dichtbij - Kliek Publishing

“Ik word later een
Beatle”
dichtbij: Hoe is het allemaal begonnen?
“In 1963 zag ik het licht door de Beatles.
Ik was 9 en was zo overweldigd
dat ik intuïtief zelf een Beatle wilde
worden. 3 jaar later, op mijn twaalfde,
zat ik met een flesje melk naast mijn
kameraad Luc. Plots vroeg hij: ‘Jean,
wat ga jij later worden?’. Ik was zo
overdonderd dat ik de vraag retourneerde
en vroeg: ‘wat wil jij worden
Luc?’. Hij zei meteen: ‘ik moet daar
niet over nadenken, ik word voetballer’.
En ik dacht spontaan: ‘ik ga een
Beatle worden’. Van mijn negende tot
mijn twaalfde, toen Luc me die vraag
stelde, moet ik dus met die intentie
hebben rondgelopen. Maar toen ik dat
op mijn twaalfde uitsprak werd dat gevoel
een gedachte, een soort mentaal
plan. Dat was een gouden moment
voor mij. Ik speelde geen gitaar, ik
kon niets, maar ik zei ‘ik ga muzikant
worden’. Ik heb toen ook gezegd dat
ik Paul McCartney zou ontmoeten. En
dat is ook gebeurd. Ik geloof dus heel
sterk in de kracht van de geest. Maar
ik geloof vooral dat de geest je intentie
ook moet uitspreken.”
»Ik geloof heel
sterk in de
kracht van de
geest.»
dichtbij: na enkele gelukkige jaren in
de lagere school ben je naar sint-eduardus
gegaan, maar dat viel tegen?
“Ik was een creatieve jongen en met
creativiteit gingen ze nogal strak om.
Ze noemden je bijvoorbeeld bij je
achternaam. Ik was ineens ‘Vijdt’ in
plaats van ‘Jean’ en dat gaf mij een
gevoel van afstand. Ten tweede: de
les tekenen was meetkunde geworden.
Ik was een tekenaar en ik miste
dat. En de mentaliteit van lesgeven
was wat meer academisch, terwijl
ik een zeer persoonlijke aanpak gewend
was. Ik heb gerevolteerd toen,
waardoor ik mijn eigen ruiten heb
ingegooid bij mijn leraar wiskunde. Ik
was te kritisch over zijn methode van
lesgeven.”
22 > dichtbij April 2010
dichtbij: Zijn er je ook positieve dingen
bijgebleven?
“De lessen geschiedenis, de lessen
Nederlands en Engels, al wat neigde
naar culturele activiteiten, daar heb
ik toch wel wat van meegepikt. Zo
heb ik uit de les geschiedenis altijd
onthouden hoe de Romeinen hun
rijk hebben opgebouwd: door zich
langzaam te haasten, ‘festina lente’.
Ik voelde me zelf ook een beetje een
schildpad in haast. Ik heb daar ook
veel sport gedaan. En ik heb er mijn
muzikale soulmate ontmoet: Jan
Fraeyman, de latere gitarist van de
groep Scooter. Hij was een serieus
muzikaal onderlegde jongen en hij
heeft mij toch wel een fond meegegeven.
Zijn methode van gitaarspelen,
de manier waarop hij dat kon
uitleggen, dat was een goeie basis.
Hij kende ook muziek die ik nooit zou
beluisteren. Dat is ook Sint-Eduardus
voor mij.”
dichtbij: Maar het is er fout gelopen?
“Daarna ben ik naar Sint-Lodewijk
gegaan, want in mijn derde jaar was
ik gebuisd. Dat had natuurlijk ook
te maken met mijn groeiende drang
naar artiest willen worden. Naarmate
ik ouder werd begon ik een foute
reflex op te bouwen: om artiest te zijn
moest je bijvoorbeeld niet studeren,
vond ik. Die reflex had ik beter niet
gehad, maar ik bent zo overtuigd van
wat ik kon… zonder zelfs ooit bewijs
geleverd te hebben dat ik gitaar kon
spelen! Dat is wel mooi: hoe intentie
en overtuiging nog niet direct om
resultaat vragen, maar de overtuiging
wel al meer dan 100 procent aanwezig
is.”
liever een Gv dan
een Bv
dichtbij: Hoe zijn je eerste stappen in
de muziek verder gelopen?
“De 3 jaar die daarop volgden ben
ik toch blijven contact houden met
Jan en zo zijn wij gegroeid tot een
groepje. Het waren niet meer de 3
akkoordenliedjes van vroeger, ik werd
ineens in de samenzang gesmeten,
in moeilijkere gitaarpartijen en zo. En
toen zaten we ineens in de jaren ’70.
Ik heb mijn studies niet afgemaakt.
In mijn laatste jaar ben ik gestopt; ik
»Ik ben
geboren als
Jean Bosco
Safari, dus
kan ik het
best ook zo
sterven.»
was het beu om zo onder stress te
staan. Op mijn eenentwintigste ben ik
alleen gaan wonen. Ik ben naar Sint-
Lucas in Brussel gegaan maar heb er
enkele zeer traumatische ervaringen
opgelopen. Toen bleek dat de jury
bestond uit onze titularis en zijn zoon
van 13, ben ik opgestapt, samen met
5 anderen.”
dichtbij: Wat heb je dan gedaan?
“Ik ben werk gaan zoeken. Ik had een
gigantisch afrokapsel en daardoor
wilden ze me nergens. Maar op een
mooie dag ging ik naar een houthandel
in de haven, waar ze een magazijnier
zochten. Toen ik binnenkwam
kreeg ik de job meteen. Maar toen die
man mijn handen zag zei hij ‘jij bent
geen werkman hé’ en hij vroeg mij of
ik een droom had. Ik zei: ‘ik denk dat
striptekenaar het beste is wat ik kan
worden’. Hij beloofde mij om de job 3
dagen voor mij te houden. Als ik werk
vond als striptekenaar moest ik niet
meer terugkeren, vond ik geen werk,
dan kreeg ik de job. Op dat moment
klonk dat zoals die parabel van de