JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

117
spoed, op hem heeft iedereen het gemunt. Dit werd de arme Bruun heel duidelijk.
Menigeen zat hem nu op de huid die zich rustig gehouden zou hebben als Bruun
naar believen had kunnen handelen.
(777) Het was aan de rand van een rivier dat Bruun, rampzaligste van alle dieren,
door vele dorpelingen was omsingeld. Toen werd er weinig gepraat. Hij kreeg het
zwaar te verduren. De een sloeg, de ander stak; de een sloeg, de ander wierp.
Lamfroyt bestookte hem het hevigst. Een zekere Lottram Lancvoet, die droeg een
met hoorn beslagen stok waarmee hij hem voortdurend naar zijn oog stak. Vrouwe
Vulmaerte pijnigde hem zozeer met een stok dat hij moest urineren*. Abelquac en
mevrouw Bave lagen beiden op de grond en streden beiden om een teelbal.
Ludmoer met de lange neus droeg een loden bal aan een koord en zwaaide ermee
in het rond. Ludolf met de kromme vingers gaf in alles het voorbeeld, want hij was
van de hoogste afkomst, slechts met uitzondering van Lamfroyt. Hughelijn met de
kromme benen was zijn vader, dat is algemeen bekend, en hij was geboren te
Abstale als zoon van vrouwe Ogernen, een oplapster van lantaarns.
(805) Nog andere vrouwen en mannen, meer dan ik opnoemen kan, bezorgden
Bruun groot leed, zodat hij veel bloed verloor. Bruun kreeg betaald van alle kanten.
De pastoor liet de kruisstaf onophoudelijk neerdalen, slag na slag, en de koster viel
Bruun met het vaandel krachtig aan. Lamfroyt naderde op hetzelfde moment met
een scherpe bijl en sloeg hem tussen hals en hoofd. Bruun was zo versuft dat hij
door de slag opzij sprong, tussen de rivier en de heg, in een troep van oude vrouwen
en duwde er een vijftal in de rivier die daar stroomde en die flink breed was en
diep. De pastoorsvrouw was er een van. Daarover was de pastoor weinig verheugd.
Toen hij zijn vrouw in de rivier zag liggen, had hij er geen zin meer in om Bruun te
steken of te slaan. Hij riep: ‘Ziet, edele parochianen, daar drijft vrouwe Julocke met
haar weefklos en haar spinrokken. Wie haar helpen kan, erop af! Ik geef hem een
heel jaar volledige vergeving en kwijtschelding van alle zonden.’
(837) Man en vrouw lieten de arme stakker Bruun voor dood liggen en gingen naar
waar de pastoor hen gebood, met touwen en met haken. Terwijl zij de vrouw eruit
trokken, bereikte Bruun de rivier en zwom snel van hen weg. De dorpelingen waren
allen kwaad: ze zagen Bruun van hen wegzwemmen, zodat zij hem niet konden volgen.
Verbolgen stonden ze op de oever en begonnen hem uit te schelden.
(850) Bruun lag daar in de rivier waar hij de sterkste stroming vond. Al drijvende
bad hij dat God de boom waarin hij zijn oor en zijn beide wangen had achtergelaten,
mocht vervloeken en verdoemen. Verder vervloekte hij dat woeste dier, de
boosaardige vos Reynaert, die hem met zijn bruine baard zo diep in de eik had doen
kruipen. Daarna Lamfroyt vanwege de schandpaal waarmee deze hem zoveel leed
berokkend had. In dergelijke gebeden lag Bruun zulk een lange tijd dat hij zeker een
halve mijl van de plaats was weggedreven waar de dorpelingen waren achtergebleven.
Hij was uitgeput en moe en verzwakt door het bloedverlies, zodat hij slecht
opschoot. Toen zwom hij landwaarts en kroop de oever op om er te liggen. U zag
nooit een deerniswekkender dier of mens. Hij lag jammerlijk te kreunen en schokte
met beide zijden. Dat had hij geheel en al te danken aan Reynaert.
(877) Nu hoort wat Reynaert gedaan heeft. Hij had een vette kip gevangen op het
veld bij Lamfroyts huis, voordat hij er vertrokken was. Hij had haar naar een heuvel
gedragen, ver van iedere weg af, waar het heel eenzaam was. Dat was naar zijn
wens, omdat er niemand kwam en hij door niemand gedwongen werd om zijn prooi
op te geven. Toen hij de kip op de veren na in zijn maag gebracht had, daalde hij af
langs een geheim pad. Hij was buitengewoon verzadigd. Het weer was mooi en
Tiecelijn, 20, 2007