Inhoudsopgave

zo, dacht hij. Nienke is in gevaar. Maar waarom? Waarom Nienke? Hij kon zich er bijna niet
van weerhouden om op hen af te lopen om te vragen wat er allemaal aan de hand is. “Jij laat
Nienke met rust!” maakte Patricia hem duidelijk. “Dan werk jij dus gewoon weer mee,” waren
de laatste woorden van Robert terwijl hij wegliep. Fabian dook even weg achter een boom,
maar kwam er al snel weer achter weg. Hij wist niet of het een goed idee was, maar op een
één of andere manier zei iets in hem dat hij Patricia hiermee moest confronteren. Patricia
schrok heel erg toen ze Fabian zag. “Waarom Nienke?” vroeg Fabian serieus. “Wat doe jij
hier?” “Geef antwoord!” zei Fabian fel. “Ik weet niet waar je het over hebt.” Ze wilde weer
weglopen maar Fabian hield haar tegen. “Jij gaat mij nu precies vertellen wat er allemaal aan
de hand is!” Maar Patricia weigerde ook maar iets los te laten. “Ik weet van het boek dat jij
aan Robert hebt gegeven vannacht en ik weet dat jij het mysterie van de kostbare wand voor
hem moet oplossen.” Patricia keek hem geschrokken aan. “Ja, daar schrik je van hè? Hoe haal
jij het in je hoofd mij niks te vertellen?” Patricia keek hem verbaasd aan. “Nienke is mijn
vriendin! Jij weet al weken dat ze in gevaar is en wat doe je eraan om haar te beschermen?
Niks!” Nu werd het Patricia allemaal teveel en ze barstte in tranen uit. “Helemaal niks? Ik laat
me al weken chanteren, mishandelen of wat dan ook. Ik doe alles voor hem zodat hij Nienke
of mij niks aandoet! En dan durf jij te zeggen dat ik helemaal niks doe?” Ze ging huilend op
de stoeprand zitten waarna Fabian zwijgend naast ging zitten terwijl hij een arm om haar
heen sloeg.
Nienke was ondertussen een beetje door de school aan het dwalen. Ze had een beetje
huiswerk gemaakt, maar ze was er al snel weer zat van. Toen zag ze meneer van Swieten
lopen. “Meneer?” Hij draaide zich om en keek Nienke aan. “Nienke? Volg jij alle lessen weer?”
Nienke knikte en wilde wat vragen, maar hij was haar voor: “Hoe gaat het nu?” “Prima, ja ik
voel me goed.” Meneer van Swieten knikte tevreden. “Weet u misschien waar Fabian heen is
gegaan?” Hij keek haar niet-begrijpend aan. “Of is jullie gesprek nog niet afgelopen?” Nu
begreep van Swieten er helemaal niks meer van. “Welk gesprek?” Nienke had nog steeds
niets door en legde het uit: “Het gesprek over de achterstand van Fabian op school?” Van
Swieten begreep helemaal niks meer van dit gesprek waardoor Nienke nu toch iets door
kreeg. “Had u geen gesprek in de grote pauze met Fabian?” Van Swieten schudde zijn hoofd.
“Nee, ik heb gewoon gegeten in de pauze.” Er ging een schok door Nienke’s lichaam. Fabian
loog tegen haar.. maar waarom? “Gaat het echt wel goed met je?” Nienke keek op in de
bezorgde blik van de directeur. “Jawel..” Nienke had opeens geen zin meer in de komende
lessen. Ze wilde naar huis.. “Nou, ik voel me nu niet zo lekker.” Van Swieten legde een hand
op haar schouder. “Je ziet inderdaad ook heel wit nu. Als je naar huis wilt.. Je hebt mijn
toestemming.” Nienke trok haar wenkbrauwen op. Ze had nooit gedacht dat ze dat zou
horen van hem. Nienke knikte stil en liep toen weg.
“Krijg je hem wel op?” vroeg Mick lachend toen hij naar Joyce keek die met moeite de laatste
stukken van haar broodje gezond naar winnen werkte. “Ik kan echt niet meer,” antwoordde
Joyce. Mick kon er gelukkig wel om lachen en betaalde de rekening. Verlegen pakte hij Joyce