JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

121
die in het huis waren dadelijk in beweging zien komen. De pastoor zelf wilde niet
achterblijven, kwam moedernaakt uit zijn bed. Martinet was bij Tybeert gekomen en
riep: ‘Hij is hier!’ De pastoor sprong naar het vuur en greep het spinrokken van zijn
vrouw. Vrouwe Julocke nam een offerkaars en ontstak die snel. De pastoor liep op
Tybeert af en begon hem met het spinrokken te slaan.
(1250) Toen moest Tybeert daar veel slagen incasseren, kort op elkaar. De pastoor
stond, zoals iedereen kon zien, geheel naakt en sloeg aan één stuk door op
Tybeert in, die voor hem lag. Niemand hield er zich in. Martinet pakte een steen en
wierp Tybeert een oog uit. De pastoor stond geheel naakt en haalde uit voor een
harde klap. Toen Tybeert zag dat hij zeker sterven zou, schraapte hij zijn moed bij
elkaar, hetgeen voor de pastoor schandelijk afliep. Met klauwen en tanden tegelijk
verwondde hij hem, zoals duidelijk was, en sprong de pastoor tussen zijn benen, in
de beurs zonder naad, waarmee men de klok luidt. Het ding viel neer op de vloer.
De vrouw was bedroefd en zwoer bij de ziel van haar vader, dat ze al het offergeld
van een jaar ervoor over zou hebben als de pastoor dit verdriet en deze schande
niet overkomen was. Zij sprak: ‘In naam van de lelijke duivel moet deze strik gezet
zijn! Zie, beste neef Martinet, dit behoorde tot het gereedschap van uw vader. Zie
hier mijn schade en schande van nu af aan. Ook al zou hij genezen van de verwonding,
hij heeft geen zin meer in het liefdesspel.’
(1284) Op dat moment stond Reynaert nog voor het gat. Toen hij deze woorden
hoorde, bescheurde hij zich van het lachen en zijn gat kraakte. Toen sprak hij spottend:
‘Zwijg, Julocke, lieve vrouwe, en stop met dit rouwbeklag en laat uw verdriet
achterwege! Wat geeft het dat uw heer een van zijn klepels verloren heeft? Des te
minder hoeft hij zich in te spannen! Doe er het zwijgen toe. Als de pastoor geneest,
is het geen schande dat hij luidt met één klok!’ Zo troostte Reynaert vrouwe Julocke,
die zeer jammerde. De pastoor kon niet langer blijven staan; hij viel flauw. Toen tilde
ze hem met grote krachtsinspanning op en droeg hem direct naar bed.
(1304) Ondertussen keerde Reynaert alleen terug naar zijn woning en liet Tybeert
in grote vrees en doodsangst achter. Al waren Tybeerts zorgen groot, toen hij zag
dat allen zich bekommerden om de pastoor, die daar gewond lag, spande hij zich
zozeer in dat hij met zijn tanden het koord in tweeën beet. Toen aarzelde hij geen
moment en sprong weer het gat uit en volgde de rechte weg, die naar het hof van
de koning voerde. Eer hij daar arriveerde was het dag en kwam de zon op.
(1320) Zielig en zwak rende Tybeert het hof binnen, die bij de pastoor had gekregen
waarover hij lang kon klagen. Toen de koning bespeurde dat hij een oog had
verloren, kon men de koning de misdadiger Reynaert vreselijk horen bedreigen. De
koning liet toen geen tijd verloren gaan bij het in vergadering bijeenroepen van zijn
baronnen en vroeg hoe hij tegen Reynaerts wandaad het beste zou kunnen optreden.
Toen werd daar menig voorstel gedaan hoe men Reynaert, die deze wandaad
beging, tot de orde zou roepen.
(1335) Toen sprak Grimbeert de das, die de zoon van Reynaerts broer was:
‘Heren, u heeft van alles geadviseerd. Al zou mijn oom dubbel zo slecht zijn, wil men
het vrije recht handhaven, dan moet men hem tot drie keer toe dagvaarden, zoals
men een vrij man behandelt. En als hij dan niet komt, is hij schuldig aan alles waarvan
hij voor de koning door deze heren is beschuldigd.’ – ‘Wie zou volgens u,
Grimbeert, hem moeten dagvaarden?,’ sprak de koning. ‘Wie van de aanwezigen
wil zijn oog of wang op het spel zetten voor een kwaadaardig schepsel? Ik denk dat
hier niemand zo dwaas is.’ Grimbeert sprak: ‘Moge God mij bijstaan! Zie mij hier, ik
ben zo dapper dat ik wel deze boodschap durf te doen, als u het gebiedt.’
Tiecelijn, 20, 2007