Brabers, J., Markx, S. en Reinders, W. Uitvaartbegeleiding op ...

34
He/muf Sikma
Wie
Helmut Sikma (Zaandam, 1930) heeft
een humanistische achtergrond. Al ruim
voor de oorlog stelde zijn vader voor
om bij een bijeenkomst georganiseerd
voor verschillende kerken getiteld:
'Wat zou er gebeuren als Jezus nu op
aarde kwam' ook buitenkerkelijken uit
te nodigen. Prompt werd hij daar zelf
voor uitgenodigd. Het Humanistisch
Verbond (HV) bestond toen nog niet,
later werd het gezin lid. Helmut werkte
tot aan zijn pensioen als gemeente
ambtenaar in Assendelft, Beverwijk
en Rolde en heeft als Ambtenaar van
de Burgerlijke Stand veel huwelijken
voltrokken. Hij heeft twee kinderen en
drie pleegkinderen. Dhr. CH. Schonk
die het boekje Humanisme, ook uw
kijk op het leven schreef, vroeg hem de
cursus te volgen voor gespreksleider
voor arbeidersgespreksgroepen. Doel
was het 'elitaire humanisme meer bij
(miniatuurtje)
de gewone man te brengen'. Hij deed
dat. Naast zijn lidmaatschap bij het
Humanistisch Verbond was hij ook lid
van Humanitas en bekleedde diverse
bestuursfuncties.
Waarom
Directe aanleiding voor Helmut om te
spreken bij uitvaarten, was de begrafenis
van zijn buurman. De speech van
de dominee was even gelovig als onpersoonlijk.
Helmut vroeg zich af: 'Wie
vertelt hoe trots hij was op zijn koeien,
hoe hij hun oren kon oppoetsen, hoe
hij zingend in het veld stond, hoe hij de
naam en elke eigenschap van zijn koeien
kende en er over kon vertellen. De
volgende keer sta IK daar.' Vervolgens
deed hij de cursus van het HV.
Humanistisch gehalte
'Uitgangspunt is dat je van mensen
moet houden. Je moet hun gevoel begrijpen
en dat in goede en begrijpelijk
taal kunnen opschrijven. Je moet het
goed kunnen voordragen voor een
gezelschap, de emoties vertolken maar
ze zelf goed onder controle houden.'
Aan de uitvaart ging een voorgesprek
vooraf, of indien nodig twee. Dat
duurde meestal zo'n twee uur. Dan
schreef hij de speech.
lIustratief
Om in de juiste sfeer te komen voor zo'n
uitvaart begaf Helmut zich soms een
uur van tevoren naar het crematorium
of begraafplaats. Daar ging hij op een
bankje zitten om zich letterlijk tussen
de doden te begeven, simpelweg om
bij het gevoel van verdriet te komen
van de familie en de gebeurtenis.