p Open brief aan de minister-president p Twee versies van Karel ...

Angela Devilee overleden
Met verslagenheid hebben wij kennisgenomen van het overlijden
van Angela Devilee. Gedurende meer dan 11 jaar was zij als
medewerkster van de ledenadministratie een eerste aanspreekpunt
voor veel leden; zij zullen haar hartelijkheid hebben ervaren.
Angela was met haar grote inzet en toewijding een constante
factor in een periode van groei van de Vereniging Rembrandt.
Geen verzamelband
voor het Bulletin
Gift Alexander Pechtold
Hoewel een aantal leden positief
reageerde op het idee van de heer
B.C. Schouw om een verzamelband
voor het Bulletin te produceren
(zie het najaarsnummer van het
Bulletin 2010), is de belangstelling
hiervoor toch niet voldoende
gebleken om de investering te
rechtvaardigen.
Temidden van alle bezuinigingen die vanuit politiek Den
Haag tot ons komen, was het onlangs een verademing
toen D66-voorman Alexander Pechtold zijn honorarium
voor een televisieoptreden als gift had overgemaakt naar
de Vereniging Rembrandt. Een mooi gebaar!
45 VERENIGING REMB RANDT ZOMER 2011
GESTEUNDE WERKEN UITGELICHT
De collectie verrijkt
Voor vaste bezoekers van Museum Boijmans Van Beuningen valt er
momenteel veel nieuws te ontdekken. Niet alleen zijn de zalen opnieuw
ingericht en is de verzameling aangevuld met bruiklenen uit
andere musea, maar ook de zaalteksten en etiketten zijn nieuw.
Hieronder de teksten die Peter Hecht schreef voor schilderijen van
Bosch en Magritte, beide met steun van de Vereniging Rembrandt
aangekocht.
Jheronimus Bosch
De marskramer,
circa 1500
De aankoop van dit
schilderij in 1931
zette Museum
Boymans op de kaart.
Bosch’ beeld van de
mens als zwerver in
een vijandige wereld
bleek geweldig tot de
moderne verbeelding te
spreken en Rotterdam had
een icoon. Vroeger werd de
voorstelling van de armoedzaaier
geduid als een uitbeelding van de bijbelse verloren zoon die
zojuist het bordeel verlaten heeft. Tegenwoordig wordt hij
vanwege de ransel op zijn rug een marskramer genoemd.
René Magritte
Le modèle rouge III, 1937
De toeschouwer confronteren
met een onbestaanbaar
beeld in een
bedrieglijk echte techniek,
daar hield Magritte van.
De schutting in dit schilderij
ziet er heel gewoontjes
uit, maar die voetschoenen
niet. Wat zij
betekenen is een raadsel.
Gewoonlijk wil een titel
nog wel eens helpen als
een voorstelling onbegrijpelijk
is. Hier niet. De
naam ‘Het rode model’
– rood? model? – draagt
alleen maar bij aan de
verwarring.