dichtbij - Kliek Publishing

Een feest met de plaatselijke medewerkers.
Sommige personeelsleden
hebben zelf een handicap. Ik zit naast
een receptionist, Ignace. Hij heeft een
handicap, is getrouwd, heeft 4 kinderen
en woont in het centrum zelf. Je
voelt zó: iedereen telt hier!
Na een schoolbezoek trekken
we met Emmerance,
zelf leerkracht in het Institut
Technique Fundi Maendeleo,
de heuvel op. Helemaal
achteraan het schooldomein
staan 9 ‘chaletjes’.
Hier woont ze samen met
haar man en 7 kinderen.
Hoe meer ik hoor en voel
hoe Emmerance leeft en
werkt voor haar gezin, voor
haar wijk, voor haar school,
hoe meer bewondering ik
krijg voor haar. Ik vraag me
af of ik ook zoveel moed zou
hebben.
Mijn eerste kennismaking
met Broeder Johan, de
man van de Zuidactie
“Bora Shabunda”. M’n
waardering voor zijn werk
stijgt naarmate ik z’n
gedrevenheid zie en zijn
verhalen hoor over zijn
inzet tijdens de genocide,
in de vluchtelingenkampen,
bij het opstarten van Sosame, bij
de werking van het psychiatrisch instituut, bij de nieuwbouw
in Shabunda… Zelf zegt hij: “ik heb niet gekozen om hier in
Bukavu te zijn, het lot heeft me hier gebracht.”
Op het binnenplein staan een
tiental blinden klaar achter
djembé’s. Wij worden verwelkomd
op een heerlijke
muzikale manier. Het pakt me
zo, ik krijg een krop in m’n
keel. Kloppen ze al de emoties
van de laatste dagen uit mij?
Ik heb geleerd: hulp en kennis
doorgeven naar het Zuiden is
geen eenrichtingverkeer meer.
Wij kunnen ook veel van hen
leren!
Altijd opnieuw fascineert me de weg en de beweging errond:
knalrode aarde, de vele lemen huisjes en hutjes, het heuvellandschap,
de bananenbomen en andere zuiderse begroeiing,
de vastgebonden geitjes aan bomen, de honderden
mannen, vrouwen, kinderen te voet langs die baan, vrachten
dragend op hun hoofd of rug, de veel te zwaar beladen
fietsen, …
dichtbij April 2010 > 11