Inhoudsopgave

ug en ging op weg, richting school.
“Ze kan best mee!” protesteerde Amber tegen Fabian. “Nee dat kan ze niet! Wil je soms dat
ze straks weer in het ziekenhuis beland?” vroeg Fabian fel. “Dat gebeurt niet. Het gaat veel
beter met haar!” Noa luisterde geïnteresseerd naar de discussie tussen Amber en Fabian. Ze
was het eigenlijk met beiden wel eens. “Amber, ze blijft thuis! Punt.” Op dat moment ging de
bel. “Ik ga naar mijn kluis,” zei ze kwaad. Ze stond op en stampvoette de kantine uit.
Onderweg botste ze tegen iedereen op. Ze was echt boos op Fabian. Het ene moment lijkt
het alsof hem Nienke niks meer interesseert en het andere moment beslist hij alles voor haar.
Ze snapte even niks meer van Fabian. Toen ze de hoek om kwam en de kluisjes zag bleef ze
stofstijf staan. Met open mond bleef ze kijken.. Ziet ze het nou goed?....
Hoofdstuk 10 - Geheimen
“Nienke?” Amber keek stomverbaasd en liep dichter naar de kluisjes toe. Ze zag Nienke bij de
kluisjes staan die net haar jas in haar kluisje deed. Ze keek om naar Amber die haar vreemd
aankeek. “Wat doe jij hier?” vroeg Amber serieus. “Ik ga zo naar de les,” zei Nienke alsof het
de normaalste zaak van de wereld voor haar was. “Naar de les?.. Moet jij niet in bed liggen?”
Nienke zuchtte: “Heb ik dat niet lang genoeg gedaan? Amber, ik ben er echt zat van. Ik voel
me veel beter, dus waarom zou ik niet naar school gaan?” Ze keek naar Amber haar
twijfelend gezicht. “Het is school maar.. Ik hoef alleen maar op een stoel te zitten en te
luisteren. En ja, af en toe opdrachten maken.” Amber vond eigenlijk wel dat Nienke gelijk had.
Zij vond zelf ook al dat Nienke best meer mag doen dan alleen liggen, maar om weer gelijk
naar school te gaan? Ze vertrouwde maar op Nienke. Zij zal zelf wel het beste voelen wat ze
wel en wat ze nog niet kan. Ze glimlachte en pakte Nienke’s hand. “Kom je mee dan? We
mogen niet te laat komen.” Nienke was blij dat Amber achter haar stond en ze liepen samen
naar de les Nederlands.
Mevrouw van Engelen wilde net de deur van het lokaal dichtdoen totdat ze Amber hoorde
schreeuwen: “Nee, wacht, wacht. Wij moeten nog naar binnen!” Van Engelen keek naar
Amber die voor haar neus stopte. “Amber?” Haar blik volgde daarna naar Nienke, die achter
Amber kwam staan. “.. en Nienke?” vroeg ze verbaasd. Fabian, die naast Appie aan een tafel
zat, draaide zich met een ruk om en kon zijn ogen niet geloven toen hij Nienke zag staan. Hij
sprong gelijk op en liep richting de deur. “Wat doe jij hier?” Nienke was al bang voor zo’n
reactie van Fabian toen ze hem aankeek. Van Engelen begreep het ook niet en keek haar nog
steeds vragend aan. “Ik ga de lessen weer volgen. Ik loop veel te veel achter.” Fabian schudde
zijn hoofd en nam Nienke aan haar arm mee een stuk verder het lokaal uit. “Jij hoort in je bed
te liggen..” Hij keek haar serieus aan. “Misschien moet je dit met de arts bespreken, of het al
mogelijk is om de lessen weer te volgen?” vroeg Van Engelen. “Maar ik moet nu echt met
mijn les beginnen, praten jullie dit nog maar even uit.” Ze duwde Amber naar binnen en sloot