JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

118
warm. Hij had gerend waardoor het zweet hem langs de wangen naar beneden liep.
Daarom begaf hij zich naar de rivier om zich te verkoelen. Zijn hart was vervuld met
grote vreugde. Hij rekende er vast op dat Lamfroyt de beer gedood had en hem
naar huis had gebracht. Toen sprak hij: ‘Ik ben er goed vanaf gekomen. Degene die
mij aan het hof het meeste schade zou berokkenen, is door mijn toedoen gedood
vandaag. Toch verwacht ik niet aangeklaagd of verdacht te worden. Terecht mag ik
blij zijn.’
(909) Terwijl Reynaert deze woorden sprak, keek hij naar beneden en zag Bruun
liggen. En zodra hij hem zag, was hij er verdrietig en boos over. Zijn eerdere vreugde
maakte nu plaats voor woede en ergernis. En hij sprak: ‘Lamfroyt, vervloekt moet
je zijn! Je bent stommer dan een varken, Lamfroyt, vreselijke hoerenzoon! Je bent
niets waard. Hoe is deze beer aan je ontsnapt, die eerder voor je gevangen was?
Heel veel lekkere bouten zitten eraan, die menigeen graag eet. O wee, Lamfroyt,
achterlijke kerel, wat een kostbare berenhuid ben je vandaag kwijtgeraakt, die eerder
voor jou bemachtigd was!’
(929) Reynaert hield op met dit gescheld en ging langs de straatweg omlaag om
te zien hoe het met Bruun was. Toen hij de arme beer op dat moment geheel
bebloed zag liggen, gewond en verzwakt – dat zag Reynaert bijzonder graag –
bespotte hij hem ter vermaak: ‘Sire priester, Dieu vos saut!* Kent u Reynaert de
schurk? Wilt u hem aanschouwen, dan ziet u hem hier, de rode booswicht, de
gemene veelvraat. Zeg mij, priester, beste vriend, bij de Heer die u dient, in welke
kloosterorde wilt u intreden dat u een rode kap draagt? Bent u abt of prior? Degene
die u deze tonsuur heeft geschoren, ging vlak langs uw oren! U heeft uw kruinhaar
verloren, u heeft uw handschoenen uitgedaan: ik denk dat u uw laatste getijdengebed
gaat zingen’. Bruun hoorde dit en werd bedroefd, want hij kon zich op dat
moment niet wreken. Zijn hart leek hem te bezwijken en hij plonsde weer in de rivier.
Hij wilde de woorden van het gemene dier niet meer horen. Hij liet zich direct
stroomafwaarts met de stroming meedrijven en ging op het zand van de oever liggen.
(961) Hoe zal Bruun nu het hof bereiken? Voor niets ter wereld wilde hij te voet
gaan. Hij was zo pijnlijk bekneld geraakt in de eik – waar hij eerder van twee poten
alle nagels en het vel had verloren – dat hij niet goed kon bedenken hoe hij het
beste naar de koning kon gaan. Nu hoort hoe hij de tocht onderneemt. Hij zat op
zijn achterste en begon met grote schaamte op zijn staart vooruit te schuiven. En
werd hij al doende moe, dan rolde hij een tijdje. Dit deed hij meer dan een mijl voordat
hij het hof van de koning bereikte.
(978) Toen men Bruun van verre op een dergelijke manier zag naderen, was het
voor sommigen onduidelijk wat daar kwam aanrollen. De koning, die Bruun direct
herkende, werd het droef te moede en hij zei: ‘Dit is mijn dienaar, Bruun. Zijn hoofd
is zo rood dat hij dodelijk gewond moet zijn. Ai, God, wie heeft hem zo mishandeld?’
Ondertussen was Bruun zo dichtbij gekomen dat hij bij de koning klagen kon. Hij
steunde en zuchtte luid en sprak: ‘Koning, edele heer, wreek mij ter wille van uw
eigen eer op Reynaert – dat gemene dier –, die mij met zijn list mijn mooie wangen
deed verliezen en mijn oor bovendien en mij heeft gemaakt zoals u ziet.’ De koning
sprak: Als ik dit niet wreek, moge ik verdoemd zijn!’
(1000) En hierna noemde hij alle machtigste baronnen bij naam en gelastte dat zij
allen naar zijn raadsvergadering kwamen en zouden adviseren hoe deze daad het
best berecht kon worden in overeenstemming met ’s konings eer. Toen adviseerden
de aanzienlijkste heren dat men hem, Reynaert, voor de tweede keer zou indagen,
Tiecelijn, 20, 2007