JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

128
woorden sprongen zij op en liepen zeer verheugd weg, en probeerden elkaar af te
troeven in het springen over menige haag, Ysingrijn en heer Bruun. Tybeert volgde
hen op een afstand. Het lopen viel hem een beetje zwaar door het touw dat hij
droeg. Toch was hij heel snel. Dat werd geheel veroorzaakt door zijn goede humeur.
(2028) Reynaert stond er zwijgend bij en zag zijn vijanden lopen, die hem de strik
dachten om te leggen. ‘Maar het zal niet gebeuren,’ sprak Reynaert, die naar hen
staat te kijken, terwijl zij springen en wenden. Hij dacht: ‘God, wat een kereltjes! Nu
laat ze maar springen en rennen. Blijf ik in leven, dan zullen ze hun overmoed en
smaad nog bekopen, als ik sluw genoeg ben. Niettemin zie ik ze liever ver weg dan
dichtbij, degenen die ik het meest vreesde. Nu wil ik proberen om een list toe te passen
die ik voor dageraad vannacht in grote bekommernis bedacht heb. Werkt mijn
list net zo goed als ik hoop dat ze doet, dan verwacht ik de koning, al is hij slim en
verstandig, nog te kunnen misleiden.’
(2050) De koning liet een horen blazen en gaf opdracht om Reynaert naar buiten
te voeren. Reynaert sprak: ‘Laat eerst de galg klaarmaken waaraan ik hangen zal.
En intussen zal ik publiekelijk mijn schuld opbiechten, ter vergeving van mijn zonden.
Het is beter dat alle aanwezigen mijn schurkenstreken en misdaden vernemen
dan dat zij later iemand anders mijn wandaden ten laste leggen.’ De koning zei:
‘Spreek dan nu.’
(2062) Reynaert stond er bedroefd bij en keek om zich heen. Toen sprak hij duidelijk
verstaanbaar: ‘Dominus* kome mij te hulp,’ zei hij. ‘Nu is hier niemand in dit
hof, vriend noch vijand, of ik heb hem iets misdaan. Luistert niettemin allen, heren.
Laat duidelijk worden hoe ik, Reynaert, ongelukkig schepsel, voor het eerst tot het
kwaad verviel. Als kind was ik altijd en eeuwig aardig. Toen men mij van de borst
afnam, ging ik spelen met de lammetjes om het geblaat te horen, totdat ik er een
dood beet. Voor het eerst likte ik bloed op. Het smaakte zo goed, het was zo lekker
dat ik het vlees ook proefde. Daarvan leerde ik zo goed wat smakelijk is dat ik naar
de geiten ging, in het woud waar ik ze hoorde blaten. Daar beet ik twee bokjes dood.
Zo deed ik ook de derde dag en ik werd steeds vermeteler en beet eenden en hoenderen
en ganzen dood, overal waar ik ze aantrof. Toen ik bloeddorstig was geworden,
werd ik zo woest en kwaadaardig dat ik alles doodbeet wat ik tegenkwam en
waarvan ik dacht dat het me zou smaken en dat ik aankon.
(2095) Daarna kwam ik in een strenge winter met Ysingrijn bij Belsele samen
onder een boom. Hij rekende voor dat hij mijn oom was en begon onze verwantschap
te bepalen. Daar werden we kameraden. Ik heb alle reden om dat te betreuren!
Daar beloofden wij op ons erewoord aan elkaar trouwe kameraadschap. Toen
begonnen we samen rond te trekken. Hij stal het grote en ik het kleine. Wat we buitmaakten,
was gemeenschappelijk. Maar wanneer we dan deelden, mocht ik heel
blij zijn als ik de helft van mijn deel ontving. Kreeg Ysingrijn een kalf te pakken, of
een hamel* of een ram, dan gromde hij en werd hij woest en gedroeg hij zich zo
onaangenaam en gemeen dat hij mij daarmee van hem wegjoeg en mijn deel hem
geheel toeviel. Dat deerde me echter niet. Menig maal heb ik meegemaakt dat als
we een grote prooi belaagden die ik en mijn oom vingen, een os of een varken, hij
rustig ging zitten eten met zijn echtgenote vrouwe Haersint en met zijn zeven kinderen.
Dan kreeg ik hooguit een van de allerkleinste ribben die zijn kinderen hadden
afgekloven. Zo weinig leverde het mij op. Maar ik kwam er niet door te kort. Als
ik niet zo’n grote genegenheid voelde voor mijn oom – die zich om mij nauwelijks
bekommert – had ik genoeg eten kunnen krijgen. Koning, dit laat ik u weten: ik heb
nog steeds zilver en goud, dat geheel tot mijn beschikking staat, in zo’n grote hoe-
Tiecelijn, 20, 2007