Inhoudsopgave

handen op haar schouders. “Heel voorzichtig doen meisje. Je mag je niet te druk maken de
eerste tijd en vooral niet teveel nadenken over wat er gebeurd is.” Hij keek Nienke strak aan.
“En ik wil je hier niet meer zien, begrepen?” Nienke begon te lachen en omhelsde de dokter.
“Ik heb het begrepen. Heel erg bedankt voor alles!” “En als er wat is, je kan me altijd bereiken
op dit nummer.” Hij duwde een briefje met zijn werktelefoonnummer erop en namen
afscheid. Fabian en Nienke liepen samen de kamer uit, op naar beneden.
De rest van de Anubis bewoners waren vrij en Amber, Appie, Patricia, Joyce, Jeroen en Mick
stonden bij hun kluis. “Waar is Noa nou?” vroeg Jeroen toen hij om zich heen keek. “Ik denk
dat jij dat beter moet weten dan wij,” was Amber’s reactie. Ineens was een vrolijke Noa eraan
rennen. “Jongens! Trudie belde net. Ik zou met haar naar de bloemenwinkel, maar dat gaat
niet meer door, omdat…” Voordat ze verder kon vertellen praatte Jeroen er alweer doorheen.
“Joepie, daar moet je inderdaad blij om zijn!” Noa zuchtte. “Nee luister nou. Ze kan niet
omdat ze Nienke op moet halen. Ze mag nu naar huis!” De anderen keken haar ongelovig
aan. “Wat?” schreeuwde Amber enthousiast. “Maar dat is geweldig!” zei Joyce nu ook. “Wat
zal Fabian blij zijn,” zei Mick erachteraan. Amber wist niet hoe snel ze weg moest rennen.
Appie volgde haar snel, terwijl de anderen daarna ook de school verlieten.
In het Huis Anubis kwam Amber als eerste binnenrennen. Ze rende gelijk naar de woonkamer
waar ze Trudie, Fabian en… Nienke(!) zag zitten. “Nienkeeeee,” riep ze gelijk en omhelsde
Nienke zo hard dat ze helemaal op haar viel. “Amber!” riep Fabian meteen terwijl hij Amber
van Nienke af trok. Nienke was blij om Amber weer te zien en herinnerde zich opeens de
laatste keer dat ze langskwam. “Had je echt een date met Jochem?” vroeg Nienke aan Amber.
Fabian schrok van die vraag en schudde zijn hoofd naar Amber toen Nienke niet keek. Amber
keek even verbaasd naar Fabian maar zei toen: “Nee, natuurlijk niet. Met iemand die jij niet
kent,” loog Amber. Nienke keek haar aan en zei toen: “Maar ik snap het niet. Waarom deed je
dan zo raar?” “Amber doet toch altijd raar,” klonk er een stem in de hal. Het was Appie die
net thuis kwam. “Nienie! Alles goed?” vroeg Appie die haar een highfive gaf. Nienke knikte.
Ze voelde dat Fabian een arm om haar heen sloeg en keek hem aan. Ze is blij dat hij er altijd
voor haar is en haar zo beschermt. Ze gaf hem een kus en legde haar hoofd op zijn schouder.
Even later kwam de rest thuis en gingen allemaal bij Nienke en Fabian zitten. Ze hadden
lekkere gevulde koeken meegenomen voor iedereen. “Niet teveel eten hè jongens,” zei
Trudie die de keuken uit kwam lopen. “Ik begin namelijk net met de Siciliaanse ovenschotel.”
Ze zag Nienke haar gezicht dat helemaal blij haar kant op keek. “Je lievelingsgerecht,” zei
Trudie lief tegen haar. Ze kletsten nog wat gezellig in de woonkamer totdat Trudie het eten
opdiende. Toen Nienke de eerste hap had genomen zei ze: “Hm, heerlijk. Dit heb ik echt
gemist.” Fabian begon te lachen. “Ja, je kan veel zeggen over een ziekenhuis, maar het eten is
daar echt niks.” Nienke zag dat Amber naast haar bijna niks at en voor zich uit zat te staren.
Ze stootte haar aan. “Vind je het niet lekker?” Amber keek haar verschrikt aan. “Jawel, ik vind
het heerlijk!” zei ze enthousiast. Ineens begon ze over een ander onderwerp: “Weten jullie wie
er zwanger is?” vroeg ze met een grijs op haar gezicht. De rest keek haar vragend aan. “Die
rare lerares van Duits.” Ze keken haar met open mond aan. “Hoe kan dat?!” vroeg Appie heel