JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

125
koning. Nu was terzijde van de rechte weg die ze begonnen waren te volgen, een
klooster van zwarte nonnen, waar veel ganzen en kippen, veel hennen en kapoenen
gewoon waren om buiten de muur naar voedsel te zoeken. Dit wist die booswicht,
de onbetrouwbare Reynaert, die sprak: ‘Naar dat hof loopt de juiste weg’. Met
deze list leidde hij Grimbeert naar de schuur, waar de kippen her en der buiten de
muur aan het scharrelen waren. Reynaert keek naar de kippen. Zijn ogen liet hij
speurend rondgaan. Verwijderd van de andere liep een haan die zeer vet en jong
was. Op deze sprong Reynaert af, zodat van die haan de veren in het rond stoven.
(1714) Grimbeert sprak: ‘Oom u lijkt wel gek! Onzalige, wat wilt u doen? Wilt u vanwege
een kip terugvallen in alle grote zonden waarover u gebiecht heeft? Dat zult u
zeer betreuren!’ Reynaert sprak: ‘In alle oprechtheid: ik was het vergeten, beste
neef. Bid God dat hij het me moge vergeven. Het zal me nooit meer gebeuren.’
(1725) Toen keerden ze terug over een smalle brug. Hoe dikwijls keek Reynaert
achterom naar waar de kippen liepen! Hij kon zich niet inhouden, maar hij moest zijn
natuur volgen. Al had men hem het hoofd afgeslagen, het zou naar de kippen gevlogen
zijn, zo ver als het had gekund. Grimbeert zag dit gedrag en zei: ‘Vieze vreetzak,
dat u zo gluurt!’ Reynaert antwoordde: ‘U handelt verkeerd, dat u mij zo kwetst
en mijn gebed verstoort. Laat me toch twee pater nosters bidden voor het zielenheil
van de kippen en ganzen van het klooster, aan wie ik mij vaak vergrepen heb, en
die ik deze vrome nonnen vaak afhandig heb gemaakt door mijn listigheid*.’
(1745) Grimbeert was boos, maar Reynaert keek voortdurend achterom, totdat ze
arriveerden bij de rechte weg die zij voordien hadden verlaten. Daar gingen zij naar
het hof en Reynaert beefde heel erg toen hij het hof naderde, waar het, naar hij
vreesde, zeer slecht met hem zou aflopen.
Veroordeling en verzoening
(1753) Toen aan ’s konings hof vernomen werd dat Reynaert naar het hof gekomen
was met Grimbeert de das, was er bij mijn weten niemand – hoe arm of gering
van afkomst ook – die zich niet gereed maakte om een aanklacht in te dienen. Dit
was allemaal tegen Reynaert. Toch gedroeg hij zich onbevreesd, hoe hij zich ook
voelde. En hij sprak tot Grimbeert de das: ‘Leid ons over de hoofdweg’. Reynaert
mat zich zo’n houding aan en toonde zich zo fier alsof hij ’s konings zoon was en hij
niets had misdaan.
(1768) Onverschrokken ging hij voor koning Nobel staan en sprak: ‘God die alles
geschapen heeft, geve u, heer koning, langdurige vreugde en eer. Terecht groet ik
u, koning: nooit had een koning een dienaar die hem zo trouw was als ik steeds was
en ben. Dat is dikwijls gebleken. Nochtans zouden sommigen die hier zijn mij graag
beroven van uw gunst, als u geloof aan hen wilde schenken. Maar nee, u niet, God
moge u belonen! Het past kroondragers niet dat zij te lichtvaardig geloof hechten
aan wat de intriganten en booswichten vertellen. Toch wil ik hierover tot God klagen:
er zijn heden ten dage teveel kwaadsprekers die valse beschuldigingen kunnen
uiten, die nu de overhand hebben overal aan machtige hoven. Hen moet men niet
geloven. Zij zijn slecht van nature, zodat zij rechtschapen mensen leed berokkenen.
Moge God dat met hun leven vergelden en moge Hij hen voor eeuwig het loon
geven dat zij verdienen!’
(1796) De koning sprak: ‘O wee, Reynaert! O wee, Reynaert, smerige schurk, wat
kunt u zich mooi voordoen! Dat kan u geen zier helpen. Staak nu uw gevlei. Door
Tiecelijn, 20, 2007