JG 20 nr 2 - Reynaertgenootschap

melde volk, dat u deze boodschap doet. Ook dring ik er bij u op aan dat u wijs handelt,
en op uw hoede bent voor listen. Reynaert is boosaardig en slecht. Hij zal u
vleien en voorliegen. Krijgt hij de kans, dan zal hij u bedriegen, met valse en mooie
woorden. Bij God, hij zal u te schande maken, als hij kan.’ – ‘Heer,’ zei Bruun, ‘stop
uw vermaningen! Moge God mij vervloeken, indien Reynaert mij zo te grazen neemt
dat ik het hem niet betaald zal zetten, zodat hij aan het kortste eind trekt. Wees nu
niet bezorgd om mij.’ Nu neemt Bruun afscheid en hij zal daar komen waar het hem
zeer slecht zal vergaan.
Eerste indaging
114
(497) Nu is Bruun onderweg en hij acht het onaannemelijk en het leek hem overdreven
dat iemand zo boosaardig zou zijn en dat Reynaert hem te schande zou
maken. Door een donker bos kwam hij gelopen en door een woeste streek, waar
Reynaert zijn paden had gebaand, krom en talrijk, telkens als hij uit het bos gelopen
was om te jagen. Voorbij de woestenij lag een berg, hoog en uitgestrekt. Die
moest Bruun dwars oversteken om bij Manpertuus te arriveren. Reynaert had vele
woningen, maar het kasteel Manpertuus was de beste van zijn burchten. Daar trok
hij in als hij bevreesd was en in nood verkeerde.
(518) Nu heeft Bruun de beer zo ver gelopen dat hij bij Manpertuus aankwam,
waar hij de poort opmerkte waaruit Reynaert gewoonlijk naar buiten ging. Toen ging
hij voor de versperring op zijn staart zitten en sprak: ‘Bent u in huis, Reynaert? Ik
ben Bruun, de bode van de koning. Die heeft bij zijn God gezworen: voer ik u niet
met mij mee en komt u niet naar de rechtszitting om u aan het recht te onderwerpen
en om zonder vete verder te leven, dan zal hij u laten radbraken. Reynaert, doe
wat ik u adviseer en ga met mij mee naar het hof.’ Dit alles nu vernam Reynaert, die
in het voorste gedeelte van zijn poort lag, waar hij vaak placht te liggen, vanwege
de warmte van de zon. Aan de woorden die Bruun was begonnen te spreken, herkende
Reynaert hem direct en hij trok zich verder terug in het donkerste deel van
zijn hol. Hij dacht diep na om een plan te bedenken waarmee hij Bruun, de enorme
vreetzak, te pakken kon nemen zonder zijn eigen eer te verliezen.
(547) Toen sprak Reynaert na een hele tijd: ‘Hartelijk dank voor uw goede raad,
heer Bruun, beste vriend. Hij heeft u een slechte dienst bewezen die u deze tocht
aanried en u deze uitgestrekte berg liet oversteken. Ik zou naar het hof zijn gegaan,
al had u het me niet geadviseerd, maar mijn buik zit zo vol en op zo’n extreme
manier met een of ander vreemd nieuw voedsel dat ik vrees dat ik niet zal kunnen
gaan. Ik kan niet zitten of staan. Ik ben helemaal verzadigd.’ – ‘Reynaert, wat heb
je gegeten; wat?’ – ‘Heer Bruun, ik at waardeloos voedsel. Een arm man is geen
graaf, dat kunt u aan mij wel zien. Wij armelui moeten eten hetgeen we niet zouden
eten als we er iets op wisten. Goede, verse honingraten heb ik in grote voorraad.
Die moet ik eten uit noodzaak, als ik niets anders kan bemachtigen. Maar als ik ze
op heb, voel ik me beroerd.’
(574) Bruun hoorde dit en sprak: ‘Help, beste vos Reynaert, veracht u honing
zozeer? Honing is lekker voedsel, dat ik boven alle gerechten waardeer en boven
alle gerechten bemin. Reynaert, help mij om het te bemachtigen. Edele Reynaert,
beste neef, zo lang als ik leef, zal ik u daarom liefhebben. Reynaert, help mij het te
bemachtigen.’ – ‘Bemachtigen, Bruun? U drijft de spot met mij!’ – ‘Dat doe ik niet,
Reynaert, ik zou dwaas zijn, als ik met u de spot dreef, nee ik niet.’ Reynaert sprak:
Tiecelijn, 20, 2007