Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
andere keer? Blijf gewoon gezellig bij mij, kunnen we braaf huis werk maken. De stapels staan<br />
tot aan het plafond bij jou.” Noa lachte en gaf hem een stomp. “Echt niet. Het enige waar ik<br />
nog veel voor moet maken is Engels, maar dat komt wel goed.” “En laten we dat nou net<br />
morgen hebben,” lachte Jeroen. Noa lachte: “Nee, ik heb het Trudie beloofd.” Jeroen keek<br />
haar smekend aan, maar het lukt hem niet Noa te overtuigen thuis te blijven.<br />
Na schooltijd stond Joyce bij haar kluisje. Ze had aantekeningen voor de schoolkrant in haar<br />
kluisje die ze nodig had voor de redactievergadering. Ze sloeg haar kluisje dicht en schrok<br />
van iemand die ineens naast haar stond. Na een paar tellen besefte ze dat Mick daar stond.<br />
“Hoi,” zei Mick. “Hee,” zei Joyce verlegen. Mick begon te praten: “Even over dat etentje van<br />
ons. Sorry dat het daar niet meer van is gekomen. Ik was namelijk..” Joyce snapte het wel en<br />
begon erdoorheen te praten: “Hee, ik begrijp het.” Mick keek haar lief aan. “Gelukkig. Zou je<br />
misschien morgenavond dan met mij naar de pizzeria willen gaan?” Joyce kreeg een hele<br />
grote glimlach op haar gezicht. “Ja, heel graag,” antwoordde ze. Mick keek haar verlegen aan,<br />
maar nam toch de stap om haar een kus op haar mond te geven en liep daarna weg. Joyce<br />
liep vrolijk naar het redactielokaal waar ze Robbie en Patricia betrapte toen ze aan het<br />
zoenen waren. Patricia schrok, omdat ze wist dat Joyce het moeilijk had met Mick. “Stoor<br />
jullie niet aan mij hoor,” zei Joyce terwijl ze vrolijk haar tas op tafel legde. Robbie grijnsde en<br />
wilde Patricia weer zoenen, maar Patricia hield hem lachend tegen. “Wat heb jij? De loterij<br />
gewonnen ofzo?” Patricia had geen idee waarom Joyce ineens zo vrolijk was. “Ja, de<br />
liefdesloterij!” Joyce vertelde dat ze Mick net was tegengekomen en dat ze morgen uit<br />
gingen.<br />
Ondertussen in het ziekenhuis stonden de ouders van Fabian op het punt om weg te gaan.<br />
Ze waren gelijk langsgekomen toen ze hoorden dat Nienke weer naar huis mocht. De moeder<br />
van Fabian omhelsde Nienke. “Rustig aan doen hè meid. En heel gauw beter worden.” Nienke<br />
knikte vriendelijk. “Bedankt voor alles,” zei ze tegen de vader en moeder. Toen ze wegliepen<br />
kwam de dokter net binnen. Hij zei de ouders van Fabian ook gedag en kwam binnenlopen.<br />
“Alles klaar?” vroeg de dokter. “Bijna,” zei Nienke die nog wat laatste spulletjes in haar tas<br />
deed. “Trudie komt haar zo ophalen, ik ben namelijk op de fiets,” zei Fabian. “Nog even naar<br />
de Wc hoor,” zei Nienke en liep weg. De dokter keek Fabian aan. “Ik weet wel dat ik van jou<br />
niets anders verwacht, maar toch vraag ik het even: Doe je voorzichtig met haar?” Fabian<br />
glimlachte: “Natuurlijk.” “Het is een hele bijzondere meid,” zei de dokter. “Ik weet het,” zei<br />
Fabian verlegen. Toch had hij nog een paar vragen. “Maar hoe zit dat nou dan met haar<br />
geheugen? Ik bedoel, mogen we daar met geen woord over spreken met haar?” De dokter<br />
vertelde dat ze het niet over zaken moesten hebben dat ze niet meer kan herinneren, want<br />
volgens hem komt het vanzelf weer boven. Wel mag Fabian af en toe heel subtiel iets<br />
proberen uit haar te krijgen, maar heel voorzichtig. Fabian wilde eerst maar even afwachten<br />
hoe het thuis verder zou gaan. Als het straks weer helemaal goed met haar ging dan hoefde<br />
hij dit niet te doen vond hij. “Ik ben klaar,” zei Nienke die weer binnen kwam lopen. Fabian<br />
keek haar lief aan. “Mooi, dan lopen we alvast naar beneden. Trudie kan er elk moment zijn.”<br />
Hij pakte Nienke’s hand vast. “Goed,” zei de dokter. Hij liep naar Nienke toe en legde zijn