JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

120
niets anders in huis? Gaf u mij een vette muis, dan zou ik daarmee tevreden zijn.’
– ‘Een vette muis,’ sprak Reynaert, ‘beste Tybeert, wat zegt u? Hier in de buurt
woont juist een pastoor. Een schuur staat tegen zijn huis aan, waarin vele vette muizen
zijn. Ik geloof niet dat ze in een wagen zouden passen, zo vaak hoor ik de pastoor
klagen dat ze hem verjagen uit het huis.’ – ‘Reynaert, zijn er van die vette muizen?
God, was ik nu maar daar.’ – ‘Tybeert,’ zei hij, ‘meent u dat? Wilt u muizen?’
– ‘Of ik ze wil? Reynaert, zwijg daarover. Ik houd van muizen boven alles. Weet u
niet dat muizen beter smaken dan welk wild dan ook? Als u mijn wens wilt vervullen,
door mij naar de plaats te leiden waar ze zijn, zou u daarmee mijn vriendschap
verwerven, al was u de moordenaar van mijn vader en van mijn hele geslacht.’
(1142) Reynaert sprak: ‘Neef, spot u?’ – ‘Nee, Reynaert, zo waarlijk helpe mij
God.’ – ‘God is mijn getuige, Tybeert: wist ik dat zeker, dan zou u er nog vanavond
verzadigd zijn.’ – ‘Verzadigd, Reynaert? Dat zou mooi zijn!’ – ‘Tybeert, dat zegt u
voor de grap.’ – ‘Dat doe ik niet, Reynaert, bij mijn geloof. Had ik een muis en was
ze vet, dan zou ik haar voor geen goudstuk afstaan.’ – ‘Tybeert, ga onmiddellijk met
me mee. Ik leid u naar deze plaats, waar ik u ermee zal verzadigen voordat ik
afscheid van u neem.’ – ‘Ja, Reynaert, met die verzekering ging ik met u helemaal
naar Montpellier.’ – ‘Laten we dan gaan. Wij zijn hier reeds te lang,’ sprak Reynaert.
(1159) Toen begonnen zij de tocht, Tybeert en zijn oom Reynaert, en liepen waarheen
zij lopen wilden, zonder de teugel in te houden totdat ze de schuur van de pastoor
bereikten, die met een lemen muur rondom was omsloten, waar Reynaert de
vorige dag had ingebroken, toen de pastoor een haan verloor, die de vos van hem
stal. Hierom was de pastoorszoon Martinet boos en kwaad; en hij had voor het gat
een strik gezet om de vos te vangen. Zo graag wilde hij de haan wreken.
(1175) Dit wist Reynaert, dat boosaardige dier, en hij sprak: ‘Neef Tybeert, kruip
in dit gat hier. Wees niet traag of langzaam. Grijp flink om je heen. Hoor hoe de muizen
piepen! Kom terug naar buiten als u verzadigd bent. Ik zal hier buiten voor dit
gat op u blijven wachten. We moeten vanavond bij elkaar blijven. Morgen gaan we
naar het hof. Tybeert, talm niet. Ga eten en laat ons terugkeren naar mijn gastvrije
woning, zoals het hoort. Mijn vrouw zal ons goed ontvangen.’ – ‘Moet ik door dit gat
naar binnen? Wat zegt u, Reynaert, is dat uw advies? Pastoors zijn listig; ik val hen
niet graag lastig.’ – ‘Ach, Tybeert, waarom bent u laf? Vanwaar deze wankelmoedigheid?’
Tybeert schaamde zich en sprong daarheen waar hij in grote ellende
terechtkwam, want voordat hij het wist, zat een strik zeer vast om zijn hals. Zo
bedroog Reynaert zijn gast. Toen Tybeert de strik voelde, werd hij angstig en sprong
vooruit. De strik trok dicht!
(1204) Tybeert moest toen gillen en verraadde zichzelf in nood. Hij gilde zo hard
met meelijwekkend misbaar dat Reynaert het hoorde, buiten op de straat, waar hij
alleen stond. En hij riep: ‘Zijn de muizen naar uw zin, Tybeert, en vet? Wist Martinet
nu maar dat u aan tafel zat en dit wildbraad at – hoe u het wegkrijgt, begrijp ik
niet – dan zou hij u er een saus bij leveren. Zo’n welgemanierde knaap is Martinet!
Tybeert, u zingt steeds beter. Is dat gebruikelijk aan het hof van de koning? Had het
de almachtige God maar behaagd, Tybeert, dat die misdadiger Ysengrijn bij u was,
net zo vol vreugde als u!’ Zo heeft Reynaert veel plezier om Tybeerts ongeluk. En
Tybeert stond zo luid te gillen dat Martinet wakker werd. Martinet riep: ‘Ha, ha,
Goddank! Op het juiste moment was mijn strik gezet: ik heb er de kippendief mee
gevangen, zo vermoed ik. Erop af nu, laten we hem de haan betaald zetten!’
(1233) Meteen was hij bij het vuur en ontstak snel een bosje stro, en wekte moeder,
vader en alle kinderen en riep: ‘Erop af nu, hij is gevangen!’ Toen kon men allen
Tiecelijn, 20, 2007