Rosseel voelt zich in snelheid genomen en doet daarom een
beroep op oud-leerling Lucas Mingus. Lucas beheert een kleine alternatieve uitgeverij
(NAL) en is dus, net als zijn oud-leraar, een boekenmens. De plotse dood van
zijn geliefde tante Fien, die hem haar boerderij nalaat, maakt zijn aanwezigheid in
Graauw des te dwingender. Allerlei ontwikkelingen, verdachte overlijdens, hypotheses
over Reynaerts leugenverhaal, mysterieuze randfiguren en heuse aanslagen
maken van de roman een aanstekelijk en spannend verhaal. Bovendien hebben de
auteurs gekozen voor (meestal) korte hoofdstukken, wat in dit geval de vaart waarmee
een en ander wordt verteld (en gelezen) alleen maar verhoogt.
Toch is de roman tegelijk méér dan een speurdersverhaal. Alleen al de verwijzingen
naar de middeleeuwse graalliteratuur verknopen het boek met een lange literaire
traditie. Het leugenverhaal is niet alleen een ‘plezierige’ tekst, maar ook een
vlot weglezende ‘intertekst’, die zich op eerbiedwaardige historische teksten heeft
geënt. Bovendien loont het de moeite na te gaan op welke manier de roman zich
verhoudt met allerlei graalromans van veel recentere datum. Wie zich verdiept in
Kisling en Verhuyck komt van meet af aan in een magische wereld terecht waarin
andere verhoudingen en regels gelden. Over die wereld en over de intertekstuele
rijkdom van het boek wil ik het in de volgende bladzijden graag hebben.
Kisling en Verhuyck?
Een opmerkelijk kantje aan de roman is het feit dat hij door twee auteurs is geschreven
(die bovendien met elkaar getrouwd zijn). Dat is op zich veeleer uitzonderlijk,
maar beslist niet uniek. Er zijn (of worden) wel meer (misdaad)romans geschreven
door al dan niet in de echt verbonden koppels of duo’s die voor de gelegenheid
samenwerken. Bekend zijn natuurlijk de boeken van het koppel Nicci French, waaraan
Paul Verhuyck zelf even refereert in het door Klara uitgezonden interview naar
aanleiding van de verschijning van het boek. 2 Minder bekend, maar volstrekt vergelijkbaar
zijn thrillers als Feestelijk vermoord (1990) en Gevallen stad (1998) van
Weduwe Oppermans, de merkwaardige ‘nom de plume’ van Wim Trommelmans en
Françoise Opsomer.
Bovendien zijn er in de literatuur voldoende duale samenwerkingsverbanden aan
te treffen om (bijna) van een herkenbare ‘traditie’ te spreken. Allicht allang vergeten
maar als experiment destijds erg opgemerkt is de (onafgewerkte) brievenroman De
leemen torens (1928) van Karel van de Woestijne en Herman Teirlinck. Dat boek
knoopte op zijn beurt aan bij de achttiende-eeuwse Verlichtingsromans van Betje
Wolff en Aagje Deken. Overigens biedt de epistolaire literatuur wel meer ‘duoboeken’
dan men zou denken. De soldatenbrieven (1960) van Paul Snoek en Hugues
C. Pernath, en Chambre-Antichambre (1978) van Simon Vinkenoog en Lucebert
zijn daar sterke voorbeelden van.
Kisling en Verhuyck bevinden zich dus in goed literair gezelschap, al is dàt wellicht
nooit hun bedoeling geweest. Tenzij men er toch even op wijst dat ook een aantal
middeleeuwse verhalen aan twee auteurs wordt toegeschreven. Zover bekend
gaat het weliswaar om voortzettingen van eerder begonnen romans, maar dat
neemt niet weg dat Le roman de la rose bijvoorbeeld het werk is van twee auteurs.
Hetzelfde zou men tot halfweg de twintigste eeuw ook beweerd hebben van Van
Tiecelijn, 20, 2007