JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

139
voet omhoog, zo blij was hij over de zaak die later slecht voor hem afliep.
(3296) Toen sprak Belin: ‘Heer Reynaert, nu weet ik zeker dat u mij en de hovelingen
eert. Men zal mij er zeer om prijzen als men weet dat ik een geschrift kan
opstellen met mooie en duidelijke woorden, al kan ik het eigenlijk niet. Er wordt vaak
gezegd: menigeen heeft veel eer verworven – hem door God gegund – met zaken
die hij weinig beheerste.’ Hierna sprak Belin: ‘Reynaert, wat is uw advies. Moet
Cuaert met mij terugkeren naar het hof? – ‘Nee,’ sprak Reynaert, ‘hij zal u snel volgen
langs dit zelfde pad. Hij heeft nog geen tijd. Loop nu op uw gemak vooruit. Ik
zal aan Cuaert* een geheim onthullen dat nog verborgen is.’ – ‘Reynaert, wees dan
in Gods hoede aanbevolen,’ sprak Belin en vertrok.
(3317) Nu hoort wat Reynaert doet. Hij keerde terug in zijn hol en sprak:
‘Moeilijkheden en veel narigheid staan ons te wachten, als we hier blijven. Maak u
gereed, vrouwe Hermeline; en al mijn kinderen eveneens. Volg mij, ik ben uw vader.
En laten we ons best doen te ontkomen.’ Toen werd er niet langer gewacht. Ze vertrokken
allen: Hermeline en heer Reynaert en hun jonge welpjes. Ze trokken naar
de wildernis.
(3330) Nu heeft Belin de ram zo hard gelopen dat hij iets na de middag het hof
bereikte. Toen de koning Belin zag die de pelgrimstas terugbracht, waarvoor Bruun
de beer eerder zo mishandeld was, sprak hij direct tot Belin: ‘Heer Belin, waar komt
u vandaan? Waar is Reynaert? Hoe komt het dat hij deze tas niet bij zich heeft?’
Belin sprak: ‘Koning, ik zal het u zeggen zoals ik het begrijp. Toen Reynaert geheel
gereed was en hij zijn burcht verlaten zou, toen zei hij mij dat hij u, edele koning,
een brief wilde sturen en toen verzocht hij mij om die te brengen uit genegenheid
voor u. Ik zei dat ik omwille van u meer dan zeven brieven zou brengen. Toen kon
Reynaert niets vinden waar ik de brief in zou kunnen dragen. Deze tas bracht hij mij,
met de brief erin gestopt. Koning, u hoorde nooit spreken over een betere schrijver
dan ik. Deze brief schreef ik voor hem, wat mij ook zal gebeuren. Deze brief heb ik
bedacht, aldus opgesteld en opgeschreven.’
(3361) Toen beval de koning hem de brief te geven aan zijn klerk Botsaert. Die
kon dat werk* beter dan iemand anders. Botsaert las altijd de brieven voor die het
hof bereikten. Bruneel en hij namen de tas van de hals van Belin, die door zijn
dwaasheid hierover zo had uitgeweid dat hij spoedig berouw zal krijgen. Botsaert
de klerk ontving de tas. Toen moest Reynaerts opzet wel aan het licht komen, op
het moment dat Botsaert het hoofd te voorschijn trok en het zag: ‘Help, wat is dit
voor een brief? Heer koning, bij mijn geloof, dit is het hoofd van Cuaert! O wee, dat
u Reynaert ooit zo veel vertrouwen schonk, koning!’ Toen kon men de koning en de
koningin bedroefd en boos zien. De koning stond aangeslagen en boog het hoofd.
Na een lange tijd hief hij het weer en begon een gebrul uit te stoten zo angstaanjagend
als nog nooit van een dier gehoord was. De dieren daar waren angstig.
(3390) Toen sprong Fyrapeel naar voren, de luipaard. Hij was een verre verwant
van de koning; het was hem toegestaan. Hij sprak: ‘Heer koning leeuw, waarom
maakt u zoveel misbaar? U laat uzelf gaan alsof de koningin dood zou zijn. Gedraag
u verstandig en temper uw verdriet.’ De koning sprak: ‘Heer Fyrapeel, een booswicht
heeft mij zo vreselijk bedrogen dat ik er woest over ben, en listig in de val
gelokt, zodat ik terecht mezelf haat en ik mijn eer heb verloren. Zij die mijn vrienden
waren tevoren, de dappere heer Bruun en heer Ysingrijn, die heeft een vermeende
pelgrim mij ontnomen. Dat mijn eer en mijn leven ermee gemoeid zullen zijn, trek ik
me heel erg aan, en terecht!’
Tiecelijn, 20, 2007