JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

115
‘Bruun, wilt u er iets van? Als u honing wilt eten, op uw erewoord, laat het me weten.
Wilt u er iets van, dan zou ik u ermee verzadigen. Ik zal u er zoveel van geven dat
u het met zijn tienen niet zou kunnen opeten, als ik daarmee uw steun kreeg. – ‘Met
zijn tienen? Hoe is dat mogelijk? Reynaert, houd uw mond hierover en wees ervan
overtuigd: had ik alle honing tussen hier en Portugal, dan at ik het in één keer op.’
Reynaert sprak: ‘Bruun, wat zegt u? Een dorpsbewoner, Lamfroyt genaamd, woont
hier in de buurt en heeft zoveel honing, echt waar, dat u het in zeven jaar niet zou
opeten. Die zou ik in uw bezit geven, heer Bruun, als u zich met mij wilt verbinden
en voor mij aan het hof wilt pleiten.’
(608) Toen legde Bruun een belofte af en verzekerde Reynaert dat als deze hem
met honing wilde verzadigen – waarvan hij nauwelijks een hap zal proeven – hij zich
jegens hem in alle omstandigheden een trouwe vriend en een goede kameraad
wilde betonen. Hierom had de trouweloze Reynaert plezier en hij sprak: ‘Bruun,
beroemde held, schonk God mij maar evenveel geluk als deze honing u zal bezorgen,
ook al wilde u er zeven vaten van hebben.’ Deze woorden bevallen hem,
Bruun, zeer, en waren hem zo aangenaam dat hij lachte tot hij niet meer kon. Toen
dacht Reynaert bij zichzelf: ‘Bruun, zit het me mee, dan denk ik u nog vandaag daar
achter te laten waar u weinig zult lachen.’
(627) Na deze gedachten ging Reynaert naar buiten en sprak hardop: ‘Oom
Bruun, vriend, welkom. De zaak is deze: wilt u profiteren, dan moeten we hier niet
blijven. Volg mij, ik zal voor gaan. Wij volgen dit kromme pad. U zult vandaag nog
verzadigd worden, als het gaat zoals ik wil. Vandaag nog zult u waarlijk zoveel ontvangen
als u kunt verdragen.’ Reynaert bedoelde grote slagen; dit was wat hij met
de beer voorhad. Bruun de stommeling begreep niet hoe Reynaert zijn woorden
bedoelde, die hem honing leerde stelen die hij duur zal betalen. Terwijl hij zo sprak,
arriveerde Reynaert met zijn makker Bruun bij de omheining van Lamfroyts huis.
(647) Wilt u over Lamfroyt horen? Dat was – als het waar is wat men mij vertelde
– een gewaardeerde timmerman, die uit het woud een eik naar zijn erf had
gebracht, die hij in tweeën wilde splijten en waarin hij twee wiggen had geslagen,
zoals timmerlieden nog steeds doen. De eik was zeer wijd opengespleten. Daarover
was Reynaert zeer verheugd. Hij zei lachend tot Bruun: ‘Zie hier waarnaar u zo
hevig verlangt, Bruun. Let nu goed op. Hier in deze eigenste boom is bijzonder veel
honing. Probeer of u het in uw keel en in uw buik kunt krijgen. Maar u moet zich
beheersen. Al lijken de honingraten u lekker, eet fatsoenlijk en met mate, opdat u
zichzelf geen ongemak bezorgt . Ik zou geschandvlekt zijn, beste oom, indien u iets
overkwam.’ Bruun sprak: ‘Reynaert, wees niet bezorgd. Denkt u dat ik hersenloos
ben? Alles met mate.’ – ‘U spreekt ware woorden’, zei Reynaert. ‘Waarom ben ik
ook bevreesd? Ga erheen en kruip erin.’
(676) Reynaert dacht aan zijn succes en Bruun liet zich zo belazeren dat hij zijn
hoofd tot voorbij de oren, en zijn twee voorpoten naar binnen stak. En Reynaert, die
eerder aan het vleien was, deed zijn best om beide wiggen uit de eik te wrikken.
Bruun bleef gevangen in de boom. Nu heeft de neef zijn oom met zo’n raffinement
in de problemen gebracht, dat deze noch met overleg noch met geweld op geen
enkele manier kan ontsnappen en met het hoofd gevangen staat.
(689) Wat adviseert u Bruun te doen? Dat hij sterk en dapper was, zal hem niet
kunnen helpen. Hij begreep wel dat hij bedrogen was. Hij begon te briesen en te
grommen. Hij zat zo stevig met zijn muil en voorpoten vast dat al zijn moeite vergeefs
was. Hij dacht dat hij nooit zou ontsnappen. Reynaert stond op een afstand
en zag Lamfroyt aankomen, die over zijn schouder zowel een scherpe timmerbijl als
Tiecelijn, 20, 2007