Inhoudsopgave

ondertussen hard nadacht.
Aangekomen bij het huis deed hij voorzichtig de deur open. Hij verlangde echt om te gaan
slapen. Na al dat nadenken kon hij wel wat rust gebruiken. “Waar kom jij vandaan?” hoorde
hij ineens een stem zeggen toen hij in de gang liep. Hij keek op en zag Nienke voor zijn neus
staan die hem verbaasd aankeek. “Euh.. ik.. euhm..” stamelde Fabian. “Nou?” vroeg Nienke
serieus. “Ik was even een blokje om,” loog Fabian. “Midden in de nacht? ”Fabian keek naar de
klok en zag dat het al 12 uur was. “Ja, even frisse lucht..” Nienke snapte niks van Fabian. Hij
gedroeg zich echt raar, alweer.. “ “En wat doe jij nog op? Moet je niet..” “In bed liggen?” zei
Nienke door hem heen. “Dat is echt het enige wat je tegen me kan zeggen hè?” zei Nienke
fel. “Nou ik zal je wat vertellen: ik moet helemaal niks.” Ze had het even gehad en liep naar de
keuken waar ze voor uit bed was gekomen. “Nienke,” zei Fabian terwijl hij haar achterna liep.
Nienke had geen zin meer om met hem te praten en negeerde hem. Ze pakte een glas, vulde
die met water en pakte vervolgens een aspirine die ze inslikte. “Gaat het wel goed?” Nienke
zuchtte: “Ja, het gaat prima.” Ze liep de keuken weer uit, op weg naar haar kamer. Fabian liep
haar weer achterna, totdat Nienke zich omdraaide. “Laat me met rust Fabian. Ga maar weer
lekker een frisse neus halen!” Ze draaide zich om en liep boos de trap op. Fabian zuchtte en
liep toen maar naar zijn eigen kamer.
Patricia lag te draaien in haar bed. Na wat woelen vannacht is ze toch in slaap gevallen. Of ze
daar zo blij mee is weet ze niet, ze heeft namelijk niet zo fijn gedroomd. ‘Morgen in de grote
pauze achter het plein geef je de foto!’ Patricia schrok wakker van deze woorden en zat
rechtop in bed. Ze keek naar Joyce die gelukkig nog lag te slapen. Ze pakte haar kleren,
kleedde zich aan en rende zo snel mogelijk naar de kelder. Daar zou ze een foto maken van
de kostbare wand, die ze op school zou moeten uitprinten.
Een tijdje later zaten de rest van de bewoners aan de ontbijttafel, behalve Noa. Toen zij aan
kwam lopen pakte ze een broodje, keek Jeroen even boos aan en liep weer weg. Fabian
probeerde onopgemerkt naar Nienke te kijken, maar dat had ze natuurlijk wel door, ondanks
dat ze hem wilde negeren. “Wat kijk je? Of ik mijn eten wel opeet, omdat ik anders als een
slappe pop in elkaar zak? Want dat ben ik toch?” Ze stond boos op en nam haar broodje mee
naar boven. Appie zat met een grijns op zijn gezicht toe te kijken. “Zo jongens, dat doen jullie
goed hè?” zei hij terwijl hij van Fabian naar Jeroen en andersom keek. Geen van beiden
reageerde. Daarom vond Appie het juist leuker om erover door te gaan. “Wat hebben jullie
gedaan?” zei hij lachend. “Precies, goeie vraag: Wat hebben wij gedaan?” Hij keek naar Fabian
en deed net alsof zij het slachtoffer waren. “Wij doen altijd iets verkeerd. Het is nooit goed..
Vrouwen..” Amber voelde zich duidelijk aangesproken en ging er tegenin. “Nienke en Noa
zullen wel goeie redenen hebben om zo boos te zijn. En dat zal inderdaad jullie eigen
stomme schuld zijn.” “Hee wat weet jij er nou van Barbie,” reageerde Jeroen fel. “Alles,” was
Amber’s antwoord. “Ja, jullie doen niet echt je best om het weer goed te maken hè.” Nu
reageerde Fabian hier ook op: “Dat heeft niet echt veel zin hè zoals je net hebt gezien. Ik had