Brabers, J., Markx, S. en Reinders, W. Uitvaartbegeleiding op ...

24
Het rapport uit 1953 (zie blz 43), het eerste dat over humanistische
uitvaartbegeleiding is verschenen, biedt een schat aan details over
de (gedroomde) inhoud van het werk. Hoe moest een uitvaartbegeleider
gekleed gaan en hoe moest hij zich gedragen? Wat mocht hij wel zeg-
gen en wat niet? Humanisten kennen geen kerkelijke rituelen. 'Geen
ritueel, geen formules, geen grote (bijbel)teksten maar wel een persoon-
lijk woord over de overledene en een menselijk woord tot de levenden:
aldus het rapport. Een humanistisch uitvaartbegeleider diende vooral
sober te zijn. Pathos was uit den boze. Minderwaardig spreken over gods-
dienst was niet gewenst. Zinspelingen op het hiernamaals ook niet. De
toespraak moest niet langer dan een kwartier duren. Een spreker diende
correct gekleed te gaan. Een donker pak was onontbeerlijk maar een hoed
werd niet per se nodig geacht.
Van alle markten thuis
Waaruit bestond de begeleiding? In feite verschilt die niet zoveel met de
huidige praktijk. Door met de nabestaanden te praten, kon de uitvaartbegeleider
zich een beeld van de overledene en zijn leven vormen. Tijdens
de plechtigheid hield de begeleider, na een teken van de begrafenisondernemer,
een korte toespraak in het sterfhuis. Vervolgens begeleidde hij de
familie op de tocht naar het kerkhof. Hier hield de begeleider op verzoek
weer een korte toespraak aan de groeve. Eenmaal terug in het sterfhuis sprak
de begeleider, op verzoek, een dankwoord namens de familie. En hiermee zat