JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

136
mag loven. Nu laat aan Reynaert, uw dienstknecht, pelgrimstas en -staf geven en
laat mij vertrekken.’
(2941) Toen liet de koning snel de kapelaan, Belin de ram, komen, en toen deze
bij de koning kwam, sprak de koning: ‘Hier is deze pelgrim; lees voor hem de liturgie
en geef hem tas en staf.’ Belin gaf de koning ten antwoord: ‘Heer, dat mag ik
niet doen. Reynaert heeft zelf bekend dat hij in de pauselijke ban is.’ De koning
sprak: ‘Belin, wat geeft dat? Meester Jufroet leert ons: had een man alleen net
zoveel zonden begaan als alle mensen die leven bij elkaar en wilde hij zich geheel
van het kwaad afkeren en biechten en als boetedoening aanvaarden om naar het
Heilige Land te gaan, dan zou hij zichzelf wel kunnen zuiveren van zonden.’ Belin
sprak daarop tot de koning: ‘Ik verricht beslist geen enkele religieuze handeling, tenzij
u mij wilt vrijwaren tegenover de bisschop en tegenover de deken.’ De koning
sprak: ‘Binnen acht weken denk ik u niet zoveel te verzoeken. Ook had ik liever dat
u aan de galg hing dan dat ik u nu om iets zou verzoeken.’ En toen Belin hoorde dat
de koning boos op hem was, werd Belin zo bevreesd dat hij beefde van angst en
zijn altaar ging klaarmaken en begon te zingen en te lezen al wat hem gepast leek.
(2976) Toen Belin de kapelaan gedwee de bij dat uur behorende dienst had verricht,
toen hing hij om Reynaerts nek een tas van Bruuns vel. Ook gaf hij de booswicht
daarbij de staf in de hand, tot zijn beschikking. Toen was Reynaert geheel
klaar voor zijn tocht. Toen keek hij naar de koning. De krokodillentranen liepen hem
langs zijn snorharen, alsof hij diep en diep bedroefd was. Dit was om geen andere
reden dan dat hij allen die hij daar achterliet niet evenveel leed had berokkend als
Bruun en Ysingrijn, als het had gekund! Nochtans verzocht hij allen, terwijl hij daar
stond, dat zij voor hem even oprecht zouden bidden als zij wilden dat hij bad voor
hen allen. Het afscheid nemen duurde hem te lang, want graag zou hij daar vandaan
zijn. Hij was voordurend angstig omdat hij zich schuldig wist.
(3003) Toen sprak de koning: ‘Ik betreur het, Reynaert, dat u zo’n haast heeft.’
– ‘Nee heer, het is tijd. Een goede daad mag men niet uitstellen. Geef mij uw toestemming,
ik wil vertrekken.’ De koning sprak: ‘Ga met God.’ Toen beval de koning
dat de hele hofgemeenschap Reynaert naar buiten zou begeleiden, behalve de
gevangenen.
(3012) Nu is Reynaert pelgrim geworden en zijn oom Ysingrijn en Bruun liggen
gebonden en liggen ziek van pijnlijke wonden. Ik ben ervan overtuigd dat niemand
tussen Polen en Schouwen zo ernstig gestemd is, vanwege verdriet dat hem was
overkomen, of hij zou hebben gelachen als hij Reynaert toen gezien had. Hoe
opzienbarend was zijn vertrek en hoe natuurlijk hingen hem tas en staf om de nek
en droeg hij alle schoenen, die hij om zijn poten had gebonden, zodat hij moeiteloos
op een pelgrim leek. Reynaert lachte inwendig, omdat allen die in zo’n groot
gezelschap met hem gingen, hem eerder vijandig gezind waren.
(3033) Toen sprak hij: ‘Koning, het bezwaart me dat u zo ver met me mee gaat.
Ik vrees dat het slecht voor u is. U heeft twee booswichten gevangen. Gebeurt het
dat zij aan u ontsnappen, dan moet u meer op uw hoede zijn dan u ooit tevoren
moest zijn. Blijf in goede gezondheid en laat mij vertrekken.’ Na deze woorden ging
hij op zijn twee achterpoten staan en spoorde alle dieren aan, klein en groot, om
voor hem te bidden, indien zij allen wilden profiteren van zijn goede werken. Allen
zeiden dat zij hem zouden gedenken in hun gebeden.
(3049) Nu hoort verder, wat Reynaert deed. Toen hij van de koning afscheid nam,
gedroeg hij zich zo bedroefd dat sommigen erg medelijden met hem kregen. Hij
jammerde tegen Cuaert de haas: ‘O wee, Cuaert, moeten wij scheiden? Indien God
Tiecelijn, 20, 2007