JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

138
keert uit het Heilige Land; en u heeft pelgimstas en -staf ontvangen.’ Reynaert antwoordde
onmiddellijk: ‘Hoe meer gezworen, hoe meer verloren. Een wijze man zei
mij eens, toen hij me van advies diende: een afgedwongen belofte betekent niets.
Al zou ik die tocht volbrengen, dat zou me niet helpen,’ sprak Reynaert. ‘Ik zou er
geen cent* wijzer van worden. Ik heb de koning een schat beloofd die ik niet bezit,
en als hij daarover de waarheid weet, en dat hij door mij is bedrogen, omdat ik hem
alles heb voorgelogen, dan zal hij mij veel meer haten dan hij voordien ooit deed.
Om die reden denk ik bij mezelf dat ik even weinig baat heb bij vertrekken als bij
blijven,’ sprak Reynaert. ‘En vervloekt zij mijn rode baard, wat me ook gebeurt, als
de kater of de das mij er ooit toe weet aan te zetten of mijn oompje Bruun of het
vooruitzicht op gewin of verlies, dat ik mij aan de genade van de koning overlever,
zo lang ik leef. Ik heb zoveel angst doorstaan.’
(3200) De ram Belin werd heel erg kwaad, omdat zijn metgezel Cuaert zo lang
talmde in het hol. Hij riep zeer boos: ‘Cuaert, laat de duivel het regelen! Hoe lang
zal Reynaert u daar houden? Waarom komt u niet naar buiten om te vertrekken?’
Toen Reynaert dit had gehoord, ging hij naar buiten tot Belin en sprak zachtjes:
‘Ach, heer, waarom bent u boos? Als Cuaert tegen mij en zijn tante sprak, waarom
ergert u dat? Cuaert gaf me te kennen dat u langzaam vooruit kunt gaan, indien u
hier niet langer wilt zijn. Hij moet hier nog even blijven bij zijn tante Hermeline en
haar welpjes, die hevig wenen en jammeren omdat ik bij hen zal weggaan.’ Belin
sprak: ‘Nu zeg me, heer Reynaert, wat heeft u Cuaert aangedaan? Naar ik begreep,
riep hij dringend tot mij om hulp.’ Reynaert sprak: ‘Wat zegt u? Belin, moge God u
bijstaan! Ik zeg u wat wij toen deden. Toen ik in huis kwam en Hermeline van mij
hoorde dat ik naar het Heilige Land wilde reizen, werd ze er direct zo door aangegrepen
dat ze lang bewusteloos lag. En toen Cuaert dat zag, riep hij: ‘Belin, edele
held, kom hier en help mij mijn tante te verkwikken. Zij is in onmacht!’ Dat riep hij
luid. Dit waren zijn woorden en niets anders.’ – ‘Waarlijk, ik hoorde ook duidelijk dat
Cuaert zeer luid jammerde. Ik dacht dat hem iets overkomen was.’ Reynaert sprak:
‘Belin, absoluut niet. Het zou mij liever zijn dat mijn kinderen of mijn echtgenote iets
overkwam, dan het leven van mijn neef Cuaert.’
(3248) Reynaert sprak: ‘Hoorde u soms dat de koning mij gisteren in aanwezigheid
van zeer vele edelen opdroeg om, als ik het land verliet, hem een brief te schrijven?
Wilt u hem die brengen, neef Belin? Hij is geschreven en kant en klaar.’ Belin
sprak: ‘Tja, dat weet ik niet. Reynaert, wist ik dat uw geschrift betrouwbaar was, dan
hoefde u er niet op aan te dringen dat ik die naar de koning zou brengen, als ik iets
had waar ik hem in zou kunnen doen.’ Reynaert sprak: ‘Het zal u aan niets ontbreken.
Liever dan dat de brief voor de koning hier bleef, zou ik u de pelgrimstas geven
die ik draag, heer Belin, en die om uw hals hangen, met daarin de brief van de
koning. U zult er groot voordeel mee behalen, de dank van de koning en veel aanzien.
U zult mijn heer en koning zeer welkom zijn.’ Hiermee stemde mijn heer Belin
in.
(3272) Reynaert ging het hol in en keerde terug en bracht het hoofd van Cuaert
naar zijn vriend Belin, weggestoken in de tas, en hing, gemeen als altijd, Belin de
tas om zijn hals en drukte hem zeer op het hart dat hij de brief niet zou bekijken,
indien hij graag wilde dat hij de koning tot vriend zou maken. En hij zei hem dat de
brief diep in de tas weggestopt zat; en als hij aanzien wilde verwerven en zijn heer
de koning liefhad, dat hij dan moest zeggen dat deze brief door hem alleen opgeschreven
was en het zijn idee was geweest. De koning zou hem er dankbaar voor
zijn. Belin hoorde dit en sprong van de plaats waar hij stond meer dan een halve
Tiecelijn, 20, 2007