• Het belang van het stomatognatisch systeem in het topvoetbal ...

de armen
- het os hyoïd is het equivalent van de
benen
- de maxilla is een equivalent van het
sternum* en deze is bij landdieren
van het schedeldak afgegleden naar
voren **
- het os zygomaticum heeft overeenkomsten
met de clavicula
- de ala major van het os sphenoïd
heeft overeenkomsten met de onderste
zwevende ribben
* Bij de romp verplaatst het sternum
embryologisch naar caudaal, namelijk
van zijn oorspronkelijke ligging voor
het hart, dat zich oorspronkelijk hoog
ventraal in de hals bevindt, tot aan de
voorkant van de thorax. Het sternum
migreert hier naar caudaal.
** De zogenoemde “sternale structuur”
van de schedel, de maxilla, migreert
echter naar craniaal en kiept letterlijk
over de schedel naar voren en vormt
het midden van het aangezicht. Hier is
wederom een tegenstrijdigheid duidelijk
te zien.
Zoals ik hierboven beweerd heb moeten
de fenomenen die we embryologisch
en ontologisch bekeken hebben ook
in de paleontologie terug vinden. Paleontologisch
beschouwd is het ontstaan
van de extremiteiten bij de gewervelden
een wonderbaarlijk gebeuren. Bij
de hoogst ontwikkelde prevertebraten
zoals de lancetvis of amphioxus of ook
wel als branchiostoma bekend, zien we
nog geen kop en geen hart (men noemt
ze acraniaten) en ook geen extremiteiten
in de vorm van zwemvliezen.
Bij de meest primitieve vertebraten, de
lampreyen en slijmprikken, zijn een kop
en meerdere hartsystemen te ontdekken,
maar nog geen kaak. Deze groep
noemt men de agnaten. Deze vissen
hebben ook nog geen zwemvliezen.
> Literatuur
1. Blechschmidt, Benson, Clarkson; e.a.
- Die vorgeburtlichen Entwicklungs des
Menschen; 1961
- Anatomie und Ontogenese des Menschen;
1978
- Sein und Werden, die Menschliche
Fruhentwicklung; 1982
- Zo begint het menselijk leven; 1979
18
Vakinhoudelijk
Uit deze primitieve vertebraten ontstaan
de kraakbeenvissen en beenvissen,
de teleost. Deze bezitten zowel
een kaak als ook zwemvliezen. We
kunnen een gemeenzaam en gelijktijdig
ontstaan van deze structuren zien,
zoals bij de kaak en de zwemvliezen.
Deze ontwikkelen zich in een balans
verder. De zwemvliezen zijn de voorlopers
van onze extremiteiten. Er is dus
een directe samenhang tussen de armen
en de mandibula. Het schoudergewricht
heeft een directe relatie met het
kaakgewricht.
Terwijl de schedel en romp in verbinding
en bovenal in balans met elkaar
staan, net zoals de kaak en de extremiteiten,
zouden wij deze structuren alleen
in verbinding en in betrekking tot
elkaar moeten behandelen. Het heeft
volgens mij geen zin de schedel te behandelen
zonder rekening te houden
met de romp. Wanneer niet het geheel
behandeld wordt, creëren we waar mogelijk
een dysbalans in plaats van een
harmonie die we graag hadden.
Er is, naast de balans tussen kaak en
schouder, ook een verbinding tussen
schouder en romp en daarom wordt de
romp bij craniomandibulaire dysfunctie
zoveel mogelijk meebehandeld. Om
deze gebieden te harmoniseren en een
normale mobiliteit te herstellen is het
belangrijk eerst de oorzaken van de
bewegingsbeperkingen van de schouder
te kennen en deze te behandelen.
TMG-problematiek kan de oorzaak zijn
van schouderklachten. Afgezien van de
bovenbeschreven anatomische wisselwerking
mogen we niet vergeten dat
bij TMG-problematiek het zeer vaak om
occlusieproblemen gaat.
Welke mogelijke oorzaken zijn er aan
te geven bij een verminderde occlusie?
Natuurlijk geeft het problemen aan de
- Das wunder des Kleinen; 1985/1986
- Die Erhaltung der Individualiteit;
1982
- Der Menschliche Embryo; 1963
- The Ontogenetic Basic of Human Anatomy;
2004
- Wie beginnt das menschliche Leben;
2002
2. Benton, Vertebrate Palaentology, 3th
Edition; 2005
gewrichtsoppervlakken, maar bovenal
wanneer de contactvlakken (tanden)
tussen boven- en onderkaak niet goed
op elkaar passen. De mandibula is een
veranderlijk, flexibel en veranderbaar
bot en wordt van tijd tot tijd bepaald
door de toestand van de lever, milt en
nieren. De toestand van de maxilla is
geheel afhankelijk van de toestand van
het sternum en diens organen zoals het
hart, longen en oesophagus.
Het craniomandibulair gewricht is tevens
afhankelijk van toestand van het
os temporale. Er zijn krachtige wisselwerkingen
tussen de temporalen
enerzijds en het ilium en scapula anderzijds,
die op hun beurt weer een
relatie hebben met de thorax en het
kleine bekken.
Bovendien is bekend dat op evolutionair
vlak het kaakgewricht, zoals we bij
mensen kennen, een “laat” gewricht
is. Het craniomandibulair gewricht
komt pas voor het eerst bij zoogdieren
voor. Paleontologisch was er eerst een
primair kaakgewricht, een gewricht
direct tussen Maxilla en Mandibula,
waaruit het secundaire kaakgewricht,
het craniomandibulair gewricht met de
gehoorbeentjes, ontstaan is. De functie
van de gehoorbeentjes moet bij het
craniomandibulair gewricht betrokken
worden. De hamer (malleus) heeft nog
steeds een directe relatie met de mandibula
en het aambeeld (incus) is nog
steeds een derivaat van de maxilla. De
stijgbeugel (stapes) is een derivaat van
het hyoïd.
Ik hoop dat mijn verhaal bijdraagt aan
de holistische benadering van mensen
en dat we de “geest” van de filosofie
van de osteopathie van A.T. Still trouw
blijven. Daarom besluit ik mijn verhaal
met:
“Osteopathie is anatomie, anatomie,
anatomie en anatomie”
3. Romer, The Vertebrate Body; 1986
4. Gasser, Blechschmidt, Atlas of Human
Embryos; 1975
5. Netter, The Ciba Collection of Medical
Illu strations volume 1 Nervous System;
1983
6. Brookes, Clinical Embryology, a color
atlas and text; 1998
7. Drews, Color Atlas of Atanomy;1995