JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

132
vertrouwde raadslieden van de koning, en de arme Reynaert is de zondebok!’
(2491) De koning en de koningin, die beiden op gewin uit waren, namen Reynaert
apart voor overleg en vroegen hem of hij zo goed wilde wezen hun zijn schat te wijzen.
En toen Reynaert dat hoorde, sprak hij: ‘Zou ik u mijn bezit wijzen, heer koning,
die mij laat ophangen? Dan zou ik mijn verstand verloren hebben!’ – ‘Nee,
Reynaert,’ sprak de koningin, ‘mijn heer zal u laten leven en zal goedgunstig zijn
slechte gezindheid jegens u geheel laten varen, terwijl u voortaan verstandig zult
zijn en rechtschapen en trouw.’ Reynaert sprak: ‘Dit doe ik, vrouwe, als de koning
mij nu hier in uw aanwezigheid verzekert dat hij mij zijn steun wil geven en hij al mijn
schuld wil vergeven; en daarvoor wil ik de koning wijzen waar de schat ligt.’
(2514) De koning sprak: ‘Ik zou op een dwaalspoor zijn, als ik Reynaert volop
wilde geloven. Het stelen en het roven en het liegen is hem aangeboren.’ De koningin
sprak: ‘Heer, nee! U kunt Reynaert best geloven. Al was hij voordien slecht, hij
is nu niet meer degene die hij was. U heeft gehoord hoe hij de das en zijn vader
beschuldigd heeft van een moordcomplot dat hij best andere dieren ten laste had
kunnen leggen, als hij nog langer kwaadaardig of gemeen of trouweloos wilde zijn.’
Toen sprak de koning: ‘Edele vrouwe, al had ik gedacht dat het me zou schaden,
als u het mij durft aan te raden, dan wil ik op uw verantwoording deze overeenkomst
laten afhangen van Reynaerts trouw. Maar ik zeg hem onomwonden: bedrijft hij
weer kwaad, dan zullen allen die tot in de tiende graad met hem verwant zijn, ervoor
boeten.’ Reynaert zag dat de koning zich liet overhalen en verheugde zich, en
sprak: ‘Heer, ik zou dom zijn, als ik u dat niet beloofde.’
(2542) Toen nam de koning een strohalm en vergaf Reynaert volledig de vijandschap
van zijn vader en bovendien zijn eigen misdaden. Dat Reynaert toen blij was,
lijkt me niet verbazingwekkend. Was hij immers niet van de dood gered? Toen
Reynaert gratie had gekregen, was hij bijzonder verheugd, en hij sprak: ‘Koning,
edele heer, God moge u lonen voor alle eer die u en mevrouw aan mij bewijst. Ik
verzeker u op mijn woord van trouw dat u mij veel eer bewijst, zo veel eer en zo
grote weldaad dat er niemand onder de zon is die ik zo graag mijn schat en mijn
trouw gun als u en mevrouw.’ Reynaert hield een strohalm voor zich en sprak: ‘Heer
koning, neem hem. Hierbij overhandig ik je de schat die Ermelinc vroeger bezat.’ De
koning ontving de strohalm en dankte Reynaert zozeer alsof hij zeggen wilde: ‘hierdoor
ben ik meester van de schat.’ Reynaert moest inwendig zo lachen dat men het
bijna aan hem merkte, toen de koning zo geheel aan zijn wens voldeed.
(2572) Reynaert sprak: ‘Heer, wees stil*. Let op wat ik te zeggen heb. Aan de
oostkant van Vlaanderen staat een bos dat Hulsterloe heet. Koning u zult blij zijn,
als u dit onthoudt: een bron, Kriekeputte genaamd, stroomt niet ver daarvandaan in
zuidwestelijke richting. Heer koning, u hoeft niet te vrezen dat ik tegenover u de
waarheid ook maar enigszins geweld aandoe. Dat is een van de meest woeste streken
die men in enig rijk kent. Ik zeg u ook naar waarheid dat soms een half jaar lang
man noch vrouw noch enig ander levend wezen bij de bron komt, behalve de uil en
de nachtuil die daar nestelen in het struikgewas, of enig ander vogeltje dat graag
ergens anders zou zijn en daar bij toeval passeert. En daarin ligt mijn schat verborgen.
Luister goed, dit is van belang voor u: de plaats heet Kriekeputte. U zult erheen
gaan en mevrouw. Beschouw niemand als betrouwbaar genoeg om hem uw plaatsvervanger
te laten zijn – begrijp me goed, koning, om Gods wil – maar ga er zelf
heen. En als u bij de betreffende poel komt, zult u jonge berken vinden. Heer
koning, hier moet u op letten: ga naar die berk die het dichtst bij de poel staat,
koning. Daaronder ligt de schat begraven. Daar moet u graven en een beetje mos
Tiecelijn, 20, 2007