Inhoudsopgave

kostbare naar boven: goud. Wat Fabian opviel was dat er net als bij de vorige wand weer
hiërogliefen opstaan. Alleen nu zijn ze erin gegraveerd. Fabian kon de hiërogliefen nog niet
ontcijferen, maar was er druk mee bezig. Tegen Nienke had hij gezegd dat hij erg druk bezig
was met school. Ze vond namelijk dat hij een stuk minder tijd voor haar had. Daarom was ze
best teleurgesteld, maar ze zei het niet omdat ze ook wel vond dat Fabian zijn examen moet
halen. Met haar gezondheid ging het gelukkig weer een stuk beter.
Die maandag rond twintig over twaalf was het weer een drukke boel op school. De grote
pauze was bijna afgelopen. Appie en Jeroen zaten wat brugklassers te pesten die met hun
grote tassen door de school renden, terwijl de eerste bel nog niet eens was gegaan. Amber,
Fabian en Noa zaten in de kantine. Fabian zat een geheimzinnig boek te lezen, Noa keek de
kantine rond en Amber zat in haar tas te rommelen. “Waar is je schaduw eigenlijk?” vroeg
Amber aan Noa met een grijns op haar gezicht. Noa wist meteen wat Amber daarmee
bedoelde en begon te glimlachen. “Met Appie grappen aan het uithalen.” “Ach ja, het zal
toch weer eens niet,” was Amber’s reactie die ondertussen lippenstift op haar lippen deed.
Ineens ging ze rechter op zitten en haar gezicht begon te glunderen. “Laten we vanavond
gezellig met de meiden naar de bioscoop gaan.” Noa zuchtte: “Heel graag, maar de
huisregels?” “Dan kunnen we toch stiekem wegglippen? Nienke en ik kunnen sowieso via ons
raam naar beneden, dat kunnen jullie ook proberen?” Noa twijfelde. “Gaat Nienke ook mee
dan?” “Ja natuurlijk. Als ze mee gaat doen met leuke dingen dan knapt ze vast veel sneller
op!” Ondertussen keek ze richting Fabian die alleen maar met zijn neus in zijn boek zat. “Oké
dat is dus geregeld,” zei Amber nu wat harder. “Nienke gaat gewoon mee.” Noa keek nu ook
naar Fabian, omdat ze begreep waar Amber op doelde. Fabian keek nu op. “Waar gaat
Nienke mee heen?” “Waar zit jij toch met je hoofd?” Fabian keek haar niet-begrijpend aan.
“Wat heb je daar voor boek?” vroeg Amber verder. Fabian sloeg zijn boek een beetje dicht
die vol stond met hiërogliefen. Amber wilde hier niet eens antwoord op. “Wat heb jij toch de
laatste tijd?” “Wat bedoel je?” vroeg Fabian die het niet begreep. “Je zit constant met je
hoofd in de boeken,” antwoordde Amber. “Dat valt reuze mee,” was Fabian’s reactie. “Dat valt
helemaal niet mee. Je bent ook de hele tijd afwezig, je hebt zelfs niet eens tijd meer voor
Nienke.” Fabian keek nu wat serieuzer: “Dat is niet waar.” Maar Amber kon het niet laten om
er over door te gaan. “Dat is wel waar. Denk je nou echt dat Nienke dat zelf niet door heeft?”
Fabian werd even stil van de reactie van Amber. “Amber.. Ik moet heel veel voor school
inhalen. Dat weet Nienke ook. Nienke moet nu rusten, dus ik weet niet wat jij van plan bent
maar ze blijft in bed.”
Wat Fabian niet weet is dat Nienke met jas aan in haar kamer stond en haar tas klaarmaakte.
Ze vond dat ze zich goed genoeg voelde om naar school te gaan. Omdat Fabian zich de
laatste tijd niet meer veel met haar bemoeide had ze het idee dat hij het ook niet zo erg zou
vinden als ze het vijfde uur weer op school zou komen. Eerlijk gezegd kon het haar niet
zoveel schelen. Ze durfde het niet toe te geven, maar ze miste de bemoeizucht van Fabian nu
wel een beetje. Toch wilde ze weer heel graag naar school. Ze was al dat gerust meer dan zat.
Zou ze bellen dat ze eraan komt? Ze besloot het niet te doen. Snel deed ze haar tas op haar