Inhoudsopgave

wenkbrauwen. “Ja, daarom ben je nu ook hier,” antwoordde ze sarcastisch. Fabian reageerde
niet. Hij voelde zich schuldig dat Nienke nu waarschijnlijk dacht dat hij niet op school was
omdat hij voor haar wilde zorgen. “Zo ken ik je helemaal niet Faab,” zei Nienke serieus.
Fabian wist wat ze bedoelde. Normaal gesproken gaat hij altijd naar elke les. Er gaat geen
dag voorbij dat hij niet aan het leren is. Maar nu is het gewoon even anders. Fabian tilde de
deken een stukje omhoog, ging naast Nienke zitten en sloeg de dekens om hun heen. “Dat
komt door jou,” zei hij stralend. Nienke zei niks maar keek alleen maar in zijn mooie blauwe
ogen. “Omdat mijn gedachten alleen maar bij jou zijn.” Nienke kreeg nu ook een stralende
glimlach op haar gezicht. “Dus het is allemaal mijn schuld,” grapte ze. “Ja,” zei Fabian met een
lach. Daar moest Nienke wel om lachen. “Als je vanaf nu maar weer heel goed je best doet,
anders vergeef ik het mezelf nooit.” “Beloofd,” zei Fabian. “Op één voorwaarde. Dat die
belofte morgen pas in gaat. Dan kan ik nu nog gezellig bij jou blijven.” Nienke keek hem diep
aan. Wat is ze toch blij met hem. Voordat ze het doorhad pakte Fabian haar hoofd vast en
zoende haar vol op haar mond. Daarna lieten ze hun hoofd in het kussen vallen en legde
Nienke zich dicht tegen hem aan. Ze viel met een glimlach op haar gezicht in slaap.
Aan het eind van de middag kwamen de bewoners allemaal thuis van een lange schooldag.
Ze praatten allemaal door elkaar zodat het net leek alsof er een stelletje kippen hun hok
inliepen. “Rust en orde wil ik hier in het huis!” zei Victor die van de trap afkwam en richting
de kelder liep. Toen hij de kelderdeur achter zich sloot praatten ze allemaal weer verder. Ze
hadden het over het eerste uur Muziek. Ze snapten niet waarom Patricia en later ook Fabian
ineens de klas uitrenden. Joyce rende, na even in de woonkamer te hebben gekeken, snel de
trap op naar haar kamer. Amber rende erachteraan en keek over de schouder van Joyce de
kamer in. Daar was Patricia helaas niet. Mick keek in de kamer van hem en Fabian maar daar
was Fabian niet. Amber liep daarna voorzichtig haar kamer in om te kijken hoe het met
Nienke is toen ze even gilde toen ze zag dat er iemand naast haar lag. Al snel zag ze dat het
Fabian was waar Nienke dicht tegen aan lag. “Fabian?” vroeg Amber verbaasd. Fabian en
Nienke werden langzaam wakker en keken richting de deuropening waar Amber en nu ook
Joyce, Appie en Jeroen stonden. “Hoe voel je je?” vroeg Amber bezorgd. Fabian keek haar
niet-begrijpend aan. “Nou zo te zien wel goed dus,” lachte Jeroen. “Prutser!” Hij liep terug
naar beneden en Joyce volgde hem. Amber liep naar hem toe en vroeg: “Je voelde je toch
niet lekker?” Fabian herinnerde ineens wat hij gezegd had toen hij de eerste les uitliep. “Nee,
ik voel me prima.” Hij hoopte dat Amber nu op zou houden met vragen omdat hij dit niet aan
Nienke had verteld. “Maar je rende de les uit omdat je niet lekker was. En ik heb je nog
gebeld, maar je nam niet op.” Nienke keek Fabian vragend aan. Dit was niet wat Fabian haar
had verteld. “Tja, hoe moest ik anders die les uitkomen?” zei hij tegen Nienke. Nu was het
Amber die vragend naar Fabian keek. “Ik wilde graag voor Nienke zorgen.” Appie zuchtte:
“Nienke wat doe je toch met hem, nu rent hij zelfs de les uit voor jou.” Nienke lachte een
beetje en dacht toen aan wat Fabian zei. Hij was uit de les gerend om voor haar te kunnen
zorgen? Wat deed hij dan in zijn kamer en kwam hij niet langs bij haar? Ze besloot er nu
maar even niet over na te denken. Ze vond het namelijk erg gezellig dat ze weer eens met
zijn vieren op hun kamer zaten. Ze was blij dat het mysterie was opgelost hoor, maar ze miste