Januari 2013 - Vrijzinnig Vilvoorde

digen? Wij laten deze aspecten momenteel
buiten beschouwing.
In 2008 verscheen de studie ‘Analysis of
the Domestic Law concerning Blasphemy,
Religious Insults and Inciting Religious
Hatred in Albania, Austria, Belgium, Denmark,
France, Greece, Ireland, The Netherlands,
Poland, Romania, Turkey, United
Kingdom on the basis of replies to a
questionnaire’. Het gaat hem hier om een
document van de Commissie van Venetië,
de Europese Commissie voor Democratie
door Recht. Het rapport leert ons dat, in
Europa, godslastering een strafbaar feit is
in Oostenrijk, Denemarken, Finland, Griekenland,
Italië, Liechtenstein, Nederland
en San Marino.
Ook België komt – verwerking van de
antwoorden die verstrekt werden – aan
bod. Hieruit leren wij dat België (Strafwetboek,
artikel 142 en volgende) voornamelijk
het ‘verstoren van religieuze bijeenkomsten’,
het ‘niet respecteren van religieuze
feesten’ of het verhinderen of verplichten
van ‘deelname aan een cultus’
viseert.
Artikel 142 bestraft inderdaad ‘… hij die
een of meer personen door geweld of
bedreiging dwingt of verhindert een eredienst
uit te oefenen, de uitoefening van
die eredienst bij te wonen, bepaalde godsdienstige
feesten te vieren, bepaalde
rustdagen te onderhouden en dientengevolge
hun werkhuizen, winkels of magazijnen
te openen of te sluiten en een
bepaalde arbeid te verrichten of te staken
…’
Artikel 143 verduidelijkt dan weer dat
gestraft worden (met een gevangenisstraf
en met een geldboete) ‘… zij die de
oefeningen van een eredienst, gehouden
in een plaats welke bestemd is of gewoonlijk
dient voor de eredienst of bij
openbare plechtigheden van die eredienst,
door het verwekken van stoornis of
wanorde verhinderen, belemmeren of
onderbreken.’ Artikel 144 bestraft (met
een gevangenisstraf en met een geldboete)
‘… hij die de voorwerpen van een
eredienst door daden, woorden, gebaren
of bedreigingen beschimpt, hetzij in plaatsen
welke bestemd zijn of gewoonlijk
dienen voor de uitoefening ervan, hetzij
bij openbare plechtigheden van die eredienst’
terwijl artikel 145 focust op ‘… hij
die een bedienaar van een eredienst in de
uitoefening van zijn bediening smaadt
door daden, woorden, gebaren of bedreigingen’.
Artikel 10 van het Europese Verdrag voor
de Rechten van de Mens omschrijft wat
onder vrijheid van meningsuiting moet
worden verstaan. Dit artikel waarborgt de
vrijheid maar onderstreept tezelfdertijd
dat geen enkele vrijheid absoluut is.
‘Een ieder heeft recht op vrijheid van
meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid
een mening te koesteren en de vrijheid
om inlichtingen of denkbeelden te ontvangen
of te verstrekken, zonder inmenging
van enig openbaar gezag en
ongeacht grenzen. Dit artikel belet Staten
niet radio-omroepen, en bioscoop- of televisieondernemingen
te onderwerpen aan
een systeem van vergunningen. Daar de
uitoefening van deze vrijheden plichten en
verantwoordelijkheden met zich meebrengt,
kan zij worden onderworpen aan
bepaalde formaliteiten, voorwaarden, be-
45