Inhoudsopgave

de gezellige vergaderingen wel. “Waar zou Patricia zijn?” vroeg Amber bezorgd. Appie haalde
zijn schouders op. “Patricia is vast al beneden. Laten we daar maar heen gaan, dan kan
Nienke even weer rusten.” Hij stond op en duwde Appie en Amber snel de kamer uit. Hij gaf
nog even een kushandje aan Nienke en deed toen de deur dicht. Nienke bleef met een
teleurgestelde blik achter.
Noa lag uitgeput op de bank met haar benen over Jeroen heen, die ook op de bank zat. “Ik
ben echt zo moe.” Jeroen kreeg meteen een grijns op zijn gezicht toen hij een idee kreeg.
Deze avond moesten ze namelijk weer dansen. Noa kreeg gelijk in de gaten wat hij dacht en
ze fluisterde. “Ik weet wat jij denkt, maar we gaan vanavond gewoon heen hoor.” Jeroen zijn
blik veranderde in een chagrijnige blik waar Noa om moest lachen. Fabian, Amber en Appie
kwamen nu de kamer inlopen en zagen Joyce alleen op de grote stoel zitten. Fabian keek
naar Mick die een beetje als een zoutzak bij het raam stond. Fabian maakte een gebaar dat
hij bij Joyce moest zitten. Mick vond het moeilijk, maar deed het toch. Toen Joyce voelde dat
Mick een arm om haar heen sloeg en zonder dat ze het door had sloeg ze haar armen om
zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouders. Mick keek naar Fabian die glimlachend
zijn duimen opstak. Amber ging nu ook op een stoel zitten en zei: “We kunnen Robbie toch
bellen? Misschien weet hij waar ze is?” Joyce keek op en vond dat het beste idee wat ze ooit
van Amber gehoord had. Ze maakte zich los uit de omhelzing van Mick en stond op. Op dat
moment werd er aan de deur gerommeld en kwam er een luidruchtige Patricia de kamer
binnenstormen. Ze keek iedereen aan die verbaasd naar haar stonden te kijken. Maar de
glimlach op haar gezicht verdween niet. “Ik heb echt zo’n leuk idee voor de schoolkrant!” zei
ze enthousiast. “Ik ben vandaag een Cultureel Centrum geweest in de stad. Dit centrum wil
meer aandacht van jongeren voor culturele activiteiten. Als wij dit nou populair proberen te
maken voor jongeren, dan zullen ze ons geweldig vinden en wie weet krijgen we wel een
vergoeding!” Joyce snapte niks van Patricia en stond haar met open mond aan te kijken.
“Daar kom je nu vandaan? Waarom rende je ineens de klas uit, ik was doodongerust de hele
dag!” Joyce kon zich niet echt inhouden en haar stem klonk daarom ook erg fel. Patricia’s
gezicht betrok een beetje, maar er verscheen al snel weer een grijns op haar gezicht. “Ik
moest gewoon naar dit Centrum toe om met die mensen te praten! Echt, ze vinden mijn idee
ook super goed!” Fabian stond naast Patricia en keek haar heel verbaasd aan. Hij wist dat dit
niet de reden kon zijn waarom ze de klas uitrende en dat betekende dus dat Patricia loog.
Maar waarom was ze dan zo opgewekt? Toen Patricia verder praatte over haar idee rook hij
een sterke lucht en hij had het idee dat het Patricia’s adem was. “Ho, wacht!” riep Joyce die
Patricia onderbrak. “Ik vind het heel leuk dat je zo met de schoolkrant bezig bent, maar het
klopt gewoon niet. Jij rent nooit zomaar de klas uit!” “Weet ik, maar nu wel. Ik had gewoon
echt geen zin, dat had ik die ochtend toch ook al gezegd. Dit moest ik gewoon even doen, en
ik ben weer helemaal opgeknapt zie je?” Patricia huppelde door de kamer en gaf Joyce een
kus op haar wang waardoor Joyce nu wel moest lachen. Fabian keek bedenkelijk. Nu wist hij
wat die lucht was: alcohol. Hij besefte nu pas dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat
met Patricia. Welke rol zou zij spelen in dat geheimzinnige gedoe van Jochem en Robert?