JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

130
almachtige God en hij vroeg hem naar Vlaanderen te komen als Bruun koning wilde
worden. Bruun was hierover verheugd: hij had het al lang gewild. Toen begaf hij zich
naar Vlaanderen en kwam in Waes, in die lieflijke streek, waar hij mijn vader ontmoette.
Mijn vader ontbood Grimbeert de wijze en Ysingrijn de grijze; Tybeert de
kater was de vijfde; en zij kwamen bij een dorp dat Hijfte heette. Tussen Hijfte en
Gent beraadslaagden zij in een donkere nacht. Daar kwamen zij samen door duivelse
macht en zwoeren daar op het verlaten veld alle vijf ’s konings dood.
(2270) Nu hoort allen iets ongehoords. Zij zwoeren alle vijf op Ysingrijns tonsuur
dat zij Bruun op de troon te Aken zouden brengen en hem tot een machtig koning
zouden maken. Het volgende spraken zij ook af: wilde iemand van ’s konings verwanten
zich ertegen verzetten, dan zou mijn vader met zijn zilver, met zijn goud, diegenen
zozeer tegenwerken dat zij erdoor onteerd zouden zijn. Ik zal u zeggen hoe
ik dit weet.
(2278) Op een morgen, heel vroeg, gebeurde het dat mijn neef de das door de
wijn een beetje dronken was en hij bekende het in goed vertrouwen aan mijn echtgenote,
vrouwe Hermeline, en vertelde het tot in de details terwijl ze liepen op het
veld. Mijn echtgenote, die een bijzondere vrouw is, verzekerde Grimbeert dat het
geheim zou blijven. Zodra ze het woud bereikte, waar ik was en waar ze mij trof,
vertelde ze het mij direct. Maar zij deed het in het geheim. Ook vertelde ze het met
zulke bewijzen dat ik dermate overtuigd was van de waarheid dat al mijn haren
rechtop stonden van grote angst. Mijn hart werd waarlijk zo koud als ijs.
(2298) Beseft het volgende terdege. De kikkers waren vroeger vrij maar toch
beklaagden zij zich erover dat zij zonder overheersing waren. En zij kwamen samen
en kwaakten luid tot God dat Hij hun door zijn gebod een koning zou geven, die over
hen zou heersen. Dit smeekten oud en jong met groot gekwaak, met groot lawaai.
God verhoorde de kikkers op een zeker moment en zond hun koning ooievaar, die
hen doodbeet en verslond op alle plaatsen waar hij ze vond, zowel in het water als
op het land, waar hij ze maar in zijn macht kreeg. Altijd toonde hij zich genadeloos
jegens hen. Toen klaagden zij; het was te laat. Het was te laat, ik zeg u waarom: zij
die eerder vrij waren, zullen onherroepelijk voor altijd aan hem onderworpen blijven
en eeuwig in angst leven voor koning ooievaar.
(2323) U heren, arm en rijk, ik was bang dat iets dergelijks u nu zou overkomen.
Toen heb ik zorg gedragen voor ons allen. Aldus heb ik gezorgd voor ú; daarvoor
beloont u mij nu slecht! Ik weet dat Bruun boosaardig en slecht is en vol gewelddadigheid.
Ik dacht: wordt hij onze heer, dan vreesde ik echt dat wij allen verloren zouden
zijn. Ik weet dat de koning edel is en zachtaardig en vriendelijk voor alle dieren
en het leek mij in alle opzichten een slechte ruil, die ons eer noch voordeel zou kunnen
brengen. Hierover dacht ik na en hiermee hield ik me bezig. Ik maakte me grote
zorgen hoe zo’n vreselijke onderneming gedwarsboomd kon worden en mijn vaders
boze plan verijdeld kon worden, die een lomperik, een vreetzak, koning en heer
dacht te maken. Onophoudelijk bad ik tot God en smeekte dat hij mijn heer en
koning zijn heerschappij zou laten behouden. Want ik realiseerde me terdege dat
als mijn vader zijn schat behield, hij en zijn medestanders het plan vast ten uitvoer
zouden brengen, zodat de koning zou worden verstoten.
(2356) In diep en zwaar gepeins was ik vaak, hoe ik te weten kon komen waar de
schat lag die mijn vader had gevonden. Ik hield mijn vader nauwgezet en ononderbroken
in de gaten en lag op de loer in menig bos, in menige struik, zowel op het
veld als in het woud. Waar ook mijn vader, die listige oude, naartoe trok en heenliep,
was het droog of drassig, was het ’s nachts of overdag, ik lag altijd op de loer.
Tiecelijn, 20, 2007