Jaargang 5, nr. 3, december - Boogh

Leefgroep in
Amersfoort Leeft
interview met
KLAAs BAKKKer
Activiteit uitgeLicht
fotogrAfie
coLumns
MAGAZINE
Boogh magazine - december 2011 3
Jaargang 5, nummer 3, december 2011

BOOGH MAGAZINE
huisblad van Boogh
jaargang 5, nummer 3, december 2011
REDACTIE
Pieter Houtman, Gert-Jan van Zetten
REDACTIERAAD
Maaike de Lange, Paul Verbaarschott
NIEUWSSPOTTERS
Keyvan Ditzel, Joop de Knegt, Juliëtte Verweij
VORMGEVING
Anuschka Kruidhof
KOPIJ VOLGENDE NUMMER
Inleveren voor 2 februari 2012.
DIGITALE VERSIE
Boogh Magazine is ook digitaal beschikbaar op
www.boogh.nl.
ADVERTENTIE
Ook een advertentie in Boogh Magazine plaatsen?
Hier zijn kosten aan verbonden. Stuur dan
een mail naar magazine@boogh.nl voor meer
informatie.
Lezers die niet langer prijs stellen op toezending
van Boogh Magazine of juist meer exemplaren
willen ontvangen, kunnen contact opnemen met
Maaike de Lange, m.de.lange@boogh.nl
Boogh
Hendriklaan 7
3481 VR Harmelen
telefoon 0348 442466
email magazine@boogh.nl
Inhoud
Handicap in het nieuws
Nieuws uit het ‘wereldje’
4
Leefgroep in Amersfoort leeft
Door Pieter Houtman
Ruggenmerstimulatie als laatste
6
middel tegen pijn 8
Interview met Klaas Bakker
Onbeperkt houdbaar
CD-recensie: de Dijk
10
Column: Griekenland 5+
Door Pieter Houtman
Genieten van muziek in
11
De Paraplu 12
Door Gert-Jan van Zetten
Redactioneel
Denkend aan de tweede helft van 2011 gaan de gedachten
uit naar een verregende zomer, een aardige nazomer met als
hoogtepunt het zomerse weekend van 1 en 2 oktober, de dood
van Ghadaffi, waarmee Libië werd verlost van een barbaarse
leider, en de harde roep uit vele hoeken van de samenleving
om het pgb te behouden, waar staatssecretaris Veldhuijzen –
van Zanten doof voor bleef. Door de gedachten gaan ook John
Kraaijkamp (86) en Rijk de Gooyer (85) die kort naar elkaar
overleden. De Amsterdammer en de Utrechter – het kan best
samen! – vormden jarenlang het komische duo Johnny & Rijk.
Daarnaast waren het grote acteurs. Natuurlijk denk je ook aan
Mauro, mensen die in een soortgelijke situatie zitten en de
hardvochtigheid van minister Leers, net als de eerder genoemde
Veldhuizen – van Zanten een CDA-politicus. Een partij die de
weg behoorlijk kwijt is. Een land waar dat voor geldt, is zonder
twijfel Griekenland, dat door zijn slechte financiële huishouding
ook de economische toekomst van Europa op het spel zette. Om
met eigen ogen te zien hoe het er met Griekenland voor staat
is een van onze redactieleden naar Athene afgereisd. Geheel
op eigen kosten overigens. Een reis is niet iets wat binnen het
budget van dit magazine ligt. Het zou ook niet passen bij een
organisatie als Boogh, en al helemaal niet nu in financiële zin alle
zeilen bijgezet moeten worden. Pieter was daar voornamelijk om
vakantie te vieren. Voor het magazine heeft hij er een column
over geschreven. In dit magazine staat ook een gastcolumn
met als titel Vier de verschillen, geschreven door Lavinia Boele,
regiomanager van Boogh Activiteiten Amersfoort. Met Klaas
Bakker, cliënt bij Boogh Activiteiten Baarn, hadden we een
boeiend interview over de ruggenmergstimulator die hij kreeg
om de ernstige pijn in zijn rug sterk te verminderen. Ook spraken
we over de aanloop daar naartoe en hoe het nu met Klaas gaat.
De Leefgroep van Boogh Activiteiten in Amersfoort is een groep
die volop leeft. Aan de hand van een artikel laten we u getuige
zijn van hoe het er in de Leefgroep aan toe gaat. In het magazine
staan nog veel meer artikelen en ook ontbreken de vaste
rubrieken niet. We wensen u veel leesplezier!
De redactie
Onbeperkt houdbaar
CD-recensie: Selah Sue
14
Column: Vier de verschillen
Door Lavinia Boele
15
Column: Filmpje pakken 16
Door Gert-Jan van Zetten
Activiteit uitgelicht 17
Fotografie
Stellingname 18
Lezerspanel reageert op een prikkelende stelling
Boogh magazine - december 2011 3

Boogh magazine - december 2011
HANDICAP IN HET NIEUWS
Voetballer FC Utrecht loopt hoge dwarslaesie op
Op 10 mei van dit jaar kwam FC
Utrecht-speler Mihai Nesu op de training
in botsing met ploeggenoot Alje
Schut. Een botsing zoals zo vaak voorkomt
op een voetbalveld. Normaal
gesproken staat iemand op en vervolgt
hij de training of wedstrijd.
Na deze botsing echter blijft de
Roemeense linksback bewegingsloos
liggen. Niet veel later begint hij te
schreeuwen, vanaf zijn nek heeft
Nesu geen gevoel meer en ook heeft
hij moeite met ademen. Hij wordt
naar het ziekenhuis gebracht, waar
een gebroken nekwervel wordt geconstateerd.
Een operatie volgt. Vier
maanden later geeft Nesu in een
interview aan dat zijn toestand na
de operatie zelfs twee dagen kritiek
was.
Na een maand in het ziekenhuis
wordt Nesu overgebracht naar
revalidatiecentrum De Hoogstraat.
Daar werkt de voetballer hard aan
zijn revalidatie om procenten vooruitgang
te boeken en om te leren leven
met zijn zware handicap. Alleen het
gevoel in zijn rechterhand is
teruggekomen. Mentaal heeft de
voetballer het zwaar. “Ik heb mijn
ups en downs. Toen ik naar de
revalidatiekliniek kwam, dacht ik dat
ik gemakkelijk vooruitgang zou
boeken. Maar je gevoel komt niet
zomaar terug door een wonder. Als ik
uit bed kom, is het enige wat ik kan
doen, rijden in mijn rolstoel, die ik
bedien met mijn rechterhand. Ik kan
ook de telefoon bedienen met mijn
mond.”
FC Utrecht heeft plannen om middels
een benefietduel Nesu in financiële
zin te ondersteunen. Ook wordt
gekeken om hem ergens in de
organisatie een functie te geven, als
zijn herstel daar ruimte voor biedt.
Nesu richt zich op een toekomst in
Nederland. “Ik heb gelezen dat veel
mensen in Roemenië denken dat ik
een kasplantje zal blijven voor de
rest van mijn leven. Maar hier in
Nederland kunnen kasplantjes als
ik het uiteindelijk tot bankdirecteur
schoppen. Ik ben er zeker van dat ik
in Roemenië ook goed behandeld zou
zijn, maar hier hebben ze overal wat
op gevonden. Ik zap naar een ander
tv-kanaal door in een rietje te blazen,
een geweldige uitvinding.”
Bron: Telesport
Café op Texel zet jongeren in rolstoel de deur uit
Tien jongeren in rolstoelen zijn
zaterdagavond een café in De Koog
op Texel uitgezet. De gehandicapte
jongeren waren op Texel een weekend
aan het strandzeilen met stichting
Windkracht 12. Volgens Wendy de
Haas van Windkracht 12 hadden de
begeleiders van tevoren uitgezocht of
de rolstoelers welkom waren in het
café. Niets leek een avondje uit in de
weg te staan, maar eenmaal binnen
bleek dat de tien rolstoelers om
uiterlijk 23.15 uur het café moesten
verlaten.
De Haas: “De eigenaar was bang dat
hij omzet zou mislopen omdat er
vanwege de rolstoelen minder andere
klanten naar binnen zouden kunnen.
We hebben ons niet zo maar laten
wegsturen en zijn de discussie
aangegaan. Maar de eigenaar was
woedend, hij reageerde zelfs
agressief. Toen zijn we toch maar naar
buiten gegaan.”
De uitbaters van het café beweren dat
de afspraak was dat de groep een half
uur binnen zou zijn en daarna weer
zou vertrekken.
“Het gebeurt bij ons regelmatig dat er
groepen lichamelijk of geestelijk
gehandicapten binnen komen.
Hiermee maken wij de afspraak dat
zij naar binnen mogen maar dat ze
wanneer het drukker wordt voor hun
eigen veiligheid weer naar buiten
gaan.” Volgens de uitbaters is om
23.15 uur, toen de groep nog binnen
was, één van de beveiligers naar de
begeleider met wie de afspraak was
gemaakt gegaan om te vragen of de
groep al de intentie had om naar
buiten te gaan. Hierop kreeg hij te
horen dat de groep weigerde te
vertrekken omdat het discriminatie
zou zijn. “Het gaat hier echter om de
veiligheid. Niet alleen blokkeerden de
rolstoelen onze nooduitgang, de begeleiders
kregen de rolstoelen al met
moeite naar binnen, mocht er paniek
of brand uitbreken dan zouden zij ze
ook niet naar buiten hebben gekregen.”
Bron: RTV Noord-Holland
Snel aan de slag met Locus
De nieuwe landelijke bemiddelingsorganisatie
Locus helpt mensen met
een arbeidshandicap of langdurige
uitkering sneller aan een baan bij een
‘gewone’ werkgever. Bedrijven
kunnen voortaan terecht bij één
loket, zodat het gemakkelijker wordt
om mensen met een beperking aan de
slag te helpen.
Locus is een samenwerkingsverband
van de brancheorganisaties van sociale
diensten (Divosa) en sociale
werkvoorzieningbedrijven (Cedris),
gemeenten en bedrijven. Bij de
distributiecentra van Post NL,
Alliander en Nuon zijn al mensen met
een arbeidsbeperking aan de slag.
Locus-bestuurslid Van Krimpen: “Wij
verwijzen bedrijven door naar de
juiste contactpersonen bij de
re-integratiebedrijven of
uitkeringsinstanties, zorgen voor een
raamovereenkomst en zo nodig
opleidingen. Nu duurt de hele
procedure al gauw een half jaar,
Startbijeenkomst programmalijn CVA
Begin oktober vond de startbijeenkomst
van de programmalijn
CVA plaats. Er waren 40
onderzoekers, promovendi,
knowledge-brokers en behandelaars
uitgenodigd. Het was een zeer
geslaagde, geanimeerde middag.
De programmalijn gaat investeren
in de samenwerking tussen zorg en
wetenschap, zodat behandelaars
enthousiast worden om input
te leveren aan onderzoek en
onderzoekers gestimuleerd worden
om de uitkomsten van projecten te
vertalen in winst voor de patiënt
en familie. De deelnemers werken
bij verschillende instellingen
NOS gaat voor de Paralympische
Spelen van London 2012 de zendtijd
ten opzichte van de Spelen in Beijing
verdubbelen. Tijdens die Spelen zond
de NOS dagelijks één programma van
een half uur uit.
“In de avond komt nu dagelijks, late
night, een samenvattingsprogramma
van alle belangrijke wedstrijden van
die dag”, aldus Peter Kloosterhuis,
hoofd Projecten bij de NOS . “Een
aantal van de finales zal ’s avonds
zijn en omdat we aan het eind van
de avond uitzenden, geeft dat ons
de mogelijkheid om iedere dag een
update te maken. Dat is programma
één. Daarnaast gaan we dagelijks
via Locus kan het ook in zes tot acht
weken.” Locus speelt in op de nieuwe
Wet werken naar vermogen, waarin
de regelingen voor bijstand (Wwb),
de Wajong (jonggehandicapten) en de
sociale werkplaatsen (Wsw) in 2013
worden samengevoegd.”
Bron: www.ango.nl
(Hoge School, Helmholz instituut,
UMCU en De Hoogstraat) en alle
disciplines (verpleegkundige, arts,
(neuro)psycholoog, bewegingswetenschapper
en paramedicus)
waren vertegenwoordigd. De
deelnemers maakten kennis met
elkaar en presenteerden elkaar
posters over lopend en startend
onderzoek.
Bron: www.dehoogstraat.nl
NOS verdubbelt zendtijd Paralympische Spelen
in de vooravond live vanuit Londen
een talkshow maken, met gasten
aan tafel. We beginnen niet op
29 augustus bij het begin van de
Paralympische Spelen, maar op
maandag 27 augustus. Zo hopen we
in de voorbereiding op de Spelen de
kijker al mee te nemen.”
4 5
Bron: NOS
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
Leefgroep in Amersfoort leeft!
De leefgroep is een al lang bestaande dienstverleningsvorm van Boogh. Bij
Boogh Activiteiten Amersfoort ‘leeft’ de leefgroep als geen ander! Hoog tijd
om eens na te gaan hoe cliënten deze opzet ervaren ten opzichte van de
reguliere activiteiten.
Een sfeerimpressie, door Pieter Houtman
In de loop van de woensdagmiddag rol ik de leefgroep binnen. Ik voel me
een soort VIP als ik ‘formeel’ als hoog bezoek van het magazine verwelkomd
word. Reden voor mij om die belangrijkheid enigszins te temperen,
en ik vertel wat ik kom doen. Met het vragenpapiertje als leidraad, maar
zonder het te ‘belangrijk’ te maken, begin ik het gesprek.
De leefgroep richt
zich op mensen met
een meervoudige
handicap.
Dit betreft vooral
mytylschoolverlaters.
Bij Boogh is de leefgroep
een specifieke vorm van
dienstverlening,
die bestaat naast het reguliere
activiteitenprogramma.
Het gaat zoals het gaat, en de eerste vraag die aan de orde komt, is dan ook de laatste
op mijn lijstje. Ik richt mij tot John, een oudgediende van de leefgroep, en vraag hem
of de leefgroep is veranderd ten opzichte van vroeger. John is al sinds 1986 cliënt van
Boogh (het toenmalige Regenboog). In dat jaar was er nog geen leefgroep, geeft hij aan,
later wel (in Harmelen). Tegenwoordig zijn er meer mensen die gebruikmaken van de
leefgroep. Een duidelijk verschil met vroeger vindt hij dat er destijds geen internet was
en nu wel. Van het internet wordt veel gebruikgemaakt, onder andere om onderwerpen
uit te pluizen. Terwijl ik de ruimte rondkijk en ook andere cliënten vraag naar hun
ervaringen, merk ik dat het gesprek nog op gang moet komen.
Maar ja, ik moet straks wel iets te schrijven hebben! Dus bij de vraag of er iets is wat de cliënten zouden willen
veranderen binnen de leefgroep vraag ik me op een gegeven moment af of hier soms een soort valse bescheidenheid
heerst. Maar Angelique wil wel met me praten: “Soms zijn er wisselingen van medewerkers!” Dat ervoer ze in het begin
soms als lastig, “maar het went,” zegt ze. Daarnaast veroorzaakt het in- en uitlopen van bijvoorbeeld vroegtijdige
taxichauffeurs onrust. Piet vindt het soms lastig om hulp te vragen als Marleen en Coosje (twee van de vaste
medewerkers van de leefgroep) druk bezig zijn, maar hij vindt de sfeer goed!
Vaste medewerkers worden als prettig ervaren, vooral tijdens het zomerprogramma, want dan loopt alles toch net wat
anders dan normaal.
De leefgroep doet activiteiten in een eigen ruimte en sinds kort wordt er ook gebruikgemaakt van een extra ruimte
naast de vaste ruimte. Dit wordt als fijn ervaren. Want zoals gezegd, de leefgroep ’leeft’ in Amersfoort en is mede
daardoor misschien ook wel uit haar jasje gegroeid.
Cliënten en medewerkers van de leefgroep
Hoe ziet een dag bij de leefgroep eruit?
Marleen: “Neem nou de maandag: we starten in de
middenruimte met koffie, net als alle cliënten. Om kwart
voor tien verplaatst de leefgroep zich naar de leefgroepruimte,
en vertellen we elkaar over ons weekend.
Daarna worden de onderwerpen (via internet) uitgeplozen.
De cliënten van de leefgroep nemen ook deel aan
reguliere activiteiten, de activiteit Tekenen en schilderen
wordt bijvoorbeeld als leuk ervaren, maar de cliënten
kunnen gewoon weer bij de leefgroep aanschuiven
wanneer een reguliere activiteit hen toch niet helemaal
bevalt, wat een bepaalde veiligheid biedt.
Want wat door de cliënten als één van de prettige
meerwaardes ervaren wordt, is dat er in de leefgroep
meer structuur geboden wordt. John zegt hierover: “Er
is veel structuur; daardoor heb ik een ‘stok achter de
deur’.” Angelique: “Het is fijn om in de leefgroep te zijn
omdat het in andere activiteiten drukker is. Hier begrijp
ik de onderwerpen ook beter vanwege de uitgebreidere
uitleg.”
Wat vind je de leukste activiteit?
Justus hoeft er niet lang over na te denken: “De pauze
natuurlijk!” (Ha, ha.) “En nu serieus,” merkt Marleen op,
waarmee ze lijkt te hopen dat Justus iets kenmerkends
over de leefgroep zal zeggen. “De leefgroep geeft rust,”
meldt Justus.
Leerlingen van
de mytylschool
kunnen tijdens
hun opleiding
stage lopen
in de leefgroep.
Vincent, die met zijn
tweelingbroer Floris een
stage bij de leefgroep doet,
geeft aan dat hij het fijn
vindt om steeds met dezelfde
groep mensen bij elkaar
te zijn. Daarnaast vindt hij
de leefgroep een prettige
afwisseling met school.
Coosje merkt op: “Gezelligheid met elkaar staat voorop!”
Semmih en Margo noemen onder andere Leefgroep
leerzaam als één van de leukste activiteiten. Terwijl
Azdine de volgende conclusie trekt: “Ik ga mee met hoe
de wind waait, dus ik vind verschillende dingen leuk.”
Margo geeft aan dat ze de structuur en het feit dat er
meer ruimte is om dingen te vragen als prettig ervaart,
terwijl Naomi koffiedrinken en eten in de kleinere setting
als voordeel noemt.
Allemaal positieve reacties, maar het roept natuurlijk
toch de vraag op: is er een activiteit die je nu niet doet
maar wel graag zou willen doen? Naomi heeft hier wel een
antwoord op. Zij zou graag een soort winkeltje starten bij
Boogh Activiteiten Amersfoort, waar dingen verkocht
kunnen worden aan bezoekers. Het lijkt haar leuk om dan
de kassa te doen!
Duidelijkheid en structuur zijn belangrijk in de leefgroep!
Is er iets wat je zou willen veranderen bij de leefgroep?
Marleen probeert de verlegen stilte te doorbreken door
het vertrouwen te geven dat cliënten het kunnen
uitspreken als er iets is wat naar hun mening voor
verandering of verbetering vatbaar is. Terwijl Margo en
Azdine zeer tevreden zijn en niets willen veranderen,
hebben Mariëlle en Naomi hier wel ideeën over. Mariëlle
zou graag meer groepsactiviteiten willen doen. Naomi wil
liever minder klussen doen en meer creatieve dingen.
Justus vat, zonder dat het waarschijnlijk zijn bedoeling
was, dit hele artikel in één zinnetje samen:
Vooral houden zo!
John en Justus
In alle rust legden we Marleen, die de leefgroep coördineert,
nog een aantal vragen voor. Vragen als: waarom
bestaat er een leefgroep, wat vind jij als begeleider van
deze groep belangrijk, en heb je een soort ideaalbeeld
van de leefgroep en hoe deze er over circa vijf jaar inhoudelijk
uit zou moeten zien? Haar antwoorden kunt u lezen
in de volgende editie van Boogh Magazine.
Op dit moment maakt de leefgroep een
ontwikkeling door op het gebied van werk.
Dit nieuwe onderdeel heet leefgroep werk.
6 7
Floris
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
Ruggenmergstimulatie
als laatste middel
tegen pijn
Waar voorheen de pijnpoli nog enig effect had, maakt Klaas Bakker vanaf
eind 2010 gebruik van een zogeheten ruggenmergstimulator. Over de
periode voorafgaand aan deze ingenieuze maar ingrijpende ingreep, de
ingreep zelf en de nasleep vertelt Klaas. Met een onuitputtelijke motivatie
heeft hij zich aan het’avontuur’ overgegeven.
Door Pieter Houtman en Gert-Jan van Zetten
We beginnen het interview met een
aantal statistieken:
Klaas Bakker is cliënt van Boogh
Activiteiten Baarn. Klaas: “Ik ben
van 1960. Ik heb een vrouw (50) en
twee kinderen: een dochter van 24
en een zoon van 27. Mijn dochter is
getrouwd en mijn zoon gaat alleen.
En wat wou je nog meer weten?”
Klaas lacht aanstekelijk. “Ik woon
in Huizen. Wil je het adres ook nog
weten?” Maar we laten het hierbij!
Wat deed je voor werk voordat je bij
Boogh kwam?
Klaas: “Ik begon op 14(!)-jarige
leeftijd als timmerman in het
aannemersbedrijf van mijn vader.
Tot mijn 16de zat ik op de LTS.
Daarna ben ik naar de avondschool
gegaan voor een aannemersdiploma,
waarop ik uitvoerder ben geworden,
en zo ben ik langzaam ingestroomd
in de uitvoerderei. Toen was ik een
jaar of 24. Dat heb ik gedaan tot
mijn 39ste.”
Wat was voor jou de reden om naar
Boogh te gaan?
Klaas: “In augustus 1999 schoot er
iets in mijn rug en raakte ik plotseling
volledig arbeidsongeschikt. Dat
is eigenlijk onverklaarbaar, ze weten
niet hoe het kan. Want ik was kerngezond!
Dan sta je van de ene op de
andere dag stil. Ik heb nooit meer
kunnen werken...
In 1999, 2000, 2001 en 2003 ben ik
geopereerd aan mijn rug; allemaal
hernia’s op verschillende niveaus,
stegnoses noemen ze dat. Dat zijn
beklemmingen van zenuwen. Mijn
rug was dusdanig beschadigd en
versleten dat ik eigenlijk slechts
heel beperkt nog wat kon doen. In
2003 ben ik in de Sint Maartenskliniek
in Nijmegen geopereerd.
Daar hebben ze mij geadviseerd om
me nooit meer te laten opereren.
Aangezien het in de periode vlak na
deze operatie steeds slechter ging,
ben ik in revalidatiecentrum De
Trappenberg terechtgekomen, want
ik kon toen niet meer lopen.
Daar heb ik anderhalf jaar
gerevalideerd, en daar hebben ze
me heel geleidelijk toch weer aan
het lopen gekregen.
Het revalidatiecentrum adviseerde
mij om naar Boogh te gaan.”
Bij Boogh Activiteiten kun je vooral
je kwaliteiten kwijt in de
houtactiviteit. Op welke gebieden
timmer je (wellicht) nog meer aan
de weg?
Klaas: “Dat is met name de
creatieve kant. Ik heb een poosje
mozaïek gedaan, waarbij ik alle
tegels zelf knipte. Dat vond ik leuk,
want ik hou wel van een uitdaging!
Aanvankelijk wilde ik mijn
vakgebied helemaal niet meer
uitoefenen, maar na driekwart jaar
ben ik toch weer wat gaan
timmeren. Heel gedoseerd, een half
uurtje per dag. Zodoende ben ik me
toch weer een beetje met het vak
gaan bezighouden. Timmeren doe ik
overigens ook nog in mijn vrije tijd.
Ik heb ook leren tekenen en
schilderen, wat ik veel doe.
Technisch tekenen kon ik heel goed,
maar op creatieve basis had ik nog
nooit iets getekend.” Klaas moet
letterlijk iets om handen hebben.
“Als je maar met je handen bezig
bent, daar gaat het om!”
Kun je vertellen hoe het met je
klachten is gegaan vanaf het moment
dat je bij Boogh kwam?
Klaas: “Na het revalidatiecentrum
ben ik bij Boogh gekomen en ging
het een hele tijd goed. Maar na
een paar jaar ‘zakte’ het weer in.
Ik had steeds meer moeite en veel
pijn. Hoewel me al een keer eerder
was gevraagd of ik ervoor in
aanmerking wilde komen (ik heb
het zo lang mogelijk uitgesteld
omdat ik dacht: ‘zo lang het
gaat...’), heb ik in 2010 aangegeven
dat ik toch voor de ruggenmergstimulatie
wilde gaan. Ik had een
pijnscore van 8 tot 9 gemiddeld.
Dat is heel hoog (gezien de graatmeter
van 0 tot 10). Bij Boogh kon
ik altijd lekker ontspannen bezig
zijn, maar je doet vaak te veel. ‘s
Middags kwam ik thuis en moest ik
gelijk naar bed.”
Je hebt zelf het idee geopperd om
het een en ander toe te lichten over
een recente operatie die je hebt
moeten ondergaan. Wat hebben ze
precies gedaan?
Klaas: Voordat je voor zo’n ingreep
in aanmerking komt, kom je eerst
bij een heel team van specialisten.
Je moet helemaal gekeurd worden,
want het kan natuurlijk ook fout
gaan en hoe reageer je daar dan
op? Daarom moest ik ook nog een
gesprek met een psycholoog hebben
voordat ik het ‘ja’-woord kreeg.
In december 2010 ben ik
geopereerd en is er een proefstimulatie
ingebouwd. Een soort
elektradraad die langs het ruggenmerg
loopt. Die draad is verbonden
met een bekabeling die uitwendig
uit mijn zij komt en verbonden is
aan een proefkast waarmee de
stimulatie wordt ingesteld. Dat is de
eerste fase. Tijdens deze periode
kreeg ik een ‘logboek’ mee, waarin
ik iedere dag moest bijhouden
hoeveel pijn ik had en in welke
mate dat meer of minder werd,
waardoor een goed beeld ontstond
van hoe ik op de stimulatie
reageerde. Na anderhalve week
werd de ‘kast’ weer afgekoppeld en
werd bekeken of ik hierna meer pijn
kreeg. Omdat ik met het apparaat
minder pijn had, kon de definitieve
‘kast’ geplaatst worden, inwendig
in mijn bil. Daarna kreeg ik echter
een hoop ontstekingen. Op den
duur was de situatie zelfs zo slecht
dat men van plan was om het
‘kastje’ te verwijderen, maar eind
maart begon ik heel langzaam een
beetje op te knappen.”
Dit ’kastje’, waarvan Klaas ons de
officiële naam even schuldig moet
blijven, werkt op batterijen. Het
gevolg hiervan is dat hij eens in de
drie à vier jaar ’zijn’ batterij moet
laten vervangen. Klaas: “Het kastje
wordt dan operatief verwijderd, de
nieuwe batterij wordt erin gedaan
en dan wordt het ‘kastje’ weer
teruggeplaatst. Het ‘kastje’ kan ik
bedienen met een zogeheten aux
(een bedieningspaneeltje) waarmee
ik de stimulator op verschillende
programma’s kan zetten.” Het in-
en uitwendige apparaatje kan Klaas
met elkaar verbinden door een
magneet, die aan de aux vastzit,
tegen zijn bil te houden ter hoogte
van de plek van het inwendige
‘kastje’. Op deze manier kan hij van
programma veranderen. Klaas: “De
(basis)instelling gebeurt in het
ziekenhuis via de computer. Er
zitten vier programma’s in en aan
de hand daarvan kan ik bepalen
welke het beste voor me is. Het
doel van de ruggenmergstimulatie is
dat de pijn onderbroken wordt; het
is als het ware een verkapte
onderbreking zodat de pijn niet
naar de hersenen gaat. Het
voornaamste doel was om de
uitstralingpijn naar mijn rechterbeen
te reduceren, want ik had
altijd pijn in mijn rechterkuit en
voet, dag en nacht. Waar ik voorheen
op een pijnniveau van 8 à 9
zat, is dat nu gemiddeld 3 à 4. Het
uiteindelijke resultaat van de
ingreep is positiever dan ik dacht,”
kan Klaas nu toch wel concluderen.
Dat hij nu in een goede periode 15
à 20 minuten pijnloos kan lopen
is daar een voorbeeld van. Klaas:
“Maar alles gedoseerd, er hoeft
maar ‘dit’ te gebeuren of het schiet
erin. Er is geen dag hetzelfde...”
Bedieningspaneel en magneet van
ruggenmergstimulator
Los van het technische, hoe heb je
de ingreep ervaren?
Klaas: “Tijdens de proefperiode
heel goed, ik heb nog nooit zo goed
8 9
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
gelopen! Na de definitieve operatie viel ik in een gat door al die ontstekingen. Ze zeggen altijd voor de operatie dat het
kan gebeuren, daarom krijg je preventief al een paar weken van te
voren ontstekingsremmers. Medici stonden er
machteloos tegenover en ik ook. Oh, ik kon amper douchen: heel even, zittend en snel... Dat was een heel slechte
periode,” vertelt Klaas relativerend, maar met ingetogen stem. “De ingreep heb ik zo lang mogelijk uitgesteld, want ik
zag er in het begin als een berg tegenop. En je komt pas in aanmerking
voor de ruggenmergstimulatie als alles, maar
dan ook echt alles aan technieken uitgeprobeerd is. Daarbij heb je
ook in je achterhoofd wat je allemaal al hebt
doorgemaakt. Dat neem je ook mee in je overweging, want van de
vier operaties in het verleden is er eigenlijk geen
enkele gelukt. Voor de stimulatie geplaatst werd, kwam ik al jaren bij de pijnpoli en kreeg ik elke drie maanden een
injectie tegen de pijn in mijn been. Maar op een gegeven moment
werkt dat ook niet meer, want je lichaam went er
min of meer aan. Van de drie maanden hielp het zeg maar een maand,
maar die periode werd steeds korter. Tot in
2010. Toen heb ik - ik kon bijna niet meer lopen - besloten de knoop door te hakken.”
Hoe gaat het nu met je?
Klaas: “Het gaat weer vooruit, na een dipje van een maand. Ik ben
er nu weer positief over, maar ja, je wordt zoveel
heen en weer gegooid. Je blijft altijd in het onzekere leven.”
Wat doe je in je vrije tijd?
Klaas:”Een van mijn hobby’s is met de honden wandelen. We wonen
vlakbij een park, je kunt daar rondjes lopen van
vijf of tien minuten, zo bouw ik dat heel langzaam op. En ik probeer
weer te gaan zwemmen, als het mag. Dat was
eigenlijk sinds vorig jaar niet meer toegestaan, omdat ze dat niet meer aandurfden vanwege het risico voor mijn rug
door bepaalde bewegingen die je in het water maakt. Het is dubbel, want je beweegt heerlijk in het water! Maar
omdat de ruggenmergstimulator aangekoppeld is, is het risico dat
hij loslaat te groot. En dan ben je verder van huis.
Daarnaast deed ik ook veel aan medische fitness, maar dat zijn allemaal
dingen die op dit moment stilliggen. Ook doe
ik graag aan fotografie(bewerking), maar dat is omdat ik slecht kan zitten!” zegt Klaas lachend.
Is er nog iets wat je wilt zeggen dat nog niet aan de orde is geweest?
Klaas: “Tijdens de operatie is er gefilmd. Ik hoop dat ik die film ooit
eens te pakken krijg, dat we die eens kunnen
tonen. Maar ik kan er helaas niet aan komen; ik heb het al een paar keer gevraagd!”
ONBEPERKT HOUDBAAR
CD-recensie - De Dijk – Scherp De Zeis
Door Gert-Jan van Zetten
Scherp de Zeis is de nieuwste cd van De Dijk. Het album kwam eind
september uit, een week voordat de heren
vierden dat de band 30 jaar geleden, op 1 oktober 1981, voor het eerst optrad. We horen op het album de rock-,
soul- en bluessound, zoals we gewend zijn van De Dijk. Up-tempo nummers worden afgewisseld met een paar
gevoelige, breekbare ballads. De teksten van zanger Huub van der Lubbe komen binnen. Een bekend concept dus,
maar het lijkt wel of de heren er steeds beter in worden. Het eerste nummer is Ik jou en jij mij, dit is ook de eerste
single die van dit album afkomstig is. In Mooier dan een vrouw wordt met een vraag en een antwoord de liefde
kernachtig bezongen: “Is er iets mooiers dan een vrouw? Ik dacht het niet, ik dacht aan jou.”
Het nummer Sjoege gaat over wijzer worden: “Had een ijzersterke mening als ze vroegen wat ik vond, maar ik zag
nog geen eens het drijfzand waar ik op te stampen stond.” In Kan ik iets voor je doen? vraagt Huub of hij iets kan
doen voor iemand die een dierbare heeft verloren. Kippenvel! Dit geldt nog meer voor Laat het niet over zijn. Hier
zingt Huub over een periode waarin je tussen hoop en vrees zit. Je hebt bijvoorbeeld gehoord over een ernstige
ziekte bij jezelf of bij een dierbare en je bent in afwachting van hoe ernstig het is: “Muziek komt uit de radio, maar
ik hoor alleen geluid.” Een van de liedjes die gaan over de weg van het leven is De blues verlaat je nooit. Dit nummer
heeft ook een voorname plaats in de documentaire Hou Me Vast, die over De Dijk is gemaakt. Ook een aanrader.
“Je staat bij die kruising, rechts, links of rechtdoor of terug naar je oorsprong via oud karrenspoor.” Als je van het
goede Nederlandse lied houdt, mag dit album niet in je collectie ontbreken.
Griekenland 5+
Een aangename buitentemperatuur
en een voordelige vlucht, in
combinatie met een substantiële
korting op ons verblijf in het
hotel, deden ons besluiten naar
Griekenland te gaan. Dit jaar had
ik mezelf goed toebedeeld qua
vakanties. Terwijl het idee al langer
bestond om met een broer van
mij - die veel op me lijkt - een keer
op vakantie te gaan, had ik eerder
dit jaar al met enige spanning in
mijn lijf weer eens besloten om
meer georganiseerd (met collegagehandicapten)
vakantie te vieren.
Heel goed bevallen overigens! Maar
het gaat nu vanzelfsprekend over
mijn vakantie naar Griekenland.
Over de substantiële korting
op ons verblijf in het hotel het
volgende: mijn broer is werkzaam
bij het Amstel Hotel in Amsterdam,
waardoor hij ieder hotel uit
de InterContinental- koker met
korting mag bezoeken! Zo ook het
Athenaeum InterContinental Hotel
in Athene.
We gingen het hotel in Athene
binnen... De lobby, die kolossaal
genoeg was om vanuit iedere hoek
goed te overzien, overweldigde me
enigszins!
De eerste kamer die we toegewezen
kregen was een (nog) niet
gerenoveerde kamer. Ook goed, je
mag niet te veel eisen gezien de
Bestemming bereikt...
Naar welke bestemming bent u op weg met uw organisatie?
Wilt u groeien, mooie producten of diensten leveren, goede
doelen nastreven? Iedere bestemming maakt het de moeite
waard om er zorgvuldig aandacht aan te besteden. Én
om dat te delen met iedereen die belangrijk voor u is. Uw
boodschap in de juiste vorm en samenstelling, op exact het
goede moment en op de juiste plaats.
Van briefpapier tot brievenbus
Er is veel zorg en gedrevenheid voor nodig om dat iedere
keer weer te bereiken. Wij zitten inmiddels zo’n veertig jaar
in het vak en hebben ons in al die jaren ontwikkeld tot een
bedrijf dat de gehele keten van briefpapier tot brievenbus verzorgt.
Wij zorgen dat uw briefpapier er perfect uitziet, houden
het voor u op voorraad zodat u nooit misgrijpt, printen uw
mailings en documenten, verpakken en verzenden ze. Goed,
op tijd en betaalbaar. Alles onder één dak en in één hand.
Column
korting. Maar we kwamen al snel tot
de conclusie toen we de badkamer
op ons in lieten werken dat een
douche/bad-combinatie voor mij
niet zou gaan werken… Het zou er,
kort door de bocht, op neerkomen
dat ik hier niet zou kunnen douchen.
Want hoe zou ik mezelf met goed
fatsoen die badkuip in kunnen
werken? Natuurlijk kon ik een
beroep doen op mijn ’mantelzorger’,
maar dat nam niet weg dat douchen
een probleem zou blijven… Het
ging tenslotte om meer dan één
overnachting. Als collegae onder
elkaar wist mijn broer echter zonder
problemen (ondanks de korting)
in vriendelijk en ’toegankelijk’
overleg een gerenoveerde kamer
(die neerkwam op een mini-suite!)
te regelen. Dat zegt iets over de
‘toegankelijkheid’ van de Grieken
en Griekenland zelf.
Geïnspireerd door die
badkamersituatie kwamen we op
het buitenterras voor het hotel
echter op de vraag waarom juist
een dergelijk 5-sterren plus hotel
(zo heet dat in het jargon) als dit
geen speciaal aangepaste kamer
heeft (handgrepen genoeg namelijk).
Het uitgangspunt dat het je in zo’n
hotel écht aan niets mag ontbreken,
onderstreept deze vraag.
Ons gesprek op het terras ging
verder, waarbij ik als argument
aanvoerde dat er reëel gezien
misschien maar weinig mensen
met een beperking zullen zijn voor
wie een verblijf in een dergelijk
hotel financieel haalbaar is. Neem
mezelf… Dat neemt echter niet
weg dat de eerder gestelde vraag
onverminderd overeind blijft!
Maar verwijzend naar de eerder
genoemde toegankelijkheid van de
Grieken en Griekenland zelf, waar
naast de kamerwijziging ook de
relatief nieuwe metro (met zijn
op gelijke hoogte aansluitende
instap vanaf het perron) en de met
liftjes bereikbare Akropolisrots
(waardoor je de Parthenontempel
kunt bereiken) een voorbeeld
van zijn, met daarnaast nog het
gegeven dat mensen min of meer als
vanzelfsprekend een helpende hand
aanboden (zonder dat ik daar een
extra afhankelijk gevoel bij kreeg) is
mijn conclusie als volgt: wanneer je
Griekenland (met name de Griekse
regering, mijns inziens) het voordeel
van de twijfel geeft met een 5’je
op basis van de financiële situatie,
geef het dan in ieder geval een 5+
met mijn pleidooi voor de (rolstoel)
toegankelijkheid in het achterhoofd!
10 11
Pieter Houtman
Bijzondere mensen
Onder datzelfde dak werken onze mensen. Bijzondere mensen,
omdat ze heel gedreven en gemotiveerd aan uw opdrachten
werken. Het zijn mensen die niet zomaar overal aan het werk
kunnen. Door hun handicap staan niet alle deuren open. Wel
die van ons. Het is ons werk en onze bestemming om mensen
te integreren in het arbeidsproces en hen de kans te bieden
een eigen inkomen te verwerven. Daar krijgen wij, maar óók
u, heel veel voor terug. Gedrevenheid en trots. Wij leveren u
mooie diensten, met een sociaal maatschappelijk randje.
Mailfors
Uraniumweg 15 A
3812 RJ AMERSFOORT
T (033) 460 12 50
F (033) 460 12 80
E info@mailfors.nl
www.mailfors.nl
ADVERTENTIE?
Ook een advertentie in
Boogh magazine
plaatsen?
Stuur dan een mail naar
magazine@boogh.nl
voor meer informatie.
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
Genieten van muziek
in De Paraplu
Onder het genot van een hapje en een drankje lekker luisteren naar live
gespeelde muziek? Dat kan bij het Paraplu Podium aan de Van Bijnkershoeklaan
10 in Utrecht. Iedereen is van harte welkom!
Door Gert-Jan van Zetten
Bij binnenkomst worden alle bezoekers, ook ik, hartelijk begroet door Willem Baas, manager van De Paraplu.
De Paraplu is een ontmoetingscentrum van mensen met een lichamelijke beperking of chronische ziekte. Aan Willem
wordt het entreegeld van drie euro betaald. In de zaal heerst al een gezellige sfeer. Ik zoek een plaats vanwaar ik een
goed zicht op het podium heb. Nadat ik deze heb gevonden, laat ik, terwijl ik een paar slokken thee neem, de sfeer op
me afkomen. Niet veel later betreedt cultureel werker Cecile Paulussen (inmiddels niet meer werkzaam bij De Paraplu)
het podium. Zij heet iedereen welkom en kondigt de eerste artiest van de avond aan. Naast het podium staat Sylvester
van Oort, collega van Cecile. Hij draait, nu de eerste artiest op het podium verschijnt, het volume van de geluidsinstallatie
omhoog. De avond is los…
De aanloop
Zoals met alles, dus ook met het Podium, begint iets met een idee. Hiervoor ga ik terug naar eind 2010 en kom ik, ja
het is niet anders, uit bij mezelf. In een gesprek vroeg Willem namelijk aan mij hoe ik denk dat De Paraplu meer nieuwe
cliënten zou kunnen krijgen. Toen opperde ik het idee van een muziekpodium. Willem: “Het Podium is een initiatief om
met nieuwe activiteiten ook nieuwe (jongere) cliënten te betrekken bij De Paraplu. De al bestaande activiteiten worden
vooral bezocht door de leeftijdsgroep 50+. Het idee van Gert-Jan werd in de praktijk gebracht door Cecile en
Sylvester.” Over de achterliggende redenen zegt Sylvester: “We vinden het leuk om met een bijzondere activiteit een
brug te kunnen slaan naar onze omgeving, jongere mensen en mensen zonder beperking.”
Het Podium is een extra uitgaansgelegenheid voor cliënten van De Paraplu en eigenlijk voor iedereen die van muziek
houdt. Willem: “Het Podium biedt ook een kans voor jonge musici om ervaring op te doen met optreden. Hier tref je
altijd een ‘luisterend oor’, een publiek dat iedere muzikant een kans geeft om zijn muziek te laten horen.”
Eerste maanden
In april van dit jaar werd het eerste Paraplu Podium gehouden. Over de eerste maanden zijn de drie medewerkers van
De Paraplu zeer positief. Sylvester: “Wat we echt leuk vinden om te merken is dat we steeds meer mensen van buiten
krijgen en dat vooral de optredende artiesten erg enthousiast zijn over het publiek en de setting. Daarbij zijn we ook
elke keer weer verrast over de hoge kwaliteit van de optredens. Echt heel goed, dus daar zijn we zeer tevreden over!”
Over wat er nog beter kan is men ook eensgezind. Cecile: “De eerste keer was de opkomst erg sober. De laatste keren
was de zaal al veel beter gevuld. We kunnen dus nog steeds meer publiek gebruiken.” Willem: “Inmiddels hebben we
zo’n 30 tot 35 bezoekers. Wat mij betreft mag de zaal helemaal vol zitten.” Sylvester geeft aan dat de bekendheid van
het Podium groeit: “Maar we zijn ook nog veel aan het leren: Hoe bereiken we meer mensen? Wat willen de mensen
precies? Moeten we professionelere spullen gaan aanschaffen? Wat doen we met de prijzen?”
Artiesten
Iedere avond dat er een Paraplu Podium is treden er gemiddeld drie artiesten op. Deze worden bijvoorbeeld gevonden
via Facebook en het Central Songwriters Guild (CSG) in Utrecht. Vooral Cecile heeft zich daarvoor ingezet. Marieke
Winkler, een van de artiesten die heeft opgetreden bij het Paraplu Podium, vertelt: “Sinds begin 2010 ben ik aangesloten
bij het CSG, een mooi initiatief ingezet door Jascha van Roij (die intussen ook zelf een optreden heeft verzorgd) om
beginnende en gevorderde singer-songwriters een centraal platform, Kargadoor in Utrecht, te geven om hun muziek te
laten horen.”
De liedjes van Marieke zijn, zoals ze zelf zegt, “melodisch en een
beetje melancholisch met soms een speels walsje tussendoor”. Frank
Paats, alias Kingtonic, en Renée Lepoutre zijn ook muzikanten die dit
jaar het Paraplu Podium hebben betreden. De muziek van Kingtonic
laat zich omschrijven als “zonnige feelgood pop, Engels- en Nederlandstalige
songs over alledaagse onderwerpen met hier en daar
een absurdistische twist”. Renée, die ook deel uitmaakt van het trio
Pantoufle, maakt “vriendelijke en melancholische liedjes”. Renée is
gevraagd via een website van de eerder genoemde Jascha van Roij.
Ze is geen lid van het CSG, maar overweegt om dat na haar studie wel
te worden: “Ik denk dat het erg nuttig kan zijn! Vaak zijn het leuke
groepen mensen van wie je veel van kunt leren en veel inspiratie kunt
opdoen.” Kingtonic is via zijn eigen website gevraagd. Inmiddels heeft
hij zich aangesloten bij het CSG. Alle drie de artiesten begeleiden
zichzelf op gitaar. Marieke wisselt dat af met liedjes achter de piano.
Wat de artiesten betreft heeft Sylvester een wens: “Het zou nog
leuker worden als we muzikanten met een beperking kunnen vinden
die willen optreden. Daar zit ik eigenlijk nog op te wachten… Dus bij
deze de oproep!”
Marieke Winkler Renée Lepoutre
Enthousiast
De artiesten die hebben opgetreden zijn erg enthousiast over het Paraplu
Podium. Kingtonic: “De sfeer was heel ontspannen en intiem. Een groot
huiskamergevoel. De mensen waren heel vriendelijk en ik werd gastvrij
ontvangen. De bezoekers waren ook heel vriendelijk, en vol aandacht en
interesse tijdens het optreden.” Renée: “Ik vond dat het ongelooflijk goed
georganiseerd was, vaak is dat bij professionele podia minder het geval.
Zowel de gasten als de artiesten werden erg goed ontvangen. Ik vond
de diversiteit aan mensen erg leuk en het was bijzonder dat iedereen zo
geïnteresseerd was.” Marieke: “Ik vond dat De Paraplu de zaal sfeervol
aangekleed had. Er stonden hapjes op tafel, de bar was open, de kaarsjes
brandden en er was een podium.”
Een van de bezoekers van het Paraplu Podium is Pieter Houtman: “De
avonden zijn de moeite waard! Je bevindt je altijd letterlijk en figuurlijk
in een laagdrempelige omgeving.” Soms wordt hij door artiesten positief
verrast, maar vaak ontbreekt er in zijn ogen wel iets. Pieter: “Kingtonic
bracht mij voor het eerst echt dicht bij hoe ik me het Podium graag
voorstel. Een eigen invulling van teksten in combinatie met verassende
12 13
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
Kingtonic
ONBEPERKT HOUDBAAR
CD-recensie - Selah Sue - Selah Sue
Door Pieter Houtman
‘geluidjes’ en een even zo creatieve uitvoering!
De waardering die er van de artiesten uitgaat voor dit initiatief
en andersom vanuit De Paraplu (inclusief presentje)
ervaar ik als zeer positief.”
Verbetering
Meer publiek krijgen is een belangrijk verbeterpunt.
Pieter: “De intentie om te integreren als minder valide en
valide toeschouwers is er, maar in de praktijk is dat
eigenlijk nog niet gelukt.” Marieke geeft aan dat er nog wel
iets aan het geluid verbeterd kan worden, “waarbij zang
en begeleiding iets beter op elkaar afgestemd zijn, maar
dat is lastig met een kleine installatie”. Ze heeft ook nog
een tip: “Geef bij de ingang of bij de poort aan dat het
Paraplu Podium hier plaatsvindt door middel van een bord.
Het is moeilijk te vinden als je niet bekend bent met het
gebouw.”
Het enthousiasme van Sylvester kent geen grenzen: “Wow,
we krijgen steeds meer ideeën om eens aan wat artiesten
te vragen of we hun muziek mogen opnemen. Misschien is
het wel een leuk idee om eens een cd-tje te maken,
gewoon met wat nummers van de artiesten. Maar dat is
leuke toekomstmuziek…”
Geïnspireerd door het afgelopen North Sea Jazz Festival kocht
ik dit album van Selah Sue (ze lijkt als uitvoerend artiest in het
bijbehorende boekje Sanne Putseys te heten). Waar vrijwel
iedere act dit jaar tot een soort veredeld voorprogramma werd
gedegradeerd, omdat deze editie van het North Sea Jazz Festival
vooral in het teken stond van Prince - deze man liet iedere dag
van het festival van zich horen omdat hij het afsloot met zijn
nog altijd ongeëvenaarde muzikaliteit, zo bleek later maar weer
eens -, waren er altijd wel wat uitzonderingen op de regel. Dat ik het optreden van Selah Sue als de grootste
uitzondering ervoer laat zich raden! Overigens, staan Prince en Selah Sue niet zo ver van elkaar vandaan vanwege
haar talent, wat ook voor Prince (al eerder) niet onopgemerkt was gebleven!
Selah Sue is afkomstig uit het Vlaams-Brabantse Leefdaal, deelgemeente van Bertem, tegen Leuven aan. Haar
afkomst vond ik gek genoeg al snel bijzonder verrassend, waarschijnlijk door al het Amerikaanse muzikale ‘geweld’
die zaterdagavond. Geweld tussen aanhalingstekens, omdat zowel Chaka Kahn als Seal tegenvielen. Dat vond ook
Prince die nacht, die laatstgenoemde, als verassend gastoptreden, alweer héél snel de coulissen instuurde…
Selah Sue gaf met haar band nét die extra ‘steekvlam’ die andere optredens misten. Dat is terug te horen op haar
titelloze album, dat opent met This World met als basis een diepe baspartij. Gecombineerd met haar karakteristieke
door merg en been gaande stemgeluid doet ze mij dansen in mijn rolstoel! Maar in de ‘kleinere’ liedjes, neem
Summertime!, weet ze je kwetsbaarheid te raken. De dansbare kant is sterk vertegenwoordigd in onder andere
Crazy Vibes. En dan tot slot nog het nummer Please samen met Cee Lo Green: wat deze man verder al heeft gedaan
op muzikaal gebied, weet ik niet, maar hij heeft zo’n waanzinnige stem!!!
Vier de verschillen!
Een aantal maanden geleden was
ik bij de boekhandel en las ik bij
de tijdschriften de volgende kop:
Stop body bitching! Het artikel
was een pleidooi om niet te vitten
op elkaars lichamen maar juist
de verschillen te accepteren en
waarderen. Zou dat ook voor
mensen met een handicap gelden,
vroeg ik met toen af.
Zo langzamerhand lijkt het
normaler te worden om mensen
met een (kleine) handicap op
de televisie te zien. Niemand
kijkt nog op van het loopje van
Lucille Werner en het stotteren
van Waldemar Torenstra is zelfs
sexy. De soap van Downistie wordt
op prime-time bij de Wereld
Draait Door uitgezonden en de
show Beauty and the Nerd leert
ons dat er achter het uiterlijk
daadwerkelijk een normale
persoon te vinden is!
Zou het nu echt steeds gewoner
worden om een handicap te
hebben?
Een andere gedachte: de
verpersoonlijking van producten
Het is steeds gebruikelijker om
je eigen versie van een bepaald
product te kiezen, bijvoorbeeld
door de digitale fotografie: een tas
met een foto van je (klein)kinderen
of een agenda met je eigen
vakantiefoto’s. Het kan allemaal
en het is ook steeds gemakkelijker
geworden.
Het fenomeen ‘pimpen’ draagt
hier ook aan bij: je versiert je
fiets met bloemen en lampjes en
je kunt hem veel gemakkelijker
terugvinden in het fietsenhok.
De kleur van je rolstoel, het
beginschermpje van je telefoon, de
stem van de navigatie, de strepen
op de aangepaste schoenen en
de stickers op de vuilcontainer.
De eigen individuele smaak en
identiteit zijn terug te vinden in de
persoonlijke, unieke versie van het
product. Originaliteit staat voor
voorop!
Ten slotte: de beschikbaarheid van
middelen
Brommobielen, scootmobielen en
rollators waren nog niet zo lang
BOOGH
geleden het kenmerk van mensen
met een handicap of een hele hoge
leeftijd. Je zag ze bij uitzondering.
Dat is nu niet meer het geval.
De Kijkshop en de Hema verkopen
rollators. Je hoeft er geen
aanvraag meer voor te doen,
gewoon even naar de stad en je
hebt je eigen exemplaar voor een
redelijke prijs. En er worden steeds
modernere versies ontworpen
zodat je ook hip achter de rollator
kan.
Jongeren rijden in een brommobiel
zodat ze vanaf 16 jaar lekker
droog naar school toe kunnen en
steeds meer mensen rijden op een
scootmobiel, ook allochtone dames
met hoofddoek in de wind. Er
worden al cursussen scootmobiel
rijden gegeven en het is wachten
op de eerste illegale straatraces als
variant op het grasmaaierracen.
Wat mij betreft zijn dit
gunstige ontwikkelingen voor de
emancipatie van mensen met een
handicap. Vier je verschillen, je
eigen identiteit. Waardeer en
respecteer de ander zoals die
is. En wie weet wordt het dan
normaler om anders te zijn dan
anderen. Tot die tijd: pimp je
rolstoel en geniet van Waldemar!
wenst iedereen
een voorspoedig
en gelukkig 2012
14 15
Lavinia Boele
Column
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
Filmpje pakken
Een middag of avond naar de
bioscoop vind ik een leuke vorm van
vrijetijdsbesteding. Ten opzichte van
het kijken naar een film thuis heeft
het bezoeken van een bioscoop een
aantal voordelen. Het scherm waar je
naar kijkt is veel groter. Vroeger zou
je ook zeggen dat het geluid beter is,
maar dat evenaar je tegenwoordig
thuis vrij gemakkelijk. Een voordeel
is ook dat ik me in de bioscoop
helemaal kan richten op de film.
Thuis laat ik me sneller afleiden.
Naar de bioscoop is een uitje, nog een
voordeel. Maar tegelijkertijd kun je
dat ook als een nadeel zien. Voordat
ik de deur uit kan, gaat er namelijk
altijd een hele organisatie aan vooraf.
In verband met mijn beademing en
daaraan gekoppeld het uitzuigen
van slijm uit de luchtwegen moet er
altijd iemand met me mee. Daarnaast
heb ik meestal een taxi nodig die
me brengt en haalt. Alleen als de
temperatuur het toelaat en er geen
neerslag is, en ook de kans daarop
nihil is, kan ik er met de rolstoel en
mijn secondant met de benenwagen
of de fiets heen. Dit kan omdat de
afstand van mijn huis, tegen de
Utrechtse binnenstad aan, naar een
van de vele bioscopen in de meeste
gevallen vrij gering is.
Vaak ervaar ik de aanvangstijd van
een film in de bioscoop ook als een
nadeel. De film die je wilt zien, moet
maar net draaien op een tijd die je
uitkomt. En dan moet het ook nog in
een zaal zijn die voor mijn rolstoel
toegankelijk is. Het grootste deel van
de filmzalen in Utrecht is dat helaas
niet. Deze ontoegankelijkheid is het
nadeel waar ik het meeste last van
heb. De eerste keer dat ik met een
niet-rolstoeltoegankelijke filmzaal
werd geconfronteerd is 30 jaar
geleden. In de kerstvakantie van 1981,
eerder dat jaar had ik mijn eerste
elektrische rolstoel gekregen, wilde
ik (12) met mijn vader en broertje
(8) naar Ik ben Joep Meloen in de
Rembrandtbioscoop. Nadat mijn
vader had gebeld met de vraag of ik
er in kon en er een positief antwoord
was gegeven, gingen we op pad. Daar
aangekomen kon ik inderdaad de
bioscoop in, maar bleek de filmzaal
Gert-Jan van Zetten
Column
boven te zijn en alleen met een trap
bereikbaar. Zwaar teleurgesteld
dropen we af.
Wat de toegankelijkheid van
bioscopen betreft is er in 30
jaar niets veranderd. In Hoog
Catharijne zijn drie van de vier
zalen toegankelijk, de een wat
makkelijker dan de ander, maar
het gaat. Camera op de Oudegracht
heeft één toegankelijke zaal. Via een
achteringang kun je daar komen.
City/Movies is uitgerust met één zaal
waar ik goed in kan. Bij de eerder
genoemde Rembrandt geldt dat voor
de twee zalen beneden. De filmzalen
van Springhaver, ’t Hoogt en het
Louis Hartlooper Complex zijn in het
geheel niet toegankelijk voor mij. De
laatste heeft overigens wel een lift.
Het probleem van die lift is dat deze
maximaal 200 kilo kan dragen. Het
zou niet slim zijn om daar met mijn
270 kilo in te gaan. Als je een zaal in
kunt, doemt de vraag op: ‘Waar zet
ik mij met mijn rolstoel neer?’, want
echte rolstoelplaatsen ontbreken. In
Camera moet je helemaal vooraan
gaan staan, verre van ideaal, zeker
voor je nek. Vijf jaar geleden wilde
ik op een zaterdagavond in City naar
‘Zwartboek’. Omdat de zaal helemaal
vol zou gaan lopen, mocht ik er niet
in vanwege brandweervoorschriften.
Zouden er in een zaal een paar
stoelen weggehaald worden en de
lege ruimte voor mensen in een
rolstoel gereserveerd worden,
waardoor je niet in het gangpad
zou staan, dan zou de brandweer
er waarschijnlijk geen probleem
mee hebben. Ik heb echter het idee
dat medewerkers van een bioscoop
vooral naar eigen inzicht handelen,
waarbij sommigen bij het zien van
een rolstoel het zo warm krijgen
dat zomaar het brandalarm af zou
kunnen gaan.
Tijdens het afgelopen Filmfestival
ben ik drie keer binnen een week
naar Rembrandt geweest. De eerste
keer kwam er, niet lang nadat ik mij
naast een van de rijen had neergezet,
iemand naar met toe die zei dat
ik daar ‘echt niet’ kon staan. Hij
bedacht een plaats voor me achter de
achterste rij. Maar als daar mensen
zitten, zie ik niets, temeer daar de
achterste rij op een verhoging staat.
Toen kon ik, nadat er een stapel
stoelverhogers weg was gehaald, de
hoek in. Vanaf die plek kon ik de film
goed zien, hoewel het wel irritant is
als iemand die naar het toilet moet
door je beeld loopt. De tweede keer
bemoeiden meerdere medewerkers
zich ermee. Een van hen bedacht om
mij op een afstap van 15 centimeter
lager neer te zetten. Niet een bijster
slim plan. Hoe kom je daar fatsoenlijk
af en op? En wat dan te denken van
de brandveiligheid? Het werd dus
weer de hoek. Toen ik er twee dagen
later weer was, ging ik maar gelijk
‘mijn’ hoek in. Toen de film bijna
begon, zei een medewerker dat ik wel
naast de rij mocht gaan staan… Snapt
u het nog?
Het wordt tijd dat er eenduidige
richtlijnen en goede rolstoelplaatsen
komen. Wellicht biedt de
megabioscoop die binnen enkele
jaren naast de Jaarbeurs zal verrijzen
uitkomst. Tot dan zal ik om aan mijn
‘uitgevoel’ gehoor te geven af en toe
naar de bioscoop gaan. Maar ik zal
nog vaker thuis een filmpje pakken.
Om niet afgeleid te worden zal ik
ramen, deuren en gordijnen sluiten.
Coming soon…
ACTIVITEIT UITGELICHT
Fotografie
In iedere uitgave van Boogh Magazine wordt een
activiteit die in een van de activiteitencentra of
bij de NaHderkring op het programma staat in
de schijnwerpers gezet. We richten ons vizier
deze keer op Fotografie bij Boogh Activiteiten in
Mijn naam is Denise, 16 jaar en ik
heb een snuffelstage gelopen bij
Boogh Activiteiten in Baarn. Ik heb
een interview gehouden met
Henrietta. Zij is een vrouw van 48
jaar, die al vier jaar activiteiten
doet bij Boogh. Henrietta heeft er
al heel wat verschillende
activiteiten op zitten, zo heeft zij
yoga, creatief, computer en
bloemschikken gedaan. Zij is
onlangs begonnen bij Fotografie
en dat bevalt haar erg goed.
De fotografiegroep bestaat uit
ongeveer acht cliënten met één
of twee medewerkers. Henrietta
geeft aan dat ze nu bezig zijn met
het maken van een portrettenboek.
Henrietta: “Iedereen van de
activiteit Fotografie werkt hieraan
mee. Zo maken we elke week foto’s
van cliënten en medewerkers die
nog niet in het boek staan.” Al deze
foto’s worden op de computer
opgeslagen en vervolgens worden
ze waar nodig bewerkt. Dit vindt
Henrietta erg leuk om te doen
omdat ze graag wil leren
‘photoshoppen’ (een foto-
bewerkingsprogramma, red).
Henrietta: “Zodra de foto’s klaar
zijn, printen we ze uit en maken we
er een mooi boekje van. Dit boekje
is bedoeld om nieuwe cliënten de
mogelijkheid te geven de gezichten
bij de namen te plaatsen. Daarnaast
is het een leuk boekje om gewoon
even door te bladeren.
Ook gaan we dit seizoen een
verjaardagskalender maken met de
seizoenen erop. Hiervoor zullen we
een paar keer naar het Cantonpark
gaan om mooie plaatjes te schieten
van bijvoorbeeld paddenstoelen,
bomen en planten. Daarbij vinden
veel cliënten het prettig om even
naar buiten te gaan. Verder
willen we aan de slag met diverse
onderwerpen, zoals compositie,
diafragma, zwart-witfotografie en
fotobewerking. Voor de maand
december heeft iedereen een
wenskaart gemaakt met een
zelfgekozen compositie. Verder
houden we van een geintje en proberen
we een gezellige sfeer neer
te zetten.”
16 17
Utrecht.
Door fotogroep Baarn
De fotogroep in Baarn
Boogh magazine - december 2011

Boogh magazine - december 2011
STELLINGNAME
Een lezerspanel wordt geconfronteerd met een prikkelende stelling.
Ieder panellid geeft zijn of haar mening, voor of tegen. Het panel bestaat uit
cliënten en medewerkers uit de verschillende locaties van Boogh.
De stelling luidt:
Alle elektrische rolstoelen en scootmobiels moeten voorzien worden van een snelheidsbegrenzer zodat deze niet harder
dan 6 kilometer per uur kunnen rijden. Ook moet er voor bestuurders van deze hulpmiddelen een rijbewijs worden
ingevoerd.
Steven Reijndorp, cliënt
Boogh Activiteiten Amersfoort
Gedeeltelijk ben ik het eens met deze stelling wat betreft de snelheid van
sommige elektrische wagens en scootmobiels. Het is wat mij betreft niet zo
dat het zou moeten gelden voor iedereen. Ik ben het er absoluut niet mee
eens wanneer het mensen treft die er echt van afhankelijk zijn en daardoor
geen kant meer op zouden kunnen, waardoor ze hun hele zelfstandigheid
kwijt zouden raken. Daar moet het wat mij betreft ook vooral niet naar
toe, want dat lijkt mij de verkeerde weg. Waar
ik wel een voorstander van ben, is dat er een
snelheidsbegrenzer op deze elektrische wagens
en scootmobiels komt, puur voor de veiligheid
van andere mensen. Maar ja, wie gaat er dan
voor zorgen dat deze er ook werkelijk op komen?
Ik zie het nog niet zo één, twee, drie gebeuren.
Het zou er wel een stukje veiliger door worden
voor iedereen.
Margré Weeda – coördinerend begeleider
Boogh Activiteiten Harmelen
Mijn eerste reactie is dat er zeker geen algemene
regel moet komen die op iedereen van toepassing
is. Hoe kan je met 6 km per uur lange afstanden
afleggen zonder daar extreem veel tijd mee kwijt
te zijn? Het gevolg is dat je beperkt wordt in je
bewegingsvrijheid, terwijl je afhankelijk bent van zo’n apparaat. In mijn
beleving is het juist de bedoeling dat er meer vrijheid geboden wordt met
behulp van een gemotoriseerd voertuig.
Ik denk dat het gaat om de inschatting of iemand in staat is met een
scootmobiel om te gaan, net zoals er een screening bestaat of iemand zijn
rijbewijs mag krijgen. Gekeken wordt of iemand capabel is om een auto
te besturen, de veiligheid in het verkeer goed kan inschatten en hier de
juiste gedragingen laat zien. Als iemand zijn rijbewijs al heeft, waarom
zou hij dan nog een keer een test moeten afleggen voor een scootmobiel?
Als iemand incapabel is geworden als gevolg waarvan dan ook om auto
te rijden, lijkt het me verstandig om te bekijken welke mogelijkheden er
nog wel zijn. Nadruk zou wat mij betreft op verkeersveiligheid moeten
liggen. Ik zou het eerder een test noemen dan een bureaucratische regel
waar allerlei geld en tijd mee gemoeid is. Als je al beperkt wordt in je
mogelijkheden, zit je daar zeker niet op te wachten, neem ik aan.
Cindy Visscher, cliënt Boogh
Activiteiten Veenendaal
Voor scootmobiels en elektrische
rolstoelen hoeft men geen
rijbewijs te hebben. Het zijn zo
gezegd je benen, en niemand zit
er voor zijn lol in. Maar misschien
is het wel handig om er een
snelheidsbegrenzer op te zetten.
Het zou een ander verhaal zijn als
mensen die het niet nodig hebben,
voor de
lol in
een
scootmobiel of elektrische rolstoel
DIGITALE VERSIE
Boogh Magazine
is ook digitaal
beschikbaar op
www.boogh.nl.
Wilt u de digitale
versie liever in uw
mailbox ontvangen,
stuur dan een mail
naar magazine@
boogh.nl.
Juliëtte Verweij, cliënt Boogh Activiteiten Utrecht
In revalidatiecentrum De Hoogstraat, waar veel scootmobiels
worden voorgeschreven, wordt een soort rijles verzorgd om te
kijken of dit iets voor de betreffende persoon is. Deze rijlessen
stellen naar mijn idee niet zo veel voor. Ik denk dat er een
soort rijschool moet komen, dus ik steun de stelling wat betreft
de rijles (en steun ook hiermee een rijbewijs), maar niet waar
het de snelheid betreft. Als je tijdens de rijles leert hoe je de
snelheid in winkels en winkelcentra
moet aanpassen en je ook bijzondere
verrichtingen aan moet leren, hoop ik
dat het aantal ongelukken vermindert.
Net als bij het rijbewijs zou er ook
een keuring kunnen plaatsvinden
waarbij de rijbekwaamheid wordt
getest.
Reactie Klaas Bakker - cliënt Boogh Activiteiten Baarn
Ik vind niet dat alle scootmobiels begrensd hoeven worden.
De snelheid kun je bepalen met de bestuurder, begeleider en
instructeur. Dit lijkt mij het beste, want die kunnen inzien hoe
goed er gereden wordt met de scootmobiel. Tevens kan er
gekeken worden voor welk doeleinde de scootmobiel gebruikt
wordt; dit kan zijn alleen voor in een bejaardentehuis of voor
boodschappen doen of voor een lekker stuk gaan rijden. Dit
is mede bepalend voor welke snelheid
er gekozen kan worden. Een rijbewijs
vind ik erg overdreven. Ik ben er wel
voor dat iemand die voor het eerst op
een scootmobiel gaat rijden voldoende
instructies krijgt en diverse handelingen
goed moet kunnen verrichten om op de
weg te mogen.
Keyvan Ditzel, cliënt Boogh Activiteiten Veenendaal
Het heeft weinig nut een snelheidsbegrenzer te monteren
op elektrische rolstoelen en scootmobiels. Deze voertuigen
bereiken immers sowieso niet zulke hoge snelheden dat
bij een eventuele aanrijding de impact hiervan erg ‘groot’
zal zijn. Dit zal meer van het andere voertuig afhangen.
Ook een rijbewijs klinkt een beetje overdreven, je zou dit
bijvoorbeeld een vaardigheidsbewijs kunnen noemen. En dan
rijzen nog de vragen: Hoe gaat men dit aanbieden? Zijn er
kosten aan verbonden? Om maar
eens wat te noemen. In deze tijd
van bezuinigingen zou een dergelijke
maatregel de kosten alleen maar
verder opdrijven en diegenen die
gebruik maken van een scootmobiel
cq. elektrische rolstoel hebben het in
het algemeen toch al niet al te breed.
Faakje van Veen, maatschappelijk consulent
Boogh
Een snelheid van zes kilometer per uur lijkt
me wel heel langzaam voor bijvoorbeeld
een scootmobiel of elektrische rolstoel die
gebruikt wordt om je in de omgeving te
verplaatsen. In sommige gevallen zou een in
te stellen begrenzing wel nuttig kunnen zijn,
bijvoorbeeld als iemand de snelheid zelf niet
goed in de hand heeft.
Het invoeren van een rijbewijs lijkt me wat
overdreven. Ik kan me wel voorstellen dat
er een test afgenomen wordt om te zien
of iemand zich veilig in een scootmobiel of
elektrische rolstoel kan voortbewegen voordat
hij of zij zo’n vervoersmiddel gaat gebruiken.
Als aanvulling daarop
zou een cursus
met certificaat
een mogelijkheid
zijn. Volgens mij
zijn cursussen voor
scootmobielrijders al
vrij gebruikelijk.
Ilse Claessen, arbeidsbegeleider Boogh
Arbeid
Mij lijkt het zeker zinvol om aandacht
te hebben voor het besturen van
deze vervoersmiddelen in de huidige
verkeerssetting. Wellicht dat er wel eerst
gekeken kan worden naar de ervaring en
eventuele rijbewijzen die iemand al heeft
voordat er voor iedereen verplicht gesteld
wordt een rijbewijs te halen. Een korte cursus
met tips en trucs over het besturen is, denk
ik, voor iedereen handig die voor het eerst
met deze vervoersmiddelen gaat rijden. De
snelheid begrenzen? Ik weet niet zo goed
wat ik daarvan vind. Dat kun je wel doen,
maar mensen kunnen echt wel harder als ze
dat echt willen en daar moet dan weer op
gecontroleerd worden.
Wellicht dat het investeren in bewustwording
van de gevaren en in het rijvaardig maken
beter werkt en er ook voor zorgt dat mensen
niet te hard rijden.
18 19
Boogh magazine - december 2011