Inhoudsopgave

klaarmaken in de badkamer. Ze schrok op toen ze een gil hoorde uit de kamer van Nienke en
Amber. Ze rende die kamer binnen en zag Amber rechtop in haar bed zitten. “Wat is er?”
“Nienke!” riep Amber. “Ze ligt niet in haar bed. Volgens mij heeft ze er niet eens geslapen.”
Even schrok Patricia, maar ze dacht al snel dat Nienke gewoon beneden zou zitten. Amber
sprong uit haar bed, maar zakte voor ze de deur uit kon rennen alweer in. “Amber! Gaat het?”
Amber haalde even diep adem: “Ja, het gaat wel.” Ze rende de deur uit naar beneden en
Patricia kwam achter haar aan. Toen Amber ze woonkamer in kwam gerend zag ze dat
Nienke niet aan tafel zat. “Zie je wel? Zie je wel? Ze is er niet!” De bewoners aan tafel keken
op van Amber die hysterisch deed. “Amber, doe rustig!” zei Patricia. “Rustig?” vroeg Amber.
“Dit is allemaal jouw schuld!” zei ze boos terwijl ze Fabian aanwees. Fabian stond nu op.
“Waar heb je het over?” “Inderdaad, je weet niet eens waar ik het over heb! Jij bent zo druk
met je geheime dingen dat je niet eens door hebt dat Nienke vannacht niet thuis is
gekomen!” Er ging een schok door Fabian’s lichaam. “Wat zeg je?” Fabian hoefde daar geen
antwoord op te hebben, want hij hoorde wel wat ze had gezegd. Hij rende naar boven, naar
Victor’s kantoor. “Wat gaat hij nou doen?” vroeg Amber, nog steeds hysterisch. “Het is echt
zo hè, hij geeft helemaal niks om Nienke!” “Hoe kom je daar nou weer bij!” riep Patricia. Na
een discussie tussen Amber en Patricia kwam Fabian weer naar beneden. “Ze neemt haar
telefoon niet op. Toen heb ik haar oma gebeld en die zei dat ze anderhalf uur geleden al
terug naar huis was gegaan. Patricia zag de angst in Fabian’s ogen. Fabian pakte zijn jas en
wilde de deur uitrennen. “Wacht! Ik ga mee!” riep Amber. Ze trok haar jas over haar pyama
heen, alsof dat haar allemaal even niks kon schelen. Samen sprongen ze op de fiets en
fietsten ze de weg richting Nienke’s oma.
“Wat denk je?” vroeg Joyce die naar Patricia’s verwarde hoofd keek. “Geen idee,” antwoordde
Patricia. Natuurlijk was ze bang dat er iets gebeurd was, maar dat zei ze maar niet. “Ze is vast
al op school,” stelde Mick hen gerust. “Laten wij ook maar gaan.”
Fabian en Amber hadden ondertussen al de hele weg gefietst. Fabian was zo ongerust dat hij
helemaal niet zag dat Amber moeite had met adem halen. Fabian belde Nienke nog een keer,
maar er werd niet opgenomen. “Zullen we de weg naar school fietsen?” vroeg Amber. Fabian
knikte. Ze keken overal om zich heen, maar geen spoor van Nienke te zien. Ze fietsen door
het park. Amber voelde zich niet helemaal goed en werd weer wat duizelig. Op het laatste
moment zag ze voor haar wiel een hond waardoor ze naar links uitweek. Een tel later lag
Amber op de grond. “Amber!” Ze kwam overeind en zag Fabian die draaide in haar zichtveld.
Ze pakte haar hoofd vast. “Gaat het wel?” Amber knikte. “Een beetje duizelig.” Fabian hielp
haar overeind. “Zullen we even verder lopen?” Samen liepen ze over het voetpad in het park.
Al snel stopte Amber met lopen en keek blij voor zich uit. “Daar is ze!” zei Amber opgelucht
en wees naar een bankje verderop. Fabian zag het nu ook en zag Nienke zitten. Hij verstijfde
alleen toen hij zag wie er naast haar zat: Robert..
Hoofdstuk 13 – Een dubbel gevoel