VERLANGEN CD-REVIEWS AANBIDDING.NU ... - EJV

PIEKUUR!
RELEVANT CHRISTELIJK MAGAZINE
AND THE FEVER, GETTING HIGHER. DESIRE, DESIRE. BURNING... BURNING... (U2)
JUNI 2006 - WWW.EJV.BE
VERLANGEN
CHARIS EN NIELS IN INDIA DEEL 4
RUBRIEK APART: MIJN SCHEET EN IK
CD-REVIEWS
AANBIDDING.NU
PIEKVRAGENUUR
QUESTIONING POWER?
JOS & JOS
PIEKUUR IS EEN ONDERDEEL VAN HET
EJV- EVANGELISCH JEUGDVERBOND
BEZOEK DE VERNIEUWDE SITE! EJV.BE
PIEKUUR
EXCLUSIEF
INTERVIEW
MET DAVID
RUIS!

PIEKUUR!
RELEVANT CHRISTELIJK MAGAZINE
JUNI 2006 - WWW.EJV.BE
REDACTIE:
Aafje Hunink
aafje.hunink@ejv.be
Efraim Sebrechts
efraim.sebrechts@ejv.be
Filip de Cavel
filip.decavel@ejv.be
MEDEWERKERS:
Marten Geertsma
marten.geertsma@ejv.be
David Geertsma
david.geertsma@ejv.be
Benno Geertsma
benno.geertsma@ejv.be
Niels en Charis
Niels@breeze.be
Ann Verhaeghe
verhaeghe_ann@hotmail.com
Ruth Nivelle
ruth.nivelle@ejv.be
Michaël Cocquyt
michaël.cocquyt@ejv.be
VORMGEVER:
Efraim Sebrechts
efraim.sebrechts@ejv.be
IN SAMENWERKING MET:
PIEKUUR adres:
Aafje Hunink
Blekerijstraat 13
8760 Meulebeke
EMAIL:
piekuur@ejv.be
VU:
Filip De Cavel
EJV-Secretariaat
St. - Jansbergsestw. 97
3001 Heverlee
Piekuur is een
onderdeel van het
EJV - Evangelisch
Jeugd Verbond, en wil
een relevant tijdschrift
zijn voor jongeren
tussen de 12 en 18
jaar. Wil je dit blad
ook ontvangen stuur
dan een mailtje naar
piekuur@ejv.be
REY VAN ENGELEN.
Zang:
Wie is het, die zoo hoogh gezeten,
Zoo diep in ‘t grondelooze licht,
Van tyt noch eeuwigheit gemeten,
Noch ronden, zonder tegenwight,
By zich bestaet, […]
Wie is het? noemt, beschryft ons hem,
Met eene Serafyne veder.
Of schort het aen begryp en stem?
Joost van den Vondel – Lucifer – 281-285, 306-308
Piekuur draait deze keer om ‘Verlangen’. Verlangen
naar God, verlangen om Hem te zien. Wie is God? Dat
is waarschijnlijk de moeilijkste vraag die je je kunt stellen.
Vondel doet in zijn tragedie een poging om iets te laten
zien van de hemel, van de engelen en indirect van God.
Hij geeft het volgende antwoord op de vraag wie God
is: “Nooit volprezen, wie kan U noemen bij uw naam? U
kennen zoals U bent, aan wie is dat gegund?” 1
In de Bijbel vinden we heel wat personen die God van nabij
kennen. Mozes neemt bij hen een bijzonder plaatsje in. Van
Mozes staat er dat God persoonlijk met hem sprak, zoals je
tegen een vriend spreekt. 2 Op een bepaald moment vraagt
Mozes aan God om zijn majesteit te zien. En jawel, God laat
zich zien! Het lijkt alsof wij alleen kunnen dromen van zo’n
intieme vriendschap met God… En toch. Jezus noemt ons
in Johannes 15:15 zijn vrienden. Wat een uitdaging, om die
Vriend op te zoeken!
In dit nummer van Piekuur proberen we de vraag wie
God precies is niet te beantwoorden. Wel willen we je
aanmoedigen om zelf op zoek te gaan naar een antwoord.
Het is pas “samen met alle heiligen” 3 dat we zullen beseffen
hoe groot God is, en hoe groot Zijn liefde is.
Wat hebben we voor je klaarliggen? In de kijker staat
aanbidding als een manier om God te ontmoeten. David
Ruis was een tijdje terug in Gent, en wij hebben de kans om
hem te spreken niet laten liggen! Daarbovenop komt een
interview met Andy, Bart en Johan, respectievelijk van de
Breeze-band, Hearts of Worship en Best Before. Hoe gaan zij
op zoek naar God?
Ook met verlangen naar gerechtigheid hoef je als christen
niet eenzaam te strijden. Michaël Cocquyt trok naar
Engeland en ontmoette daar een bijzondere medestrijder.
Jos en Jos schieten in actie voor een ontslagen werknemer
van Sabena, en eindigen met Gert Verhulst. Hoe het in
elkaar steekt, lees je in hun superhilarische verslag.
Dat en nog veel meer in deze Piekuur. Geniet ervan!
_______________________________________________________
1 naar Lucifer, verzen 309-336
2 Exodus 33:11
3 Efeziërs 3:18
INTRO VAN DE
HOOFDREDACTRICE
AAFJE HUNINK, 21, Hoodredactrice PIEKUUR!
Deze jonge dame, op de koop toe hoofdredactrice werkt als
vrijwilligster de klok rond om “PIEK UUR” op tijd tot bij jullie
te brengen. Ze is creatief, weet van aanpakken en bovendien
West-Vlaamse! Ze is 21 jaar jong! ;-)
JOS&JOS
op¯pad¯voor¯de¯Vlaamsche¯medemens
Maandagavond. Jos lag hier naast me te pitten. Ik maakte van de
gelegenheid gebruik om nog even snel het 7-uurjournaal aan te
zappen en eens te kijken wat de wereld die dag weer allemaal had
meegemaakt.
Nog voor ik de eerste woorden van de nieuwslezer kon verstaan,
kreeg ik een mep van Jos die plots klaarwakker voor me stond en nog
snel - komaan platte, de laatste aan den toog betaalt – riep. Ik schoot
uit m’n stoel, maar tevergeefs, dit zou een dure avond worden…
Hijgend zette ik me naast Jos aan de toog, die zich al voorzien had van
een frisse drink. Twee barkrukken verder op zat Oscar, ‘den Osse’
voor de vrienden. Hij was net zijn job bij Sabena Technics verloren.
Even later zaten we al samen in de ‘Save the Last of Sabena’ non
profit organisation. We wilden zoveel mogelijk geld in te zamelen om
de werknemers te helpen.
Je wilt niet weten hoeveel auto’s wij gewassen, hoeveel oliebollen wij
gebakken en hoeveel spaghetti’s we verkocht en op hoeveel babies
wij gepast hebben. Na een redelijk grote som te hebben vergaard,
gingen wij fier als hoentjes terug naar de ‘home office’ van onze
nieuw opgezette coöperatie (d.w.z., de twee rechtse barkrukken). Had
ik maar langer naar het nieuws gekeken, ik bedoel ik had Jos sowieso
niet meer kunnen inhalen. De socialistische regering had de kosten
al gedekt, en beloofde toekomst en welvaart voor de ex-werknemers.
‘Den Osse’ en zijn familie zaten datzelfde weekend nog lekker lui in
Center Parcs.
Mooi voor ons, wij hadden immers een dikke 25.000 Euro’s. Ja,
raad maar eens hoeveel spaghetti je daarvan kan maken! Maar wat
moesten we doen met al dat geld? Natuurlijk kreeg ik een idee. Ik
wilde altijd al een superprofessionele praise- en aanbiddingsavond
organiseren waarop niets misloopt.
Ik legde mijn idee uit aan Jos, die meteen enthousiast begon: “We
huren gewoon een paar professionele muzikanten, zangers en acteurs
in en we geven ze de Opwekkingsbundel, de Vinyardkaft en de
Hillsongmap, waar ze dan naar hartelust een playlist uit kunnen
samenstellen die muzikaal en theatraal verantwoord is. Hoe hipper
en emotioneler, hoe beter!” En zo gezegd zo gedaan, uit verre landen
kwamen mannen aan...
De buitenlanders, vooral de Hollanders dan, stuurden we meteen
terug wandelen. Wij wilden Vlamingen! Echte Vlaamse krakken in
de showbizz, wie anders kan een publiek aan met zoveel eisen? Aan
de gitaar Eric Melaerts, op drum Ben Crabbé, aan de toetsen Kris
Wouters, aan de bas Bart Embrechts en aan de zang niemand minder
dan Jelle van Spring. Dit moest een ultieme combinatie worden,
vooral met Xandee, Yasmine, Kate en Isabelle als backings.
Het hele project werd geleid door Gert Verhulst, waarbij Studio 100
al snel tot STUDIO 777 werd omgedoopt. We werden wel eventjes
ongerust... Het was niet de bedoeling om nog meer geld te verdienen,
het was de bedoeling om onze 25.000 Euro op te krijgen en als
resultaat een perfecte praise-avond zonder collecte te hebben.
De repetities liepen als Kim Gevaert op de 100m sprint, vlotjes dus.
Algauw ging het nieuws als een lopend vuurtje door Vlaanderen,
Elly en Rikkert kregen weer boekingen, ERTS kreeg meer zendtijd
en de EO begon onderhandelingen met Studio 777. Jambers ging
overal kijken en TV-bladen puilden uit met namen als: ‘De juiste
Praise’, ‘Come, now is the time for Spaceship’, ‘Big Father’, ‘De
Mensenvissers’, ‘12 om te zien’, ‘Het Praisepaleis’ en ‘Found’. Met
andere woorden: It’s hip to be evangelical...
Heel Vlaanderen keek uit naar die gigantische praise-avond die
zou plaatsvinden in het Sportpaleis. We hadden zelfs een eigen
website waarop je de (gratis) tickets kon reserveren. De avond was
uitverkocht na een uur en vijftig minuten! We beslisten snel om er
met wat extra sponsorgeld een paar avonden bij te zetten. Een paar
werd al snel tweeëntwintig… Op alle voorpagina’s koppen als ‘In de
ban van praise’!
Onze investering van 25.000 Euro bleek in de totale kost van het
project een kleine sponsoring te zijn. Het project werd hier bijna
helemaal Uit onze handen genomen door de VMM en VdEnde
Productions. Uit onze handen, we hadden er eigenlijk niks meer
mee te maken, behalve dan het officieel openen van elke avond met
gebed.
Op de ochtend van de eerste avond kregen we een bericht thuis van
de VMM dat het toch eigenlijk wel een beetje vreemd zou zijn als wij
de avond zouden openen, Will Tura was al gevraagd om samen met
Pastoor Walter van ‘Familie’ de avonden charismatisch te leiden, met
af en toe een Gospel Act van Helmut Lotti tussendoor. Evangelisch
Vlaanderen (ondertussen zo’n 63% van de bevolking) zat blijkbaar
niet te wachten op twee Jossen die ze niet kenden.
Vlak voor de eerste avond begon, rond half acht ’s avonds, ging Jos
z’n gsm. Hij mompelde na een paar minuten: “Da’s iets christelijks
ofzo”, legde zijn gsm op tafel en ging weer languit op de bank liggen.
Ik porde hem en vroeg hem wie het was. “Oh, dat was Gert Verhulst
die zich afvroeg wat dat ene woordje dat telkens terugkwam in al die
liederen nu eigenlijk betekende.” Jos staarde alweer naar de tv. Met
een geweldig enthousiast publiek dat luidop aftelt, begint de avond
waar wij zo van droomden. Hij mompelde: “Volgende keer houden
we het misschien beter bij een wafelenbak…”
Blijkbaar moest Gert Verhulst de verslaggeving doen bij de VRT en
had hij een inleidend woordje geschreven met flink wat christelijke
woordenschat. Nu viel het hem op dat het woord aanbidden soms heel
nauw en soms heel ruim geïnterpreteerd kon worden en of wij niet
snel even konden uitleggen wat dat nu betekende…
2 PIEKUUR PIEKUUR 3
Psalm 95:6
Jos en Jos

AANBIDDING.NU
Wat krijg je als je drie aanbiddingsleiders in één kamer zet? Een heel interessant gesprek, zo bleek.
Want aanbidding is meer dan ‘een lieke’ zingen. Rond de tafel met Andy (Breeze-band), Bart (Hearts
of Worship) en Johan (Best Before).
Piekuur: Hoewel de meeste lezers ten minste één
van jullie wel kennen, kunnen jullie je misschien
even voorstellen. Hoe lang bestaan jullie al?
Bart: HoW bestaat ondertussen een jaar of vijf
onder deze naam. We organiseren driemaandelijks
een avond van aanbidding.
Johan: BB4 is een zevental jaar geleden ontstaan
met Peter van Dingenen en Wim Moreels. Hun doel
was om jonge muzikanten de kans te geven in een
aanbiddingsband te spelen. Een voorbeeld daarvan
is William, onze drummer, die bij BB4 begonnen is
en daar echt gegroeid is. De laatste jaren wisselde
de bezetting nogal, maar nu hebben we besloten
om kwalitatief te investeren en de huidige bezetting
aan te houden.
Andy: De Breeze-band bestaat in juni twee jaar.
We spelen maandelijks op de gebedsavonden
van Breeze. Daarnaast worden we steeds vaker
gevraagd door jeugdgroepen, ook uit Wallonië
en het Brusselse, waar we dan Engelstalig gaan.
In Vlaanderen merken we bij onszelf een evolutie
richting Nederlandstalige nummers.
AANBIDDING IS…
Piekuur: Wat is volgens jullie aanbidding? Is jullie
definitie van aanbidding veranderd doordat je
betrokken raakte bij de band?
Johan: Mijn betrokkenheid bij BB4 heeft er zeker
voor gezorgd dat ik meer interesse kreeg voor
aanbidding. Wat wil God met aanbidding, hoe wil
Hij aanbeden worden? Dat zijn vragen waar ik nog
niet uit ben.
Bart: De uitdaging voor een muzikant is om te
blijven aanbidden, ook op het podium.
Andy: Ja, de rol van een aanbiddingsleider is
moeilijk te definiëren. Het is niet zo simpel om
vooraan te staan… Iemand definieerde aanbidding
zo: “When deep calls to deep”, wanneer het
diepste in een mens contact heeft met het diepste
van God. De taak van een aanbiddingsleider is dan
het diepe naar boven te halen en een gids te zijn
naar God toe.
De eerste keer dat ik in aanraking kwam met
aanbidding was op SoulSurvivor (www.soulsurvivor.nl). Ik stond tussen 3000 jongeren
en iedereen rond mij stond met zijn handen omhoog. Ik had nog nooit mijn handen
omhoog gestoken, want dat doe je bij ons niet. Bij de tweede of de derde dienst
kreeg ik ook het verlangen om mijn handen omhoog te strekken. En toen ik daar
zo stond, helemaal uitgestrekt, kreeg ik
de gedachte: “Wow, later in de hemel
mogen we dit constant doen!” En dat was
helemaal niet wat ik van de hemel wou! Ik
had het beeld van vrijheid en nooit meer
tranen en verdriet, maar op dat moment
was aanbidden alles wat ik in de hemel
wou doen. Dat was de klik bij mij. Het
is ons doel dat het publiek die klik ook
krijgt.
Bart: Aanbidding wordt soms gedefinieerd
als een levenswijze, maar ik denk dat dat een uitvlucht kan zijn om niet bewust tijd
apart te moeten zetten om bij God te zijn. Laat ons maar leren om met liedjes in
Gods aanwezigheid te komen. Aanbidding is voor mij dus in Gods aanwezigheid
zijn. De rol van een aanbiddingsleider is om zelf in aanbidding te zijn. Als je er zelf
bent, is het gemakkelijker om er anderen ook heen te leiden. Anderzijds heeft een
aanbiddingsleider verschillende rollen. Als priester ben je een bemiddelaar tussen
God en zijn volk, je kunt een rol als profeet hebben. Soms roept God je ook gewoon
als kind, om bij Hem te genieten. De dienstknecht is de rol die ik minst graag doe.
Dan doe je gewoon wat God van je vraagt, ook al voel je er niet veel bij.
“ALS JE ER ZELF
BENT, IS HET
GEMAKKELIJKER
OM ER ANDEREN
OOK HEEN TE
LEIDEN”Bart
De term worshipleader wordt soms
omgedraaid tot leadworshipper. Die omkering
drukt uit dat een aanbiddingsleider een
voorbeeldfunctie heeft. Je eerste taak is zelf
aanbidden.
Johan: Wat binnen BB4 mijn rol kan zijn,
eventueel als aanbiddingsleider, daar ben ik
nog lang niet uit. Het lijkt er soms op dat hoe
meer ik zeg, hoe meer ik in de weg sta. Wat
dat betreft ben ik op ontdekkingstocht. Het is
ook zo dat het publiek een bepaald verwachtingspatroon heeft. En dat zorgt voor
zenuwen, waardoor je je minder op je gemak voelt. In mijn gemeente is dat heel
anders, daar ben ik onder familie en is het gemakkelijker om zelf in aanbidding te
gaan.
VLAAMS PUBLIEK...
Foto’s: Naomi Raes
“IK HAD NOG
NOOIT MIJN
HANDEN OMHOOG
GESTOKEN, WANT
DAT DOE JE BIJ ONS
NIET.”Andy
Piekuur: Is het zo dat in de verschillende regio’s de verwachtingen van het
publiek anders zijn?
Johan: In Vlaanderen heeft de Ronduit-Praiseband de trend gezet: een avond die
perfect in elkaar zit, afgeborsteld, het is af. Als je niet professioneel met aanbidding
bezig bent, is het veel moeilijker om dat
niveau te bereiken.
Bart: Toch veranderen er dingen in
Vlaanderen. Door Vlaamse initiatieven
komt er ruimte voor andere vormen van
aanbiddingsavonden.
Andy: Wij zijn nooit begonnen als
afgeborstelde band, daar ben ik zelf
ook niet toe in staat. Wat betreft de
publieksverwachting: op een avond
speelden we drie liedjes van Hillsong.
Geen reactie vanuit het publiek.
Niemand kende het! Onze eerste
gedachte was: blunder! Maar eigenlijk
was dat het wat we wilden spelen, dus
dat zijn we blijven spelen, dingen van
Hillsong, SoulSurvivor, eigen nummers.
Mensen beginnen dat te appreciëren
en verwachten dat op den duur ook.
Piekuur: Je kweekt dus je eigen
publiek?
Johan: Je kunt inderdaad inschatten
welke nummers zullen aanslaan, je kunt
hits aftasten. Denk op het moment
aan Ik wil juichen voor U mijn Heer.
Gegarandeerd een succes.
Bart: Je merkt inderdaad bepaalde
“HET LIJKT ER
SOMS OP DAT HOE
MEER IK ZEG, HOE
MEER IK IN DE WEG
STA.”Johan
seizoenen in liederen, maar daar heb
ik geen probleem mee. Een lied waar
mensen zich mee kunnen identificeren
zorgt ervoor dat ze makkelijker in
aanbidding komen. Je moet er zelfs
rekening mee houden omdat je een
dienende taak hebt. Je komt op het
niveau van je publiek om ze mee te
nemen naar iets nieuws.
De evaluatie van een aanbiddingsavond
gaat vaak over de respons van het
publiek, maar dat komt voort uit
onzekerheid. Eigenlijk is het de vraag of
je gedaan hebt wat God van je vroeg.
Piekuur: Is er een typisch Vlaams
publiek, bijvoorbeeld in beeld
van aanbidding, verwachting,
lichamelijkheid?
Andy: Wij zien veel verschillen tussen
het publiek in Vlaanderen en Wallonië.
We waren eens in Luik, op de derde
verdieping van een pakhuis bij Students
For Christ, een studentenvereniging.
Op een bepaald moment tijdens de
avond zag ik de vloer gewoon op en
neer gaan! Ik dacht: zo meteen zakken
we er allemaal door! Iedereen was
gewoon aan het springen.
Ook de muziek staat veel harder. Toen
we aan het soundchecken waren, stond
de muziek al behoorlijk hard. Met
de Vlaamse ervaring liep ik naar de
geluidsman toe, maar hij verzekerde
me ervan dat het niet te luid was. Een
kwartiertje later ging ik het nog eens
vragen, maar nee, het stond niet te
luid. Toen de avond begon, stond de
muziek nog steeds zo luid, maar de
mensen zongen er gewoon overheen!
Ongelofelijk… Wij zijn altijd content als
we naar Wallonië mogen, de mensen
zijn daar zo blij, ze dansen, springen,
…
Dat is ook een moeilijk aspect van
aanbidding leiden: het showaspect.
Mag je dansen en springen als
aanbiddingsleider? Dan wordt je toch
al snel als showman of zo bekeken.
Piekuur: Kennen jullie ‘één keer maar
nooit meer’-situaties?
Johan: Ik heb bij een vorige band wel
zo’n situatie meegemaakt. Met die band
gingen we spelen in gevangenissen. Je
speelt dan meestal voor de muren. Die
keer waren we in Vorst, niet Nationaal
(lacht), en er stonden negen cipiers
rond de groep, terwijl er normaal maar
eentje bij zit die zijn krant leest. Alle
gevangenen waren aan het kletsen
en zo, behalve één oud ventje in het
midden, die zijn Bijbel mee had en mee
aan het doen was. Ik was al gelukkig,
want we hadden tenminste toch die
ene man bereikt. Achteraf waren we
erover bezig, en iemand vroeg me of ik
wel wist wie dat ventje was. Het bleek
Pandy te zijn! Ik heb God gedankt dat
ik dat op het moment zelf niet wist. Je
beeld kan dus heel vertekend zijn als
heel de zaal meedoet. Wat denken ze
echt?
PLASTISCHE VOORBEELDEN...
Piekuur: Recent gebeurt er meer
op aanbiddingsavonden. Bart, jullie
hebben eens avondmaal gevierd, op
SoulSurvivor zijn mensen gedoopt,…
Waar komt dat vandaan?
Bart: Wij werken graag met tastbare
dingen, zoals briefjes die met nageltjes
op een groot kruis geslagen kunnen
worden. Dat maakt dat het dichterbij
komt. Ook hebben we eens grote
kommen gezet, voor als mensen hun
handen wilden wassen. Het zijn tastbare
dingen die naar eeuwigheidsdingen
verwijzen.
Andy: We hebben de wens om mensen
meer te geven dan alleen muziek. Op
een avond hadden we achterin de
zaal drie schermen opgesteld, met
een doornenkroon, een kruis en een
koningskroon erop geprojecteerd.
Tijdens een rustig gedeelte hebben
we de mensen gevraagd zich om te
draaien, zodat ze naar de schermen
keken. Dat maakte het zeer beeldend
voor het publiek. De tekst werd ook op
die beelden geprojecteerd, zodat de band werkelijk
uit het beeld gehaald werd. Dat was een heel
positieve ervaring.
Johan: De aanbiddingsavonden van Breeze rond
de thema’s Radical, Holy en Persistent, zijn ook
ontstaan vanuit het verlangen om jongeren in een
‘praisecultuur’ meer mee te geven, meer onderwijs.
Zo hadden we de zaal eens opgesplitst in twee delen.
Het publiek dat binnenkwam door een soort tunnel
moest op een gegeven moment kiezen: kwamen ze
om te aanbidden of om iets aan te bieden? Die keuze
is niet wat mensen verwachten, en op die manier
denken ze even na in plaats van te shaken op een
klassieke praise.
Piekuur: Bedankt voor het gesprek en jullie
inbreng. We wensen jullie nog veel vruchtbare
repetities en aanbiddingsmomenten!
Breeze: A Prayer Evening op 30 juni in Hasselt
(www.breeze.be)
BB4: Beachpraise op 26 augustus in Oostende
HoW: eind augustus, hou www.ejv.be in de gaten!
4 PIEKUUR PIEKUUR 5

6
WEKEN IN
INDIA
DEEL4
DOOR NIELS EN CHARIS
Op reis gaan is steeds een beetje avontuur. Zes weken op reis naar India is iets heel anders. Zeker als het je in de schoot wordt geworpen. Dat
is wat Niels en Charis mochten meemaken. Charis studeert aan de ETF (in de volkmond ‘de Bijbelschool van Heverlee’) en mocht naar India
voor haar studie. Niels, haar man, mocht mee als bagagedrager. Ze verbleven er op SEERI, het St.Ephrem Ecumenical Research Institute. En
wij mogen de komende edities van Piekuur meegenieten... Met Niels en Charis in India.
Als de lessen voorbij zijn, blijf ik nog wat met de fathers
praten op de binnenkoer. Ook al versta ik geen Malayalam,
toch is het leuk om in hun gezelschap te zijn en te genieten
van hun mopjes onder elkaar. Toen het gezelschap
langzaam uitdeinde, bleven fr. Joy en ik achter. Fr. Joy
is diegene die een dag voor ons naar België vertrekt.
Vandaag had hij zijn
snelcursus Syrisch
afgerond en hij was
geslaagd voor zijn
examen. Nu had hij
nog enkele weken om
afscheid te nemen van
zijn familie, vrienden
en verwanten. Hij
zal minstens 2 jaar
in België verblijven
zonder mogelijkheid
“WE ZIJN ERG
NIEUWSGIERIG
NAAR WAT
JONGE MEISJES
BEWEEGT
OM NON TE
WORDEN.”
om even terug te keren naar India – de studiebeurs geeft
die mogelijkheid niet. We hopen hem even gastvrij te
ontvangen als wij hier ontvangen zijn. Hij was erg blij
dat hij nu al een “familie” had leren kennen uit België. Ik
vond het erg leuk dat hij Charis en mij bestempelde als een
familie. Gisteren en morgen is het 2 jaar geleden dat we
getrouwd zijn.
Charis heeft vandaag opnieuw les gehad. Ze geniet
van de tijd die ze met Sr. Jincy doorbrengt. Na de les
hebben ze zeker nog een half uur zitten babbelen over wat
zich aandiende. We zijn erg nieuwsgierig naar wat jonge
meisjes beweegt om non te worden. We schatten Sr. Jincy
ergens half weg de 20. Bovendien was zij de eerste non
binnen haar kerk. De Church of the East kende tot voor
kort geen traditie van nonnen. Sr. Jincy werd de eerste. Ze
hebben zich gebaseerd op de Syrische tradities en regels
en gebruiken van andere kloosters overgenomen. Op dit
moment zijn er 3 nonnen binnen de Church of the East.
Voor haar is het een roeping van God.
De dag erna ging Charis haar les niet door. Sr.Jincy
voelde zich niet goed. Hopelijk is het morgen weer beter.
Ik heb wel les gegeven aan Bincy en fr. Thomas. Fr.
Thomas lijkt vaak erg verlegen, maar aan tafel zie je hem
zoeken naar het juiste moment om een grappige opmerking
te maken. Hij is erg geïnteresseerd in iconografie. Van
zijn bisschop krijgt hij de toestemming om zich er in te
verdiepen. Als hij het niks vindt kan hij nog altijd terug.
Maar daar lijkt het helemaal niet op. Elke dag bezoekt hij een professor hier in
de buurt die een enorme collectie iconen op zijn computer heeft staan. Af en toe
vertelt fr.Thomas er iets over. Ik heb de indruk dat hij door de anderen hier als een
rare snuiter wordt beschouwd omwille van zijn interesse voor deze “theologische
schilderijen”. Ik weet er zelf erg weinig van. We zitten in een andere wereld.
Na de les wachtte ik op de binnenkoer op Charis. Van op de derde verdieping
zwaaide een man naar mij. Hij wenkte om te komen. Terwijl ik de trap op ging, was
Charis juist klaar en vervoegde ze me naar de 3e verdieping. Een oude vriendelijke
man nodigt ons uit hem te volgen. Op het einde van de gang komen we terecht in
een atelier. De man is icoonschilder en is bezig aan de 4e fase van een icoon van
Jezus (icoon schilderen gebeurt in 6 fases, elke fase heeft eigen kleuren en lijnen).
Het ziet er prachtig uit en de man is zichtbaar tevreden dat we het mooi vinden.
Elke dag van 9h00 tot 16h00 is de man hier aan het werk. Aan de zijkant staan nog
andere halfafgewerkte en vervolledigde kunstwerken, gemaakt door de nonnen. We
beloven dat we morgen zullen terugkomen om wat foto’s te trekken. Sebastiaan is
tevreden.
Zaterdag werden we om 4:30 bij Manoj en Mini verwacht om naar Manoj’s
vader te gaan voor dinner. Voor het eten gingen we eerst naar een grote, blijkbaar
bekende, St. George Orthodoxe kerk ergens buiten de stad.
Aan het eind van het straatje dat ernaartoe leidde, zat een rij bedelaars te wachten.
Bij het oprijden van het wijde plein daarachter, kwam al een jongetje op de auto
toegesneld om kaarsen te verkopen. Aan de westkant van het plein overzagen we
een uitgestrekte vlakte, omringd door palmbossen. Onderaan de kerktrappen zat een
bedelaar, die onze aandacht probeerde te vestigen op zijn verminkte arm. Een aantal
trappen hoger stond een kruis, versierd met niet-aangestoken elektrische lampjes.
Rondom werkte de voet van het kruis zich
“ IK WOU NIET
VERVELEND
DOEN, MAAR
DIT ZAG IK TOCH
NIET ZITTEN, EN
OM DAN MEE
TE GAAN EN TE
DOEN ALSOF...”
trapsgewijs naar boven. Op elke trede waren
bladvormige houdertjes aangebracht, waar
een vrouw olie in goot, een andere een lont
in legde, en een derde ze aanstak. Na nog
enkele trappen waren we boven. Mini gaf me
twee kaarsjes. Ik kende het gebruik vanuit de
katholieke kerk in België, dus vroeg haar
wat het betekende. “Nothing, just make a
light.” Ik keek haar nog wat onzeker aan.
Ze voegde er ter verduidelijking aan toe:
“Then you pray to Saint George.” Ik wou
niet vervelend doen, maar dit zag ik toch niet
zitten, en om dan mee te gaan en te doen alsof, vond ik ook niet fair. Ik bedankte
haar dus maar, en legde uit dat dit ons gebruik niet was; dat wij alleen tot God
baden. Ze ging alleen. Toen we even later verder liepen, hadden we het er nog even
over. Op haar vraag legde ik uit dat we wel van de christenen van alle tijden wilden
leren, maar dat we hen dus alleen als een voorbeeld zagen. Mini zei iets in de zin
van dat we dan toch wel dezelfde God hadden, wat ik graag bevestigde.
Na de fotosessie gingen we weer naar de auto. We stopten nog even bij de
NIELS EN CHARIS, 2 reisgezellen,
1 tocht, vol verrassingen, verwachtingen,
frisse wind, koele plekken, bijzondere
mensen, onverkende bruggen en een
magnifieke God.
supermarkt omdat Mini haar inkopen nog moest doen. Tot nu toe
hadden we enkel winkels gezien in kleine stalletjes langs de weg,
maar nu kwamen we bij een propere, druk bezochte supermarkt, Gmart.
Naast allerlei westerse producten (Kellogg’s Corn Flakes, Knorr
soep, ijscrème, hondenvoeding) vond je er ook Indische specialiteiten
in instant verpakking (kant en klare appam), buffelvlees, Indische
babyvoeding (geen Olvarit), kokospoedermelk en bananenchips (aan de
ingang als gegeerd artikel). Om de klanten
in de gaten te houden had men een Ali-
Baba-spiegel opgehangen in het midden
van de winkel (een halve bol waarmee
alle hoeken bekeken konden worden).
Aan de 3 kassa’s kon je afrekenen bij het
winkelpersoneel in uniform, terwijl een
zakkenvuller de boodschappen inpakte. Oh,
ja en winkelen doe je hier met een mandje
“BIDDEN BIJ DIT KRUIS
HIELD IN DAT AL JE
GEBEDEN VERHOORD
WERDEN. NIET TE
GELOVEN!”
of een miniwinkelwagentje want de gangen tussen de rekken zijn erg
smal.
Daarna keerden we terug naar het huis waar we zouden eten.
Eenmaal aan tafel werd ons het ene na het andere lekkere gerecht
toegeschoven. Mini en Manoj vroegen ons hoe laat we terug moesten
zijn. 21h leek ons wel okee, dus namen ze ons mee naar een laatste
kerk.
Vanuit de verte zagen we dat St. Mary’s Orthodox Church in
Mannanam met duizenden lichtjes versierd was. Op de grote parking
stonden tientallen auto’s. Het was duidelijk dat we niet de enige
bezoekers waren. 200 m van de kerk stapten we uit. In de warmte
van de avond liepen we op het lichtspektakel af. Ballonartiesten,
speelgoedverkopers, bedelaars, notenhandelaars vormden een haag
waarlangs je moest passeren om binnen te geraken. Voor, achter,
naast, in en rond de kerk hadden zich duizenden mensen verzameld.
Buiten sliepen ze 8 dagen lang op de grond of dunne matjes, hun beurt
afwachtend om tot Maria te bidden. Uit het
hele land waren deze pelgrims gekomen
om hun devotie voor Maria te laten blijken.
Hindus en christenen leefden 8 dagen lang
op enkel vegetarisch voedsel. De voor en
achtergevel van de kerk waren fel verlicht
met lichtjes in alle kleuren. Als je het lawaai
op een kermis wegdenkt, dan geeft dat de
sfeer weer. Nog nooit hadden we zoveel
mensen bij elkaar gezien, biddend, slapend, vastend. Aan de westkant
van de kerk stond een kruis. Bidden bij dit kruis hield in dat al je
gebeden verhoord werden. Niet te geloven!
Diep onder de indruk stapten we de auto in. De parking was intussen
nog voller geworden. We werden voor de poort van SEERI afgezet.’s
Avonds praten we nog wat na over de indrukken van de afgelopen
dag.
DOOR NIELS EN CHARIS
6 PIEKUUR PIEKUUR 7

QUESTIONING POWER: CHALLENGE, SUBMIT OR SACRIFICE?
OF VERLANGEN NAAR VREDE EN RECHTVAARDIGHEID!
Enkele maanden geleden was ik met een goede vriend
van mij in Londen. We waren daar voor een conferentie van Speak,
een netwerk van jonge volwassenen in Groot-Brittannië die vanuit hun
christelijke identiteit streven naar meer sociale rechtvaardigheid in
deze wereld. Het thema van de conferentie was: “Questioning power:
challenge, submit or sacrifice?”, wat zoveel betekent als “Macht in
vraag gesteld: uitdagen, onderwerpen of opofferen?” Gedurende
een heel weekend dachten we na over de vormen van macht die
ons omringen in deze wereld; politieke, economische, militaire en
religieuze macht, maar ook persoonlijke macht over anderen zoals
iedereen die in een bepaalde mate heeft. Regelmatig probeerden we
macht te linken aan het leven van Jezus. Hoe ging hij ging met de
machtsstructuren die hem omringden toen hij hier op aarde was?
Daagde hij ze uit, onderwierp hij zich er aan of offerde hij zich op?
Boeiend denkmateriaal levert dat op, probeer het zelf maar eens.
We trokken pas dinsdag terug naar huis, dus maakten we van de
gelegenheid gebruik om wat “sightseeing” te doen in Londen.
Vlakbij de Big Ben te Westminster ontmoetten we Brian Haw
(56). Een bijzondere man, zittend tussen tientallen spandoeken en
protestborden. Al sinds juni 2001 kampeerde hij tegenover het Britse
parlement. Daarmee protesteert hij dag in dag uit tegen de oorlog in
Irak, waar de Britten een groot aandeel in hebben. Een oorlog die,
zo is ondertussen al openlijk toegegeven, gestart is op basis van
valse aantijgingen. Een oorlog waar uiteindelijk vooral onschuldige
burgers het slachtoffer van zijn. Een oorlog die eigenlijk in de eerste
plaats begonnen is om de grote Irakese oliereserves veilig te stellen
voor het energiehongerige Westen. Een onrechtvaardige oorlog dus,
die er eigenlijk niet had mogen zijn.
Al verschillende keren heeft de Britse regering geprobeerd om deze
vredesactivist de mond te snoeren. Het is niet leuk om er elke dag op
gewezen te worden dat je betrokken bent in onrecht en opgeroepen
wordt om daarmee te stoppen. Zeker niet als die boodschap ook nog
eens publieke aandacht krijgt. Een aantal rechtzaken die de regering
had aangespannen om Brian te doen stoppen, werden verloren op basis
van principes van vrije meningsuiting en dus deed hij onvermoeid
verder, gesteund door familie, vrienden en sympathisanten.
In juni zou hij zijn zesde jaar van vredesactie ingaan, maar zover
zal het helaas niet komen. Omdat de bestaande wetgeving de regering
niet
toeliet om Brian het zwijgen op te leggen, heeft de regering er maar
een wet bijgemaakt. Die wet stelt dat elke demonstratie binnen een
straal van 1 km van het parlement, toelating moet hebben van de
politie vanaf de start van het protest. De wet is van toepassing met
terugwerkende kracht en dus valt Brian ook onder die wet, ook al
kon
hij geen toelating vragen op het moment dat hij zijn protesten begon
omdat er toen van die wet nog geen sprake was. Hij was dus plots
“illegaal” bezig en in de loop van mei werd hij verplicht om zijn
vreedzame protest te staken. De politieke macht kreeg zijn zin. Vijf
jaar lang heeft Brian hen uitgedaagd en gewezen op hun fouten,
maar uiteindelijk heeft hij zich moeten onderwerpen aan hun macht.
Questioning power: challenge, submit or sacrifice?
Ook Jezus overkwam zoiets. Drie jaar lang trok hij door het
land en riep hij de mensen op zich te bekeren van hun zonden. Hij
verkondigde het Koninkrijk van God, waar vrede en rechtvaardigheid
heerst. Hij veroordeelde de schijnheiligheid van de religieuze leiders
en vertelde de mensen om niet zoals hen te worden. Daar konden
de meeste schriftgeleerden niet mee lachen. Hun invloed en macht
over de mensen stonden op het spel en dus moesten ze die Jezus de
mond zien te snoeren. Eerst probeerden ze hem in het openbaar in
de val te lokken met moeilijke vragen. Toen dat niet lukte hebben
ze hem heimelijk laten arresteren op basis van valse aantijgingen
en door omkoping. Uiteindelijk zijn ze er zelfs in geslaagd om hem
gekruisigd te krijgen, maar van een rechtvaardige rechtzaak kon je
moeilijk spreken.
Diezelfde Jezus ooit: “Gelukkig zij die verlangen naar
gerechtigheid: God zal hen verzadigen. […] Gelukkig zij die streven
naar vrede: God zal hen zijn kinderen noemen. Gelukkig zij die
vervolgd worden omdat ze Gods wil doen: voor hen is het hemelse
Koninkrijk”. Met zijn boodschap en zijn leven daagde Hij de mensen
en leiders van zijn tijd uit. Op een bepaald moment heeft Hij zich
aan hen onderworpen. Uiteindelijk heeft hij zijn macht opgegeven
en het ultieme offer gebracht, zijn eigen leven. Questioning power:
challenge, submit or sacrifice?
Waar staan wij met ons verlangen naar vrede en rechtvaardigheid
in deze wereld?
door MICHAEL COCQUYT
www.parliament-square.org.uk (Brian Haw’s website)
www.speak.org.uk
www.timetoturn.nl
Binnenkort ook: www.timetoturn.be !!
MICHAEL COCQUYT, 23, Freelancer PIEKUUR
Zowel zijn fysieke spiermassa als zijn intelectuele niveau laten er geen
twijfel over bestaan dat deze jonge, gelovige man klaar is om de wereld
te verbeteren, beginnende bij zichzelf. Met een kritisch oog en het nodige
buikgevoel gaat hij geen enkele uitdaging uit de weg, zelfs niet in deze
PIEKUUR!
Van valse blokfluit
naar prachtige
dwarsfluit
Ingestuurd door Sara Raemdonck
Toen ik een mail kreeg met het thema van deze Piekuur, kon ik
gewoon niet wachten om achter mijn pc te kruipen. Ik heb er als
het ware een echte typkramp van gekregen. Maar ik heb me nog
niet voorgesteld, mijn welgemeende excuses aan de nieuwsgierige
lezers.
Ik ben een meisje van 18 jaar (is eigenlijk wel onbeleefd om m’n
leeftijd te vragen hé, maar kom). Ik was een hele lange tijd een
verlegen en teruggetrokken meisje. Als ik ooit met jou op kamp
geweest zou zijn, dan zou je me waarschijnlijk niet herinneren. De
achtergrond van het hele plaatje was namelijk mijn favoriete plekje.
Ik was niet zomaar verlegen, mijn verlegenheid was meer een
bescherming. Niemand mocht me kennen, ik vond mezelf
ongelofelijk slecht. Daarom wou ik mezelf voor iedereen verbergen
(in werkelijkheid was ik helemaal nog niet zo slecht, in ieder geval
niet zo slecht als ik mezelf zag).
Het leek toen echt alsof de hele wereld naar me keek en dacht: ‘Wat
voor een belachelijk meisje is dat nu’. Tja, voor mezelf was ik echt
wel dom en kon ik ook niets goed doen hé. Ik dacht dat ik dan maar
beter niets kon doen. Nachten lag ik erover te piekeren (vandaar dat
ik wallen onder m’n ogen heb). “Ben ik echt zo verlegen? Durf ik
nu nooit eens mezelf te zijn? Is er echt geen enkele oplossing voor
mensen zoals ik?” De put was zo diep, ik zou er wel nooit meer uit
geraken. Ik zou men leven zo wel moeten verslijten.
Gelukkig kende ik God en kon ik Hem alles vertellen. Maar wat kon
Hij nu doen met zo’n hopeloos geval als ik? Ik wist dat Hij me wel
zou troosten, maar daar bleef het bij. Ik geloofde niet dat God me ook
uit m’n put kon halen en me kon veranderen.
Op een bepaalde dag (het moet wel een heel mooie dag geweest
zijn) nam ik een gek besluit. Ik zou in de zomer meegaan als
kampleiding.
Ik was wel bang, want ja, hoe kan God nu zo’n domme meid als ik
gebruiken, maar ja, af en toe moet een mens eens iets geks doen in zijn
leven hé. Waarschijnlijk was mijn besluit niet goed doorgedrongen,
want ik had nog niet echt zenuwen. Helaas veranderde dat een maand
voor het kamp. Toen begon ik te bidden.
Uiteindelijk ben ik dan toch met vertrouwen in God vertrokken.
Je raadt het nooit (waarschijnlijk raden jullie het wel, maar ik moet
mijn zin toch inleiden hé), God heeft mij als verlegen persoon
gebruikt. Vraag me niet meer hoe Hij het deed, maar Hij deed het.
Dat was het begin, ik voelde dat ik niet meer op de bodem van de put
zat maar dat Hij me een stapje hoger had gebracht. God toonde me
de weg uit de put. Ook al ben ik niet perfect, ook al doe ik domme
dingen, God doet wonderen in mijn leven!
Wil jij ook een instrument in Gods handen worden? Lees dan goed
wat ik nu schrijf. Geloof in God, leer Hem kennen, besef wat Jezus
daar aan het kruis voor jou heeft gedaan. Dat is al een heel goed
begin, maar we moeten nog verder gaan. Bid en vetrouw op Hem,
geef je leven in Zijn hand, verwacht alles van Hem. Ook al heb je
het gevoel dat je het niet gaat kunnen, doe het gewoon. En vallen zul
je (even lekker bemoedigen :p), maar God gebruikt je, ondanks al je
falen, op een machtige wijze.
God zal dan een wonder doen in jouw leven, jij wordt een bruikbaar
instrument, niet zomaar een vals klinkende blokfluit, nee de
allermooiste dwarsfluit van de wereld! God doet miraculeuze,
prachtige, machtige wonderen in jouw leven. Voor anderen
misschien niet zo speciaal, maar voor jou te groot om te vatten. God
wil van ons niet dat wat we niet hebben, Hij wil dat wat we wel
hebben. Voor onze Springfreaks, misschien is het niet origineel, maar
het is toch mooi hé! Is er trouwens een Springfreak die dit zinnetje
nog in het Frans kent?
JUST TRY IT !!! Wat heb je te verliezen?
8 PIEKUUR PIEKUUR 9

REVIEWS
MercyMe – Coming Up To Breathe
MercyMe komt boven om adem te halen. Ontsnappen aan de verstikkende verwachtingen van mensen en in
Gods verwachtingspatroon in alle vrijheid ademhalen!
Bij MercyMe zorgde die vrijheid voor een gloednieuw album. Met een fijne rocksound getuigen de lyrics van
moeilijkheden (3:42am over writer’s block), radicaliteit (No More No Less) en geborgenheid (Safe and Sound).
Een pareltje is het nummer Something About You, dat laat horen hoe God niet te beschrijven valt: ‘Still there’s
something about You / That keeps me in pursuit of who You are / I will spend my days, finding ways to praise /
The glory and the grace of who You are’.
De songs blijven hangen en toch gaat de cd niet gauw vervelen, want er is variatie genoeg; van het prachtige praiselied Bring The
Rain tot het gevoelige I Would Die For You. Dikke aanrader, deze cd!
Vergelijk met: The Afters, Casting Crowns, U2
www.mercyme.org
Ana Laura – Ana Laura
Nieuwkomer Ana Laura is klaar om de christelijke wereld te veroveren met haar frisse self-titled debuut. Wat
meteen opvalt, is de enorme energie die uit de muziek klinkt. Op de hoes lijkt Ana Laura een fragiel meisje,
maar wat een stem!
Bij sommige nummers is de gedachte aan Jaci Velasquez niet ver weg, bijvoorbeeld bij Completely. Neem
daar de latin-invloed van Water bij, en de vergelijking is compleet. Ana’s liefde voor klassieke muziek smelt in
If You Ever Fall perfect samen met haar warme, volle stem. Ook bij andere nummers zijn de strijkers prominent
aanwezig. Dat betekent echter niet dat Ana’s debuut een plaat vol stroperige ballads is, verre van! Ook een
hitgevoelig up-temponummer als No More past erbij.
Daar bovenop heeft Ana Laura nog een boodschap ook. Van deze dame gaan we nog meer horen!
Vergelijk met: Jaci Velasquez, Celine Dion
www.analauramusic.com
Day Of Fire – Cut & Move
Vanaf juni verkrijgbaar: de tweede cd van Day Of Fire. Bij hun debuut werd al duidelijk dat deze band voor
de ruigere rock gaat. Op Cut & Move is dat niet anders. Toch heeft de band sinds hun debuut een flinke stap
voorwaarts gezet met de nieuwe cd.
Frontman Josh Brown vertelt dat Cut & Move over pijn en onveiligheid gaat, en over het vinden van hoop in Gods
liefde. “It’s our intention to reach out to listeners about topics such as addiction, abuse, and abandonment.”
Zware kost dus, maar niet zomaar: frontman Brown is zelf ex-verslaafde en zingt uit ervaring. Toen hij God
tegenkwam, veranderde zijn leven radicaal. Nu wil hij zijn getuigenis delen met zoveel mogelijk mensen: “I want
to show people the love of God in action; loving people for who they are.”
Op Cut & Move resulteert dat in rauwe songs die “de kern van het leven willen raken”. Alle rockfans richting de website!
Vergelijk met: Seventh Day Slumber, Nickelback, P.O.D.
www.dayoffire.com
Fresh Digress – Fresh Digress
De jongens van Fresh Digress zijn al even fris als hun naam doet vermoeden. Dit is het eerste grote hiphopalbum
van dit jonge talent. Fresh Digress, dat zijn Reality en Chris MC, twee energieke rappers die al hun energie in
muziek steken. Ze zeggen van zichzelf dat ze een beetje gek zijn, en ik moet ze gelijk geven. Ze maken muziek
met veel plezier en dat hoor je; het is moeilijk stil te zitten op hun beats. In de ludieke ‘interviews’ tussen de
nummers stellen de jongens zichzelf voor.
Het leukste liedje is ‘Princess’. Reality en Chris MC geven raad aan de jongens over hoe ze meisjes moeten
behandelen: “From adults to the teens, girls deserve to be the queens / Some revolt, some agree / All them
boys have got to see / it starts out with your loyalty / treat your girl like royalty / then they’re smiling joyfully / …, hey princess.” Die
jongens hebben duidelijk verstand van meisjes!
Vergelijk met: KJ-52, GRITS
www.freshdigress.com / http://myspace.com/freshdigress / www.beatmart.com
Alle cd’s verkrijgbaar bij christelijke muziek- en boekenwinkels
www.hetgoedeboek.be - www.denootzaak.be
10 PIEKUUR
rubriek apart
MIJN SCHEET EN IK
WE STINKEN ALLEN IMMERS EVEN HARD
Ik hoor soms iets raars, ergens in mijn hoofd. Het is redelijk luid. Het komt
en gaat en zit en staat zonder dat ik er vat op kan krijgen. Ik maak er geen
punt van, het is alleen lastig als ik met andere mensen in conversatie ben.
Dan gebeurt het regelmatig dat ik het laatste deel van een bepaald woord
niet kan verstaan. Erg lastig. Vooral de achtervoegsels gaan de mist in. Ik
weet vaak niet of het over een huis of een huisje gaat. Of over een scheetje
en een scheet. Dit laatste verschil vind ik erg groot én belangrijk: óf we
kunnen elkaar recht in de ogen kijken en hopen dat het snel weg zal gaan,
óf we zoeken onthutst en totaal van de kaart elkaars ogen en roepen
verschrikt uit dat dit het einde is. Het beste dat je op zo’n moment kunt
doen, is de dader zoeken (slachtoffer zijn we toch allemaal). Maar begin
altijd eerst bij jezelf.
En zo kom ik langzamerhand tot de kern van de zaak.
Misschien eerst nog even iets over dat raars dat ik soms hoor.’t Is dan ook
verschrikkelijk bizar: een diep gebrom, beginnend als een zachte ‘j’ en
aanzwellend tot een luide ‘ij’. O beste lezer, op het moment dat je dit leest,
heb ik het waarschijnlijk weer.
Ik wou het eigenlijk hebben, en dit sluit mooi aan op het voorgaande, over
jou. Ik vind dat je veel te veel naar de ander kijkt alsof die het beter heeft,
het beter moet doen en kunnen, en eigenlijk beter is. Weet je, er is niets
dat jezelf zo in de weg kan staan om jezelf te zijn, dan jezelf. En je moet er
gewoon mee stoppen jezelf steeds met anderen te vergelijken. We stinken
allen immers even hard. God heeft je gemaakt zoals je bent, je bent uniek.
Gelukkig maar, het zou maar een saaie boel worden. Maar je hebt gelijk,
zoals ik zelf al gezegd heb, ik moet eerst bij mezelf beginnen.
Nu ik er even over nadenk, valt het me op dat dat rare geluid elke keer
begint als ik iemand anders met de vinger wijs, zoals nu.
MARTEN GEERTSMA, 25, Freelancer PIEKUUR
- 3 jaar getrouwd - 2 jaar klusjesman
- Opleiding Creatieve Therapie in Gent
- Redelijk knappe man, komt alleen niet over op de foto.
- Wordt meestal niet van de eerste keer begrepen, daarom
schrijft hij, zodat de mensen het kunnen nalezen!
WIE VOL ZIT VAN
ZICHZELF HEEFT
GEEN PLAATS MEER
VOOR GOD
Donderdagnamiddag, ik doe de
brievenbus open, en er zit een tijdschrift
in. Ik haal het plastiekje eraf en ik
begin te lezen. Opeens bots ik op een
stripverhaaltje.
Ik wist dat het iets was waar ik nog iets
mee moest!
Een jaar lang gebeurt er niets tot
kerst 2005. Dan krijg ik krijg het
bijbelstudieboekje “Kauwgom”.
Op kerstavond, nog niets bijzonders. Op
kerstdag ook niet, en ook niet op 2de
kerstdag.
Wel in januari. Aan het boekje hangen
namelijk kaartjes met gezegden en
leuke tekstjes op. Ik las ze door en
opeens botste ik op een kaartje waarop
staat: “Wie vol is van zichzelf heeft
geen plaats meer voor God”. Wat
zou er gebeuren, mocht jij dat lezen?
Ik weet het niet, maar ik dacht terug aan
wat ik een jaar eerder gelezen had. Het
stripverhaaltje in mijn tijdschrift ging over
een jongetje dat met een aquarium, een
paar stenen, knikkers en zand iets uitlegde.
Als je eerst de stenen, die God voorstellen,
in het aquarium legt, en daarna de knikkers,
die familie en vrienden voorstellen, erbij
doet en pas daarna het zand, dat jezelf
voorstelt, erbij strooit, dan past alles in het
aquarium. Als je eerst het zand erin doet,
dan de knikkers en dan pas de stenen, zal
het aquarium veel te klein zijn. Zo is je hart
ook te klein als je het omgekeerd doet
en niet als eerste met God je hart vult!
Dus in het vervolg denk ik nog eens
na voor ik zeg: “Ik ga eerst naar de
winkel, want ik moet nog een trui van
Nike hebben, een broek van Adidas en
een paar schoenen van Puma. Daarna
moet ik nog op de rommelmarkt een
cadeautje gaan kopen voor mijn moeder
en daarna, als ik nog tijd heb, zal ik nog wel
eens bidden of in mijn bijbel lezen. Nee!”
Vanaf nu wil ik proberen eerst in mijn bijbel
lezen, daarna goed voor mijn naasten
te zorgen en pas daarna aan mezelf te
denken. Ik denk dat ik nu weet wat ik met
het boekje en het stripverhaaltje moest;
“een stukje schrijven voor Piekuur”.
door Rebecca Cauwels
PIEKUUR 11

PIEKVRAGENUUR
BESTE,
Ik ben een jongen van 15 jaar met een
probleem: Er is een meisje op mijn school
dat ik heel erg leuk vind. Maar: ze is geen
christen. Volgens mij vindt ze mij ook leuk,
maar mijn ouders doen moeilijk. Ik weet niet
wat ik moet doen, ik ben zo verliefd!
Schorpioentje.
HEY SCHORPIOENTJE,
Wat vervelend nu toch! Dit is een moeilijke
situatie, en het is ook niet fijn dat je ouders er
moeilijk over doen. Maar ik kan je verzekeren
dat je niet de enige bent met dit probleem.
Ik weet zeker dat je in je directe omgeving
nog wel iemand kan vinden die weet wat je
doormaakt, en voor je wil bidden.
De vraag is natuurlijk, wat wil je ermee?
Vind je het vervelend dat je ouders moeilijk
doen omdat je zelf graag iets wil beginnen
met dat meisje, of vind je het vervelend dat
je gevoelens hebt voor een meisje dat niet
christen is en je dit zelf niet wil? Ik heb de
indruk dat je het zelf niet zo goed weet.
Laat ik daarom beginnen bij wat de Schrift
erover te zeggen heeft. In 2 Korinthe 6:14
staat:
‘Loop niet in een en hetzelfde span met
ongelovigen. Wat is de verwantschap tussen
gerechtigheid en wetteloosheid? Wat heeft
licht met duisternis te maken?’
Een span is datgene waarin met ossen ‘spant’,
om een kar te trekken. De NBG’51 zegt:
‘vormt geen ongelijk span’. Wanneer een
span ongelijk is gespannen, zal één van de
twee ossen zijn nek breken. Als Paulus deze
vergelijking gebruikt, is dat heel scherp. Dat
blijkt ook uit de rest van het vers; één van de
twee harten zal breken.
Ikzelf zeg het zo: mijn leven is van Jezus. Hij
heeft het betaald, en ik behoor Hem toe. Ik kan
en wil mijn leven dus niet delen met iemand,
wiens leven niet van dezelfde meester is. God
en Zijn woord maken mij tot wie ik ben, en
dat zou ik dan niet kunnen delen met mijn
partner. Dat wil dus zeggen dat je partner je
nooit volledig zou kunnen kennen. Ikzelf zou
dit niet als optie zien. Wanneer jouw Heer je in
een bepaalde richting leidt, en je partner erkent
die Heer niet als heer, kan het heel moeilijk
worden. En dit niet alleen in grote dingen,
bijvoorbeeld een zendingsroeping, maar ook
je stille tijd zal je niet kunnen delen met de
persoon die je het meest nabij is, je kan niet
samen bidden, je kan je strijd in het geloof
niet delen met de persoon die je juist daarin
het meest zou moeten steunen. Met andere
woorden, een relatie aangaan met dit meisje
zou ik je ten zeerste afraden. Daarmee ben
jij niet geholpen, jij bent namelijk nog steeds
verliefd.
Het is, jammer genoeg, niet zo dat als ons
hoofd ergens op een bepaalde manier over
denkt, dat ons hart dit ook zo aanvoelt. Ik kan
12 PIEKUUR
je geen trucjes meegeven om hierover heen te
geraken. Ik kan je enkel op het hart drukken,
breng je gevoelens bij God. Probeer ze los te
laten. Probeer ze niet alleen te dragen en ga ze
zeker niet koesteren, daardoor zullen ze enkel
aangewakkerd worden. Jezus is ook aan het
kruis gegaan voor onze pijn en ons verdriet,
dus je mag ook daarmee bij Hem komen. Pas
als wij die gevoelens loslaten, kunnen we
eroverheen geraken.
Je kan ook bidden voor dat meisje, dat God
zichzelf aan haar zal laten zien. Maar ik denk
dat het onverstandig is jezelf als een pion te
zien in dit proces. Zo ga je het jezelf nog
moeilijker maken. Zeker als je zegt dat zij jou
ook leuk vindt. Als je verliefd bent is het heel
moeilijk om te onderscheiden wat interesse is
in jou, en wat interesse is in Jezus. God zal
Zijn werk wel doen. Als Hij haar tot een kind
van Hem wil maken, zal Hij dit doen, los van
jouw inbreng. Maar dat neemt niet weg dat je
kan bidden: Het vurig gebed van een gelovige
bereikt veel! (Jakobus 5:16) Veel sterkte
gewenst!
HEY RUTH,
Mijn vraag is de volgende. Ik vraag me soms
af waar God is. Ik zoek Hem wel, maar ik vind
Hem niet. Ik heb het gevoel dat Hij niet in de
kerk aanwezig is. Als ik Bijbel lees, heb ik het
idee dat het maar lege woorden zijn, het doet
me niks. Als ik bid, heb ik het gevoel dat ik
tegen muren spreek. Ik geloof nog wel, maar
ik ervaar er niks van. Ik verlang naar een
relatie Jezus, maar ik heb het gevoel dat het
eenrichtingverkeer is. Waarom laat God zich
niet duidelijker zien in mijn leven?
Eenzaatje.
HEY EENZAATJE,
Wat erg dat je je zo alleen voelt. Ik vind
het heel moeilijk om je met dit probleem te
helpen, omdat ik jou en je situatie niet ken.
We willen allemaal wel eens een briefje uit de
hemel, of Jezus’ lijfelijke aanwezigheid. Maar
God gaat met iedereen op Zijn eigen manier
een relatie aan, en openbaart zich aan iedereen
anders. Ik kan je dus enkel op weg helpen met
de volgende gedachte…
God is in de wereld geweest. Zo’n
tweeduizend jaar geleden heeft de Zoon zijn
heerlijkheid en Zijn almacht afgelegd, om als
Mens onder de mensen te leven. Hij is, net als
ons, geconfronteerd met pijn en lijden, met
de dood, en met verzoeking en verleiding tot
zonde (hoewel Hij in tegenstelling tot ons
niet op die verleiding is ingegaan!). Aan het
eind spreekt Jezus uit: Mijn God, Mijn God,
waarom hebt Gij Mij verlaten!
Probeer dit hele gebeuren, Jezus’ leven, Zijn
aanwezigheid op deze aarde als een realiteit
te gaan zien. Bid erover, mediteer erover,
probeer het tot meer dan een abstractie, een
verhaal uit de Bijbel te maken. Het is een
realiteit, het heeft allemaal plaatsgevonden in
de geschiedenis, tot de dood toe.
Een God die zover gaat voor Zijn schepping,
zal ons later niet in de steek laten. Je zal je
misschien soms godverlaten voelen, maar ook
de godverlatenheid hangt aan het kruis. Jezus
is door God verlaten geweest, zodat wij het
nooit meer hoeven te zijn.
Het is niet gemakkelijk je hart ergens van te
overtuigen, maar ik raad je aan om te beginnen
met je hoofd. Ervaring is subjectief, en niet
altijd in lijn met de werkelijkheid. ‘Niets is
zo onbetrouwbaar als het hart, onverbeterlijk
is het, wie zal het kennen?’ (Jeremia 17:9)
Gods openbaring aan ons is wel altijd in lijn
met de werkelijkheid. Hij heeft ons beloften
gedaan, en Hij houdt zich eraan. ‘Oprecht is
het woord van de HEER, alles wat hij doet is
betrouwbaar.’ (Psalm 33:4) Zorg dat je daar
zeker van bent, dan kan het gaan leven. God
luistert naar je, ook al ervaar je dat niet. De
Bijbel is Zijn woord voor jou, ook al doet het
je bij tijden niets. God laat Zijn gemeente niet
in de steek, ook al zie je Hem soms niet aan
het werk!
Hoe meer je overtuigd bent van de realiteit van
Gods werking in de wereld, hoe meer je Hem
kan vertrouwen. Je mag gerust je twijfels en
vragen naar Hem uitspreken. Je mag zelfs boos
zijn op God. Maar doe dit steeds in vertrouwen
dat Hij toch aanwezig is. Vertrouwen is een
zaak van het hart, maar we kunnen vertrouwen
omdat we met ons hoofd overtuigd zijn van de
overwinning die voor ons behaald is.
‘Besef dus goed: alleen de HEER, uw God, is
God en hij houdt woord; hij komt zijn beloften
na en is trouw aan ieder die hem liefheeft en
die doet wat hij gebiedt, tot in het duizendste
geslacht.’ Deuteronomium 7:9.
MENSEN,
Waar is God in de wereld naar toe? Waarom
doet Hij geen wonderen meer? Waarom is
er zoveel leed en ellende, natuurrampen,
oorlog? Waarom zijn er zoveel mensen die
Hem niet kennen? Waarom werkt Hij niet wat
duidelijker, waarom grijpt Hij niet in? Waar
is God?
Bezorgd…
DAG BEZORGD…
Ik ben soms ook bezorgd. Als we het nieuws
aanzetten, en zoveel ellende zien, is het niet
abnormaal dat we ons soms afvragen waarom
God niet ingrijpt. In de theologie heeft men
veel nagedacht over die vraag. Maar het lijkt
zo dat niemand er een goed antwoord op kan
geven.
Het klassieke antwoord uit de theologie is dat
God de mens heeft geschapen met een vrije
wil. De satan heeft een gedeeltelijke macht
gekregen in deze wereld, en hij gebruikt die
macht om mensen te verleiden. Omdat de
mens een vrije wil heeft, kiest hij vaak voor
het kwaad. En zo komt er veel ellende in de
wereld. God grijpt niet in, omdat Hij wil dat
de mens met zijn vrije wil, uit liefde, ervoor
kiest om een relatie met Hem aan te gaan.
Dit antwoord is voor een groot stuk juist,
maar er blijven nog vragen over. Waarom
is de satan er dan? Waarom heeft God hem
macht gegeven? Je stelt me een moeilijke
vraag, bezorgd!
Kwaad en ellende is niet iets van deze tijd.
Ook in bijbelse tijden was het er al. Maar
we zien wel dat God al van het begin der
tijden, hen die Hem vertrouwen bijstaat.
Verhalen te over: Ruth, Ester, David… Dan
komt er het grote initiatief: het kruis en de
opstanding van Jezus.
Ook al heeft de satan macht in deze wereld,
ook al gebruikt hij het kwaad om veel
mensen van God weg te houden; dit is en
blijft Gods wereld. Hij heeft het uiteindelijk
voor het zeggen. Christus heeft aan het kruis
de strijd tegen het kwaad overwonnen. Hij is
opgestaan uit de dood, en de dood heeft geen
macht meer.
Het kan misschien wel nog zo lijken. En we
moeten de strijd ook nog strijden. Maar we
kunnen dit wel doen vanuit de zekerheid dat
de strijd al gewonnen is. En net zoals God
zijn mensen tegemoet kwam in het Oude
Testament, en zoals Hij Zijn schepping is
tegemoet gekomen in het sturen van Jezus,
zo komt Hij ook nu nog hen tegemoet die
Hem zoeken.
God werkt vaak niet zo spectaculair als de
duivel. Hij wil mensen niet met truckjes
en spektakel naar Zich toetrekken. Hij wil
overtuiging van het hart, en heeft daarom
Zijn woord gegeven. Zijn woord staat
vol met beloften. Net als Abraham, die
vertrouwde op Zijn belofte, mogen wij
vertrouwen op Zijn beloften, ook al lijkt
het soms alsof wij onze enige zoon moeten
opgeven. De belofte die Hij gegeven heeft,
is dat het goed zal komen, dat Hij weer ten
volle zal heersen over deze aarde en dat elke
knie zich zal buigen voor Zijn heerlijkheid.
‘Men zal geen kwaad doen, nog verderf
stichten op gans Mijn heilige berg, want
de aarde zal vol zijn van de kennis des
HEREN, zoals de wateren de bodem der zee
bedekken.’ (Jesaja 11:9)
Heb jij ook vragen, bedenkingen,
moeilijkheden of problemen waar je
graag een antwoord op zou hebben,
vertel het ons! Stuur je inzending naar
piekuur@ejv.be en wij proberen jou
van een bemoedigend en bijbels
gefundeerd antwoord te voorzien.
Graag tot ziens, in de volgende
Piekuur!
Door Ruth Nivelle
VERLANGEN
Wie dagelijks de trein neemt, weet hoe grappig
dat kan zijn. Daar sta je dan, met een groep
medereizigers op hetzelfde perron. Op een
bepaald moment kijkt iemand in de richting
waar de trein vandaan komt. Drie seconden
later kijkt bijna iedereen die richting uit, en
reikt zijn hals om net langs die mevrouw met
de laptop te kijken. Vals alarm.
Verlangen. Zelfs als het om de aankomst van
een trein gaat. Hieronder vind je vier stukjes
over verlangen. Verlang je naar God? Naar
Zijn aanwezigheid in je leven? Of verlang
je liever naar de trein van het leven van
alledag?
God zien en sterven
Lucas 2:22-35
Toen Jezus geboren was, gingen na veertig
dagen zijn ouders met Hem naar de tempel
om Hem aan God voor te stellen. Het gebruik
dateert van de dagen van Mozes: “Elke
eerstgeboren zoon moet aan de Heer worden
toegewijd.” Het was ook een manier om
stil te staan bij het leven. Het leven is niet
vanzelfsprekend, het komt van God.
Simeon, die in de tempel een ontmoeting
heeft met Jezus, wordt over het algemeen als
een oude man voorgesteld. Hij is de grijsaard
die al zijn hele leven wacht op de komst van
de Messias. Het is zo dat Simeon al zijn hele
leven wacht, maar nergens lees je dat hij oud
en bejaard was!
Wat weten we van Simeon? Hij was
rechtvaardig, vroom en de Heilige Geest was
bij hem. Die had hem bekend gemaakt dat hij
niet sterven zou voordat hij de Messias gezien
zou hebben. Gedreven door de Geest kwam
hij die dag naar de tempel.
Als hij Jezus en zijn ouders ziet, looft hij
God: “Nu laat U, Heer, uw dienaar in vrede
heengaan, zoals U hebt beloofd.” (vs 29).
Betekent dat dat Simeon onmiddellijk sterft?
Uit dit vers wordt het inderdaad waarschijnlijk
dat de dood bij Simeon niet veraf meer was,
of hij nu oud of zwaar ziek was. Het hoeft
echter niet.
En zo belanden we op een interessante
denkpiste. Stel dat Simeon nog niet oud was.
Stel dat hij nog een leven voor zich had.
Blijkbaar vond hij het niet de moeite waard!
Hij wachtte op de Messias, en toen hij Hem
gezien had, verlangde hij alleen maar om bij
God te zijn.
Stel je voor dat je Jezus ziet. Zou het leven
je dan nog iets zeggen? Ik moet toegeven
dat ik me moeilijk kan voorstellen dat een
ontmoeting met een baby zo’n indruk op me
maakt, dat ik in vrede kan sterven.
Marcel Zimmer schreef:
“Ja, ik dank U voor uw genade, o Heer,
dat U het kruis voor mij droeg.
U bewijst uw genade aan mij telkens weer.
Uw genade is mij genoeg.”
Eigenlijk zegt Simeon hetzelfde. Hij heeft
Jezus gezien. Hij heeft Gods reddingsplan
beseft, en dat is genoeg. Hij hoeft niets anders
meer, hij kan in vrede sterven.
Heb jij er genoeg aan, als je God ziet? Heb je
genoeg aan Zijn reddingsplan?
Ik ben als enige overgebleven
1 Koningen 19:9-18
Het bekendste wapenfeit van Elia is misschien
wel zijn offer op de berg Karmel (1 Kon.18).
In één klap verslaat hij vierhonderdvijftig
Baälprofeten en overtuigt hij een heel volk
van Gods macht. In hoofdstuk 19 zien we
een andere man. Elia wordt bang. Koningin
Izebel laat alle profeten vervolgen en doden,
en Elia is bang dat hij er binnenkort bij zal
zijn. Hij vraagt God zelfs om hem maar alvast
weg te nemen (vs 4)! Hij valt in slaap, maar
een engel maakt hem wakker. Voor Elia staat
een hemels maal klaar.
Nadat hij het brood en het water genuttigd
heeft, gaat Elia op pad. Hij loopt veertig
dagen en nachten tot hij bij de berg Horeb
komt. Hij gaat een grot binnen om te slapen,
en daar vraagt God hem wat er nu eigenlijk
aan de hand is.
God wil weten hoe het met je gaat. Zit je in
de put? Aarzel niet om het Hem te vertellen!
Want dat doet Elia ook. Hij verbloemt niets,
hij zegt rechtuit wat er op zijn hart ligt. Hij
heeft zijn best gedaan, drieënhalf jaar pro
deo gewerkt voor de Heer, en wat krijgt hij?
Een doodsbedreiging! Een christen zou van
minder ontmoedigd raken.
Gods reactie? Hij laat Zichzelf zien.
God laat Zichzelf op een enorm fascinerende
manier zien. Het stormt, de aarde beeft en
er komt een vuur voorbij, maar nog steeds
heeft Elia God niet gezien. Pas als hij een
zachte bries voelt, slaat hij zijn mantel voor
zijn gezicht. In de zachte bries herkent Elia
de Heer.
God vraagt opnieuw wat er met Elia scheelt,
en Elia geeft hetzelfde antwoord. Ik heb
zomaar het idee dat Elia die woorden
deze keer op een heel andere manier heeft
uitgesproken. God is niet van plan om Elia
weg te nemen van de aarde. Nog niet in ieder
geval. Hij geeft Elia een nieuwe opdracht.
Tegelijkertijd bemoedigt Hij hem: Elia is
niet alleen, er zullen in Israël zevenduizend
mensen overblijven die ook de knieën niet
gebogen hebben voor Baäl.
Soms lijkt het erop dat je God alleen kunt
zien als je je heel dicht bij Hem voelt. Het
wonderlijke is dat je Hem ook kunt zien
als je je juist heel ver bij Hem vandaan
voelt. Af en toe voel je je misschien alleen,
ondergewaardeerd. Het is niet verboden te
klagen! Bedenk alleen tegen Wie je klaagt.
De Heer wil weten hoe het met je gaat. Hij
zal Zichzelf aan jou laten zien als je jezelf aan
Hem laat zien.
PIEKUUR 13

14 PIEKUUR
PIEKUUR
EXCLUSIEF
INTERVIEW!
DAVID RUIS
SOUND BYTES FROM DAVIS RUIS
Op 6 mei was David Ruis in Vlaanderen. Diegenen die erbij waren, zullen het geweten hebben! Een non-cliché
avond van aanbidding in Gods aanwezigheid… Geniet nog even na met het volgende exclusieve interview!
Foto’s: Naomi Raes
‘CONSIDER THE POOR’
GALATEN 2:10
David Ruis: Het heeft zich in stilte voltrokken, maar wat me opvalt
is dat de aanbiddingsscene een shift heeft gemaakt van ‘song
recognition’ (liedherkenning) naar ‘worshipleader recognition’
(de herkenbaarheid van de aanbiddingsleider).
Piekuur licht even toe: David bedoelt dat de populaire
aanbiddingsliederen die we vroeger zongen op zichzelf
stonden. Nu weet iedereen welk lied bvb. van Matt Redman is.
We zien ook een ontwikkeling in de rol van de aanbiddingsleider.
Vroeger kondigde hij of zij de liedjes ‘alleen’ aan, nu heeft hij of
zij een full-time bediening van pastoraat, onderwijs en liturgie.
DR: Misschien moeten we ons de volgende vraag stellen:
Luistert God wel? Misschien doen we ons uiterste best om de
cultuur, jongeren, vrienden, … te laten meeluisteren en om
relevant te zijn voor onze omgeving. Maar is het nog aanbidding
als God niet meer meeluistert?
Piekuur: Sinds 1991 heeft David de indruk, en dit op grond
van Gods Woord, dat aanbidding niet losgekoppeld mag
worden van sociale rechtvaardigheid (Amos 5). We kunnen wel
high-tech en cool zijn, maar het is de vraag of ons hart warm
is voor dingen die God belangrijk vindt. We kunnen wel met
onze ‘offers’ komen, maar wat zijn ze waard als we niet in staat
zijn een arm uit te strekken naar de hulpbehoevende man in de
straat?
DR: Sinds kort zijn we begonnen met gemeentestichtend werk
in Los Angeles waar de nadruk vooral ligt op het bereiken van
iedereen die op zoek is naar God. Ik vraag me soms af wat er
gebeurd is met de kerkvloer waar geen koffie op gemorst mag
worden. De kerk is een gemeenschap en bestaat uit relaties,
een plaats waar mensen samen bidden, koffie morsen, praten,
vragen stellen, … Vandaar onze missie, die terug te vinden is op
http://www.basileiacommunity.com/
“Our passion is to see a christian urban monastic community
emerge that is marked by a deep commitment to the fusion of
spiritual disciplines and social impact as we share life engaged
with the culture at large”
“Het is onze passie om christelijke stedelijke monastieke (nvdr,
niet in de roomse zin van het woord) plaatsen te zien verschijnen.
Plaatsen die gekenmerkt wordt door een diepgaande toewijding
aan het samenbrengen van geestelijke disciplines (nvdr, gebed,
vasten, bijbel lezen,…) en maatschappelijke impact, terwijl we
samen met de cultuur in zijn geheel in het leven staan.”
Piekuur: Amen
“...WAT ZIJN ZE WAARD
ALS WE NIET IN STAAT
ZIJN EEN ARM UIT TE
STREKKEN NAAR
DE HULPBEHOEVENDE
MAN IN DE STRAAT?”
David Ruis is geboren in Canada en groeide op in een
(Nederlands!) christelijk gezin. Na zijn afstuderen raakt hij
betrokken bij gemeentestichting in de Verenigde Staten. Al
snel raakt David ervan overtuigd dat gezamenlijke uiting van
aanbidding in de gemeente wel eens belangrijk zou kunnen
zijn.
Bekende liederen van David: I will worship (Ik aanbid U met
heel mijn hart, OPW 481), We will dance (Zing een heerlijk
lied van vreugde, OPW 473), Let your glory fall (Vader van de
schepping, OPW 505)
Op dit moment ligt de focus bij David meer op muziek en
de creatieve aspecten van zijn roeping, zoals het produceren
van muziek, schrijven en componeren. Daarnaast spreekt
hij wereldwijd en leidt hij aanbiddingsavonden binnen
verschillende denominaties.
gebaseerd op http://www.vineyardmusic.com/benelux/
PIEKUUR 15