JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

137
het wil, zult u mij begeleiden, en mijn vriend Belin de ram. U twee keerde zich nooit
tegen mij. U moet mij een eindje verder brengen. U bent aangenaam gezelschap en
onbesproken en vriendelijk en geen van de dieren klaagt over u. Standvastig is uw
beider levenswijze, net zoals ik mij indertijd gedroeg, toen ik kluizenaar was. Heeft
u bladeren en gras, dan verlangt u in het geheel niet naar brood of vlees of naar bijzonder
voedsel.’ Met zulke lof heeft Reynaert deze twee bedrogen, zodat ze met
hem verder gingen, totdat hij voor de poort van zijn huis Manpertuus kwam.
(3074) Toen Reynaert voor de poort kwam, sprak hij: ‘Belin, neef ram, u moet
alleen buiten wachten. Ik moet mijn burcht binnengaan. Cuaert zal met mij naar binnen
gaan. Heer Belin, dring er bij hem op aan dat hij voldoende troost biedt aan vrouwe
Hermeline en haar kleine welpjes, als ik afscheid van hen neem.’ Belin sprak: ‘Ik
verzoek hem dringend om ze allemaal te troosten.’ Met mooie praatjes vleide en
fleemde Reynaert zo uitvoerig dat hij Cuaert met sluwheid in zijn hol voerde.
(3090) Toen zij het hol betraden, Cuaert en Reynaert tezamen, troffen ze vrouwe
Hermeline met haar kleine welpjes. Ze was bezorgd en bevreesd, want ze meende
dat Reynaert opgehangen was. En ze zag dat hij weer naar huis terugkeerde en
pelgrimstas en -staf droeg; dit kwam haar voor als iets ongelofelijks. Ze was blij en
sprak direct: ‘Reynaert, hoe bent u ontkomen?’ Reynaert sprak: ‘Ik was gevangen,
maar de koning liet me gaan. Ik ben pelgrim geworden. Heer Bruun en heer
Ysingrijn zijn gijzelaars voor mij geworden. De koning heeft – hij zij gedankt –
Cuaert gegeven als rechtmatig zoenoffer, om mee te doen wat we willen. De koning
erkende dat Cuaert de eerste was die ons tegenover hem vals beschuldigde. En bij
de trouw die ik u verschuldigd ben, vrouwe Hermeline: Cuaert wacht een zware
straf. Ik ben met reden boos op hem!’
(3115) En toen Cuaert dat hoorde, keerde hij zich om en wilde vluchten, maar dat
lukte hem niet want Reynaert had hem de weg naar de poort afgesneden en greep
hem onmiddellijk moordzuchtig bij de keel. En Cuaert riep erbarmelijk: ‘Help mij,
Belin! Waar bent u? Deze pelgrim bijt me dood!’ Het roepen hield snel op, want
Reynaert had direct zijn keel doormidden gebeten. Toen sprak Reynaert: ‘Laten we
nu deze goede vette haas gaan eten.’ De welpjes liepen naar het voedsel en gingen
samen eten. Het speet hen niets dat Cuaert het leven had verloren. Hermeline,
Reynaerts echtgenote, at van het vlees en dronk van het bloed. Ach, hoe vaak
wenste ze de koning alle goeds toe, die door zijn goedgunstigheid de kleine welpjes
zozeer had verblijd met een heerlijk maal. Reynaert sprak: ‘Hij gunt het u van
harte. Ik weet zeker dat als de koning in leven blijft, hij ons graag geschenken zou
geven die hij zelf voor geen zeven gouden marken zou willen hebben.’ – ‘Wat voor
geschenk is dat?’ sprak Hermeline. Reynaert sprak: ‘Het is een touw en dwarsbalk
en twee palen*. Maar als ik kan, zal ik hopelijk aan hem ontkomen voordat er twee
dagen voorbij zijn, zodat ik mij van zijn dagvaarding niet meer zal aantrekken dan
hij van die van mij.’ Ze sprak: ‘Reynaert, wat betekent dit?’
(3152) Reynaert sprak: ‘Vrouwe, ik zal het u zeggen. Ik ken al een nieuwe wildernis
met hoge struiken en heide, en daar is geen gebrek aan geschikte rustplaatsen
en voedsel. Daar wonen hoenderen en patrijzen en velerlei vogeltjes. Wilt
u toestemmen, vrouwe Hermeline, om met mij daarheen te gaan? Wij kunnen daar
zeven jaar wonen, als we willen, verkeren in de schaduw en het daar zeer goed
hebben, voordat we er opgemerkt zouden worden. Als ik er meer over zei, zou ik
niet liegen.’
(3166) ‘Ai, Reynaert,’ sprak vrouwe Hermeline, ‘dit lijkt me geheel en al vergeefse
moeite te zijn. U heeft gezworen nooit meer in dit land te wonen, voordat u terug-
Tiecelijn, 20, 2007